Why don't we go there- dutch harry styles fanfic

Hoofdstuk 103

-Macy's pov.-

'Hallo? Uitleg graag? Wat is dit harry?' Ik kijk hem vragend aan. Ik krijg grote ogen als hij doet alsof er niets is gebeurt. 'Wie zijn die jongens? En waarom zei je niet dat je op me verliefd was?' Ik begin bozer te klinken dat dat ik wou. Eigenlijk wou ik helemaal niet boos klinken. Dan zouden we het alleen maar weer ongezellig maken, en ruzie maken. 'Fuck macy, dit gaat jou niks aan oke?' Krijg ik meteen als antwoord. Ik bijt op mijn lip en slik met moeite de woorden weg die ik verder nog wou zeggen. Ik kijk hem aan en trek een wenkbrauw op als hij zegt dat we naar het busdje gaan. "Maar-" Ik wil net een tegenargument geven, maar word onderbroken door Harry. Ik schrik een beetje als Harry boos herhaalt dat we terug gaan. Hij moet zijn humeur niet laten verpesten door een paar jongens die hij kent, die een beetje stom doen. Laat ik maar niet tegen hem in gaan, voordat hij me gaat slaan, of zo iets. Ik loop met hem achter me aan van de zweefmolen-vloer af, richting de uitgang. Ik staar maar wat naar de grond en kijk achterom, waar Harry dicht achter me loopt, en met een frons om zich heen kijkt. Voor het eerst sinds dat we elkaar hebben ontmoet, heb ik gedaan wat hij wou, zonder weerwoord te bieden. Voor het eerst sinds dat we elkaar hebben ontmoet, is hij zo boos geworden. Ik graai de sleutel van het busje uit mijn tas, en voordat ik de sleutel in het sleutelgat kon steken, grist Harry hem uit mijn handen, terwijl hij nog altijd om zich heen kijkt. Hij opent het busje snel en duwt me bijna naarbinnen. Zonder me ook een blik te gunnen, trekt hij de deur dicht en gaat achter het stuur zitten. Hij doet zijn gordel dicht, en ik ga naast hem in de passagiersstoel zitten, terwijl ik ook mijn gordel dichtklik. We rijden weer naar het grasveld, waar we gister waren. Ik kijk hem aan als hij het busje weer stil heeft staan. "Harry, wat was dat nu weer?" Vraag ik, terwijl ik goed let op mijn toon. Hij kijkt me aan, met een gebroken blik. "Zij.. z-ze waren mijn vroegere vrienden" Mompelt hij. Ik haal mijjn schouders op. "Dan hoef je toch niet te ontkennen dat je me leuk vind?" zeg ik kijk hem aan, met een opgetrokken wenkbrauw. "H-het is gecompliceert" Mompelt hij. "waarom dan?" Ik kijk hem aan. "Je kunt het me best zeggen, hoor." Ik kijk hem aan m,et een lieve glimlach. Ik wil gewoon dat hij het zegt. "Zij zijn nog altijd zo.. en ja, accepteren het niet als iemand verandert. Ze zijn veel sterker dan mij, en vindne het niet erg om iemand in elkaar te slaan en dan zijn meisje te verkrachten" Mompelt hij. "Dat wil ik gewoon voorkomen. Ik wil ze niet meer zien. Ik wou dat ik dat hoofdstuk had afgesloten" mompelt hij. IK zeg even niets. Het lijkt me niet slim om over zijn ouders te beginnen nu, hoe graag ik dat zou willen. "Rustig maar Harry. Je moet je gewoon niet zo laten opfokken door dat soort mensen. Als je het allemaal achter je wil laten, moet je dat gewoon doen" Ik kijk hem glimlachend aan, maar als hij boos wordt, besef ik dat ik het niet goed heb aangepakt. "Denk je dat dat allemaal zo makkelijk gaat?! Heb jij óóit in mijn positie gezeten?!" Roept hij boos. Ik slik en schud mijn hoofd. "Nou dan" Mompelt hij. Ik vraag wel een andere keer naar mijn antwoorden. Ik kijk harry aan en zucht klein als hij wat kalmeert. 

--

I hope you liked that! Please comment, vote and share! xx liselotte