Karınca kollarını havaya kaldırdı:
— Haydi, o zaman yola düşelim. Yine geldiğimiz gibi ayrı ayrı gideceğiz sanırım.
Çekirge:
— Evet, geldiğimiz gibi döneceğiz. Kendi yolculuğumuzu kendimiz yapacağız. Söz verdiğimiz üzere aşağıda, bu maceraya başladığımız yerde birbirimizi bekleyeceğiz. Zamanında gelmeyen olursa onu aramaya çıkacağımızı da biliyorsunuz. Gelmeyen kişinin gelme ihtimaline karşılık da birimiz buluşma yerinde bekleyecek. Söyleyecek başka sözünüz yoksa artık inişe geçebiliriz.
Herkes birbirine baktı. Kimsenin söyleyecek sözü yoktu. Birbirlerine "İyi yolculuklar!" dileyerek dönüşe geçtiler.
Güneş tam tepedeydi, buna rağmen dağın doruğundan esen rüzgar onları serinletiyordu. Hepsi geldikleri yola girdi. Bildikleri yoldan geri döneceklerdi. Başlarına ne geleceğini bildikleri için ona göre önlem alarak yollarına devam ettiler.
Zirveden aşağı indikçe rüzgarın etkisi azalıyor, sıcaklık artıyordu. Ağaçlar sıklaşıyor, yaşayan canlı sayısı artıyordu. Kuşların ve diğer hayvanların sesleri birbirine karışıyor; bunlara rüzgarın hafif esintisiyle sallanan ağaç dallarının sesleri ekleniyordu.
Zirveye ilk ulaşan güvercin bu kez arkadaşlarına şans tanımış; önce onların buluşacakları yere varmasını istemişti. Bunun için yolda bir ağacın dalında oyalandı. Çekirge ve karınca da pek acele etmiyordu. Kelebek ise daha önce yol üzerinde gördüğü çiçeklerle oyalandı. Maymun kolunu tutarak ağır adımlarla ilerliyordu. Kurbağa da derede serinlemek için vakit kaybedince buluşacakları yere ilk ulaşan yılan olmuştu. Ondan sonra kurbağa zıplaya zıplaya geldi. Kolunu tutan maymun da göründü. Bir zaman sonra çiçeğe doyan kelebek daha sonra sırayla karınca, çekirge ve en son güvercin geldi.