(multi : Emir hoca ve Su Hümeyra)
“Rabbim, diye devam etti Yusuf duasına.
Benim tedbirim senin takdirinden küçüktür...”
🍃 Dualar ve Rüyalar
Çektiği tesbihi yavaşça yere bıraktı İbrahim Hoca . Zikrini tamam etmiş, besmelesiyle duaya durmuştu. Duaların kabul olduğu beşinci makamdı nede olsa Bursa Ulu Camii. Burada edilmiş dualar makbul dualardandır derdi bilenler. Avuçlarını Rahmet-i Rahman'a açtı. Başında küçücük takkesiyle yanında oturan cânparesi Emir'de onu taklit etmeye devam ediyordu. O da küçük parmaklarıyla kavradığı tesbihini bırakmış, tıpkı babası gibi açmıştı ellerini.
-Allahım , sen bize gözlerimizin aydınlığı olacak eşler ve zürriyetler bağışla . Ve bizi takva sahiplerine önder kıl ..'
İbrahim Hoca her zaman dilinden düşürmediği virdini birde burda yinelemişti . Ama kapatmadı ellerini. Kapatamadı. Yüreğine sımsıcak bir dua düşüvermişti . Dönüp yanında elleri açık onu dinleyen oğluna baktı. Gözbebekleriyle kucakladı Rabbinin emanetini. Sonra da gönlünde katre katre yağan duayı döktü cümle kelama.
-Ya Rabbim... 'dedi tok sesiyle. 'Vedud isminin hürmetine , Emir'ime Emir Sultan ve Hundi Fatıma Sultan gibi göklerde nikah nasip eyle . Onu salih kulların arasına kat . Saliha bir eş nasip et .'
Ve amin diyerek kapandı elleri . Baba duasıydı nede olsa . Edilebilecek en güzel yerde edilmiş en güzel duaydı. Henüz aklı ermese de babasının onun için yedi kat göğe uçurduğu dileğini tebessümle karşıladı Emir.
-Amin .'dedi kaderini çizecek bu duaya. Minik elleri nurlu yüzüne kapandı . Lakin şairin dediği haktı. Kaderin üstünde bir kader vardı. Yanlız değildiler amin dedikleri bu duada . Hemen arkalarında, kucağındaki minik torunuyla sütuna yaslanmış yaşlı teyze kulak kesilmişti onlara . Bu baba oğulu imrenerek izliyor, bir yandan da evladının yavrusunu kollarında saklıyordu.
-Amin .'dedi tüm içtenliğiyle İbrahim hoca'nın duasına . Ve minik torununun sağ elindeki küçük yaraya değdirdi kuru dudaklarını.
-Sana da güzel Hümeyram ..'dedi fısıltıyla. Lakin dualarının bir meleğin kanadına takılıp Levh-i mahfuz'a taşındığını hiç biri bilemedi...
✨
Sıçrayarak uyanmıştı Emir uyuduğu yataktan . Alnında biriken terleri elinin tersiyle silmişti. Gördüğü rüyanın etkisi halen geçmemiş, boğazında hissettiği kement nefesini kesmeye devam etmişti. Derken hızlıca açıldı yatakhanenin kapısı. Hocası üzerindeki cübbesiyle telaşla içeri girmişti .
-Emir?'dedi endişeli bir tonla.'Oğlum iyimisin ? Sesin mescide kadar geldi .'diyerek yanına oturdu delikanlının . Emir kendini toparlamaya çalışarak hocasının yüzüne baktı. Kalbi yaşadığı ile hızlıca atıyordu. Elini göğsüne bastırdı.
-İyiyim hocam. Rüya... Rüya gördüm sadece. 'dedi nefes nefese haliyle. Hocanın kaşları üzgünce havalandı. Emir iyi bir çocuktu. Bu medresede diğer talebeler arasında parmakla gösterilirdi. Hem ahlakına hem çalışkanlığına diyecek yoktu. O da öğrenciden çok evladı gibi severdi bu genci. Elini uzatıp bana şefkatiyle saçlarını okşadı.
-Ah oğlum...'dedi yüreği kaygıyla kavrulurken. 'Yine mi aynı rüya? Kursa kayıt olduğun günden beri her akşam görüyorsun ama anlatmıyorsun.'
Emir başını önüne eğdi. Babası küçüklüğünden beri her rüyanın anlatılmasının uygun olmayacağını söylerdi. Üstelik artık o da gitmişti... Ellerini kucağında birleştirip mahcubiyetle başını salladı.
-Bu sefer başkaydı hocam. İlk defa aynı rüyayı görmedim.'dedi kısık bir sesle. Elini istemsizce kalbine götürdü. Hatırlamak, tekrar yaşamak gibi gelmişti. Hocası iyice endişelenmeye başlıyordu. Elini omzuna koydu.
-Anlat evladım. Tabir edemezsek hayrolsun deriz en azından .'dedi ısrar ederek. Yutkundu Emir. Devamlı gördüğü rüyayı değil ama bu defa gördüğünü anlatabilirdi galiba. Derin bir nefes aldı.
-Bir adam ..'dedi kısık bir sesle. Gözlerini karşı duvarda bir noktaya dikip devam etti . 'Bir adam elini gögsüme sokup kalbimi söküyordu yerinden. Çok canım yandı hocam... Çok canım yandı nefes alamadım...'
Kaygı doldu hocanın yüreği. Herkesin imrenerek baktığı bu çocuğa göz mü değmiş veyahut yaşadığı kayıp mı ağır gelmişti? İçinden bir Hasbünallah ve nimel vekil çekerek dudaklarını birbirine bastırdı.
-Oğlum...' dedi sesi bir baba şefkatine bürünürken. 'Bak bu kalp hastalığı falan olmasın. Sıkıntıdan gördün belki rüyayı. Sen bize rahmetli babanın emanetisin. Daha on üçündeydin seni elinden tutup hafız olasın diye buraya getirdiğinde.'
Emir eliyle yüzünü sıvazladı. Hala rüyanın sıkıntısını atamamıştı üzerinden. Yaşadığının ne olduğunu bilmiyor, ancak hastalık olmadığını iyi biliyordu. Maddî değil manevi bir bunaltıydı bu. Lakin anlatamıyordu. Kalkıp abdest alsa, seher vaktine kadar teheccüd kılsa belki bir nebze huzura ererdi. Buruk bir tebessümle baktı hocasına.
-Hayıflanmayın hocam. Sağlığım yerinde. Kötü hissedersem mutlaka doktora giderim. 'dedi sakin tavrıyla. Uzanıp yastığının altından babasının yadigâr ettiği tesbihi avuçlarına aldı. Ve yataktan kalkmadan hemen önce kısık bir sesle mırıldandı.'İlk kez geldi bu başıma. Umarım ki son olur... '
✨
Bir çığlık koptu eski konakların sırasıyla dizildiği yadigâr İstanbul mahallesinde. Bir feryat lakin canından can gider gibi bağırıyordu yaşlı kadın. Yalan değil, canından can koparıyorlardı. Üstelik ilk de değildi bu. Evvela can yongası evladını almışlardı elinden. Şimdiyse daha kundakta bebek iken getirip baksın diye kucağına bıraktıkları göz nuru torununu. Onu da kendileri gibi saptıracakları Hak yoldan. Ona da oğluna yaptıkları gibi Rabbini unutturacaklardı. Buna yürek mi dayanırdı?
-Yapmayın . Ayırmayın beni Hümeyra'mdan !'diye bağırdı önünü kesen korumaları geçmek için cebelleşerek. Ama hayır... Bırakmamışlardı yavrusunu ona. Bırakmamışlardı gözünün içine bakıp saçının telini okşamaya kıyamadığını... İnsanın merhametsizi şeytanın en büyük yardımcısıydı. Ve oğluyla evlenip ailesini darmadağın eden bu kadın fani ömründe gördüğü en büyük merhametsizdi! Sarı saçlarından pervasızca tuttuğu küçük kızı ahşap merdivenlerden zorla indiriyordu.
-Yürü !'diye bağırdı tiz sesiyle. Küçük kız ağlayarak basamakları inmeyi sürdürdü. Ayrılmak istemiyordu babaannesinden. Doğduğundan beri yılda belki de bir defa gördüğü annesi sokaktan geçen biri kadar yabancıydı ona. Ama babaannesi... Dönüp yaşlı kadıncağızın kolunu acıtmak ister gibi sertçe kavradı zalim kadın. Varlığına bile tahammülü yoktu!
-Onun adı Su ! Senin koyduğun o pespaye ismi kullanmayacak benim kızım !'dedi uzun tırnaklarını kadının koluna sertçe bastırırken. Ve hırsla tutup savurdu yaşlı bedeni odanın orta yerine. Yaşlı kadın yere düşmüş, bedeninin sızısıyla acı içinde inlemişti. Hümeyra daha fazla seyirci kalamadı bu sahneye. Zorla indiği birkaç basamağı hızla çıkıp babaannesinin yanına gitmek istedi. Ama zalim annesi buna müsaade etmeyecekti. Başıyla işaret ettiği koruma küçük kızı yaka paça tutup kucağına aldı.
-Babaanneee !'diye haykırdı Hümeyra. Ama kurtuluş yolu yoktu... Koruma onu kucağında ahşap merdivenlerden indirmiş, ve arabaya bindirme üzere çıkarmıştı eski konaktan. Son bir kez baktı küçük kız etrafına. Islak gözleri hıçkırıklarının eşliğiyle her yanda gezindi. Gidiyordu büyüdüğü bu mahalleden. Gidiyordu yaşadığı bu şehirden, hattâ ülkeden. Koparılıyordu filizlenip çiçek açtığı babaanne kucağından. Ve küçük kız konağın bahçesinden çıkarılıp arabaya bindirilirken tek bir haykırış yankı bulmuştu yadigâr mahallede.
-Rabbiiim !'Rabbim sen Hümeyra'mı kötülüklerden muhafaza eyle ...'
İşte geldim burdayım 😍
Eski kurgumun revize haliyle Ramazan boyunca sizlerle olacağım inşallah 😍
İlk bölümlerimiz tanıtım niteliğinde kısa olsa da, devam ettikçe güzelleşeceğiz 😚
Keyifle okuduğunuz bir bölüm olması dileğiyle...🌹
Ramazanımız mübarek, bayrama kavuşmak nasip olsun 🌾
Sizi seviyorum ❤️
Bursalı Gelin 👑