"Let's talk about Paul."
She somehow expected this to happen. She knew this day would come.
Actually, nagtataka nga siya kung bakit natagalan ito na kausapin siya.
Agad naman siyang pumayag, dahil ayaw na din niyang patagalin pa ang pag uusap nila dahil mas lalo lamang siyang madaming iisipin.
She wanted to end this once and for all.
They made their way to the nearest cafe.
After the waiter took their order, nagsalita kaagad ang kasama niya.
"Ayoko ng magpaligoy ligoy pa Sabina. Can you give him back to me?" Malumanay na sabi niyo.
Natigilan siya. Kahit na alam na niya na iyon ang pag uusapan nila ay hindi pa din niya maiwasan nairita.
"Kath-"
She was cut by her. "Look Sabina."
Kathrina's voice was full of determination and finality.
Then she chuckled impatiently. Halata sa mukha nito ang pagkabilasa at pagkairita. Kahit punong puno ito ng composure sa katawan ay hindi nito maitago ang nararamdaman.
Natigil ito sa pagsasalita ng dumating ang order nilang drinks.
Hindi niya ginalaw ang kayang inumin bagkus at pinagmasdan lang ang kausapan.
After sipping the coffee, napansin niyang nagbago ang aura ni Kath.
Mas naging calm at light.
Then Kath smile at her bitterly.
"I never thought that we would end up in this situation Sabina. It didn't cross my mind na mag uusapan tayo tungkol kay Paul sa ganitong paraan."
Huminga siya ng malalim at sinubukang inumin ang chocolate frappe niya.
"Nakakaingit ka...."
Napahinto siya ng marinig iyon. Saka muling tinignan ang kaharap.
Tinuro niyo ang hawak niyang inumin.
"I can't eat chocolate, remember?" Kath laugh.
Tipid siyang ngumiti. "Yeah."
Saglit na katahimikan ang bumalot sa pagitan nila.
Then she remembered something.
"Which ice cream you like?" Paul asked.
"Hmmm.. Chocolate nalang." she cheerfully answer. She really likes chocolate flavored ice cream.
Paul stop for a second then look away. Nagtaka siya sa reaksyon nito, pero mas pinili niyang ipagwalang bahala nalang iyon.
"Uhhhh... Itong vanilla nalang.. Mas masarap to kesa chocolate."
..........
She bit let lips by that thought. Now it make sense.
Everything makes sense.
Sa lahat ng pagkakataon na iba ang binibigay nito sa kanya kahit na chocolate lagi ang pinipili niya.
It hurts.
Big Time.
Worst than she could ever imagine.
Kapwa sila nagtatantsahan.
"Kath." Siya ang unang nagsalita. "About Paul-"
And like earlier she was cut by her.
"Alam mo Sabina, I wanna hate you..... Gustong gusto ko. Gusto kong magalit sayo...."
"Hindi ko siya inagaw sayo. Pinakasalan niya ko." Diretsahan niyang salita.
Nalungkot ang mga mata nito. "I know... I know..."
Hindi siya sumagot.
"Kaya nga hindi ko magawa na magalit sayo. Kasi wala ka namang ginawa. Pinakasalan mo si Paul. Yun lang ginawa mo... Pero dahil sa ginawa mo, nasaksaktan mo na ako."
Nakita niyang huminga ito ng malalim.
Halata din dito na nahihirapan ito.
"At nasaksaktan mo na din siya."
Nakaramdam siya ng inis dahil sa narinig. kahit minsan hindi niya ninais na makasakit ng ibang tao.
"You're a friend to me Sabina... And I'm happy about it. Kaya ang hirap tanggapin na nasa ganitong sitwasyon ngayon."
Namumula na ang mga nito tanda ng pagpigil nito sa pag iyak.
"I never thought that your husband is the love of my life... I never thought we are talking about the same man. Sabina..." she stare at her eyes directly.
"Just him back to me.. Ibalik mo na siya sakin. Please."
Hindi niya alam kung anong mararamdaman.
Ang dami niyang gustong sabihin.
Ang dami niyang gustong itanong.
Pero ni isang salita ay walang lumalabas sa mga labi niya.
"Please Sabina. Sakin si Paul. Alam mong sakin siya simula palang." Dugtong ni Kath. "At sa akin pa din siya hanggang ngayon."
"Hi-.. Hindi..." sa wakas ay may nasabi na din siya. "Hindi naman ganun kadali ang hinihingi po Kath... Paul is my husband now. We are married. We are bound by the law."
"Yes. I know. But you are his wife only by the law. Only the law itself. Its only in the papers. And we both know that." Binigyang diin nito ang huling sinabi.
Tila ba sinaksak ang puso ni Sabina ng libo libong kutsilyo.
Cause she knew, everything she said is true.
Yes, she love him. But Paul never said he love her.
And yes he cares for her. She can feel it.
But.
He doesn't love her.
Huminga siya ng malalim at ipinilig ang ulo.
She tried to stop her tears from falling.
Oo, nasasaktan siya pero ayaw pa din niyang magpakita na si Paul ang kahinaan niya. Ang malawa ito sa piling niya. And bawiin ito ng tunay na nag mamay ari sa puso nito.
Hinawakan ni Kath ang kanang kamay niya.
"Sabina please. I'm begging you." Kath cried. "Ako ang mahal ni Paul. He is jusy so nice and gentleman to hurt you. So please... be the one to set him free. Para makabalik na siya sakin."
"Mahal na mahal ko si Paul. Siya ang buhay ko. Siya ang lahat sa akin. Hindi ko alam kung bakit hindi niya itunuloy ang kasal namin. Halos mamatay ako noon. You know how it felt when Victor left you. We share the same fate"
Tumigil amg kanyang paghinga ng ungkatin nito ang sa kanila ni Victor.
"And I know, like me, you prayed for him to come back. To love you again. That it was all a dream. A nightmare. Hindi mo ba na realize. Victor came back to you. Binalikan ka niya. Kasi mahal ka niya. Mahal na mahal ka niya. When we were in Singapore, dahil doon ako nagpunta at nagbabakasakaling anduon si Paul, Victor never stops talking about you. How you laugh at his jokes. How you smile. And how much he loves you..."
"Kath."
"Aren't you happy? Bumalik na siya sa iyo. Iyon naman ang gusto mo di ba?"
She wipes her tears. She didn't realize that she's also crying now.
Yes. That's what she wanted. She wants Victor. She wants him to come back.
"Sabina. Your prayers have been answered. Ang gagawin mo nalang ngayon ay ang tanggapin siya ng buong buo."
Yeah. She just needs to accept him again and everything will be back to normal. To what it is before.
But...
"Hindi naman kaagad nawawala ang love di ba. For sure may pagmamahal ka pa din sa kanya. So please Sabina. You can have Victor again and I will have Paul. Like how it use to be."
She smile. But it didn't reach her eyes.
"You are right." She said.
Binawi niya dito ang kamay niya.
She take a deep breathe then she continue.
"I prayed so hard for Victor to come back to me. The pain. I wish that it was just a dream... But it wasn't. He left. He hurt me. He broke me. I wanted him to come back to fix me, to make me whole again.
Yes. He's back. And I'm supposed to be happy. Cause that's I've been longing for.. but...." she paused.
"That was before Kathrina." she spat.
Nagtitigan silang dalawa.
"Victor broke me. But Paul fix me..."
She pause and smile. Imaging her husband's smile. Telling her everything will be fine as long she's with him.
"He make ME again. He even make me a better version of myself. He was there. He help me build the broken pieces of myself. Marahil may nararamdaman pa ako kay Victor but what I felt for Paul is stronger.
Hindi ako alam kung anong nangyari sa inyo. Hindi ako nang agaw o nanira sa inyo. Pero sa ngayon yung sinasabi mong papel, yoon ang pinaghahawakan ko sa relasyon namin. Kung ano mang dahilan at iniwan ka niya. I will wait patiently hanggang sa mismo ang magsabi sakin noon. Hanggat nasa tabi ko si Paul alam kong magiging maayos ang lahat.
Things changed and so does my heart. We may started in a wrong foot but.. I want to stay with him. I wanted him to be happy. I love my husband Kath."
Kita sa mukha ni Kath ang gulat ng sabihin niyang mahal niya si Paul. "Sobra sobra. Na kahit sarili ko, hindi ko akalain na magmamahal ako ng ganito."
huminga siya ng malalim at muling pinunasan ang pumatak na luha sa kang mga pisngi.
"Kaya sorry. Ngayon palang hihingi na ako ng paumanhin sa iyo dahil hindi ko maibibigay ang gusto mo. I can't live without Paul. Hindi ko siya kayang iwan. I love him so much. Iniisip ko palang na mawawala siy sa akin pakiramdam ko hindi ako makahinga. He's everything to me now. My love for him is my drug that I cannot live without."
She wipe again her tears. Her feeling is overflowing in her heart.
"But he doesn't love you." Kath blanted.
Nagulat siya sa sinabi nito.
Ilang sandaling katahimikan ang bumalot sa kanilang dalawa.
"Maybe you're right..." matapang siya sinalubong ang tingin nito. "But you may also be wrong... hindi natin pwedeng pangunahan ang nararamdaman ni Paul. Siya lang ang makakapagsabi kung tama o mali ang sinabi mo.. But as long as he wanted me to stay at his side I will never leave him. NEVER." she emphasize her last word.
Umayos siya ng upo at napagdesisyonan ng umalis.
She stand up. "Excuse me. But I need to go. I still have a lot of work to do."
Humakbang na siya para umalis ng may maalala.
"Don't worry Kath. If Paul chooses to be with you, I will not make it hard for him. I will set him free."
At tuluyan na niyang tinungo ang puntuan palabas at iniwan si Kath na nakatungo sa lamesa.
------
Nang makarating siya sa opisina nila. Kaagad siyang nagtungo sa roof top para magpahangin.
Tila kailangan na kailangan niya iyon dahil parang naubusan siya ng hininga habang kausap niya si Kath kanina.
All the things that Kath said.
Lahat ng iyon tila patalim na tumutusok sa pagkatao niya.
Nanlalambot ang tuhod na umupo siya sa isang bench na nandoon.
"Argh!!" hiyaw niya sa kalangitan.
Lahat ng lakas niya ay tila ba nagamit siya sa pakikipag usap kay Kath.
Sa gitna ng kanyang pag iisip ay may biglang tumambad na apple juice sa harapan niya. Nang tignan niya kung sino ang taong nagbigay noon ay nakangiting mukha ni Victor ang tumambad sa kanya.
Tipid siyang ngumiti. "You still remember." maikling sabi niya saka ibinaling muli ang mga mata sa malayo.
"Can I sit?" Victor asked then occupied the seat next to her. "How can I forget? You always ask me to bring apple juice every time I'm coming to your apartment."
Both of them laugh as they reminisce that moment.
"Na lagi mo naman nakakalimutan." nakangiting sagot niya saka binukasan at inunom ang hawak na inumin.
"Hindi naman lagi, nakapagdala naman ako.." dipensa ni Victor.
She gave him a are-you-kidding-me-look.
"Nagdala ako.... isang beses." saka ito malawak na ngumiti.
She rolled her eyes. "Psss."
Dumaan ang katahimikan sa pagitan nila habang kapwa iniinom ang kanikanilang inumin.
Siya ang unang nagsalita. "Victor." tawag niya dito.
Lumingon ito sa kanya habang naghihintay sa sasabihin niya.
"Mahirap ba akong mahalin?" tanong niya habang nakatingin sa hawak na apple juice.
Ilang segundo ang lumipas pero wala siyang sagot na nakuha sa kanyang katabi, kaya napalingon siya dito.
Nasalubong niya ang tingin nito.
Victor try to reach her. He wants to caress her face and comfort her... But he stops himself and take his hand back.
Tumingala siya upang pigilan ang unti unti nang namumuong luha sa kanyang mga mata.
"May mali ba sa akin?"
Tuluyan ng pumatak ang luha sa kanyang mga mata.
"May kulang ba sakin?"
Then she look at him with tears in her eyes.
"May pagkukulang ba ako?"
Victor reach and wipe the tears in her eyes. "Higit ka pa sa lahat ng pwede kong irason kung bakit mahal kita."
"Then bakit hindi mo ko pinili?" she frustratingly ask. "Bakit? Bakit?" mas lalong lumakas ang kanyang pag iyak habang hinahampas ang dibdib nito.
Niyapak siya ng mahigpit ni Victor.
She tried to free herself pero sadyang mahigpit ang pagkakayakap sa kanya ni Victor.
"Bakit?!" she struggle then she slap his face when found the chance.
"Bakit mo ko sinaktan?" Muli niyang tanong.
Kapwa sila natahimik.
Patuloy pa din sa pagpatak ang mga luha sa kanyang mga mata.
"Bakit hindi niya ako kayang piliin?"
"Bakit hindi niya ko kayang mahalin?"
"Bakit hindi nila ako pinipili? Bakit hindi ako piniili ng mga taong mahal ko?" Muli niyang isinubsob ang mukha sa kanyang mga palad at doon muling umiyak.
Wala na din salitang lumabas sa bibig ni Victor.
He just watch her crying. Mourning. Hurting.
She felt his hand caresses her back. Consoling her.
Victor embrace her as she continue crying. He look at the sky and whisper "Ako nalang sana ulit."
------------------
Paul excitedly close his laptop and walk out of his office to go to Accounts Department and ask his wife to have lunch with him.
For some reason maganda ang gising niya kaninang maga.
He laugh as he remember how his wife snore while in his arm last night. He's planning to tease her while they are having their lunch.
"Good afternoon Sir." some employee greeted him as they entered the elevator.
He flashes a sweet smile. "Good afternoon."
Hindi maiwasan ng ilang empleyadong babae na kiligin sa pagbati din niya.
Agad siyang dumiretso sa table ni Sabina. Nang hindi madatnan ang asawa ay agad niyang tinignan ang cellphone kung nag message ito sa kanya.
Nang wala din siyang makita ay mapakunot ang noo niya sa pagtataka. Dati dati ay mag iiwan ito ng mensahe sa kanyan kung lalabas man ito o may pupuntahang iba.
"Mr. CEO." napalingon siya ng may tumawag sa kanyang likuran.
"Hinahanap niyo po si Sabina." Tanong ni Rose.
"Ahh, yeah." maiklingsagot niya.
"Nakita ko siyang kanina papuntang roof top." sagot nito.
"Ok. Thanks."
Agad siyang lumabas at nagtungong elevator. He press the floor going to the rooftop.
"May mali ba sa akin?" iyon ang bumungad sa kanya pagbukas na pagbukas niya ng pinto palabas ng rooftop.
At hindi siya maaring magkamali kung kanino galing ang tinig noon.
He froze as he lives the door half open.
He can tell from her voice that she's crying.
"May kulang ba sakin?"
Naikuyom niya ang mga palad ng marinig muli ang hinagpis nito.
"Higit ka pa sa lahat ng pwede kong irason kung bakit mahal kita." narinig niyang sagot ng panlalaking tinig at nasisigurado niyang galing iyon kay Victor.
Hindi na siya nakatiis na pakinggan lamang ang dalawa. This instances already happened before at hindi na hahayaan maulit pa na makita ito sa mga bisig si Victor.
"Then bakit hindi mo ko pinili?" patuloy na iyak ni Sabina. "Bakit? Bakit?"
Muli siyang napahinto sa paghakabang nang yakapin ni Victor ang kanyang asawa.
He saw how she tried to free herself.
"Bakit?!" then nagulat siya ng biglang itong sampalin ni Sabina.
Sa hindi malamang kadahilanan ay nanahimik siya habang tinatanaw ang dalawa.
At gusto niyang sapakin ang sarili nang muling magsalita ang asawa habang patuloy pa din sa pag iyak.
"Bakit hindi niya ako kayang piliin?"
"Bakit hindi niya ako kayang mahalin?"
"Bakit hindi nila ako pinipili? Bakit hindi ako piniili ng mga taong mahal ko?"
Na blangko ang isipin niya at hindi kaagad siya nakakilos.
As if lightning strikes him. Hindi siya makapag isip ng tama kung ano bang gagawin o iisipin niya.
Seconds passed ng magdesisyon siyang humakbang palapit sa mga ito.
He didn't think twice ang tanging gusto niya lang gawin ay ihiwalay ang asawa niya sa pagkakayakap ni Victor.
Agad niyang hinawakan ang kamay ni Sabina at hinila ito palayo kay Victor. Hindi na din siya nagsayang ng oras at tuluyang hinila ang asawa palabas ng rooftop.
Habang pababa ng hagdanan ay tila wala sa kasalukuyan ang isip ni Paul.
Isa lang ang gusto niyang gawin sa mga oras na iyon ang maialis si Sabina at mailayo kay Victor.
He was taken a back to reality when he heard Sabina complaint.
"Nasasaktan na ako." she complaint as she try to free her hand from him.
Tinignan niya ang kamay nitong hawak niya at binatawan iyon na mapansing niyang namumula na ito.
Huminga siya nga malalim.
"Di ba sabi ko sayo ayokong umiiyak ka nang wala ako sa tabi mo?" he tried to sound mad. but he's not sure if he does.
Nang walang makuhang sagot mula kay Sabina, he pulled her closer.
"Sorry." Ang bilis ng tibok ng puso niya. Not sure kung nararamdaman ba iyon ng asawa.
"Sorry. Hindi ko sinasadya." Ulit niya.
Hindi niya kung para saan ang paghingi niya ng paumanhin dito. Basta ang alam niya sa puso niya, kailangan niyang humingi ng tawad dito.
Kung kanina ay napakadami niyang gustong sabihin dito, ngayon naman ay tila naubusan siya ng salita.
He just hope that his hug is enough to calm her.
Enough to ease her pain.
------------------------
"One more." Paul Paul for another drink.
Kasalukuyan siyang nasa bar ni Steven, umiinom kasama ang buong barkada.
"Ozz. Mukhang may magsusuka ngayong gabi." kantyaw ni Marlon.
"Ul*l, Ikaw un! Kailan mo ba ko natalo sa inuman?" sagot niya sabay tungga sa hawak niyang alak.
"Ang dapat tanong bakit umiinom?" dagdag na pang aasar ni Greg.
"Baka outside the kulambo nanaman." Steven.
Hindi nalang niya pinansin ang mga ito.
"Nag suploado na naman po, hindi ko malaman kung bakit ang daming nahumaling na babae sayo nung college tayo, eh kasing sungit mo tong si Ryan." singal muli ni Steven.
Ryan throw a box of tissue to Steven, mabuti nalang at nakailag ito kundi sa mukha sana ang tama nito.
"Ha!!!" hiyaw nito. "Muntik na ko dun ahh. Kung nagkataon gagastusan mo tong gwapo kong mukha."
"Yang dati mong panget mo na mukha." pang aasar ni Ryan.
"Mas gwapo ako sayo." sagot muli ni Steven.
"Nagbangayan na naman kayo" si Greg, sabay inom ng alam. "Tignan niyo tong si Miko chill lang kakakain. Food is Life."
Prenteng nakaupo si Miko sa Couch habang kumakain ng calamares.
Nag cheers pa ang dalawa ng mga hawak nitong beer.
"Hoy Steven! Maiba ko, hindi ba tutugtog dito ngayon si Auction Girl mo?" Tanong ni Marlon.
"Yeah! The crowd is very much alive when she's always here.. Maganda siya sa business mo Mokong." Sabi ni Greg.
"Seconded." Sagot ni Miko.
"And she's good in entertaining the audience. To think that she's only here as a singet." Greg added.
"Hiring her is the only good decision you made, Buddy." Sabi naman ni Ryan. "Kaya wag mo nang pakawalan pa yun." Dagdag pa nito habang makahulugang ngumiti at nakipag apir sa mga kabarkada.
"Mga ul*l! Hindi kami talo nun! Wag niyo ngang mabanggit banggit yung Auction Girl na yun. Naiirita ako." Inis na sagot ni Steven saka uminom ng beer at itinuon ang atensyon sa mga nagsasayaw sa dance floor.
Nagtawanan ang mga magbabakarda dahil alam nilang inis na inis si Steven pag dating kay Rowena.
Masaya silang nag iinuman nang biglang sumigaw si Miko.
"Oh! Muntik ko ng makalimutan." biglang may naisip si Miko, nagpunas muna iyo ng kamay sa tissue bag inabot ang bag.
"Baka dahil dito kaya nagmumukmok yang si Paul." dagdag nito saka inilabas ang isang brown envelop at inilapag sa harap ni Paul.
It caught Paul attention. He reach for it and lazily open the envelope.
Shock is all over his face as he scan what's inside. Its a picture of Kathrina and Sabina talking in a cafe.
There are a lot of pictures of those two.
You can feel the tension between them by just looking at the picture.
But he clench his jaws when he saw the picture of Kathrina crying, more of begging to Sabina, while on the other hand, Sabina is keeping her head high.
He throw the pictures in the table and look away while taking his drinks.
"Woah!" His friends reaction as they look at those pictures.
"I'm not surprise cause they talked but.. I expected more from Kathrina..." Greg commented.
Marlon chuckled. "So do I. I sort of expecting... a cat fight.."
Steven didn't say a word. Tahimik lang itong nakatingin sa mga larawan.
"This just mean we can't underestimate Sabina after all.. She's a tough cheek." - Ryan.
"Amazona talaga yang asawa mo Pre'". dagdag ni Marlon sabay tawa.
Paul glare at him.
And all of they give him a cocky stern.
"Oppss! Sorry, My bad. Wrong choice of words." then Marlon gesture zippering his lips.
Lahat sila biglang tumahimik ng sa wakas ay magsalita si Steven habang hawak ang isang larawan kung saan nagkayuko si Sabina at tila nagpupunas ng pisngi.
"When do you plan on telling her?" malamig ang boses nito. "O.. Wala ka talagang balak sabihin?"
Paul slowly turn his head and met Steven's cold stare.
Then he continue. "You know very well that this...." he wave the picture. "would happen. Aren't you planning anything about this?"
Paul keeps his silence.
You can feel the tension growing between the two of them. As so as the others.
"Paul.." Steven sit up straight. "Hindi kami nakikialam sa kung anong plano mo. Sa una palang alam mong babalik si Kathrina, at alam mo kung anong kayang niyang gawin. Alam mo din na gagawin niya to kay Sabina. And yet you didn't do anything. Pwedeng mapahamak si Sabina...." tuloy tuloy na litanya nito.
"Enough." iyon lang ang sinabi ni Paul saka ito nagpatuloy sa pag inom.
Na kinaiis naman lalo ni Steven dahil sa kawalan niya ng reaksyon. "Bakit ba pinahihirapan mo pa ang sitwasyon?"
Steven let out a sigh. "Hindi ba parang nagiging selfish ka na? Are you keeping those two ladies for your big ego.."
Hindi pa din siya nag react. Ayaw din niyang patulan ang kaibigan niya. Naisip niya na concern lang din ito sa asawa niya.
"Alam naman nating lahat kung sinong uuwing panalo pag sinabi mo na? Why are you making it so hard for her? Kathrina will be damn if she finds out."
Pinili niyang wag pa ding patulan ang kaibigan.
"Wala ka pa ding reaksyon.... Wala kang pakialam.... Maybe..." Steven drinks his beer, then continue. "Kung wala kang plano kay Sabina, I will take her myself. Ilalayo ko siya sayo--"
Nahinto sa pagsasalita si Steven when Ryan tap his Steven's shoulder. Giving him signal that he should stop. Napatingin dito si Steven
"That's enough Steven. You're crossing the line." tahimik sa wika si Ryan. then he gesture him to look at Paul.
Napahinto din ito nang tumingin ito kay Paul. The way he looks at Steven, as if any minute he can struggle his neck. The range in his eyes that he can crash anything who dares to oppose him.
Kumalma naman si Steven at sumandal sa umupan nito.
"Try..." Paul said dangerously. "Dare to take her... Just be reasy.. to see hell with me." then he devilishly smile.
---------
Sabina is lying on their bed, staring at the ceiling.
Kanina pa sita nakahiga pero hindi pa din siya dinadalaw ng antok.
Kung ano ano ang tumatakbo sa isipan niya. Asking herself, what's this situation that she gotten herself into.
Isang lang ang pangarap niya, ang makasal at makasama ang taong mahal niya.
Natawa siya ng maisip na kasal naman talaga siya sa taong maha niya at kasama din niya ito.
"Be careful what you wish for, cause you just might get it." she whisper.
"I married him. I'm living with him.... but... he doesn't love me..."
Tila libo libong karayom ang sumasaksak sa puso niya. Paulit ulit ng libo libong beses.
Huminga siya ng malalim saka bumangon sa pagkakahiga.
It was pass midnight when she look at the clock. She reaches for her phone to check if there is a message from her husband as to why he didn't come home yet.
She got disappointment when there is none.
Tuluyan na syang bumangon at tumuloy sa kusina para kumuha ng tubig.
Tahimik sa condo nila dahil ang dawalang kapatid ni Paul ay dun muna matutulog sa bahay ng kanyang byenan.
She heard the unlocking sound oft their door while drinking the water.
Hindi na siya nagulat ng makitang si Paul ang papasok mula doon.
She hurriedly run to him when he stumble and almost fall to the ground. She reaches for his arm.
Dejavu. naisip niya.
Nangyari na ito dati, pero hindi katulad noon, hindi masyadong lasing ang asawa niya. Now.. He is wasted.
Halos hindi na ito makatayo ng maayos.
Inaalalayan niya ito para makahinga sa sofa.
"Oh.. Why are you still awake mia moglie.? Are you waiting for me?" he innocently ask.
Agad niya itong pinahiga sa sofa para makapagpahinga. Agad siyang tumakbo sa kusina para kumuha ng palanggan na may maligamgam na tubig at nilagyan iyon ng alcohol.
Pagbalik niya ay nakaupo ito at nakasadal ang ulo sa sandalan.
"Urgh!" he complain as he touch his head.
Umupo siya sa paanan nito at tinanggalang sapatos nito."Bakit ba naglasing ka? Di ba mataas tolerance mo sa alak? Pano ka nakauwi? Naku! baka nag drive ka pa sa ganyang lagay huh." sunod sunod na tanong niya habang pinuunasan ang mga kamay nito.
He smile "I got drunk by just the thought of you."
Hindi niya pinansin ang banat nito at nagpatuloy lang siya sa pagpunas kamay nito.
There is silence between them. Ramdam niya ang mga titig nito sa kanya habang nagpupunas siya.
Nagpunta siyang muli sa kusina para palitan ang tubig. Nang bumalik siya sa umupo na siya sa tabi nito para mapunasan naman ang muka at ulo nito.
Dahan dahan niyang dinadampian ang gwapo nitong mukha.
She couldn't help herself but to stare at him. And she wishes... please... akin ka nalang...
Nagulat siya ng biglang hawakan ni Paul ang kamay niya, kaya naman napatigil siya sa ginagawa.
They stare at each other. She wants to get lost in his gaze. To be consume inside it. To let herself feel its warm.. But.. she couldn't.. she doesn't want to be fool by its mystery.
Siya ang unang yumuko at umiwas ng tingin. Dahil sa tension na nararamdaman niya sa kanyang loob, she bit her lower lip.
Then Paul said "Why is it hard? Why, Sabina?... aghhh.. Pagod na ko.."
The sound of his voice breaks her heart. Pinili niyang wag tumingin dito dahil alam niyang mas masasaktan niya kung makita niyang nahihirapan ito.
Nahihirapan ka bang sabihin sakin.. Na siya pa din?....
Na siya pa din ang laman ng puso mo?..
Na siya pa din pipilin mo....
Siya pa din ang..... mahal mo.
Pero iba ang lumabas na salita sa kanyang bibig. "Get rest. Madami ka lang nainom. Bukas ok na." inipon niya ang buong lakas para hindi mahalata sa boses niya na nasasaktan at nahihirapan siya.
She needs to be strong for him.. For herself..
Hinubad niya ang pang itaas nito para mapalitan. Kung nasa ibang sitwasyon siguro sila she will definitely drool over his body.
Natawa nalang siya sa sarili sa naisip.
Agad siyang dumiretso sa kanilang kwarto para manguha ng pamalit nito. At nang makakita ng komportableng damit ay agad ding niyang binalikan ito.
Huminto siya saglit para pagmasdan ito.
Komportable itong nakahinga sa sofa habang nakataas ng isang kamay sa may ulunan nito. Showing his upper body like a model flashing his damn abs.
"Psss.. Modelo ka ba?" tangi niyang nasabi.
Dahan dahan siyang lumapit at lumuhod sa harapan nito. Maingat niya itong binihisan ng pang-itaas na damit. Dala na din marahil ng kalasingan kaya hindi ito nagising.
Muli niya itong pinunasan.
This time, malaya siyang titigan ang mukha nito. Malaya siyang hawakan ito.
She didn't realize that tears are starting to fall from her eyes. Mabilis itong pumapatak sa kanyang pisngi na tila ba nag uunahan. Tila ba gustong gusto ng kumawala para mawasan ang sakit.
Huminga siya ng malalim saka muling pinagmasdan si Paul.
"P-Paul....." she cried.
"Paul.."
"Paul.."
Tila ba napakatagal na mula ng tinawag niya ang pangalan nito. Pakiramdam niya ay biglang lumayong muli ang pagitan nilang dalawa.
"Nahihirapan ka na ba?" bulong niya sa pagitan ng mga hikbi. "Nahihirapan ka na ba ng dahil sa akin?"
"Siya pa din ba?" Iyak niyang muli.
"Siya pa din ba ang laman nito?" Turo niya sa dibdib ni Paul.
She let out a painful sighed then smile weakly.
"Hindi ba pwedeng.. Ako nalang.... Ako nalang.. Please...." she pause to get some air.
"Ako nalang yung piliin mo.. Ako nalang ung mahalin mo Paul.. Please... I'm begging you.." she begs as she tap her heart.
As her tears continue to fall down, her heart is slowly drowning in pain.
Her hopes are trying to dig in for any chance it may get just to survive. Just to find a way in his heart. To win him.
"Ano bang.... Ano bang kailangan kong gawin para pilliin mo ko. No..." she shook her head. "May dapat ba akong gawin para ako yung mahalin mo?"
"Paul... Please.." she cried harder.
"Please."
"Love me......."
"Love me as much as I love you."
"Please."
She continue crying. Patuloy lang siya pag iyak.
And she hopes a falling star would grant her wish tonight.
Please, I'm begging, make him mine......
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
----------------
K/N:
Halu halu.. Aloha.. na miss ko to.. na miss kong magsulat :)
pasensya na.. sobrang tagal bago ko naituloy itong story na to.
I owe you big time... (anong gusto niyo para makabawi ako..chos)
Alam ko sobrang tagal kayong nag abang para sa update. and sobra ko pong na apreciate na lagi kayong nagtatanong at nag aabang.. nakakataba po ng puso. sobra... sa lahat ng comments at message.. thank u thank u thank u.
Madami pa kong gustong sabihin pero alam kong mas gusto niyong basahin ang istorya nila....
please like my watpadd facebook page. pwede niyo kong awayin at kulitin duon :) hahahaha..
IamKeilyn - wattpad stories
https://www.facebook.com/IamKeilyn-Wattpad-Stories
Ooopppsss.. Hindi pa tapos...
Meron pa sa baba..
Basa lang....
Caio!!! mwah mwah! 17062018
--------------
He open his eyes slowly.....
He roam his eyes inside the room were he's in... As he gets familiarize with it, the thought of what happened earlier in the bar cross his mind.
"Aghh." He complained as he felt hammered in his head when he tried to sit up.
He stop in the middle when he realize that he's not alone in the living room.
Sabina is sitting down the floor while resting her head in the sofa.
He smile by the thought of her taking care of him.
Nakompirma niya iyon na makita ang palanggana sa center table at ang bimbo na nasa loob nito.
Humiga siyang muli.
He put his right hand in his head and use it as a pillow to make a better view in looking at her.
He lays comfortably as he stare at her beautiful face.
Calm and relax.
"Bella."
Hindi niya napiligan ang sarili niyang hawakang ang mukha nito.
He tacked some strands of her hair in her ear.
Nanatili siyang nasa ganun posisyon ng ilang sandali.
Letting himself memorize every inch and details of her face.
From forehead to her nose, from her cheeks to her lips.
The feeling of one day he might not be able to do so, makes him uneasy and anxious.
Please love me.. as much as I love you.
Please.. Paul.
"Is it a dream?" He ask himself quietly.
"Am I only dreaming?... But I heard it clearly... I heard it...."
He pauses and continue looking at his wife.
Then he said..
"Perché è così difficile per noi due stare insieme? "
"Vorrei, ci incontriamo in situazione diversa. Forse quel tempo, posso amarti liberamente Sabina."
-----------