Sommigen zouden zeggen dat het verhaal van de laatste afstammeling van Zwadderich begon met een Mergel, anderen zouden zeggen dat het begon met de jongen die dacht dat hij het mysterie kon oplossen door er verliefd op te worden. Hoe dan ook, eindigden beide verhalen hetzelfde.
Want het verhaal van de laatste afstammeling van Zwadderich eindigde noch met Mia Merope Mergel, noch met James Sirius Potter.
Het eindigde met Noah Potter.
Het zwarte, warrige haar, die stekende groene ogen, die sluwe grijns en die fonkelende pretlichtjes - iedereen had het mysterie kunnen oplossen door er naar te kijken, en toch besefte niemand zich, die ene dag op perron 9 3/4, 19 jaar na de tweede slag om Zweinstein, dat Noah Potter de enige zoon van Mia Merope Mergel en James Sirius Potter was.
'Je ziet een beetje bleek.'
Het was best vreemd hoe een plaats je zo opeens terug kon trekken naar tijden uit je leven die al erg lang voorbij waren gegaan. Mia had de bezorgde bruine ogen van haar man eerst niet eens gezien; haar blik was vol bewondering over de chaos op perron 9 3/4 gegleden. Uilenveren en papieren dwarrelden tussen de tientallen pratende hoofden door; mensen zeulden met koffers en anderen namen met tranen afscheid van hun dierbaren; hier en daar schaterde een kind en verderop sprongen een paar magische vonken tussen de menigte uit.
Ze glimlachte zwakjes. 'Een beetje duizelig, waarschijnlijk ben ik gewoon nerveus.'
Noah liep voor hen en had zojuist zijn bagage in de trein gelegd. Mia vond dat zijn haar nog warriger was dan dat van zijn vader: uitstekende plukken dansden op en neer terwijl hij behoedzaam voor hen uit liep. Ze zag zijn hoofd telkens zoekend over de menigte gaan; hij zocht waarschijnlijk naar Scorpius en Roos. Jean zou ook aan haar eerste jaar op Zweinstein beginnen.
Er speelde een grijns rond James' lippen. 'Er is niet echt iets om nerveus voor te zijn: we weten allemaal dat Noah een Griffoendor is.'
Noah keek naar zijn ouders om. Zijn wenkbrauwen stonden gefronst; zijn gezicht was als een spiegelbeeld van James - afgezien van zijn groene ogen en de sluwe trekjes die af en toe in zijn gezicht omhoog sprongen. 'Ik ben een Zwadderaar.'
Noah was inderdaad een Zwadderaar. Het was duidelijk dat het bloed van een Mergel door zijn aderen stroomde - en dat was het nou juist: dat was de waarheid.
Noah Potter, hield niet van de waarheid.
Na negentien jaar, moest zijn moeder namelijk nog altijd vluchten van de klauwen van Azkaban.
Maar het was geen triest leven; nee, de Potters waren gelukkiger dan ooit. Ze leefden hun leven in het dorpje Havermouth, in het huis dat voorheen Villa Villijn had geheten. De slangen waren vriendelijk en door James' afkomst, werden de Potters beschermd door de meest invloedrijke mensen uit de Toverwereld; Marcel Lubbermans bijvoorbeeld, het schoolhoofd van Zweinstein.
Zowel James als Mia wisten wel dat deze veiligheid hen elk moment in de steek kon laten, maar voor nu, was het leven goed.
Er was een toekomst.
Want er was een reden voor het feit dat Mia zich niet zo goed voelde op het moment; ze blies haar adem vermoeid uit en verplaatste haar hand naar haar onderbuik.
Ze had James, noch Noah iets verteld.
Misschien kwam dat omdat de toekomst van Mia beangstigend veel op haar verleden begon te lijken. Een leven vol mysteries; een Mergel; een zoon... een dochter - ze klampte zich vast aan het idee dat het nu anders zou zijn.
Maar ze wist dat dat slechts een wens was; een laatste hoop die in één klap vernietigd zou kunnen worden door de harde waarheid.
Ondertussen voelde James Sirius Potter hoe de herinneringen terug kwamen. Hij kon zijn glimlach bijna niet van zijn gezicht krijgen: het was zo wonderbaarlijk dat hij hier zelf ook gelopen had als elfjarige jongen.
Nu liep hij hier, samen met zijn gezin, levend en wel.
Dit was de plek waar Mia en hij elkaar hadden ontmoet. Die gebeurtenis wist hij nog heel goed, hoewel het voor hem op dat moment niet zoveel voorgesteld had. Hij kon de precieze plaats waar ze in zijn armen gevallen was haast aanwijzen. Toen hij zijn ogen naar die plaats liet glijden, zag hij een bos bekende witblonde krullen.
James glimlachte. 'Daar zijn ze.'
Noah liet zijn ogen naar de plaats glijden die zijn vader aanwees en kruiste een paar gelukkig fonkelende grijze ogen, die boven de menigte uitstaken. Kleine Arthur zat op de schouders van oom Scorpius en stootte een vrolijke lach uit toen hij Noah zag. De peuter strekte zijn handjes Noah's richting uit - de rode, stijle pieken haar op zijn hoofd sprongen alle kanten op.
Naast oom Scorpius stond tante Roos, en daar tegenover stond Jean, die even oud als Noah was en dit jaar ook naar Zweinstein zou gaan. Noah liep op een drafje hun richting uit: het duurde even voordat Jean hem ook zag - ze wendde haar hoofd vol witblonde krullen enthousiast zijn richting uit. Haar gezicht stond nerveus.
'Ik hoop dat we in hetzelfde huis komen.' Zei ze meteen, nog voordat Noah zijn mond open had kunnen trekken om de Malfidussen te begroeten. Haar gezicht, dat met sproeten bezaaid was, trok zich in een nerveuze grimas.
'Ik ook.' Zei Noah. Er bestond best een grote kans dat Jean en hij in hetzelfde huis zouden komen: oom Scorpius en zijn moeder hadden in Zwadderich gezeten, en tante Roos en zijn vader hadden in Griffoendor gezeten.
'Jullie zijn laat.' Zei Roos, toen ook Mia en James aan waren komen lopen.
'Ja...' James glimlachte flauw, 'het leek ons beter om hier niet te lang rond te lopen.'
Roos opende haar mond, maar sloot hem vrijwel meteen weer; Arthur had zijn arm uitgestrekt en reikte naar haar rode krullen. De peuter trok een pruillip toen Roos buiten bereik van zijn vingertjes stapte.
'Er is twintig jaar voorbij gegaan.' Zei Scorpius geruststellend. 'Maak je geen zorgen. Zweinstein is een veilige plaats.'
Noah wist dit wel, maar toch kon hij niet ontkennen dat zijn maag telkens hol voelde als hij in het gezicht van zijn moeder keek. Ze leek ongerust - bang. Telkens als hij haar blik kruiste, glimlachte ze echter alsof er niks aan de hand was.
Maar Noah wist dat zijn moeder evengoed kon liegen als hij.
Zijn vader daarentegen leek niet erg ongerust. Zijn vader zag altijd wel de zon achter de wolken: zijn vader had hem verhalen verteld over hoe geweldig Zweinstein kon zijn - over Zwerkbal, de Geheime Kamer (iets wat James Noah eigenlijk niet had mogen vertellen), en de gekke geesten die in het kasteel leefden. Noah voelde zich dan ook erg enthousiast. Hij hoopte ooit Zoeker te worden van het Zwerkbalteam.
'Is er geen boom die je probeert te slaan als je erbij in de buurt komt? En een bos vol weerwolven? En een Fopgeest die-'
'Ik vraag me af van wie ze die verhalen heeft.' Onderbrak James Jean, terwijl hij zijn ogen naar Roos liet glijden en haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek.
Roos rolde met haar ogen, maar kon een grijns niet onderdrukken.
'Zweinstein is niet zo eng.' Zei James. 'De enige voor wie je bang moet zijn is Jammerende Jenny.'
'Jammerende wie?' Vroeg Noah.
'Je weet wel wie ik bedoel als je haar tegen komt.'
Mia zag dat er een aantal bekende pretlichtjes in de ogen van haar zoon begonnen te fonkelen, en ze wist, op dat moment, dat Marcel Lubbermans nog veel met Noah zou moeten uitstaan.
'Jullie zullen toch wel schrijven hè?' Vroeg Jean.
'Natuurlijk.' Glimlachte Roos. 'Zelfs Remus heeft beloofd om jullie eens in de maand te schrijven, en ik denk dat oom Albus en tante Lydia ook geregeld iets van zich zullen laten horen.'
Er verscheen een blije glimlach op het gezicht van Jean, en dat was ook niet zo gek: Remus werkte in de Tovertweelingstopfopshop - die door Roxanne, de dochter van George, opnieuw was opgebouwd. Remus stuurde dus meestal niet alleen brieven... hij deed er af en toe een geheimzinnig pakketje bij.
Ja, het was best mooi om hier te staan, en te weten dat iedereen na de tweede slag om Zweinstein zijn plaats in de wereld had gevonden: Albus en Lydia hadden een zoontje van acht, Will; Lysander woonde in een regenwoud ergens aan de andere kant van de wereld; en Lorcan reisde met zijn man overal heen. Ook Hugo, Lily, Dominique, Louis, en alle andere Wemels hadden hun eigen gezinnen en leefden hun leven gelukkig en veilig.
De Toverwereld was erg vredig.
'Maar kom niet in de problemen, want je moeder is uitstekend in het schrijven van Brulbrieven!' Waarschuwde Scorpius zijn dochter.
'Ja ja.' Zei Jean, die haar adem een beetje nerveus uitblies, haar ogen over het perron liet glijden en haar lippen op elkaar perste.
Er snerpte een schelle fluit over het perron.
'Ik denk dat het tijd wordt om in te stappen.' Zei Mia.
Noah's ogen flitsten over de mensenmenigte, die opeens ik beweging kwam. Zijn hart sloeg een slag over, zijn keel voelde droog en zijn handen werden klam. Hij keek zijn moeder een beetje angstig aan.
Mia glimlachte, legde haar handen op de schouders van haar zoon en keek hem geruststellend in zijn groene ogen aan. 'Het komt wel goed, echt waar Noah.'
'Wat als ze er achter komen?' Piepte hij. 'Wat als ze mijn echte naam te weten komen?'
Mia haalde haar schouders op. 'Weet je Noah, geheimen zijn slechts tijdelijk.' Zei ze. 'Het is de waarheid die telt, en niet iedereen houdt van die waarheid,' ze schonk haar zoon een warme glimlach; een glimlach die Mia uit haar eigen verleden meegenomen had - een glimlach die haar moeder haar ook zo vaak had laten zien, 'maar ik wel, je vader wel... want wij kennen de echte waarheid; en die waarheid is dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt - het gaat om wie je in je hart bent.'
Noah glimlachte, aarzelde even, maar gaf zijn moeder toen een vlugge omhelzing.
'Ik hoop dat ik een zusje krijg.'
En met die woorden, liet Noah zijn moeder los, keerde hij zich naar de trein en liet hij haar verbijsterd achter.
Vlak voordat hij achter Jean aan de trein in stapte, keek hij nog eenmaal om: een brede grijns sierde zijn gezicht.
Hoe hij het had geweten, zou voor Mia een raadsel blijven. Wat ze echter wel wist in dat moment, was dat hij zich wel zou redden: hij was slim, erg slim, en zou zelfs de waarheid voor de gek kunnen houden.
'Oké, kom mee, Noah Parker.' Zei Jean, die hem aan zijn arm mee de trein in trok. 'Op naar Zweinstein!'
Mia bleef nog een moment lang naar de ingang van de trein staren, kneep haar ogen even bedenkelijk samen en glimlachte toen. Ze voelde haar hart warm worden: ze zou haar zoon dit jaar echt gaan missen.
'Wat zei hij?'
Mia voelde hoe de vingers van haar man zich verstrengelden in de hare. Ze grijnsde, zuchtte en hoorde hoe de trein zichzelf langzaam in beweging zette: verderop staken Noah en Jean hun hoofden door het raampje.
'Niets.'
James wierp haar een ietwat onderzoekende blik toe, maar zijn achterdocht verdween als sneeuw voor de zon toen ze hem in de ogen staarde, lachte en haar blik naar Noah en Jean liet glijden. Mia, James, Roos, Scorpius, zelfs kleine Arthur, zwaaiden de twee lachende kinderen uit toen de trein vertrok.
Mia verplaatste haar hand weer naar haar onderbuik.
Misschien stond de geschiedenis op het punt om zichzelf te herhalen.
Maar het leven ging door.
Einde