magulat kayo sa english kong parang ewan lang :/ lol! Pro mahirap din magpilit para magmukhang conyo yung MC hahahahhaha sorry kung may wrong grammars! :)
***
"Anak!! Come down here!! I'll have you meet someone!!" Bulalas ni mommy mula sa baba ng kwarto ko. Napanga-nga na lang ako sa pagkaasar. Asar dahil nangiistorbo na naman si mommy. Mula sa pagkakasalampak ko sa kama, mainit na tiningnan ang pintuan habang nakanganga pa rin.
"YES MOM, BABABA NA PO!!!" Nanggagalaiti kong sigaw pasagot.
Padabog akong tumayo sa kama ko at lumabas ng kwarto na pilit pa ring nagtitimpi ang galit. Malakas kong ibinagsak sa kama yung kanina kong tinititigan saka tuluyang lumabas ng kwarto.
Geez, mom really wants to invade my times of privacy. I finally met the feeling of loneliness na siyang hinahanap ko but as expected, for her consecutive habit, she must have made another hiring. Wala namang masama kung bibigyan niya ako ng katahimikan sa buhay, hindi ba?
Bumaba na ako para makita kung ano nanaman ba ang pinagkakainitan ni mommy.
"Who is it now Mom?" I said stepping down the last step of the stairs.
"Nice to meet you, Miss Serene." Napatingin ako sa isang lalaking nagsalita na katabi ngayon ng ngingiti-ngiti kong Mama. Matangkad, Maputi at nakangiti rin siyang nagsalita. Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa atsaka ako lumapit.
Nang makarating ako sa harapan nila, tumingala ako.
Why am I so small?
"Is this the best you can find?" I asked mom with my serious and deadly look with matching pamewang pa.
"Oh come on. Maybe you too won't have creative differences. He's calm, caring, gentle, quiet and cute!" sabay cling ni mommy sa lalaking iyun.
Isip bata. Sakanya nalang kaya siya magpabodyguard? Mukhang mas type pa siya ni mommy. Bahala siya. Ayoko na.
Kinukuha kasi ako ni mama ng bodyguards, PALAGI. I already saw 50 different bodyguards and spent with them atleast the maximum of 5 days. But none of them worked out. None lasted for at least the record of 5 days. And now? Mom want's me to meet a new hired bodyguard. This is my 51st Bodyguard.
Hindi pa ba siya napapagod at nagsasawa?
Honestly, i hate my mom's overprotectiveness. Pero kahit na nakakainis ang mga trip niya dahil sa nangyari noon, Mama ko parin siya kahit papaano. Hate ko lang talaga ang pagkaoverprotective niya sa akin. Pero mahal ko 'yang isip batang iyan.
Nakakainis lang? Bakit ba ganyan ka hirap ipaliwanag kay mama na, ayoko ng may taong bubuntot sa akin. Ayoko ng may titingin sa akin palagi at babantayan ang mga galaw ko. Or kahit saan man ako pumunta. Kahit hanggang restroom sinusudan pa ako.
Baka isipin pa ng iba, napakayaman ko namang tao para magpabodyguard pa.
I just fired my new bodyguard, kahapon lang. Nagreklamo ba naman kasi sa pagtratrato ko sakanya. Kasalanan ko ba iyon? Eh harangan daw ba ako sa paglabas ko sa CR? Hayan. Nasigawan ko tuloy.
And that, he screamed from anger. He told me about the way I treat him is different on how they treat even if they are their parents. Mas buwaya pa raw ako kesa sa kanila. Kaya nasisante ko tuloy.
Hindi lang iyon ang unang beses akong sinabihan ng ganon kundi marami na. That's a habit. Ang atakihin lahat ng tao sa masasama't nakakasakit na salita. Pero pag sila ang umaatake, dinededma ko sila.
I have sickness called Dedmatology. Kung may ganun man.
Or worst, pagsisisihan talaga nila ang mga sinasabi nila sa akin. They don't know who are they facing. At hindi nila alanm na kahit ako, pwede akong makapatay ng tao.
But it doesn't literally mean kill.
I just want them to go to hell. Hell is outside my zone so back off sila.
May ibang nagpapakamatay dahil sa akin pero wala akong pakelam. Ugali ko iyon at hindi na iyon mababago pa. Wala nang chance para magbago. So what nalang sila sa akin.
Attitude. My attitude is unbeatable and can't be changed.
Tiningnan ko uli yung lalaki. Tahimik lang siya. Tahimik na halatang medyo naiirita sa pag-cling kay mommy. Pero nakangiti pa rin siya. Baka mauna pa siyang lumayas dito! I wish.
Pero seryoso ba si mama dito sa desisyun niya? Malaki ang posibilidad na makakaabot iyan ng isang araw dahil itetest ko pa siya since mom found a new bodyguard.
Pero not this time, tatanggi ako. Dahil pagod na ako sa mga ganyan. Lagi nalang. Ayoko na. Malaki na ako at kaya ko na ang sarili ko. Nagkataon lang iyon at wala pa akong kaalam alam kaya
"No mom. I don't need your overprotectiveness anymore. I need my own privacy. I don't need any bodyguards anymore." I protested. Pero biglang nawala ang ngiti ni mama at nalukot ang kanyang mukha. At habang tumatagal, lalong nalulukot ang mukha ni mama.
Napaluhod si mama at nagsimula nang magngawa ng parang batang kinuhanan ng lollipop.
I hate it when she does that. She is so childish. SO CHILDISH! Ugh!
But whenever she does that, i can't resist but to agree with her "offer".
Last time? Nag-yaya si mama na mag-mall kami para mag-shopping. Kaming dalawa lang kasi kakafire ko lang ng bagong bodyguard ko.
Tatanggi sana ako.
But she threw a tantrum. Bago ako pumayag sa lahat ng gusto niya, dadaan muna iyan sa tantrums. My childish mother. I hate yher ways of suffocating me through conscience.
Napabuntong hininga ako ng malakas at sumuko na. Look. Sumuko na talaga ako. Hindi sa pagganyan ni mommy, kundi sa kagustuhan niya.
"Mom! Stand up please!"
Pero tuloy tuloy pa rin siya sa pag-iyak.
"Fine! Fine! But i will test him first. Freaking dog." Ako habang naka-cross arms pa. Naiirita na talaga ako. Lagi naman siyang ganyan. Kaya no choice na ako.
Tiningnan ko yung lalaking magiging bodyguard ko kung maooffend ba siya sa sinabi ko pero nakangiti parin siya. Hindi man lang naoffend or kumontra na mukha ba siyang aso?
Bigla namang tumayo si mama ng may ngiting abot hanggang tenga sa kanyang labi sabay lundag niya sa kinatatayuan niya. Oo, tantrums talaga na pahiga higa pa at may effect na paikot-ikot. I don't know if she could ever hold her dignity lalo na't hindi niya naman kilala itong nasa harap namin ngayon.
"Yaaay!" Isa pang talon tatadyakan ko talaga ito. Wala akong pakelam kung nanay ko siya.
She glanced at her wrist watch and made a shocking look. What's shocking at a watch? "I will leave you two for a while and get to know each other. Serene, be a good girl. Walang magsasalita ng bad and offensive words ha." at lumabas na siya ng may paskip skip pa.
No promises mom. i will try my best.
Tinitigan ko kang yung lalaking ito pero nakangiti parin siya hanggang ngayon. Hindi rin siya nag-sasalita. Bwiset. Hindi ba nangangalay ang panga nito at kanina pa nakangiti? And I don't like the way he smiles at me. It looks like a grin and It's creepy.
"What's your name?" Tanong ko ng may halong inis sa boses.
"Drew Sandon, Miss Serene." sabay bow niya with his hands in his chest. At nakangiti parin.
Wow, he bowed. His creature is perfect. Bow bow bow.
"I must warn you with your job."
"No need to waste your words, Miss Serene. Ma'am Dowelle already warned me. i am aware of your attractive personality." Pero hindi parin nawawala ang mga ngiti niya. Attractive? And mom explained my personality? What did she tell him? Baka naman kung ano ano pinagsasabi ni mama dito. Mamaya masira pa ako niyan sa kanya, kay bago pamandin nitong nasa harapan ko ngayon. Kaya ba nagmamadali kang lumayas, mommy?
At ano daw? Attractive? Attractive pa ba ang personality ko sa lagay na iyan? Nakaka-temp ata...
I laughed with the evil grin. I looked at him while he is still smiling. Actually, I like his first name, Drew.
Tumingala na ako para mag start kausapin. Pero agad akong yumuko uli.
"My bodyguards are also my assistants." Bigla kong sinabi habang nakayuko parin at tinititigan ang shining black shoes niya. He's so tall.
"Certainly." So agree siya dun? Lahat ng mga nagiging bodyguards ko ay naiinis na agad sa akin sa salita ko pamandin ng assistant. Pero ito, hindi siya nainis. Kundi parang masaya pa siya. I don't like his tone.
He sounds so.. gentle and honest.
But I don't really like having assistants. Nasabi ko lang yun since itetest ko pa lang siya.
Yun ang unang question ko.
"Fine. Let's go up in my room. I need to know you more." I ordered then nauna na ako umakyat. Sumunod naman siya sa akin.
Sa peripheral view ko, nakikita ko ang mukha niyang nakangiti parin habang umaakyat kami ng hagdan. Tiningnan ko siya ng patalikod para makita ko siya ng maigi. Aba, nginitian pa ako ng loko. He really looks like a dog.
Nang pahakbang na ako ng last step, dahil sa nakatalikod ako't nakaharap sa kanya ay nagulat ako nang biglang dumulas ang paa ko at hindi na ako nakahawak pa sa hawakan.
Napapikit nalamang ako sa kaba nang ano man ang mangyayari sa akin.
Shiz.. why am i so clumsy!
Akala ko katapusan ko na. But as i opened my eyes, not a scratch and unhurt, nakita ko ang mukha ng tipaklong na ito ng napakalapit.
Nakangiti lang siya habang hawak hawak niya ako bridal style. I pushed him as hard as i could. Pero masyadong mahigpit ang hawak niya sa akin. Ugh!
This is so clichè!
Pero anong magagawa ko? Bodyguard ko siya at totoo namang ginampanan niya ang trabaho niya.
" Are you okay? Please be careful, Miss Serene." Nang masabi niya iyun, nagsnap ako agad sa kasalukuyan. Tumayo ako at inalis ko ang pagkahawak niya sa akin. Tinalikuran ko siya. " Tara, bilisan mo, turtle."
Ugh.. kainis..
Huminga muna ako ulit ng malalim.
I don't want things to go wrong now. I want peace. I don't want people bashing my work. Lalo na ang katahimikan ko sa buhay ngayon. Tama na. Napapagod na ako.
Hindi dahil sa nangyaring pagkatanga kong magpadulas ngunit...
Nalait ko nanaman siya by words, sa kabila ng pagsalo niya sa akin kanina, hindi ko magawang pasalamatan siya, instead, nilait ko siya.
But i feel from behind ay nakangiti parin siya and my heart is pounding so loud.
Siguro dahil akala kong katapusan ko na kanina. Akala ko walang pakelam ang tao sa paligid ko matapos ko ipakita ang inaasal ko kanina. Pero siya, nagawa niya pa akong saluhin.
Pagkapasok sa kwarto ko, umupo ako sa kama at hinintay siyang pumasok. Automatic niyang isinarado ang pintuan at tumayo sa harapan ko. " Sit." sabay turo ko.
Precisely, he is now my dog. My pet and as always, i'll test him.
But i'm impressed.
Usually yung mga ibang bodyguards ko ay tatanungin pa ako kung saan uupo. Pero siya, umupo nang pa-indian sit sa lapag kun saan ko tinuro ang uupuan niyang sahig.
"Im Serene Dowelle. You're my bodyguard and my assistant."
"Yes."
"My mom explained and warned you about me, am i right?"
" Yes."
"Are you not scared?"
"I am signed in a contract that your mother chose me from the agency. We are preferably trained and so I choose not to be scared, Miss Serene."
Nagulat ako dun. Agency? Habang sinasabi niya iyon sa akin na word by word ay may nagsasabi sa akin na ,' i can trust this guy'.
Nalungkot ako sa thoughts kong iyon. Trust?.I dared that to the others pero mga palusot lang pala sila. Pero ang mas ikinagulat ko ay bigla siyang lumapit sa akin at lumuhod sa harap ko.
"I am a pet of yours and i will last long 'till you order me so. Any problems may result to talking to. May i ask, Miss Serene. May problema ka bang dinadala?"
Napalunok ako sa mga sinasabi niya. Maski ang gestures niya. Ano 'to, kaharian lang? Ang baduy.
Pero..Siya ang pinakaunang nagtanong sa akin niyan.
Siya ang pinakaunang naconcern about my problems.
But i will not trust easily. Dahil hindi ko pa siya kilala. May mga ilan na... nevermind.
Nagsimula akong magdalawang isip. Ano ba? Bakit ba ako kinakabahan dito sa lalaking ito? I know he is new pero....
Sure may ibang, i mean marami na nga akong naging bodyguard.
May mga big dude, Badboys, highly trained na parang siya pero iba. Iba nga, iba rin siya. Ibang lalaki si Drew. At parang sa lahat ng thoughts na pumapasok sa utak ko, nakokonsyensya agad ako.
" We're not yet close, idiot. Wag kang feeling."
"I'm so sorry, Miss Serene." At nagbow pa siya. Pinapainit niya lalo ang ulo ko.
"If there is anything i can do to let us be friends." dagdag pa niya tapos tumingala.
Ako naman, lalong tumingala. Matangkad na siya. Eh what more kung naka-upo pa ako ngayon dito? Pero kaagad kong iniwas ang tingin ko sa kanya.
Nanahimik kami ng saglit after niyang sabihin iyon.
Lalo akong nagkaron ng feeling na something sa tiyan ko. Para akong lumulutang na hindi ko maexplain lalo na't aware akong nandiyan siya sa harap ko. I'm not used to this feeling when other people mostly hindi ko kilala ay nasa harap ko lang ngayon.
Ah baka nagugutom na ako, hindi pa ako nakain ng lunch.
But there are thoughts bothering me.
Nakayuko lang ako habang yung utak kong nagiisip ng mga bagay about my personality. Naiiyak ako kada iisipin ko ang mga bagay na nagpapaalala sa mga katarantaduhan ko sa itsura ko sa ibang tao.
Tumingala akong halos mapahiga na sa kama at nag-salita.
"Tara, I'll get some tea muna. Mag pakilala ka muna sa akin. Ganun narin ako,"
~~~
Magvote din kayo ah? At comment na rin hehehehe :3