Η διαδρομή προς τον γυναικολόγο της Αφροδίτης ήταν βασανιστικά ήσυχη.
Κανένας δεν μιλούσε.
Η Αφροδίτη είχε συγκεντρωθεί στον δρόμο και εγώ σκεφτόμουν.
Εαν όντως είμαι έγκυος;
Όχι, αυτό δεν γίνεται..
Αλλά εάν και πάλι είμαι;
Τι θα κάνω; πως θα το μεγαλώσω;
Μήπως να κάνω έκτρωση; όχι, όχι, είναι αμαρτία να σκοτώσω μια αθώα ψυχούλα χωρίς να φταίει. Εάν πάλι το δώσω για υιοθεσία; Υπάρχουν τόσα ζευγάρια που δεν μπορουν να κάνουν παιδάκια.
Βέβαια, εγώ πάλι που μπορώ, μένω αχάριστη.
Και τέλος, ο Jungkook. Πως θα το το πω; Άραγε θα χαρεί;
"Ε Αναστασία, ξύπνα, φτάσαμε."είπε η Αφροδίτη χτυπώντας τα δάχτυλα της μπροστά από τα μάτια μου.
"Κιόλας; Μήπως να μην πάμε;"
"Γιατί να μην πάμε καλέ;Σου είπα, ο συγκεκριμένος γυναικολόγος είναι πολύ καλός-"
"Μπορούσαμε να πάρουμε και ένα απλό τεστ εγκυμοσύνης ξες."
"Γλυκιά μου, τα τεστ εγκυμοσύνης ώρες ώρες λένε ότι θέλουν. Αντε σήκωσε τον κωλο σου και πάμε."ειπε βγαίνοντας έξω.
Το ίδιο έκανα και εγώ και έκλεισα πίσω μου την πόρτα.
Δεν κουνήθηκα ούτε ένα εκατοστό. Απλά έμεινα έξω να κοιτάζω το κτήριο, σαν να είναι κάτι εξωγήινο για εμένα. Δεν είχα επισκεφθεί ποτέ κάτι τέτοιο, να που ήρθε η ώρα.
Η Αναστασία, που κοντεύει τα 18 της χρόνια, σε γυναικολόγο για να δει εάν είναι έγκυος.
Σίγουρα δε θα το φανταζόμουν.
Η Αφροδίτη ειδε ότι δίσταζα να μπω μέσα, γι'αυτό και με πλησίασε.
Εβαλε το χέρι της γύρω από τον ώμο μου και με κοίταξε.
"Όλα καλά θα πάνε. Εάν όντως είσαι έγκυος, να ξες ότι εγώ και όλοι μας θα σου σταθούμε. Ακόμα και ο Jungkook,είμαι σίγουρη. Ο τύπος σε λατρεύει υπερβολικά πολύ και ας μην το δείχνει τόσο. Άσε που θα έχουμε και νέο μέλος στην παρέα μας. Ένα μικρούλη μωράκι, αχ δεν μπορώ."ειπε ενθουσιασμενα λιωνοντας σαν ένα παγωτό.
Γέλασα με την χαριτωμένη συμπεριφορά της και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
Μετά από αυτό, μπήκαμε και οι δύο στο κτήριο. Αυτή η συνηθισμένη μυρωδιά του νοσοκομείου μπουκωσε στην μύτη μου και μου προκάλεσε αναγούλα.
Πήγαμε στην ρεσεψιόν όπου εκεί ήταν ένας νεαρός. Μόλις είδε την Αφροδίτη χαμογέλασε.
"Γειά σου Αλεξ."του είπε χαμογελαστά η Αφροδίτη.
"Γειά σου Αφροδίτη και...;"
"Αναστασία."τον συμπλήρωσα.
"Είναι ο κ.Ταξιδης εδώ;Είναι επείγον."
"Μισο να τσεκάρω."ειπε εκείνος και κοίταξε την οθόνη του υπολογιστή.
"Ναι, και τώρα έχει το τελευταίο ραντεβού του. Στον δεύτερο όροφο, διάδρομος 3."της είπε, χωρίς να φύγει το χαμόγελο του από τα χείλη του.
"Ωραία, σε ευχαριστώ."του είπε και με έπιασε από το χέρι.
Ήμασταν έτοιμες να φύγουμε όταν μας σταμάτησε η φωνή του.
"Τελικά το ραντεβού που σου είχα ζητήσει; Θα περιμένει πολύ;" ρώτησε και την κοίταξε με γλυκά ματάκια.
"Κοίτα, εάν θέλεις να σε κυνηγήσει το αγόρι μου σε όλη την Ελλάδα, πάμε και τώρα. Αλλά να ξες, είναι γρήγορος."του είπε χωρίς να του ρίξει ούτε ένα βλέμμα παραπάνω.
Με έπιασε από το χέρι και μαζί πήγαμε προς το ασανσέρ το οποίο ήταν άδειο για κάποιον περίεργο λόγο. . Όταν φτάσαμε στον δεύτερο όροφο κατευθύνθηκαμε προς τον διάδρομο 3.
Μετά από λίγο περπάτημα και ψάξιμο, φτάσαμε έξω από μια πόρτα που έλεγε σε ένα ταμπελακι το όνομα του γιατρού κι εκείνη την ώρα μάλιστα, έβγαινε το τελευταίο ραντεβού που μας είχε πει αυτός ο Αλεξ.
Ήταν δύο γυναίκες, η μία λίγο πιο μεγάλη από εμένα και η άλλη στην ηλικία της μητέρας μου.
Η μικρότερη, ήταν έγκυος, έφτανε κιόλας η στιγμή να γεννήσει, μιας και η κοιλιά της ήταν σαν ένα τεράστιο μπαλόνι.
Φαινόταν πολύ χαρούμενη, το ίδιο και η μεγαλύτερη γυναίκα.
Άρα έτσι θα είμαι και εγώ;
Όχι σαν μπαλόνι..Αυτο είναι σίγουρο ότι θα είμαι.
Αλλά, χαρούμενη;
Μπήκαμε μέσα και είδαμε έναν μεσήλικα άντρα να γράφει κάτι τελευταίες σημειώσεις προτού φύγει.
Ο γιατρός ήταν λογικα.
"Κ. Ταξιδη; Ενοχλούμε;" ρώτησε ευγενικά η Αφροδίτη χτυπώντας την πόρτα.
"Α γειά σου Αφροδίτη. Εδώ ήμουν έτοιμος να φύγω. Συμβαίνει κάτι;" ρώτησε επίσης ευγενικά.
"Σας πειράζει να σας ενοχλήσουμε λίγο. Εδώ, νομίζω η φίλη μου είναι έγκυος."του είπε και εκείνη την στιγμή ήμουν έτοιμη να χτυπήσω το μέτωπο μου δυνατά, μαζί και το δικό της.
Έκλεισα τα μάτια μου θέλοντας να ξαναβρώ την γαλήνη μέσα μου.
"Α, δεν έχω τόσο χρόνο, αν μπορείτε αύριο-"
"Είναι σημαντικό."τον παρακάλεσε.
Ο γιατρός ξεφυσηξε και μας έκανε νόημα να πλησιάσουμε.
Μου έδειξε που να ξαπλώσω και τα σχετικά.
Όσο εκείνος τοποθετούσε ένα υγρό πάνω στην κοιλιά μου, το μάτι μου έπεσε πάνω στην Αφροδίτη, η οποία γέμιζε τις τσέπες της με κάτι καραμέλες από το γραφείο του.
Στριφογυρισα τα μάτια μου και προσπάθησα να μην σκάσω στα γελια.
--
"Αναστασία μου, είσαι έγκυος. Να ορίστε βλέπεις;Αυτό το μικρό φασολάκι θα αρχίζει να παίρνει την κανονική μορφή του μωρού σιγά σιγά. "
Πάγωσα.
Δεν ήξερα τι να κάνω.
Να κλάψω; Να αρχίσω να ουρλιαζω; Να χαρώ; Να θυμωσω; Να πέσω από κάποιον γκρεμό; Τι;
Ασυναίσθητα άρχιζα να κλαίω.
Από χαρά αλλά και ταυτόχρονα άγχος και φόβο.
Η Αφροδίτη ήρθε δίπλα μου και μου έδωσε μια αγκαλιά παρηγοριάς.
"Όλα καλά θα πάνε."ειπε και μου χαϊδεψε το κεφάλι μου.
--
'Όλα καλά θα πάνε' συνέχιζα να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου όσο φτάναμε στο σπίτι μου.
Ήθελα να ετοιμάσω τον εαυτό μου ψυχικά για αυτήν την ανακοίνωση στον Jungkook.
Η Αφροδίτη από την θέση του οδηγού, δεν σταμάτησε να πολυλογει για τα σχέδια που θέλει να κάνουμε με το μωρο.
Εγω από την άλλη προσπαθούσα να μην ξεσπάσω ξανά σε κλάματα.
Σιγά σιγά με έπαιρνε ο ύπνος, όταν ενιωσα το αμάξι να σταματάει και κοίταξα γύρω μου. Είχαμε φτάσει.
Με βαριά καρδιά βγήκα έξω από το αμάξι. Έβγαλα τα κλειδιά του σπιτιού μου και με αυτά ξεκλείδωσα.
Για κάποιον περίεργο λόγο, είχαν όλοι μαζευτεί στο σαλόνι, η έκφραση των προσώπων τους θλιμμένη.
Ένιωσα την αρνητική ενέργεια που επικρατούσε στο σπίτι, και άρχισα να ανησυχώ.
Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, οι αδελφές μου, η μαμά του Jungkook, όλη η παρέα του Jungkook, εκτός από τον ίδιο..
Είχαν συγκεντρωθεί πάνω από ένα χαρτί.
"Τι έγινε εδώ;" ρώτησα με φωνή που τρέμει.
Όλη η σημασία που έδιναν στο χαρτί, στράφηκε σε εμένα.
Η μαμά του Jungkook ξέσπασε σε κλάματα και ηρθε να με αγκαλιάσει.
Οι υπόλοιποι έσκυψαν το κεφάλι τους. Άλλοι πάλευαν με τα δάκρυα, κυρίως ο μπαμπάς μου μαζί με τους φίλους του Jungkook, οι άλλοι είχαν ήδη λυγίσει.
Η μαμά του έπεσε πάνω μου, κλαίγοντας με λυγμούς πράγμα που έκανε την καρδιά μου να σπάσει σε κομματακια.
"Μας άφησε."ψιθύρισε.
Τότε έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
_______________________
Χμ παρατήρησα ότι οι προβολές και οι ψήφοι έχουν πέσει αλλά παρόλα αυτά συνεχίζω να γράφω^^
Να σας ενημερώσω ότι το επόμενο κεφάλαιο είναι και το τελευταίο.
*γελάει και κλαίει ταυτόχρονα*
Ναιπ, αν όλα πάνε καλά, θα βγει και δεύτερο βίβλο, που πλέον εκεί θα έχουμε και ένα καινούριο μέλος😆
Ξέρετε τι να κάνετε~
××Sia👯