Why don't we go there- dutch harry styles fanfic

Hoofdstuk 89

-Macy's pov.-

Ik kijk harry aan als hij begint te vertellen. Om de een of andere reden weet ik dat hij de waarheid zegt, en niet iets uit zijn duim zuigt om drama te maken. Ik bijt op mijn lip als hij zegt dat hij op zijn twaalfd al begon met roken en drinken, terwijl ik, hier op mijn zeventiende nog nooit een sigaret aan heb geraakt. En dan dat hij op zijn zestiende  verslaafd was aan seks. Ik moet er niet aan denken. Ik kijk Harry aan als hij verder blijft praten. Er springen tranen in mijn ogen als ik zie dat ze ook in zijn ogen staan.  Ik schud mijn hoofd als hij zich  verontschuldigd voor het vertellen van alles. Ik glimlach klein als hij zegt dat hij niks met mij van plan was. Maar mijn hart begint als een razende in mijn keel te bonken als hij er zo nodig nog wat aan moest toevoegen. Eerst wel. Ik laat hem al niet eens meer uitpraten. Ik had en beetje begrip voor hem, maar het is weg. Ik spring overeind. "Eerst wel? Wacht." ik kijk hem aan en zie hem nerveus op zijn lip bijten. "Mijn fucking moeder had gelijk" zeg ik terwijl ik teleurgesteld mijn hoofd schud. "En ik bleef nog wel volhouden dat jij nooit wat kwaads in je zin had" De teleustelling in mijn stem is overduidelijk. 'Nee macy. Je begrijpt het verkeerd. Toen ik jou voor het eerst op de camping zag toen eh.. Ja toen wou ik met je naar bed maar ik ben het goede in gaan zien door jou. Je verbetert me.' Begint hij te stamelen. Ik kijk hem aan. "Maak dat de kat maar wijs" Ik heb geen kracht meer om sterk te blijven, waardoor hulpeloze tranen over  mijn wang lopen. "Waarom? Wáárom?" Vraag ik. Ik ga niet weglopen. Ik ben niet bang voor hem, tenminste, dat ga ik niet laten merken. "Macy, alsjeblieft, geloof me. Dit is de enige keer dat je me oprecht móet geloven."  Smeekt hij bijna. Ik staar wat voor me uit, niet goed wetend wat ik moet doen. Ik kijk hem aan. Waarom moest hij dat er nu weer achterna zeggen? Ik wil het hier niet meer over hebben. Misschien als ik er overheen ben. En niet meer loop te janken. Ik veeg ruw mijn tranen weg en kijk op mijn horloge. Kwart over zes. "Zullen we maar gaan eten, het is al zes uur geweest" Probeer ik om het onderwerp te veranderen. "Macy.. alsjebl-" "Laten we gaan eten" Val ik hem in de reden, en hij gaat niet meer tegen me in. Ik kijk in de kleine spiegel en zie mezelf. Een lijkbleek meisje met roodbehuilde ogen en diepe kringen onder haar ogen. Ik wil mezelf niet meer aankiijken en loop naar de tafel. "we hebben alleen brood, en wat groenten" Zegt harry als hij in de kastjes zoekt. "Brood en groenten is goed". Zeg ik zachtjes en hij knikt. Hij zet het brood alvast op tafel en warmt de sperziebonen op. Niet te geloven dat ik al een maand bij een drank en nicotineverslaafde zit, die ook nog eens een verkrachter en bedrieger is. En ik hem nog geloofde. Why can't I stop the tape, and rewind. Zo ver dat ik hem nooit ontmoet heb. Dat ik niet van hem houd, en dat hij mij nooit heeft laten huilen, of mijn moeder zo boos heeft gemaakt. Ik was diegene die dat deed. Het is allemaal mijn eigen schuld. Maar hij heeft me nog altijd niets aangedaan. Hij zet twee borden met wat sperziebonen op tafel en gaat dan ook zitten. Hij neemt nog een slokje van zijn restje koffie. Ik pak een croissantje en terwijl ik naar de tafel kijk eet ik hem langzaam op. "Macy, wil je nog verder?"  Vraagt hij dan. Het liefste zou ik willen zeggen dat hij niet moet praten. Waar moet ik anders heen? Ik heb geen huis meer, zit in een ander land, en heb geen baan. "Ja' Zeg ik waarna ik weer een hap van mijn croissantje neem, en nog altijd zonder hem aan te kijken. Ik prik mijn vork in de dampende sperziebonen en steek ze in mijn mond. De smakeloze groenten glijden langzaam mijn schokkende keel binnen. Ik huil tenminste niet meer, dat is al heel wat. 

-

I hope you liked that'! Please comment, vote and share! xx liselotte