Emily, herşeyi siyah beyaz korku filmi gibi görüyordu. Ay ışığı ile metro istasyonunun karanlığının arasında altı tane parçalanmış zombi vucudu yuvarlanarak ve aynı zamanda hırıldayarak üstlerine doğru geliyordu.Emily, en son ailesini kaybettiği yangında bu kadar korkmuştu. Alev ve dumanla dolu bir geceydi. Walter, o yangında yan odasındaki Emily'i kucaklayıp annesinin ve babasının odasına yönelmişti. Kapıdan içeri girilecek gibi değildi. Duman yüzünden yanan boğazı ile zar zor ''Anne! Baba!'' diye bağırıyordu ama Emily'nin öksürme seslerini duyunca hemen dışarıya fırladı. İtfaiye'nin gelmesi ile cesetler çıkarıldı. O gün den sonra Emily ve Walter, teyzeleri Barbara'nın yanında kalmaya başladılar. Enişteleri Jackson, ile araları sıkıntılı olsa da teyzeleri Barbara onlara her zaman destek oldu. Emily'nin bu psikolojiyi atlatması çok zor oldu.
O karantina gecesi hastalık Jackson ve Barbara'ya da bulaştı Walter onları iyileştirmek için elinden geleni yaptı ama onlar öldü ya da o öyle sandı. Walter, Barbara'yı ve Jackson'ı yukardaki yatak odalarına çıkardı. Elektrikler yoktu, Şebeke çekmiyordu. Çaresizce Emily, ile içerdeki üçlü koltuğa oturdu ve radyoyu açtı.
Walter, dışardaki silah seslerini duymasın diye Emily'nin kulaklarını kapıyordu ama o silah ve çığlık seslerini kendisi duyuyordu, Radyoda'ki ses'de bunlara eşlik ediyordu.
"Bu ulusal bir yayındır! Sakın evlerinizden çıkmayınız. Tekrar ediyorum sakın evlerinizden çıkmayınız!"
Walter, sessizce ve düşünerek dudaklarını Emily'nin alnına dayamıştı. Sürekli aynı şeyi tekrar ediyordu. Emily'e bakıp gülümsüyordu. Sanki hiç birşey olmamış gibi onu sakinleştirmeye çalışıyordu.
Teyzesi ve eniştesinin cesedinin olduğu odadan gelen sesleri duydu. Walter, Emily'e masanın altına girmesini ve sessiz olmasını söyledi. Walter, mutfaktaki ekmek bıçağını almak için mutfağa koştu. Salondan büyük bir patırtı geldi ardından Emily'nin çığlık sesi. Walter, ekmek bıçağını aldı ve hemen salona koştu. Barbara ile Jackson yerde yatıyorlardı. Jackson ve Barbara, Emily'i göremiyorlardı, yere düşmüşlerdi ve masa ile merdivenlerin arasında üç kişilik koltuk vardı. Emily çaresizce abisine bakıyordu. Jackson'ın beli kopmuştu sürünerek Walter'a doğru ilerliyordu. Barbara'nın ise kafası bedeninden ayrılmıştı ama hala hırlamaya devam ediyordu. Walter o görüntüyü görünce şok oldu. Teyzesini o halde görünce yavaşça iki adım geri çıktı.
Walter, üzerine doğru sürünen Jackson' a yaklaştı ve sağ elindeki bıçağı Jackson'ın sağ gözüne sanki uzun zamandır yapmayı beklermiş gibi sapladı. Jackson'ın ölü bedeni yere yığıldı ve bıçak gözüne saplı kaldı. Walter, eğildi ve Jackson'ın gözüne saplanmış bıçağı hızlıca çekmesiyle kanın suratına fışkırması bir oldu. Walter mikrobun bulaşma korkusuyla Yüzünü üzerindeki açık kahve renkli gömleğe sildi. Daha sonra teyzesi Barbara'nın hırlayan kafasına yaklaştı. Zombi, Walter'ı gördükten sonra dişlerini Bir birine vurmaya başladı, Walter kafasını omzuna çevirdi ve sağ gözünden akan yaşı omzuna sildi, burnunu çekti ama aniden suratı daha ciddi bir hal aldı ve teyzesi'nin hırıldayan kafasına dönüp bıçağı alnı'nın tam ortasına sapladı.
Ayağa kalkıp elindeki bıçağın kanını gri kot pantolon'una sildi. dört saniye teyzesi'nin ölü bedenine baktıktan sonra Emily'nin yanında giderek, Önüne düşmüş siyah saçlarını, işaret parmaklarıyla kulaklarınn arkasına doğru taradı. Onun korku dolu kapkara gözlerine baktı ve minik kızın kulaklarına kenetlediği ellerini açarak, İnce ve sakin bir ses tonuyla ''Artık sakin olabilirsin, bir tanem.'' dedi. Emily, ani bir hareket ile sertce abisine sarıldı.