Chapter 20
Trixie Clarisse Reyes
For a month halos araw araw kaming magkausap ni Bricx. Tinatawagan niya ako o hindi kaya naman ay nag-cha-chat kami. But I don't know what happened, after two months he stopped contacting me.
I haven't heard any news about him. I tried asking his parents but they didn't say anything. And for almost two years hinintay kong tawagan niya ako, but no sign of him, kahit text or e-mail wala. So I started distracting myself, nagtrabaho ako sa company namin, at sa apat na taon na nagtrabaho ako doon ay mabilis na umangat ang position ko sa kompanya. And then I lost count, anim na taon na pala ang nakalipas simula ng umalis siya.
"Should I accept it?" Pang-limang beses na tanong sakin ni Xenia habang hawak hawak ang isang singsing. Michael asked her to marry him.
"Bakit ako ang tinatanong mo? Ako ba ang magpapakasal?" Inirapan ko siya habang sinusukat niya ang singsing sa daliri niya.
Halos dalawang taon din siyang niligawan ni Michael at noong isang araw lang ay ang second anniversary nila, kasabay non ay ang pag-propose niya dito.
"Eh, kasi pano kung in love pa pala siya sa'yo?" I rolled my eyes and took a sip of my coffee.
Nasa isang coffee shop kasi kami, hinihintay namin si Aesser na kasabay kong pupunta ng Cavite mamaya para sa lupang pagtatayuan ng bago kong business, it's a clothing line. Noong una ay hindi ito patok but when I asked for Serene's help since sikat ang shoeline nila at naghahanap din siya dati ng new gimmick para mas dumami ang sales ng company nila I offered my idea, ako sa designs at siya ang bahalang magdala sa clothingline.
Now we're having an expansion all over the country, and in no time maybe by next month magtayo na din kami ng branch sa ibang bansa. Kaya ko isasama si Aesser doon ay dahil sila ang kinuha kong firm para magtayo ng branch namin doon.
"By the way, saan kayo sa Cavite ni Aesser pupunta?" Tanong niya sakin at tinago sa lalagyan nito ang singsing.
"Sa Dasmariñas. Nakailang tanong ka na sakin niyan, ah." Nangalumbaba ito at humigop ng frappe niya.
"Nalimutan ko ulit."
"Seriously? Sa Tatlong beses na tinanong mo ako kanina nakalimutan mo pa din? You should talk to a doctor." Inirapan ko siya na ikinangiti niya lang, that's why I hate being with her. She's in love, and I hate people who are in love. Cheerful sila at palaging nakangiti. I hate it.
Ilang saglit lang ay dumating na si Aesser at inaya akong umalis na. Hinatid muna namin si Xenia sa bahay niya at pumunta nan g Cavite. Nagsaksak ako ng flashdrive sa stereo niya at pinatugtog ang paborito kong kanta, Temporary Bliss ng The Cab.
"Are you going to stay at Cavite?" Tanong niya at hininaan ang music. Bummer.
"Hindi sa Cavite, sa Tagaytay," Sagot ko sakanya at sumandal sa headrest. "How about you?"
"Can't. I have a date with Shane tomorrow," malawak na ngiting sabi nito. Inirapan ko lang siya at pumikit. Another cheerful and in love person. Kelan ba ako malalayo sa tulad nila? "Maalala ko nga pala, tomorrow you're turning twenty four, what's your plan?" Saglit na lumingon ito sa akin at binalik din agad ito sa daan.
"I don't know. Baka mag-dinner na lang kami nila Mama sa bahay." I don't really have a plan since pati ako ay nakalimutan kong bukas na pala ang birthday ko.
Pagdating namin sa site ay pinaliwanag lang sakin ni Aesser ang plano niya para sa itatayong branch, maganda ang design na pinakita niya sa akin, simple lang pero eleganteng tignan. Dalawang floors ito, sa taas ang fitting are, katulad ng sa boutique ni Tita Sansa. Ang ganda kasi talaga ng boutique niya. But mine will be a little different from her boutique dahil ang part kung saan nag-fi-fitting ay may isang platform, doon tatayo ang magsusukat ng damit after niyang magpalit para makita siya ng iba.
"Do you want to change something?" Tanong ni Aesser at finold na ang blueprint ng boutique.
"Wala na. It's perfect, and yung mini garden sa likod nito, it's beautiful, sinong landscape engineer ang kinuha mo?" And then he started bragging about his engineers and architects. Well, hindi naman masamang ipagmalaki niya ito dahil simula ng mag-take over na siya sa company nila ay mas lalo itong lumago at nakilala, hindi lang sa Pilipinas kung sa iba pang bansa dito sa Asia.
Nang matapos kami ay saglit na kumain kami sa SM Dasma at naglibot, bumili ako ng susuotin ko para mamayang gabi at bukas since wala akong dinala na gamit papunta dito. Inalok pa ako ni Aesser na ihatid sa tagaytay pero tumanggi ako dahil baka gabihin siya pabalik ng Manila, traffic pa naman kapag ganitong oras.
Sumakay ako ng bus papuntang Tagaytay, at naupo sa pinakadulong bahagi nito. Tumingin ako sa bintana at umuulan na pala, buti na lang bumili din ako ng payong at jacket kanina. Isang oras ang biyahe papuntang Tagaytay, at pagtapos non ay sasakay pa ako ng Tricycle para makapunta sa bahay na tutuluyan ko ngayong gabi.
Pagbaba ko ng tricycle ay nagbayad ako dito at pumasok na sa gate ng bahay. Malungkot na tinitigan ko ang bahay na ito, dito kami nagpunta dati ni Bricx, he gave me the spare key to this house ang sabi niya if ever na pumunta ako ng Tagaytay pwede daw akong mag-stay dito, and that's what I'm doing for the past six years, dito ako namamalagi kapag may trip ako sa Cavite o hindi naman kaya ay gusto ko lang magpahinga.
Pumasok na ako sa loob at dinala ang lahat ng gamit ko sa kwarto, naligo na din ako at nagbihis bago pumunta sa kusina at nagluto. Natuto na din akong magluto, four years na din kasi akong bumukod kila Mama, I just tried to be independent and fortunately nagawa ko naman. Ang hirap kaya, kailangang ako ang mag-grocery para sa sarili ko, ako ang naglilinis ng bahay ako ang naglalaba, hindi ako nagpapa-laundry dahil wala akong tiwala lalo na't precious sa akin ang lahat ng iyon.
Binuksan ko ang TV sa kusina at nanood habang hinihintay kumulo ang niluluto kong Sinigang, nag-scan ako ng channel at napatigil ako ng mabanggit ang tungkol sa company nila Bricx, nilaksan ko ang volume at seryosong nakinig doon. Binabanggit lang nila kung gaano na kadami at kalaki ang company nito to think na it's on the verge of falling apart six years ago. Ililipat ko na sana ito dahil hindi naman importante ang binabanggit nila nang biglang mag-flash sa screen si Bricx.
Allergy attack. Nanghina ako just by seeing his face, madami akong nababalitaan sa kanya sa France mula sa mga magazine at news sa social media, on how he saved their company, and on how he put their company at the top while studying. Doon kasi siya nagpatuloy ng pag-aaral sa France, and syempre mawawala ba sa gossip ang mga naging karelasyon nito lalo na't isa siya sa mga tinitingalang bachelor ng bansa. And sa lahat ng magazine na nabasa kong in-interview siya hindi siya nawawalan ng issue tungkol sa mga babae niya. Such a playboy. Pinatay ko na ang TV dahil sa babaeng nag-interview kay Bricx, she's all smiling and giggling, halatang type niya ito.
Inihain ko na ang niluto ko at kumain na. Matapos kong kumain ay hinugasan ko muna ang mga ginamit ko at nilagay sa refrigerator ang natirang ulam, nag-toothbrush pa muna ako at bumalik na sa kwarto. I tried to sleep but the sight of Bricx smiling and flirting with other girls just kept on showing in my mind. Does he still love me?
Pagkabalik ko sa Manila ay pumunta ako sa bahay namin dahil birthday ko, tinawagan ako nila Mama kagabi and they want to celebrate my birthday this lunch kaya maaga akong umalis galing Tagaytay, pero pagdating ko doon ay walang kahit isa sakanila.
"Yaya," tawag ko sa kasambahay namin, tumigil ito sa paglilinis niya at humarap sakin.
"Where are they?" Sumagot naman ito na hindi niya daw alam kaya hinayaan ko na siyang ipagpatuloy ang ginagawa niya. Nagtatakang umakyat ako sa kwarto ko at iniwan doon ang gamit ko, magpapalit na sana ako ng damit nang may mapansin akong paper bag sa tokador ko. Kinuha ko ito at binasa ang papel na nakalagay sa loob nito. It's from my Mother.
'We reserved a table for us at Plaisir.' 'yun lang. Kinuha ko ang dmait sa loob ng paper bag it's a white layered, spaghetti strap chiffon dress. May kasama din itong white pumps. Ibinalik ko ito sa paper bag, I don't like it. Binuksan ko ang cabinet ko and was shocked to see that my clothes aren't there. Tinignan ko pa ang ibang cabinet at wala silang lahat, ang natira lang sa mga gamit ko ay ang isang black stripper boots ko at ang mga jewelries ko. So they expect me to wear that thing? Ugh. I hate this day. Worst birthday ever. Inis na kinuha ko ulit ang damit at sinuot ito, pinatungan ko ito ng leather jacket na binili ko kahapon, nilugay ko lang ang buhok ko at umalis na.
Bago ako pumunta sa Plaisir ay dumaan muna ako sa bar ko at tinanong ang empleyado ko kung naging maayos ba ang nangyari kagabi, sinigurado naman nilang walang nangyaring gulo kagabi at umalis na ako. Pagdating doon ay ay sinabi ko sa waitress ang reservation ng parents ko.
"Sorry ma'am pero wala po sa list namin ang reservation na sinasabi niyo." Kinausap ko muli ito at sinabihan na baka mali ang list na nakuha niya pero ilang beses niya na itong ch-neck pero wala daw talaga.
Lumabas ako ng restaurant at tinawagan sila Mama pero hindi naman nila sinasagot ang tawag ko, halos kalahating oras akong nakatayo sa tapat ng restaurant at hinintay silang dumating pero wala. Where on earth are they? Naglakad ako pabalik sa loob ng restaurant when someone grabe me and put a cover on my head.
"What the hell?" Sigaw ko sa taong nagtakip sakin.
"Kidnap 'to, wag kang gagalaw!" I rolled my eyes, may ganon bang sinasabi kapag mangki-kidnap ka? "Agent Trevy, hindi ata ganon 'yun, kapag ata mangho-hold up ka sinasabi 'yun." Saad ng isang pamilyar na boses habang buhat buhat ako ng kasama niya.
"Unfair, bakit kapag sa hold up lang? Dapat pati din sa kidnap, diba ang cool?" Hindi ko alam kung saan nila ako dadalhin pero ang pakiramdam ko ay nasa loob kami ngayon ng sasakyan.
"Anong kailangan niyo?" Tanong ko habang tinatalian nila ang kamay ko.
Napailing ako sa luwag nito, kayang kaya ko itong alisin ng hindi nag-eeffort, eh, pero hindi ko ito tinanggal dahil baka may gawin silang masama sakin pag nagpumiglas ako.
"Anong kailangan namin?" Sabi ng babaeng pamilyar ang boses sakin, she sounded like Shanna, "Kapayapaan ang kailangan namin. Kapayapaan at kaunlaran para sa bansa. Hustisya para sa nasaktan at naagrabyado. Hustisya para kay Ka-Tasyo!"
It's Shanna. Si Shanna lang naman ang kilala kong magsasabi ng mga bagay na ganyan. At yung isang kasama niya ay sigurado akong si Trevor dahil na din sa pagtawag nito dito kanina. Anong gimmick ito? Bumuntong hininga ako at sumandal sa headrest, pumikit ako at nakatulog.
Napamulat ako ng maramdaman kong wala na kami sa sasakyan, bumangon ako sa kama at nilibot ang paningin ko sa lugar. This is not my house. Where am I? Nasan sila Shanna? Hinanap ko ang gamit ko pero wala ito sa loob ng kwarto, pumunta ako sa pinto and tried opening it pero hindi ko ito mabuksan, nasa labas ang lock nito. I had nothing else to do but to wait for them to come here. Bumalik ako sa kama at nahiga, muli akong pumikit at ilang minuto lang ay narinig ko ang pagbukas ng pinto. Dumilat ako at bumangon.
"Why did you—" hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil sa gulat sa taong nasa harap ko ngayon. "Saebricx," mahinang tawag ko sa kanya.
Lumapit siya sakin at tumabi, hinawakan niya ako sa pisngi at pumikit, "God, I missed your voice." That's when I snapped. Inalis ko ang pagkakahawak niya sakin at naglakad palayo sakanya.
"Bakit ka nandito? Bakit mo ako dinala dito?" Sunud sunod kong tanong sakanya at napahawak ako sa dibdib ko dahil sa bilis ng tibok nito. Just for one second, stop beating so damn fast. Tumayo ito at akmang lalapit sakin when I stepped back.
Ngumisi ito at pinasadahan ng kamay niya ang buhok, "It's our wedding."
"The hell! Dadating ka bigla bigla tapos sasabihin mong kasal natin? Are you insane?" Sigaw ko sakanya, lalong bumilis ang tibok ng puso ko at nanunuyo din ang labi ko, I feel like throwing up.
"Is that a rejection?" Yumuko ito at tumingin sa lapag.
"It's no—wag kang um-arte!" Lumapit ako sakanya at mahinang tinulak siya, "Babalik ka after six years of not contacting me para sabihing kasal natin? Nag-iisip ka ba? Hindi mo ba naisip na baka may boyfriend na ako? Na baka hindi na kita mahal? Na baka nagsawa na akong maghintay sa'yo? Babalik ka after six years and act like an egotistical ass you've always been." Tumigil lang ako sa paghampas sakanya ng makuntento na ako, kumapit ako sa damit niya at nakayukong naghabol ng hininga.
"I'm sorry kung hindi kita natawagan, it's just that I've been so busy and I can't talk to you, dahil kapag narinig ko ang boses mo ma-mi-miss lang kita, at pag na-miss kita, gugustuhin kong bumalik. And I can't, I still can't ngayon lang. Am I too late, huh, Trixie?" Iniangat niya ang ulo ko para magkasalubong ang mata namin.
Umiling ako at niyakap siya, "You're six years late. I don't love you anymore, Bricx." Lumuwag ang pagkakayakap niya skain pero hindi ko siya binitawan, "That's what I kept on telling myself for the past six years pero hindi ko naman magawa. No matter what I do, I just can't stop this stupid heart to beat only for you and this stupid brain to think of you."
Nasa loob ako ngayon ng bridal car, hindi ko alam kung paano ako napapayag agad ni Bricx sa gusto niya pero nakita ko na lang ang sarili ko na inaayusan kanina ng beautician at parang baliw na nakangiti sa harap ng salamin. Maybe because I know deep inside I wanted this. I wanted to end our game beautifully.
Lumabas na ako ng sasakyan at sinalubong ako ng parents ko, my Mom's crying and my Dad's looking at me with pride, "My daughter's getting married," saad ni Mama.
"Yeah, after six engagements and four rejected marriage proposal, finally I'm getting married." Sumilay ang ngiti sa labi ni Mama at niyakap ako ng mahigpit, my Father kissed my forehead and said that I will always be his baby girl, "Corny, Pa. But thank you. And you will always be my first love." Niyakap ko siya ng mahigpit at pumwesto na kami sa entrance ng simbahan. Kinakabahang naghintay akong magbukas ito pero agad din itong nawala nang sa pagbukas ng pintuan ng simbahan ay nakita ko si Bricx na naghihintay sa akin sa dulo ng altar.
Nagsimula na kaming maglakad kasabay ng kantang Thousand Years ni Christina Perri, hindi ko maiwasang maluha habang inaalala ang mga nangyari sa aming dalawa, We're both still teenagers that time, we didn't know anything but to have fun and play with other's feelings. Hindi namin alam kung paano seryosohin ang buhay, we always think that things are just games made to be played by us. That everything is just for fun, but it seems like fate taught us a lesson.
We fell at our own trap, lost in our own game, and defeated by ourselves. Pero ganon naman ata talaga ang buhay, we get stumble by our own mess. And that time, life made us stumble at our own mess para marealize naming talo na kami, na mali na kami, that it's already game over for us.
Saebricx wipe away my tears as he say his vows to me, "We may have started our game a dirty and messy kind of game, a foul play, but without that foul play I wouldn't have known you. Because of that foul play I met you. Because of that foul play we started this game, and because of that foul play I fell for you. But now that messy and foul play is ending in front of the Lord and all our friends. Right now as we say our vows and steal our ever after. I waited six long years for this, Clarisse. And now I'm asking you, will you hold me tight and let go of that foul play and end this game with me and open a quarter for the both of us?"
Tumango ako at pinisil ang kanyang kamay, humarap kani sa pari as he announce that we're officially Mr. and Mrs. Saebricx Angelo Villazanta. "In the name of God, I now proclaim Saebricx Angelo Villazanta and Trixie Clarisse Reyes, man and wife. Let us all take this holy union in our hearts and treasure it. Saebricx angelo Villazanta, you may now kiss you bride."
He went closer to me, put his hands on my face and slowly caress it the he kissed my forehead, nose, cheeks and finally a sweet lay on my lips. Rinig ko ang palakpakan ng mga tao pero mas malakas pa din ang mga basketball na kasalukuyang dinidrible sa dibdib ko. He pulled out of the kiss and whisper 'I love you' to me.
Humarap kami sa mga taon, hinawakan ni Bricx ang kamay ko at makahulugang tumingin sakin, nakangiting tumango ako sakanya at tumakbo kami paalis ng simbahan, lahat sila ay tinatawag kami pero hindi namin ito pinakinggan, dumiretso kami sa sasakyan niya at nagmaneho siya paalis.
"Saan tayo pupunta?" inabot niya ang kamay ko at hinalikan ito, "Our house. Honeymoon natin." Mahinang tumawa ako at hinalikan siya sa pisngi, biglang tumunog ang cellphone niya at inabot niya ito sakin.
"Clarisse, nasan kayo?" Tanong ng isang matining na boses sa kabilang linya, I bet she's pouting now.
"Honeymoon."
"Eh? May reception pa kaya. Hala, hala!"
"Don't care. Bye." Pinutol ko ang linya at nilagay ang cellphone niya sa cell phone rack.
"Who called?" Tanong niya at saglit na tumingin sakin.
"Shanna."
THE END