7/05/2012
Geconcentreerd lakte ik mijn nagels, iets wat ik nooit deed. Ik lakte altijd de nagel van de vinger van mijn slachtoffer, maar mijn eigen nagels lakte ik niet. Vandaag wilde ik daar eens verandering in brengen. Van veranderingen hield ik nochtans niet, ik deed alles altijd hetzelfde. Al mijn dagen zagen er precies hetzelfde uit en ook mijn moorden verliepen volgens een duidelijk gestructureerd patroon. Ik dacht even aan mijn broer, die het moeilijk had. Enkele dagen geleden worstelde hij met zijn geweten door dat vals alibi. Je zag het duiveltje en het engeltje op zijn schouder discussiëren en dat om een simpel leugentje. Daar had ik totaal geen last van, maar ik was dan ook een koelbloedige moordenares.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen de bel ging. Ik verwachtte niemand. Robert kon het niet zijn want hij was op dit uur aan het werken. Ik stond op en ging naar de deur. Aangezien mijn nagels nog niet gedroogd waren, klemde ik mijn hand voorzichtig rond de klink en deed ik hem langzaam naar beneden. De deur ging traag open en mijn blik viel op de blauwe uniformen en de politiewagen.
“Goedendag, Savanna Miller?” vroeg een onbekende stem. Ik knikte terwijl hij zocht naar zijn politiepasje en toen hij dat eindelijk gevonden had duwde hij het onder mijn neus. Ik las snel zijn naam en keek hem vragend aan.
“Onderzoek moordzaken, we zijn hier voor een huiszoeking,” zei hij en hij wilde me al aan de kant duwen om alles overhoop te halen. Ik hield hem even tegen.
“Heb je een huiszoekingsbevel?” vroeg ik. hij dacht toch niet dat ik hem zomaar zou binnenlaten, mijn huis verborg zoveel geheimen. Ik wist wel ongeveer hoe de wet in elkaar stak, hij kon me niks maken zonder een huiszoekingsbevel. Helaas, dat bleek hij te hebben en hij liet het mij zien. Ik las het vluchtig en liet hem binnen. Verdomme. Wat deden ze hier? Dit vond ik maar een slecht voorteken. Mijn krantenknipsels waren misschien geen bewijs maar wel verdacht en als ze de vingers zouden vinden…