-Macy's pov.-
Heb ik iets gedaan waardoor hij me niet meer leuk vond? Moest hij aan zijn imago denken? Vind hij het leuk dat net nadat ik me aan hem over wou geven, zijn woorden terugnam? Vind hij het leuk om te spelen met gevoelens van meiden? Misschien is hij wel zo als ik dacht. Soms moet je gewoon op je gevoel afgaan. We hebben al uren lang niet meer tegen elkaar gepraat. Ik merk dat ik in het niets staar, maar het maakt me niet uit. Ik word wakker geschud uit mijn gedachten als mijn moeder mijn naam roept. Luid. Ik glimlach klein en ontvang een grote knuffel van haar. Ik heb haar stem lang niet meer gehoord. Moet ik nu ineens weer tegen Harry praten? Wat moet ik zeggen dan? En moet ik hem mijn nummer geven? ik weet het allemaal niet. Ik staar naar de grond als mijn moeder Harry al gevonden heeft, en bijt hard op mijn lip als ik de afschuw in haar stem hoor. Ik slik een brok in mijn keel weg, en sta op als mijn moeder me beveelt op te staan. Ik pak stil mijn jas, en mijn tas waar al mijn spullen al inzaten. Ik word bijna de kamer uit geduwd door mijn moeder. Ik wil net de deur uitlopen, totdat ik Harry hoor. "Wacht!" Roept hij. Ik stop, terwijl mijn moeder me aan mijn mouw de kamer uittrekt. Ik bijt op mijn lip en draai me langzaam om, en zie Harry mijn richting op strompelen. "Hier kan het niet stoppen. We zijn samen begonnen, en gaan het ook samen afmaken" ik kijk hem aan en glimlach klein. Misschien.. misschien loog hij niet. Ik schud die gedachte van me af. Mijn moeder heeft waarschijnlijk gelijk. Of niet. Ik kijk naar mijn moeder die me steeds ruwer begint mee te trekken. Laat ik hem op z'n minst mijn nummer geven. "Niets daarvan!" Snauwt ze tegen harry. "Blijf met je vieze poten van mijn dochter af, anders krijg je met mij én de politie te maken!' Roept ze boos. Ik slik. "pak je mobiel" Zeg ik een beetje schor. Hij doet wat ik zeg, en zonder verder wat te zeggen, trek ik zijn mobiel uit zijn handen. Zijn vergrendelcode heb ik hem al vaak zien doen, dus ik kan zijn telefoon makkelijk ontgrendelen. Ik grinnik kort als ik hem zie fronsen. Ik zet een wankele stap naar achter, aangezien er nog altijd aan me getrokken word. "Macy!" Buldert ze. Ik negeer het en ga verder. 'Contacten.." Mompel ik. 'Nieuw contact..' mompel ik. Ik typ mijn voor en achternaam in en dan mijn nummer. Als hij erin staat, geef ik mijn telefoon weer aan Harry. Dat is het minste wat ik kon doen, toch? "Mackenzie Penelope Magdalena Jones, jij luistert nú naar je moeder, anders komen er zware maatregelen!" Roept mijn moeder geïrriteerd. Ik word een beetje rood als ze mijn hele naam door het ziekenhuis roept. Ik zie dat er een kleine grijns op Harry's gezicht komt, en er mensen op een afstandje kijken. "Mam, waarom kun je me nooit eens alleen laten' zeg ik zachtjes. Ik ben nog nooit zo tegen mijn moeder ingegaan. "Omdat ik je niet allen kán laten!' roept ze hysterisch. "ik laat je een paar weken alleen, en je bent weggegaan van je allerbeste vriendinnen, bent met deze vreemde macho meegegaan en bent in het ziekenhuis beland! Wie weet wat hij verder met je van plan was!" Ik bijt op mijn lip en kijk mijn moeder aan. "Hij is niet zo" Piep ik zacht. "Schatje, dat zeggen ze allemaal." Ik kijk harry nog een keer aan. Hij is niet zo. "Mam, laat me alsjeblieft bij hem." Smeek ik. "Nee is nee! Roept ze boos. "Maar mam-" Voordat ik mijn zin kon uitspreken voel ik iets hards tegen mijn wang. Haar hand. Met tranen in mijn ogen leg ik mijn hand op de plek dat ze me sloeg. Ze pakt mijn tas, en trekt me ruw mee met haar andere hand. Ze heeft me nog nooit geslagen. "Mevrouw! U kunt dit niet maken!" Roept harry, terwijl hij op z'n snelst achter ons aan probeert te lopen. "Ik kan maken wat ik wil, het is immers míjn dochter, niet de jouwe" Snauwt ze zonder om te kijken. Mijn wang begint lelijk te trekken en een paar tranen rollen over mijn wangen, hoe erg ik ze ook probeer tegen te gaan.
-
I really hope you liked that! Please comment, vote and share, everybody! Xxx Liselotte