LEXI’S POV
Umalis si Julia after niya kumain. Maya-maya’y sumunod na rin si Quen. Noong wala na ‘yung dalawa, nakita ko naman sina Kath at Sam, ayun, nagngingitian. Alam ko naman ang plano ng mga ito eh. Mapapagod lang ‘yan sila. Wala kasi akong balak na kausapin ang kriminal na ito.
“Yow, Lexi. The food is waiting for you.” Winawagay ni Kath ang kamay niya para kunin ang atensyon ko, “Kanina ka pa tulala diyan eh.”
“Oh,” Hindi ko alam kung ano magiging reaksyon ko noong napalingon ako kay Rick. Katabi kasi siya ni Kath. Ewan ko. May kakaiba sa ekspresyon ng mukha niya. Kilalang kilala ko siya. Alam ko at sigurado akong may kakaiba sa tingin niya na yun. “Don’t mind me. I just…” Then I looked at him again, nakayuko na siya, “…lost my appetite.”
Tumayo na rin ako. Nagdirediretso ako sa kwarto ko, ay, namin pala ni Rick. If I will just have the opportunity to have other rooms, malamang, nagpalit na ako ng rooms. Hindi ko naman kasi maintindihan sa sarili ko kung bakit ganito, hindi ko alam kung galit ba ako kay Rick o sadyang hindi ko lang matanggap ‘yung nakaraan? Gulong-gulo na ako.
Actually, kanina, he didn’t stay with me. Pagpasok na pagpasok niya, he transformed into a small animal at sa ibang lugar nagpunta. Pabor naman sa akin ‘yun kasi hindi pa ako ready na makasama siya.
Napalingon ako sa bintana. Nakita ko sina Quen at Julia. They were kissing. Parang may kutsilyong tumurok sa puso ko. Mabuti pa sila, nagkaayos kaagad. Sabagay, mababaw lang naman ang conflict nila. Hindi nila dapat pinatatagal ang gayong mga awayan. Maya-maya’y naaninagan ko ang mga pula nilang mata.
“They were imprinted. They are destined to each other.” Bulong ko sa aking sarili. “Buti pa sila.” Sinara ko na lang ang bintana at humiga na lang sa kama.
“Anak, mahal na mahal ka namin.” Sabi ni Ina habang hawak-hawak ang isang punyal na nakaturok sa kanyang dibdib. Maya-maya’y nakakita ako ng anino ng isang binata, si Cicero, ang anak ng kalaban naming lahi. Pinatay niya si Ina pati na rin si Ama! Pinatay niya!
Naalala ko na naman ang nakaraan. Napakamasalimuot. Nakakainis. Sana kasi hindi ko na lang naalala, sana ngayon, okay kami ni Rick.
“Ano daw, Lexi? Ano ang sinabi mo? Okay? Si Rick? Siya ang pumatay sa nanay at tatay mo.” Bulong ng isang bahagi ng utak ko.
“Nakakairita.” Sigaw ko sabay hagis ng unan na katabi ko.
Pinilit kong makatulog pero hindi naman ako makatulog. Nakapikit lang ako. ‘Yung sarili ko kasi parang may hinihintay. Parang hinihintay niya ‘yung pagbukas ng pinto. Parang sinisigurado kasi niya kung papasok si Rick sa kwarto. Kung tatabi at matutulog ba siya together with me tonight. Hindi ko alam kung bakit.
“Kasi mahal mo pa.” Sabi na naman ng isang bahagi ng utak.
Idinilat ko bigla ang mata ko. “Pakshet na buhay oh.” Sabi ko ulit.
Kinuha ko na lang ‘yung iPod ko. “Music can ease pains daw ‘di ba?” Sabi ko sabay ngiti sa cute kong pink iPad na may ear designs. Ginawa ko kasing parang baboy siya, “Tignan natin kung hindi pa magwork-out ito.” Then I laid back to the bed and played the music.
“Okay, I’ll play you in shuffle.” Para akong tangang kinakausap ang iPod ko. Nginingitian ko pa. Then, I closed my eyes.
NOW PLAYING: Let the Love Begin
“Aw.” I murmured. Ililipat ko sana kaso, lecheng puso, gustong i-reminisce ang kanta. Iintindihin daw niya ang message.
Look at us, ain’t it funny
It’s just beginner’s luck, maybe…
ooh with just a touch
Two different people
From such different worlds apart
Has touched each other’s heart
Like candle’s in the dark
So if it’s time for us we gotta take it
Take the chance, the chance to make it
“Shet. Take the chance to make out now ‘di ba? Lecheng kanta ito.” I said. Ewan, parang ansakit eh.
Now Let the love begin
Let the light come shining in
Who knows where the road will lead us now
Look at what we’ve found
Make this moment turn our hearts around
It may never come again let it in
Let the love begin
“Ayaw ko na. How can I begin if I don’t really know where to start right now?” Sabi ko at nasapo ko na lang ang noo ko kaso wala eh. Hindi ko talaga mailipat. Ayaw ng reflex ko.
Ooh here we are so close together
I can feel the fire starts between us
Ooh we’ve come this far
Too far to stop it now
If this is meant to be (it’s meant to be)
A chance for you and me ( for you and me)
We’ve found our destiny
Now we’re looking at a new forever
Make this dream come true together
“We’ve come this far. Oo nga. Anlayo na nga eh. We already found the destiny. Kaso mukhang fake naman eh. Parang wala naman. Parang joke lang ang lahat.” Inilagay ko na lang ‘yung braso ko sa kamay ko. Hindi ko na kasi napigilan eh. Napaluha na ako.
Now let the love begin
Let the light come shining in
Who knows where the road will lead us now
Look at what we’ve found
Make this moment turn our hearts around
It may never come again let it in
Let the love begin
“Paano nga. Paano nga ako magsisimula kung hindi ko naman alam kung saan natapos. At kung natapos man, sigurado akong hindi ko rin alam kung paano magsisimula ulit.” Tuloy-tuloy na ‘yung luha ko. Iyak na ako ng iyak. Bigla ko na lang ni-next. Kaso, wala rin, tapos na ‘yung kanta.
NOW PLAYING: Di Bale
Bakit ba kay hirap tanggapin
Na ikaw ay ‘di na magiging akin
Sa lahat ng bagay sa mundong ito
Wala ng hihigit pa sa pag-ibig mo
Hindi ko napansin ‘yung kanta eh. Basta ako, nakikinig lang. Hindi pala ako nakikinig, umiiyak pala. Naisip ko kasi ‘yung sa amin ni Rick. Masakit eh. Bigla ba naman bumanat si =insert singer here= ng kanta ‘di ba?
Kung tunay na’t ‘di lang panaginip
Ang aking nararamdaman ngayon
Hanggang kailan kaya nagdurusa’t
Malulumbay ako ng wala sa piling mo
Hindi na bale kung mawala ka
Basta’t iniibig kita ng higit sa buhay ko
Hindi na bale kung mag wakas na
Ang buhay kong ito
Ngunit sa puso ko
Ikaw ay naroon at hindi maglalaho
Oh, ayun. Eh di lalo ako umiyak ng sobra. Hindi ko kinakaya ang message ng mga kanta sa playlist ko.
Hindi ko malaman sa sarili ko, sabi ng puso ko, mahal mo pa si Rick, sabi naman ng isip ko, pinatay ni Cicero ang magulang mo. Kayo? Kung kayo ang nasa kalagayan ko? Ano ang gagawin niyo? Masakit di ba?
Sadya ngang kay tamis ng iyong halik
Araw-araw ako sa iyo’y nananabik
Sana’y makapiling ka kahit saglit
At mayakap ka ng kay higpit
Hindi na bale kung mawala ka
Basta’t iniibig kita ng higit sa buhay ko
Hindi na bale kung mag wakas na
Ang buhay kong ito
Ngunit sa puso ko Ikaw ay naroon at hindi maglalaho
Hindi na bale kung mawala ka
Basta’t iniibig kita ng higit sa buhay ko
Hindi na bale kung mag wakas na
Ang buhay kong ito Ngunit sa puso ko
Ikaw ay naroon at hindi maglalaho
Bakit ganun? Kapag sinasabi sa kanta ‘yung words na “hindi na bale kung mawala ka, basta’t iniisip kita ng higit sa buhay ko.”
Kasi nga mahal mo pa. Pangungulit ng isang bahagi ng isipan ko.
“Hindi ko na alam!” Inihagis ko na lang ‘yung iPod ko. “SHIT!” Sigaw ko, “BAKIT KO BINATO?!” Sinilip ko ang iPod ko mula sa bed ko, “OH FVCK. NAG-MITOSIS NA SIYA.” (Mitosis= Cell Division) Wala na si Piggy iPod, naghiwa-hiwalay na sila. Ginulo-gulo ko ‘yung buhok ko.
Maya-maya ay narinig ko ang door knob. Para akong engot na natarantang humiga.
“Lexi…” Nagpanggap akong natutulog na pero parang nadisappoint ako sa boses na narinig ko. Hindi kasi kay Rick ‘yun.
“Ui, Lexi. Alam kong gising ka pa. Buhay na buhay ang aura mo eh.” Oo nga pala, may ESP rin pala siya.
“Bakit?” Sabi ko sabay upo.
“Kinausap ako ni Rick.” –Julia. Parang may naglarong mga daga sa puso ko noong narinig ko ang pangalan ni Rick.
“So?” Ayun. Anggaling, napakasinungaling ko eh no?
“Magpalit daw kami ng kwarto.” –Julia.
“Ah. Buti naman.” –Ako.
“May kakaiba kasi sa mata niya noong pinakikiusapan niya ako. Parang sobrang lungkot niya. Parang anlaki ng dinadala niya. Hindi naman siya ganoon dati eh. Masayahing immortal siya dati, pero simula ng malaman niyo ang nakaraan, bigla na lang siyang nalungkot.” –Julia.
“Eh sana hindi ka pumayag na makipagpalit. Eh di masaya sana siya ngayon.” Bulong ko.
“May sinasabi k aba, Lex?” Tanong ni Julia.
“Wala, I mean is, ano naman ngayon? Dapat lang ‘yun ‘di ba?” Sabi ko sabay higa, “Sige na, matutulog na ako, matulog ka na lang din. I don’t want to talk stuffs about him.”
“Anlabo mo, Lex.” Sabi naman ni Julia. “Bigyan mo naman ng chance ang sarili mo at si Rick to make your relationship up. Hindi ‘yung pati itong iPod mo, sinisira mo.” Napalingon naman ako sa kanya.
“Ni hindi niya nga kayang makipagusap sa akin eh.” Sabi ko naman.
“Binigyan mo ba siya ng opportunity na makausap ka?” Tanong ni Julia.
“Lagi naman akong free.” –Ako.
“You are physically free but not present. Your mind is preoccupied with your immature decisions.” –Julia.
“What?” –Ako. Medyo parang gumuhit ‘yung immature decisions, “Magulang ko ‘yun Julia.”
“Okay, I have nothing to say anymore. Matulog ka na.” Sabi niya.
Hindi ko na siya kinausap. Kinuha ko na ‘yung tulog ko pero wala. Titiisin ko na lang na hindi makatulog.
Bakit kasi, sa tuwing pipikit at didilat ako, si Rick lang ang nakikita ko?
Kasi nga mahal mo. Napakahipokrita mo eh. Pangungulit ng isang bahagi muli ng isipan ko.
“Leche, Lexi. Leche.” Sabi ko sa sarili ko.
=========================
HAHAHA. Kung sakaling magkabook 2 ito pero ang ifefeature ay ibang tao pero related sa kanila? :D :D :D feeling ko kasi napagod masyado ang KATHNIEL eh. xD