*Bölüm parçası:
Lana Del Rey-Dark Paradise
*Multimedya'daki afişe bir göz atın deriim.
Karşımda, bana bakan şaşkın gözlere karşı gülme isteğimi bastırmaya çalışmak çok zordu ama soğukkanlı görünmem gerekiyordu.Herkesin tepkisini tek tek inceliyordum.Hani olur ya dizilerde büyük bir sır gün yüzüne çıkınca,insanların bunun karşısındaki ifadeleri yakın çekime alınır.Tıpkı onun gibiydi işte.
Zayn, ağzı açık bir biçimde bana bakarken,Michael ve Niall'ın kafası fena halde karışmış görünüyordu.Liam ise bu olayda bir çıkar bulmaya çalışıyor gibiydi.Matt,derin bakışlarını bana dikerken Asyalı da benim gibi gülmemek için kendini zor tutuyordu sanki.
Sonra...Ona baktım ve yüzümdeki kahkaha atmamak için kendini sıkan soğukkanlı ifade silindi.
Bir şeyler ters gidiyor olmalıydı.
Siktir.
Styles,neden sırıtarak bana bakıyordu?
Kafamda yanlış bir şey yapıp yapmadığımı kontrol ederken duyduğum sesle irkildim.
Dilini şıklattıktan sonra,"Bakın siz şuna,büyük bir sır söylediğini sanıyor bir de." dedi derinden gelen sesiyle.
Kahkahaları tüm mekanı doldurdu.O gülünce peşinde gezdirdiği kuyruklarının da gülüşme sesleri duyuldu.
Ne bok dönüyordu burada?
Kahkahalara karşı susmayı tercih ettim ve bundan sonra ne geleceğini bekledim.
Büyük,uzaktan bakarken bile yumuşaklığını hissettiren elleriyle cebinden bir çakmak ve masadaki paketten de dalı çıkardı.İnce,tüm karanlığını üzerindeki beyaz kağıt parçası ile gizlemeye çalışan dalı parmaklarının arasında çevirirken sırıtıyordu.Aslında çok hızlı bir şekilde bitecek işlem,gözümde yavaşlatılmış bir film gibiydi.
Dalı parmaklarının ucunda bıraktı ve hafif bir şekilde tutarken diğer elindeki çakmağı karanlığı serbest bırakmak için ateşledi.Çakmak,dalın ucuyla buluştuğunda görevini tamamlamıştı.Şimdi sıra, karanlıktaydı.
Duman,önce masanın üzerine çöktü.Sonra ise insanların üzerine.Birbirine yakın masalarda,insanların,üzerlerine kara bulut gibi çöken dumandan haberleri yok gibiydi.Herkes farklı bir işle uğraşırken gözümü tekrar ona çevirdim.
Yakışıyordu.
Lanet olsun ki yakışıyordu.
Karanlık ona yakışıyordu.
Tekrar sırıttı.Bunu yapmaya devam ederse tüm hücrelerim iflas edecekti.
Dudaklarının arasında hapsolmuş dumanı serbest bıraktıktan sonra,"Her şey bir oyundu."dedi.
Tahmin ettiğim gibi oklar özgürdü artık.Hatta,okun biri saplanmıştı bile.
Hep böyle olmuyor muydu zaten? Beni her defasında vuruyordu.Ne yaparsam yapayım.Hayır,pişman olduğum yok.
Bilirsiniz,insan düşe kalka öğrenir.Evet,ben de öğrenecektim.
Neyi mi?
Onun karanlığının sebebini.
Neden mi?
Çünkü...
1 ay öncesi (flashback)
Bahçede bir kız ve bir erkeği yiyişirken görmemden beri 1 hafta geçmişti.Hayır,saydığım falan yok,böyle şeylere alışıktım zaten.Sadece,o günden beri annem okula çağırmamıştı.
Claire'a gelince...Onunla bu aralar çok soğuktuk.Neden bir anda aramızın böyle olduğunu anlamıyordum,ben her şeyin iyi gittiğini düşünürken o garip davranmaya başlamıştı.Ama bunu şu kızlara özel döneminin gelmiş olma ihtimaline bağlıyordum çünkü başka bir açıklaması olamazdı.
Ve evet,1 hafta sonunda annem beni okuluna çağırmıştı.
Yine o lanet okula gidecektim.Kim bilir bu sefer neler olacaktı.
Düşünmeyi bırakıp,arabamı okulun önüne geldiğimi farkedince durdurdum.Geniş,giriş kapısı ve yanındaki güvenlik kulübesinin önüne park ettikten sonra içeri girdim.Bahçenin tenhalığından derste oldukları anlaşılıyordu.
Annemin beni,sırf okuldan geldiğimde ikizler kreşte,Felicite ise sınavlara çalıştığı için evde olmuyor diye okuluna çağırmasını,üstüne bir de bahane olarak 'Arkadaş edinirsin' ya da 'Lottie'ye göz kulak olursun' demesini hiçbir zaman anlamayacaktım.Gençliğimin en güzel yıllarını bu boktan okulda geçiriyordum.
Hayatım,annem müdür olduğu için başkalarının okulunda geçmemiş miydi zaten? Bu bir lanet gibi geliyordu artık.Ömrümün sonuna kadar başka okullarda annem için sürünecekmişim gibi hissediyordum.
Bu okulun diğerlerinden en büyük farkı ise benimle uğraşan bir çetesi olmasıydı sanırım.Daha doğrusu,bana sırf kendisini umursamadığım ve otoritesini -ya da egosunu mu demeliyim- zedelediğim için bir türlü çektirmediği işkenceyle ceza veren kıvırcık saçlı çete başı.
Evet,söz konusu işkenceyi hala çektirmemişti.Yani,her geldiğimde bana işkence çektireceğine dair laflar edip,herkesin ortasında ezmesi işkence sayılmıyordur değil mi? Zaten sürekli yaptıklarının daha bir başlangıç olduğunu zırvalıyordu.
Bir türlü bitmeyen başlangıç.
Belki de bir neden arıyordur? Tamam,iyice saçmaladım.Onun gibi birinden sırf bir neden bulmak için bana işkence çektirmemesini bekleyemeyiz değil mi?
Bahçede ilerledim ve uzaktan,okulun sol tarafındaki gölgelik yeri görünce gülümsememe engel olamadım.Hiçbir dersi dinlememiş olmama rağmen çok yorgundum.Zayn ve diğerleriyle bize kafa tutan çocuklarla futbol maçı yaptığımızdan olmalıydı.Sonuç olarak,biz kazanmıştık.Ve evet,şaşırtan bir şey olmamasına rağmen sırf eğlence olsun diye yapacağımız kutlama,annemin beni bu lanet okula çağırmasıyla iptal olmuştu.
Gölgeliğe yaklaştıkça geçen hafta gördüğüm manzaranın ait olduğu yer olduğunu anlamıştım.Ama bir fark vardı.
Kendi kendine gülen biri?
Sesler arttıkça daha da tanıdık gelmeye başlıyordu.
Ve sonunda,sesin ona ait olduğundan emin olmuştum.
Kıvırcık saçlı çete başı.
Bu sefer gördüğüm manzara karşısında ne yapacağımı bilemedim.Hayır,hayır bu olduğum yerde sessizce dikilip kulak misafiri olacağım bir şey değildi.
Ağaçların karşısında,sırtını okulun duvarına yaslamış bir şekilde yerde oturuyordu.Bacaklarını kendine çekmişti ve iri elleriyle ritim tutarmış gibi bacaklarına vuruyordu.
Ürkek adımlarla ona yaklaştım.Hayır, yani ondan ürkmüyordum.Sadece, yalnız kalmak istiyor olabilirdi.
Sesini daha da yakından duyduğum sırada,bir şey farkettim.Gülüşü kıskanılası derecede güzeldi.Uzaktan bakılınca deliymiş gibi görünüyor olabilirdi ama yakından kesinlikle huzur veriyordu.
Düşüncelerimden ışık hızında ayrıldım çünkü bana dik dik baktığına göre o da bir şey farketmişti.Sanırım kim olduğumu hatırlamaya çalışıyordu.Ne de olsa günde kaç kişiye işkence çektiriyordur.
Hala aynı şekilde bana bakıyordu ve karşısında ağaç gibi dikilmiştim.Bu...Gerçekten rahatsız ediciydi.Bakışlarından kurtulmak için,"Ne yapıyorsun burada?" dedim.
Kendi okuluydu,istediğini yapardı.Ne boktan bir cümle kurmuştum.Dilimi ısırma isteğimi duyduğum sesle göz ardı ettim.
"Asıl sen ne yapıyorsun?"
Haklıydı.Ne yapıyordum?
"Dinlenmek için gelmiştim ben.Sen?"
"Ben de bir kızı postalayıp kurtulduğuma gülerek,içimi döküyorum."dedi omuz silkerek.
Yanına oturdum ve,"Böyle mi içini döküyorsun? Gülerek?" dedim.
Tamam,kesinlikle şuanki durumumuz saçmalığın da ötesindeydi ama tüm bunlar bittikten sonra hiçbir şey olmamış gibi davranacağımızdan şüphem yoktu zaten.
Bugün gördüklerimden sonra onun farklı olduğunu anlamıştım.Sanki içinde büyük sırları varmış gibi.
Gizemliydi.
Ve bu gizem beni içine çekiyordu.
"Evet.Bundan sanane?" demesiyle düşüncelerimden sıyrıldım.
Bir cevabım yoktu.Ne diyebilirdim ki?
En azından onu ilk defa böyle görmüşken ve ufak da olsa beni umursarken, şansımı denemeliydim.
Gözlerimi olabildiğince onun gözlerinden uzak tutuyordum.Önümdeki ağaçların yanlarındaki çalılara bakarak,"Neden böylesin?" dedim.
Kafasını bana çevirdiğini,önüme bakmama rağmen hissetmiştim.
"Nasılım?"
Küçük bir cesaret kırıntısıyla bakışlarına karşılık verdim.
"Böyle...Kötüsün.Ama farklı bir kötülük bu.Gizemli bir kötülüğün var.Kimsenin sana yaklaşmasına,seni anlamasına izin vermiyorsun."
Gözleri büyümüş bir şekilde bana bakarken,kafamı tekrar çalılara çevirdim.İçini döken şimdi de ben olmuştum.Ve rahatlamıştım.Her ne kadar ortamlarda yapılan 'burada söylenen burada kalacak' muhabbeti gibi olacağını bilsem de...
Hala konuşmadığını farkettiğimde ona döndüm.Bana bakmaya devam ediyordu ama ona döndüğümde kendine gelmiş gibi kafasını iki yana salladı.
"Siktir git." dedi ve hışımla beni de kendisiyle ayağa kaldırıp duvara yapıştırdı."Beni kimse değiştiremez anladın mı? Kimse!"
Bu sözlerinden sonrası bir hiçti.Ne de olsa 'orada kalacak'tı.Orada kaldı.Sadece son sözlerini beynime kazıyabilmiştim.
'Kimse' demişti bana.Ben kimse değildim,olmayacaktım.
(flashback sonu)
Ve nasıl mı?
İntikamla.
"Seninle eğlenmiştim." dedi çetesindekilerle birlikte gülerek.
Zayn ve diğerlerinin şaşkın ve sinirli olduklarını hissediyordum ama kaskatı bir şekilde ona baktığımdan onlarda bir şey yapamıyor olmalıydı.
"Cidden,homo bir piç olduğumu falan mı düşündün? Sana aşık olacağımı?"
Yükselen kahkahalar.
Sadece Ona bakıyordum.Yeşilin derinlerine inmeye çalışıyordum.
Ayağa kalktılar ve Liam,diğerleriyle gülüşerek önden giderken O, karşımda dikildi.
"Yenildin,Tomlinson." dedi sert ses tonuyla,gözden kayboldu.
Ve sonra anladım ki,O sigaraydı.
Karanlığını,beyaz bir kağıtla gizliyordu.Oysa ki beyaz kağıdın da karanlıktan bir farkı yoktu.
O karanlıkta boğuluyordu ve bu çekiciydi.
Onunla bir kez buluşunca kurtuluşun olmuyordu.
Ve bir zaman sonra...Kurtulmak istemiyordun.Daha fazlasını istiyordun.
Kötüydü.Sana zarar veriyordu.En can alıcı olan ise;Seni kendine bağlıyordu.
İçindekileri tam olarak bilmeden onu yaşıyordun.Ve ben...Artık içindekileri öğrenmek istiyordum.