"ေဘဘီ လာေလ အဝတ္ေရြးေပးမယ္ဆို အဲ့မွာဘာလုပ္ေနတာလဲ
Ommaသြားၿပီလား"
အဝတ္ထုတ္ေပးထားမယ္ဆိုၿပီးေျပာထားတဲ့ကေလးဟာ ထြက္လာေတာ့အခန္းျပင္မွာမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့အျပင္သဘက္ကလည္းေအာက္ျပဳတ္က်လို႔
အနားသြားေတာ့မ်က္ႏွာကျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္
"ေဘဘီ ေဘဘီ ေနမေကာင္းဘူးလား"
ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာေမးေတာ့မွ အခုမွအသိဝင္လာသူလို
ေယာင္ယမ္းယမ္းနဲ႔လွည့္ၾကည့္ေလသည္
ၿပီးတာနဲ႔ရင္ခြင္ထဲဝင္ကာအတင္းဖက္ထားေတာ့သည္
ခါးမွာtowelခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ထည္ပဲပတ္ထားတဲ့အျပင္အေပၚပိုင္းကေရေတြေတာင္ေသခ်ာမသုတ္ရေသး
အရင္ေတြကဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္
ခုအေျခအေနကတကယ္....
လက္ကိုခ်ထားရမလိုျပန္ဖက္ရမလိုလုပ္ေနရင္းမွ
ရင္ဘတ္နားမွာခံစားလိုက္ရတဲ့ႏွာေခါင္းေလးေႏြးသလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေက်ာေလးကိုခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးလိုက္သည္
ေဘဘီကသူဝမ္းနည္းစ႐ာ သို႔မဟုတ္
ေဒါသထြက္တာျဖစ္ျဖစ္ဘယ္ေတာ့မွမ်က္ရည္မက်တတ္ပဲႏွာေခါင္းလံုးလံုးေလးကပဲနီၿပီးေႏြးလာတတ္တာ
အိမ္ကိုအျမဲလာတတ္တဲ့ေၾကာင္ကေလးဆံုးသြားတုန္းကလိုမ်ိဳး
.
သူႀကိဳးစားပမ္းစားဆြဲထားတဲ့ပံုေလးေတြေရစိုသြားတုန္းကလိုမ်ိဴး
.
ေက်ာင္းကဘတ္စကတ္ေဘာၿပိဳင္ပြဲမွာကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔တိုက္မိလို႔လဲက်သြားသလိုမ်ိဳး
အခုလည္းအဲ့လိုျဖစ္ေနေတာ့တာ...
ခဏၾကာမွသူ႔ဘာသာဖက္ထားရာကလႊတ္ၿပီးအဝတ္ေတြသြားေရြးေနေတာ့တယ္
ၿပီးေတာ့သူ႔ဘာသာအျပင္ထြက္သြားျပန္ေရာ
ကြၽန္ေတာ္ကသာလိုက္ၾကည့္ေနတာထိုကေလးကေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ေတာင္လွည့္မၾကည့္သြား
အားလံုးၿပီးလို႔အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ေဘဘီကဧည့္ခန္းမွာဒူးႏွစ္ဖက္ေထာင္ကာေခါင္းေမွာက္ရင္းပံု႔ပံု႔ေလးထိုင္ေနသည္
"ေဘဘီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ
ကိုကို႔ကိုေျပာျပလို႔မရဘူးလား"
ကေလးကိုမေျပာမျဖစ္အတင္းေျပာခိုင္းတာမ်ိဴးကြၽန္ေတာ္မလုပ္ခ်င္
ကြၽန္ေတာ္လုပ္ရင္ေတာင္ေဘဘီကနာခံမယ့္ကေလးမဟုတ္
ခုခ်ိန္ထိေဘဘီနဲ႔မေတြ႔ခင္ ေဘဘီဘယ္လိုေနခဲ့ရတယ္ ဘာညာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုမွမသိေသး
"မျဖစ္ပါဘူး
Mommyက ပန္းဝယ္လာခဲ့ဦးတဲ့
သြားၾကမယ္ေလ"
ေခါင္းေထာင္လာကာ ေျပာၿပီးတာနဲ႔
အေ႐ွ႕ကအရင္ထြက္သြားေလသည္
..........................
ပန္းဝယ္ၿပီးကားေပၚျပန္တက္လာတဲ့အထိ
စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္သလိုျဖစ္ေနတုန္း
အရင္ကဆိုပန္းျမင္တာနဲ႔တက္ႂကြတာသူ႔အျပင္မ႐ွိ အခုထိလည္းစကားတစ္ခြန္းပဲမေျပာပဲၿငိမ္ေနတာ
"ေဘဘီ ဘာျဖစ္လို႔လဲ
ကိုကို႔ကိုေျပာ ommaဆူလိုက္လို႔လား"
အနားကပ္ကာမ်က္ႏွာကိုေမာ့ေစရင္းေခ်ာ့သလိုေျပာေတာ့ေခါင္းခါျပသည္
ဒီလိုပံုဆိုေမးလို႔ရေတာ့မည္မဟုတ္မွန္းသိလိုက္သည္
ဘယ္လိုေမးေမးတစ္ခြန္းမွေျပာမွာမဟုတ္
"အာ ေနာက္က်မွေလွ်ာက္သြားရမွာမို႔လို႔စိတ္ဆိုးေနတာလား aigoo ကိုကို႔ကိုစိတ္ဆိုးေနတာကိုး ခုမွသတိရတယ္ ဟိုကိုခဏသြားၿပီးတာနဲ႔ေဘဘီသြားခ်င္တဲ့ေနရာအကုန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ အခုခဏသည္းခံေနာ္"
ဆံပင္ေလးေတြကိုဖြေပးကာရယ္ေမာရင္းေျပာေနသည့္ကိုကို္႔ကိုkyungsooေငးၾကည့္ေနမိသည္
ကိုကို႔ကိုသူမ်ားအားမေပးလိုက္ခ်င္ပါ
ဘယ္ေတာ့မွ...
ကိုကိုကေဘဘီ့အပိုင္လို႔ေျပာထားၿပီးသားပဲကို
Kyungsoo...ဒီေတြ႔ဆံုမႈကို...တကယ္...
မေအာင္ျမင္ေစခ်င္...
ကားေပၚကဆင္းၿပီးၿပီးခ်င္းကေလးက
လက္ကိုလာကိုင္သည္
ထူးထူးဆန္းဆန္း
လက္ေလးကိုေသခ်ာျပန္ဆုပ္ကိုင္ကာာဆိုင္ထဲဝင္မည္လုပ္ေတာ့မွ
ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွျမည္လာေသာringtoneသံ
ကေလးလက္ကိုခဏလႊတ္ကာဖုန္းကိုင္ရေသးသည္
"Hello"
...
"Nae ဟုတ္ပါတယ္"
...
"ဗ်ာ"
လက္ထဲမွပန္းစည္းပါ႐ုတ္တရတ္လြတ္က်သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္
ဖုန္းထဲမွာဘာေျပာလဲမသိရေပမယ့္ကိုကို႔မ်က္ႏွာအေနအထားျမင္ရံုနဲ႔တင္kyungsooရင္ပူေနရၿပီျဖစ္သည္
ၿပီးတာနဲ႔ဖုန္းကိုခ်က္ခ်င္းခ်ၿပီးလက္ဆြဲကာကားတံခါးကိုဖြင့္၍တက္ေစသည့္အျပင္
ထံုးစံအတိုင္းsafety beltပါပတ္ေပးႁပီးေသာ္လည္းကားေမာင္းဖို႔ရာကိုကို႔လက္ေတြက
အင္မတန္တုန္ေနသည္
"ကိုကို ကိုကို ဘာျဖစ္တာလဲ
ေဘဘီ့ကိုၾကည့္"
အစားေမာင္းေပးရန္အတြက္ငယ္လြန္းေနတဲ့အရြယ္ကိုက်ိန္ဆဲရင္းကိုကို႔လက္ကိုအေပၚမွအုပ္မိုး၍ကိုင္ကာမ်က္လံုးခ်င္းဆံုေစေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္
"Appaတို႔ကား accident ျဖစ္လို႔ အဲ့ အဲ့ဒါခြဲစိတ္ရမွာမို႔လို႔ေဆးရံုကဖုန္းဆက္ေခၚတာ"
တုန္တုန္ယင္ယင္ေျပာလိုက္တဲ့ကိုကို႔စကားသံကိုၾကားၿပီးတာနဲ႔kyungsooစိတ္ထဲဟာသြားသည္ ဘာမွမ႐ွိေတာ့သလို
ဒါေပမယ့္စိတ္ကိုအျမန္ျပန္ထိန္းၿပီးလက္တစ္ဖက္ကကိုကို႔ပါးကိုကိုင္ကာ
"ကိုကို ဘာမွမျဖစ္ဘူး
ခြဲစိတ္ၿပီးရင္ေကာင္းသြားမွာမို႔လို႔ စိတ္ထိန္းၿပီးေတာ့ပဲကားေမာင္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္"
ေဘဘီ့လက္ဖဝါးမွရေနတဲ့
အေႏြးဓာတ္အနည္းငယ္နဲ႔မ်က္လံုးေတြကိုစုိက္ၾကည့္မိတဲ့အခါမွာပဲjonginရဲ႕ပူေလာင္ေနတဲ့စိတ္ေတြက
ေရနဲ႔ေလာင္းခ်လိုက္သလိုၿငိမ္းသြားရေတာ့သည္
"အျမန္ေမာင္းေတာ့မွာမို႔ေသခ်ာကိုင္ထားေနာ္"
Kyungsoo ေခါင္းညိတ္ျခင္းနဲ႔သာနာခံေၾကာင္းျပလိုက္သည္.....
ေဆးရံုကိုေရာက္သည္ႏွင့္ommaကိုခြဲစိတ္ရန္လက္မွတ္ထိုးေပးၿပီးappa႐ွိရာကိုေျပးရသည္
တစ္ဖက္ကားကommaဘက္ကလာသည္မို႔ခ်က္ခ်င္းေကြ႔လိုက္ေသာ္လည္းommaကအေျခအေနပိုဆိုးသြားခဲ့သည္
Appaကခဏေနရင္သတိရလာမည့္အေနအထားမို႔ခြဲခန္းအေ႐ွ႕ကိုသာအျမန္ေျပးရျပန္သည္
အေရးေပၚေဆာင္တြင္ေသြးမ်ားျဖင့္ေပက်ံကာသတိေမ့ေနေသာappaနဲ႔ခြဲခန္းထဲဝင္၍အသက္လုေနရေသာommaကိုစဥ္းစားရင္းေျခေထာက္ေတြကပါေပ်ာ့ေခြကာလဲက်မလိုျဖစ္ေတာ့ေဘးကလက္ေလးတစ္စံုကကူတြဲေပးထားသည္
ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ တစ္မနက္အတြင္းဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ မသိေတာ့
ခြဲခန္းအေ႐ွ႕ထိုင္ေနရင္းတံခါးကိုၾကည့္ကာထြက္လာမည့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရင္း တစ္ခုခုမ်ားဆိုတဲ့အေတြးကေထာင့္ေပါင္းစံုမွေျခာက္လွန္႔ေနသည္
သို႔ေသာ္ကြၽန္ေတာ္ငုိခ်လိုက္လို႔မျဖစ္
ေဘဘီ႐ွိေနေသးသည္မို႔ အငယ္႐ွိေနလို႔ကြၽန္ေတာ္ကအရင္ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ပံုစံျပလို႔မျဖစ္
မ်က္လံုးေတြပါက်ိန္းစက္လာတဲ့အခါ
ေဘးကေနအရိပ္တၾကည့္ၾကၫ့္လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ေဘဘီ့ကိုသာတိုး၍ဖက္ထားလိုက္ေတာ့လက္ေသးေသးေလးေတြက
ေက်ာကုန္းကိုပုတ္ေပး၍ကေလးကိုေခ်ာ့သလိုႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္
ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ေနတာေဘဘီသိမွန္းကြၽန္ေတာ္လည္းသိေနတယ္...
ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ appaက
ေခါင္းမွာပက္တီးႀကီးႏွင့္ပင္ခြဲခန္းေ႐ွ႕ေရာက္လာသည္
ဘယ္ေလာက္ပဲဒဏ္ရာကေသးသည္ေျပာေျပာအနားယူရမယ့္အခ်ိန္မို႔အတင္းျပန္လႊတ္ေတာ့လည္းသူ႔မိန္းမ မထြက္လာမခ်င္း မျပန္ဘူးဆိုေသာေၾကာင့္ဘာမွထပ္ေျပာလို႔မရေတာ့ေပ
ခြဲခန္းေ႐ွ႕ခံုတန္းကတိတ္ဆိတ္ေန၏
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးအေတြးစံုနဲ႔ပူေလာင္လ်က္
💭💭💭💭💭💭💭💭💭💭💭
"ဆရာ ခြဲစိတ္တာေအာင္ျမင္တယ္မလားဟင္"
"အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားထားပါတယ္
၄၈နာရီအတြင္းေတာ့ေစာင့္ၾကည့္ရမယ္"
အေလာတႀကီးေမးသည့္အေျဖသည္မ်က္ႏွာပ်က္ကာထိုမွ်သာေျပာသြားေသာ
စကားေအာက္မွာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြယိုင္နဲ႔ကုန္၏
စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ေဘဘီနဲ႔ပန္းကန္တူတူေဆးေပးလိုက္ေသးသည္
ၿပီးေနာက္ ေဘဘီ့ရဲ႕ပန္းခ်ီ ဆြဲခန္းေလးထဲသြားထိုင္ေနလိုက္၏
ေကာင္းကင္ကအနည္းငယ္သာ႐ွိေသာမွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ၾကယ္ကေလးမ်ားကိုၾကည့္လ်က္ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္
ေစာင္တစ္ထည္တည္းျခံဳထားေသာေၾကာင့္ေဘဘီ့အသားေလးေအးလာတာသိ၍ ေစာက္ကိုအေ႐ွ႕ထိဆြဲယူကာႏွစ္ေယာက္လံုးနီးကပ္၍လံုေအာင္ျခံဳထားလိုက္သည္
ေဘဘီကရာသီဥတုဒဏ္သိပ္မခံႏိုင္ဘူး
အခုလည္းျပတင္းေပါက္ကေလနည္းနည္းတိုက္တာနဲ႔ အသားေတြေအးလာေတာ့တာ
"ေဘဘီေလ ေဂဟာမွာ
ကိုကို႔ကိုစေတြ႔တုန္းကကိုကိုနဲ႔ေဆာ့ေနတဲ့ကေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီးအရမ္းအားက်ခဲ့တာ"
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းငယ္ေလးထဲေဘဘီ့အသံေလးကထြက္ေပၚလာလို႔ေဘးကိုၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ စာၾကည့္မီးအိမ္ေလးသာထြန္းထားသည့္ အလင္းေရာင္ေလးထဲေဘဘီ့မ်က္ႏွာက႐ွင္းေနသည္
ေကာင္းကင္ကိုေငးၾကည့္ၿပီးေျပာေနတဲ့အခါမ်က္ဝန္းေလးေတြကအတိတ္ကိုျပန္သြားေနဟန္႐ွိသည္
"ပထမဆံုးပဲ ပထမဆံုးေဂဟာကိုလာတဲ့လူကိုၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔သြားေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့တာ
စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးမွာ
ထိုင္ေနရင္းကိုကို႔ရယ္သံကို
ျကားလိုက္တည္းကအရမ္းေတြ႔ခ်င္ခဲ့တာ"
"ကိုကို႔ကိုစကားေတာင္ျပန္မေျပာပဲနဲ႔မ်ား"
ေပါင္ေပၚေပြ႔ခ်ီၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့
ရင္ဘတ္ကိုမွီၿပီး
"အံ့ျသေနလို႔ ကိုကိုကစကားလာေျပာတယ္ဆုိတာကိုအံ့ျသေနလို႔ဘာမွမေျပာႏိုင္တာ"
"ၿပီးေတာ့ကိုကိုေပးတဲ့ဝက္ဝံ႐ုပ္ေလးကိုင္ထားႁပီးဆယ္ရက္လံုးျပတင္းေပါက္အျပင္ကိုၾကည့္ၿပီးေစာင့္ေနခဲ့တာ
ခဏပဲေတြ႔လိုက္ရမယ္ဆိုေပမယ့္ကိုကိုလာမယ္ဆိုတာကိုယံုလို႔
အရင္ကဘယ္သူမွဂ႐ုမစုိက္ေပမယ့္ဝက္ဝံ႐ုပ္ေလးနဲ႔တူတူစကားေျပာရင္းေန႔တိုင္းကိုကို႔ကိုေစာင့္ေနရတာေပ်ာ္ဖို့္ေကာင္းလာတယ္
ဝက္ဝံ႐ုပ္ေလးကျပန္မေျဖေပမယ့္ကိုကို႔အေၾကာင္းေတြေမးရတာလည္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"
Jonginသိပါသည္ ေဘဘီအဲ့အ႐ုပ္ေလးကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုတာေပါ့
တျခားအ႐ုပ္ေတြဘယ္ေလာက္ဝယ္ေပးဝယ္ေပး အဲ့ဝက္ဝံ႐ုပ္ေလးကိုေတာ့သူသြားတဲ့ေနရာတိုင္းေခၚသြားတတ္တာ
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဘဘီ့ကိုေခၚလာေပးလို႔
ၿပီးေတာ့ခ်စ္ေပးလို႔အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ပါးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္၍ေျပာေနေသာကေလးကိုတစ္ခ်က္နမ္းလ်က္
"ကိုကိုကအမ်ားႀကီးပိုေက်းဇူးတင္တယ္
ကိုကို႔ဘဝထဲေရာက္လာေပးလို္႔
အခုေတာ့အိပ္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြေတာင္ေအးစက္ေနၿပီ"
ျပတင္းေပါက္တံခါးေတြဘာေတြကိုပိတ္ၿပီးေအာက္ဆင္းမလို႔လုပ္ေတာ့သူ႔အခန္းသူျပန္ၾကည့္ေနေသး၏
"လာေလ ေဘဘီ "
ကမ္းေပးေသာလက္ကိုျဖစ္ညစ္၍ဆုပ္ကိုင္လ်က္ေအာက္ဆင္းလာၿပီးသူ႔အခန္းထဲမဝင္ပဲ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲဦးတည္သြားျပန္၏
"ေဘဘီ ေဘဘီ့အခန္းထဲသြားမအိပ္ဘူးလား"
"ဒီေန႔ကိုကိုနဲ႔အိပ္ခ်င္လို႔"
Ommaတို႔ကိစၥေၾကာင့္ေခ်ာ့ခ်င္ေနတာလားမသိ အတိတ္အေၾကာင္းတစ္စက္မွမေျပာတဲ့သူကေျပာလို႔
အခုလည္းကြၽန္ေတာ္သာ
သူ႔အခန္းထဲသြားသြားအိပ္တတ္တာ သူကအခုမွပထမဆံုးအထူးအဆန္းလုပ္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲလာအိပ္မယ္တဲ့ေလ
ကုတင္ကက်ယ္ေသာ္လည္း
ထံုးစံအတိုင္းအတင္းဖက္ထား၏
နဖူးကိုတစ္ခ်က္နမ္း၍ ေဘဘီ့ကိုအိပ္ေတာ့ေနာ္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္းကြၽန္ေတာ္ခုထိအိပ္လို္႔မရေသး အခ်ိန္ကုန္မွာကိုေၾကာက္ေနတယ္
ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ေနတာကိုသိတဲ့အလား ေဘဘီကမ်က္လံုးေလးပြင့္လာၿပီးလွ်င္ပါးကိုကိုင္လ်က္
" မနက္က်ရင္အဆင္ေျပသြားမွာ
အိပ္ေတာ့ေနာ္ ကိုကို"ဟူေသာေခ်ာ့ျမဴသံေအာက္ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ခြံတို႔အလိုလိုပိတ္က်သြားေတာ့၏
..........................................
အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္
ေဘးကဖုန္းကိုစမ္းကာကိုင္လိုက္သည္
ညကတကယ္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာပဲ
"သား မင္းအေမ မ်က္လံုးပြင့္လာၿပီ" ဟူေသာစကားကခ်က္ခ်င္းမ်က္လံုးက်ယ္ကာထထိုင္ေစ၏
ေဘဘီ ေဘဘီ့္ေျပာရမယ္
ေဘးမွာမ႐ွိ toiletမ်ားသြားလား အခ်ိန္ကိုၾကည့္ေတာ့မနက္ေျခာက္ခြဲ မီးမ်ားဖြင့္၍
ေရခ်ိဴးခန္းထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့လည္းမ႐ွိ
မီးဖိုေခ်ာင္မွာမ်ားလား
"ေဘဘီေရ ေဘဘီေရ"
ေအာ္ေခၚေနေသာ္လည္းျပန္ထူးသံမ႐ွိတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အေျခအေနႀကီးကိုကြၽန္ေတာ္တျဖည္းျဖည္းေၾကာက္လာသည္
"ေဘဘီ ေဘဘီ ဘယ္မွာလဲလို႔"
အသံကုန္ေအာ္ဟစ္၍အိမ္ထဲတြင္အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုဟိုေျပးဒီေျပးေခၚေနေသာ္လည္းထူးျခားမႈမ႐ွိ
ေဘဘီ့အခန္းထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့စာေရးခံုေပၚတြင္
"ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"ဟူေသာစာတစ္ခုသာ႐ွိ၍ေဘဘီ့ဝက္ဝံ႐ုပ္ေလးပါမ႐ွိ
ကြၽန္ေတာ္ဆက္မရပ္ႏိုင္ေတာ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးဆြဲဆုပ္ခံထားရသလိုနာက်င္ေန၍ရင္ဘတ္ကိုဖိကာလွဲေနရသည္
"ေဘဘီ"
မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုထိုစကားတစ္ခြန္းထဲသာအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚေနေသာ္လည္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အိမ္ႀကီးထဲတြင္မည္သည့္ထူးသံမွ်မလာေတာ့
....................................
ေဘဘီ့အခန္းထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့စာေရးခံုေပၚတြင္
"ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"ဟူေသာစာတစ္ခုသာ႐ွိ၍ေဘဘီ့ဝက္ဝံ႐ုပ္ေလးပါမ႐ွိ
ကြၽန္ေတာ္ဆက္မရပ္ႏိုင္ေတာ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးဆြဲဆုပ္ခံထားရသလိုနာက်င္ေန၍ရင္ဘတ္ကိုဖိကာလွဲေနရသည္
"ေဘဘီ"
မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုထိုစကားတစ္ခြန္းထဲသာအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚေနေသာ္လည္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အိမ္ႀကီးထဲတြင္မည္သည့္ထူးသံမွ်မလာေတာ့
....................................
2183 words
12:11AM
2.2.2018
Thursday
Hello I'm back...
ဒါအတြက္အဲ့ေလာက္အခ်ိန္ၾကာသြားတာပါ
ပီျပင္ေအာင္မေရးႏိုင္လို႔ဖတ္ရတဲ့သူေတာ့မသိေပမယ့္ကိုယ္ေတာ့ကိုယ့္ဘာသာေရးၿပီးမ်က္ရည္က်ေနေတာ့တာပဲ
အဲ့ေလာက္အခ်ိန္အၾကာႀကီးယူတာေတာင္မထိန္းႏိုင္ဘူး xD
အၾကာႀကီးေစာင့္ေပးတဲ့အားလံုးကိုတအားေက်းဇူးတင္ပါတယ္
Updateမၾကာေစရေတာ့ဘူးေနာ္
တအားခ်စ္တယ္
ဖတ္ေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္❤