Τα λέμε, Κέισι.
Τα λέμε. Κέισι.
Τα λέμε.
Κέισι.
Αυτή η φράση στριφογυρίζει ξανά και ξανά στο μυαλό μου καθώς μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα και κλείνω την πόρτα πίσω μου.
Το πιο πιθανόν είναι ότι παρεξήγησα τα λεγόμενα του όπως αυτός πριν τα δικά μου, αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να το εννοούσε έτσι ακριβώς όπως ακούστηκε, έτσι;
Μόνο στην σκέψη ότι πρόκειται να τον ξαναδώ, έστω και από μακριά, με ενθουσιάζει. Βασικά... δεν με ενθουσιάζει απλώς, με τρελαίνει. Εάν ανταλλάσσαμε και μια δυο κουβέντες ειδικά, θα ήταν τέλεια.
Αυτός ο ξαφνικός ενθουσιασμός πραγματικά έχει αρχίσει να με τρομάζει λίγο, όμως. Από πότε κάνω εγώ έτσι για έναν άντρα; Και το κυριότερο, τι σκατά μου μου συνέβη και σκέφτομαι σαν καμία χαζό-γκόμενα που πλάθει φανταστικές καταστάσεις με το μυαλό της, γαμώτο;!
Τρεις λέξεις είπε ο άνθρωπος και εγώ αμέσως, μην χάσω, να το παρερμηνεύσω!
Κάνω λες και δεν έχω δει ξανά ωραίο άντρα στη ζωή μου! Που βασικά κατά μία έννοια ισχύει.
Όντως δεν έχω δει τόσο ωραίο άντρα ποτέ μου.
Με έναν αναστεναγμό απελπισίας, αναγκάζω τον εαυτό μου να σταματήσει να φαντάζεται πράγματα που δεν πρόκειται να συμβούν και ύστερα σηκώνω το κεφάλι μου, ψάχνοντας με την ματιά μου την Κιμ.
Όταν το βλέμμα μου προσγειώνεται πάνω της, την βλέπω καθισμένη στον καναπέ, να προσποιείται την απορροφημένη σε κάτι που διαβάζει ενώ λίγο παραδίπλα κάθεται ένας μουτρωμένος Ιαν.
Κοιτάζω έντονα προς το μέρος της, σε μια προσπάθεια να καταλάβω εάν αυτό που αντικρίζω είναι αποτέλεσμα του ότι δεν έχω επισκεφτεί τον οφθαλμίατρο τώρα τελευταία, ή όχι.
Τα ματάκια μου βλέπουν καθαρότατα οπότε μάλλον η δεύτερη απάντηση υπερισχύει.
Τι μάλλον, σίγουρα! Λες και δεν ξέρω τι μυαλά κουβαλάει η Κιμ!
«Γεια...;» λέω παραξενεμένη, αλλά για κάποιο λόγο ακούγεται περισσότερο σαν ερώτηση.
Σηκώνει δήθεν ξαφνιασμένη τα μάτια της από το περιοδικό και το βλέμμα της πέφτει πάνω μου.
«Ήρθες κιόλας;! Ήμουν τόσο απορροφημένη που ούτε που σε άκουσα να μπαίνεις!» αναφωνεί χαμογελαστή και σηκώνει ελαφρώς το περιοδικό έτσι ώστε δω με τι ασχολιόταν.
«Το βλέπω... Θέλεις τώρα να μου εξηγήσεις, αν έχεις την ευγενή καλοσύνη, γιατί κρατάς το περιοδικό ανάποδα;» λέω ειρωνικά, ρωτώντας την κατευθείαν αυτό που με ενδιαφέρει.
Γουρλώνει τα μάτια της από την απρόσμενη ερώτηση μου και χωρίς να χάσει χρόνο στρέφει το βλέμμα της ξανά πάνω στο περιοδικό.
Όταν διαπιστώνει ότι αυτό που λέω ισχύει, σηκώνει ξανά το κεφάλι της διστακτικά και γελάει αμήχανα.
«Εμ… τι να κάνω βρε;! Β-βλέπω τις λύσεις απο το σταυρόλεξο, χαζούλα!» λέει.
Μάλλον με έχει για τόσο ηλίθια ώστε να μην καταλάβω ότι τόση ώρα καθόταν πίσω από την πόρτα ακούγοντας την κάθε λέξη που αντάλλασσα με τον Κρις.
«Από πότε περιλαμβάνει το Vogue και σταυρόλεξα;» λέω μέσα από τα δόντια μου, ενώ ταυτόχρονα σφίγγω τις γροθιές μου.
Δεν θα μου χαλάσει εμένα την όσο-καλή-διάθεση-μπορώ-να-έχω η Κιμ! Πλέον έχω φτάσει στο σημείο μέχρι και να φοβάμαι μην καταντήσω οξύθυμη εξαιτίας της!
Αν το κακό δεν έχει γίνει ήδη, φυσικά.
Με κοιτάζει σαστισμένη, λες και δεν περίμενε καθόλου να ακούσει κάτι τέτοιο. Μένω λοιπόν και εγώ να την κοιτάζω με ένα ειρωνικό βλέμμα περιμένοντας να ακούσω κάποιου είδους απάντηση αλλά, προς έκπληξη μου, αυτή απλώς παραμένει ακίνητη και με το στόμα μισάνοιχτο χωρίς καν να κάνει τον κόπο να δικαιολογήσει τον εαυτό της.
Νομίζω το προτιμώ από το να ανοίγει το στόμα της. Ποιος ξέρει τι μπούρδες θα πέταγε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάλι εγώ θα κατέληγα η κακιά της υπόθεσης, επειδή θα με έφερνε -ως συνήθως- στα όρια μου.
«Πως στο καλό μας άκουσες που στεκόμασταν απέξω;» ρωτάω απορημένη, αν και έχω μια υποψία για το τι μπορεί να ευθύνεται.
«Αχ αδελφούλα, μου φαίνεται πως αυτός ο Κρις σου πήρε τελείως τα μυαλά. Μην μου πεις ότι ξέχασες για την άθλια ηχομόνωση του διαμερίσματος μας!» αναφωνεί, και διακρίνω ξεκάθαρα από τον τόνο της πως είναι ανακουφισμένη που δεν συνέχισα με την προηγούμενη κουβέντα μας.
Η υποψία μου τελικά ήταν σωστή.
Αυτό το διαμέρισμα δεν έχει και όλα τα καλά του κόσμου, η αλήθεια είναι.
Αλλά είναι το δικό μου διαμέρισμα και έχω καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να το κάνω έτσι όπως είναι σήμερα. Είναι αδύνατον να μην το λατρεύω, παρά τα κάμποσα μειονεκτήματα του.
Αρχικά είναι μικρό, με αποτέλεσμα οι κινήσεις μέσα στο σπίτι είναι περιορισμένες, η ηχομόνωση όπως προείπε και η Κιμ είναι άθλια, και η ασφάλιση ανύπαρκτη— καθώς η κλειδαριά της εξώπορτας δεν είναι και από τις πιο έμπιστες.
Και αυτό φυσικά δεν το λέω χωρίς να ξέρω. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που είχα ξεχάσει τα κλειδιά μου και είχα επιχειρήσει να ανοίξω την πόρτα με ένα τσιμπιδάκι.
Κάθε φορά τα κατάφερνα, και χωρίς μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Δηλαδή με λίγα λόγια, ξεκλείδωτη θα ήταν παιχνιδάκι να μπεις μέσα. Την φυσάς και ανοίγει..
Για αυτό και ο φόβος μου πολλές φορές δεν με αφήνει να κλείσω μάτι τα βράδια. Και για να πω την αλήθεια το προτιμώ από το να έχω έναν ανήσυχο ύπνο. Που αυτό γίνεται συνήθως.
Φοβάμαι μην τυχόν και μπει κάποιος κλέφτης μέσα χωρίς να το πάρουμε είδηση. Αν είναι εύκολο για εμένα να μπω μέσα χωρίς κλειδιά, για έναν έμπειρο κλέφτη θα ήταν τίποτα.
Έχω σκοπό να την αλλάξω με την πρώτη ευκαιρία που θα βρω, όμως τα οικονομικά μου δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση και, δυστυχώς, οι καλές κλειδαριές στις μέρες μας δεν κοστίζουν και λίγα.
Οπότε για τώρα θα πρέπει να αρκεστώ στις… μηδαμινές ανέσεις που μου προσφέρει αυτή.
Θα βοηθούσε βέβαια παρά πολύ αν και η Κιμ έφερνε ένα κάποιο εισόδημα στο σπίτι
—έστω μερικά δολάρια, δεν ζητάω παραπάνω. Πέντε δολάρια παραπάνω τον μήνα δεν θα μας κακοέπεφταν. Όμως αυτό είναι απλά ένα όνειρο που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πραγματικότητα.
Γιατί αυτή είναι η Κιμ, και γνωρίζοντας την τόσο καλά, σαν να ήταν η παλάμη του χεριού μου, ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να σοβαρευτεί και να πιάσει δουλειά.
Ήδη με φαντάζομαι σε πέντε χρόνια από τώρα να της δίνω ακόμη το εβδομαδιαίο της χαρτζιλίκι, όπως άλλωστε γίνεται και τώρα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς βέβαια, το αντίθετο θα έπρεπε να γίνεται. Εκείνη είναι η μεγάλη αδελφή και όμως, εγώ είμαι αυτή που έχει πάρει όλο το βάρος πάνω της.
Εγώ είμαι αυτή που θυσιάζω κάθε γαμημένη μέρα τα -υποτίθεται- καλύτερα χρόνια της ζωής μου δουλεύοντας σε ένα κωλο-εστιατόριο για να έχουμε χρήματα. Όχι αυτή.
Γιατί αυτή στην ηλικία μου έκανε ακριβώς ότι κάνει και τώρα, καλοπερνούσε με την κάθε ωραία αρσενική γάτα που πέρναγε από μπροστά της χωρίς να δίνει δεκάρα για κανέναν παρά μόνο τον εαυτό της.
Απλά εύχομαι ο Ίαν να την επηρεάσει θετικά, και να πάρει την ζωή στα χέρια της για αλλαγή.
«Σωστό και αυτό. Και εσύ φυσικά μην ακούσεις φωνές, αμέσως να κρυφακούσεις σαν την κουτσομπόλα που είσαι!» ξεσπάω.
«Ω, λες και δεν ξέρεις την αδελφή σου» πετάγεται ο Ίαν, «Σιγά μην της ήταν αρκετό να κρυφακούει μόνο» συνεχίζει και στρέφω το βλέμμα μου πάνω του, κοιτώντας τον απορημένα.
«Το ματάκι, Κέισι» λέει και ακολουθώ με το βλέμμα μου το εκνευρισμένο δικό του, που δείχνει στην πόρτα.
Ω... Φυσικά, αυτή η λεπτομέρεια μου διέφυγε τελείως! Αλλά από ότι φαίνεται δεν ισχύει το ίδιο και για την Κιμ.
«Μας έβλεπες από το γαμημένο το ματάκι, Κιμ;» γρυλίζω εξοργισμένη, ενώ σφίγγω για άλλη μια φορά τις γροθιές μου.
«Όχι...;» απαντάει με ένα γελάκι να ελευθερώνεται από τα χείλη της προς το τέλος, όμως ακούγεται περισσότερο σαν ερώτηση.
«Γαμώτο σου Κιμ! Ο γκόμενος σου στέκεται ένα μέτρο παραδίπλα και εσύ αντί να κάτσεις μαζί του στέκεσαι και κοιτάς δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα έξω από το ματάκι λες και βλέπεις καμία γαμημένη ταινία;!» φωνάζω, μη μπορώντας να συγκρατήσω τον θυμό μου.
«Εγώ… εγώ…. δεν...» τραυλίζει, μα δεν κάθομαι να ακούσω κάτι παραπάνω.
Γυρνάω έξαλλη από την άλλη και κατευθύνομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ προς το δωμάτιο μου, αφού πρώτα κάνω μια στάση στο δωμάτιο της Κιμ για να πάρω το κλειδί του δωματίου μου, και ύστερα αφού μπω μέσα κλείνω την πόρτα πίσω μου με έναν δυνατό κρότο.
Στηρίζομαι πάνω της και προσπαθώ απεγνωσμένα να ελέγξω τις ανάσες μου.
Σκατά. Το πόδι μου με πεθαίνει
—ακόμα περισσότερο από πριν. Τι το ήθελα και εγώ να αυξήσω το βήμα μου, λες και επρόκειτο να με ακολουθούσε μέχρι το δωμάτιο μου για να απολογηθεί και έπρεπε να τρέξω για να την αποφύγω!
Κουνώντας το κεφάλι μου, γυρνάω το κλειδί της πόρτας, αποκλείοντας έτσι κάθε πιθανότητα να έρθω σε κοντινή απόσταση με την Κιμ.
Το τελευταίο πράγμα που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να δω την φάτσα της. Δεν νομίζω να μπορέσω να ελέγξω τα νεύρα μου.
Σέρνομαι πονεμένα μέχρι το κρεβάτι μου και σωριάζομαι κατευθείαν πάνω στο μικροσκοπικό και άβολο κρεβάτι.
Κλοτσάω τις γόβες μου και ελευθερώνω μια ανάσα όταν δεν τις νιώθω πλέον να ακουμπάνε τις πατούσες μου.
Πιάνω με απαλές κινήσεις το δεξί μου πόδι και αρχίζω να το μαλάσσω, μιμούμενη τις κινήσεις που μου έκανε προηγουμένως ο Κρις —χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα όμως.
Δεν σταματάω όμως, αντίθετα, κλείνω τα μάτια μου και επικεντρώνομαι περισσότερο στις κινήσεις μου. Ξαφνικά μπροστά μου εμφανίζεται η φιγούρα του Κρις. Τα μάτια μου χωρίς να χάσουν την ευκαιρία ταξιδεύουν άπληστα πάνω κάτω στο σώμα του, απολαμβάνοντας κάθε σπιθαμή του υπέροχου κορμιού του όπως ακριβώς και στην γνωριμία μας. Όταν οι ματιές μας κλειδώνουν, νιώθω τον πόνο να ελαττώνεται σιγά σιγά, ώσπου εξαφανίζεται εντελώς.
«Κρις…» ψιθυρίζω.
«Γαμώτο Κιμ, πρέπει να σταματήσεις να είσαι τόσο πιεστική!» πετάγομαι καθώς η άγρια φωνή του Ιαν με βγάζει από την παραζάλη μου.
Καθώς ανοίγω σταδιακά τα μάτια μου, βλέπω τον Κρις σιγά σιγά να εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο και αρχίζω να πανικοβάλλομαι.
Κρις, μην φεύγεις. Παρακαλάω από μέσα μου.
Αλλά είναι πολύ αργά, όμως, έχει ήδη φύγει.
«Η Κέισι έχει δίκιο και το ξέρεις. Αυτό το κόλλημα σου να ξέρεις τα πάντα είναι που μας διέλυσε στο παρελθόν γαμώτο! Σταμάτα να προσπαθείς να ελέγξεις τους πάντες γύρω σου!» υψώνει τον τόνο της φωνής του.
Χαίρομαι που γνωρίζω ότι κάποιος σε αυτόν τον κόσμο με υπερασπίζεται. Είναι ωραία αλλαγή να ξέρω πως κάποιος πιστεύει ότι έχω δίκιο, -έχω πραγματικά βαρεθεί να βγαίνω εγώ πάντα η κακιά της υπόθεσης.
Ακούω άχνα την φωνή της Κιμ, όμως δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι ήταν αυτό που είπε. Μου φαίνεται ήταν κάτι σαν: “Την υπερασπίζεσαι;!”
«Φυσικά και την γαμω-υπερασπίζομαι! Για όνομα του θεού Κιμ, ήμασταν έτοιμοι να το κάνουμε στον γαμημένο τον καναπέ και με το που άκουσες ομιλίες έγινες άνεμος! Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει εσύ ήσουν ήδη μπροστά από την πόρτα!» φωνάζει πλέον.
Ω.. οπότε για αυτό ήταν μουτρωμένος όταν μπήκα στο διαμέρισμα ο Ίαν! Είχε εκνευριστεί με την Κιμ που τον παράτησε ξαναμμένο στον καναπέ για να κρυφακούσει τις συζητήσεις μου με τον Κρις.
Λοιπόν... δεν μπορώ να πω ότι τον αδικώ κιόλας. Εγώ θα έκανα έτσι και χειρότερα αν με παρατούσε σε τέτοια κατάσταση το αγόρι μου για να κάνει το οτιδήποτε.
«Δεν είναι έτσι ρε Ιαν, σε παρακαλώ—» αρχίζει να λέει η Κιμ όμως δεν συνεχίζει.
Ειλικρινά δεν θέλω ούτε να ξέρω τι την εμπόδισε από το να συνεχίσει.
Ξαφνικά νιώθω λίγο άσχημα που άκουσα την συζήτηση τους. Αυτός ακριβώς ο λόγος ήταν που με έκανε έξαλλη εξαρχής. Αλλά δεν φταίω κιόλας, στο κάτω κάτω αν ήθελαν να μην τους ακούσω ας μην μίλαγαν τόσο δυνατά!
Απομακρύνω το χέρι μου από το πόδι μου και με βιαστικές κινήσεις τραβάω το παλτό από πάνω μου, εκθέτοντας έτσι το σώμα μου στο ανυπόφορο κρύο.
Μάλλον δεν ανέφερα την άθλια θέρμανση του διαμερίσματος. Ε λοιπόν, ανήκει και αυτή στα μειονεκτήματα αυτού του διαμερίσματος.
Πρώτη φορά σήμερα χαίρομαι που δεν φορούσα καλσόν. Δεν νομίζω να είχα την υπομονή να το βγάλω από πάνω μου χωρίς να το καταστρέψω.
Χωρίς καν να κάνω τον κόπο να βγάλω το φόρεμά μου, τρυπώνω κάτω από τα σκεπάσματα και κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να ζεστάνω το σώμα μου, που πλέον τρέμει, με τα χέρια μου.
Ηττημένη, καθώς δεν καταφέρνω να ζεσταθώ ούτε λίγο, αφήνω τα χέρια μου να πέσουν στα πλάγια του σώματος μου και κλείνω τα μάτια μου -σε μια προσπάθεια να αποκοιμηθώ.
Δεν ξέρω και εγώ πόσες στιγμές περνάνε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πάνω που πήγε επιτέλους να με πάρει ο ύπνος, τα ηχητικά εφέ άρχισαν να ηχούν —και φυσικά προέρχονταν από το δωμάτιο της Κιμ.
«Ίαν!» φωνάζει η Κιμ και ύστερα ακολουθούν κάμποσα ηχηρά αγκομαχητά.
Από ότι φαίνεται, ωραία θα περάσουμε και αυτό το βράδυ.
***
•Στην φωτογραφία η Κιμ [Mila Kunis].
Hey loves! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο. Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε και να σχολιάσετε!