"Αν δεν σταματήσεις να με ενοχλείς και μείνω στην ανατομία θα πεθάνεις", του είπα γελώντας ενώ με γαργαλούσε. Έχουν περάσει 2 μήνες απ'όταν βγήκε από το νοσοκομείο και έχει αναρρώσει πλήρως.
Η αναζήτηση σπιτιού ήταν μια αρκετά χρονοβόρα διαδικασία για εκείνον, καθώς ήθελε να βρει ένα αρκετό καλό μα και οικονομικό. Πούλησε το σπίτι της γιαγιάς του όπως είπε πως θα έκανε και πράγματι μετακόμισε Θεσσαλονίκη. Για εμένα. Η αλήθεια είναι πως τον αμφισβητούσα κάθε φορά που έλεγε ότι θα το κάνει, καθώς ήξερα πως κάτι τέτοιο θα του άλλαζε τη ζωή και δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο.
Κι όμως, να μαι τώρα καθισμένη στο τραπέζι του σπιτιού του, με το φως του σχεδόν καλοκαιρινού ήλιου να εισέρχεται γλυκά στο διαμέρισμα.
Η επιλογή του σπιτιού έγινε από κοινού, επειδή παρά το ότι είναι δικό του χρειαζόταν την γνώμη μου οπότε του την έδωσα. Το να ψάχνω σπίτι με τον Άλεξ ήταν σαν να περπατούσα σε σύννεφα ευτυχίας. Και δεν ήθελα να χαλάσει με τίποτα.
Η όλη αναζήτηση και προσαρμογή τον έκανε να απέχει απ την αναρχική ζωή του, κάτι που με κρατούσε ικανοποιημένη και ήσυχη. Έτσι περνούσαμε πάρα πολύ χρόνο μαζί, και δενόμασταν ακόμη περισσότερο.
Ο συγκάτοικός του είναι περίεργος. Είχα πει απ την αρχή στον Άλεξ να προσέξει πάρα πολύ το τι συγκάτοικο θα έχει, αλλά το σπίτι μας άρεσε πολύ,ήταν οικονομικό κι ο Μάικ τόσο τρελός που ο Άλεξ λατρεύει να τον κοροιδεύει και να γελάει μαζί του, που τον έχει συμπαθήσει κιόλας. Εγώ όχι. Νομίζω πως είναι ψυχάκιας. Κλείνεται με τις ώρες στο δωμάτιο του, μιλάει μόνος του και γενικά...είναι περίεργος.
"Τι ωραία που ήμασταν χωρίς τον Μάικ, γιατί γυρνάει;",σχολίασα ενοχλημένη κι ο Άλεξ γέλασε. "Εμένα μου έλειψε ο τρελάρας".
"Εμένα καθόλου!",είπα κι ο Άλεξ γελώντας ακόμα μου δάγκωσε τη μύτη.
"Γιατί δεν τον χωνεύεις;",απόρησε. "Μα δε βλέπεις ότι είναι τρελός;"
"Γαμάτος είναι,έχει πλάκα",ανταπάντησε.
"Καθόλου πλάκα, ειδικά όταν εμφανίζεται γυμνός από το πουθενά!",θυμήθηκα εκείνη τη φορά κι ανατριχιασα.
"Δεν ήξερε ότι εισαι εδω", τον δικαιολόγησε διασκεδάζοντας το. "Να σου πω ρε μωρό.", είπε μετά απο λίγο. "Μμμ",έκανα καθώς αποστήθιζα άλλη μια έννοια στην ανατομία.
"Αύριο έρχεται ο μαλάκας"
"Ναι,το γνωρίζω δε χρειάζεται να μου το θυμίζεις"
"Ωραία, άρα είναι η τελευταία μέρα που έχουμε την ησυχία μας να κάνουμε...φασαρία.",με πλησίασε έχοντας το τέλειο μισό χαμόγελο στο πρόσωπο του και ήξερα ήδη τι θα ακολουθούσε καθώς ποτέ δεν μου είναι εύκολο να αντισταθώ.
Πέταξε τα βιβλία μου απ το τραπέζι και πριν προλάβω να παραπονεθώ με σήκωσε και με μια κίνηση με ανέβασε στο τραπέζι και με πλησίασε καθώς μπήκε ανάμεσα απ τα πόδια μου. Άρχισε να φιλάει τον λαιμό μου κι είχα ήδη παραδοθεί.
Αφαιρέσαμε τα ρούχα μας καθώς οι ανάσες μας γίνονταν πιο βαθιές. Ακολούθησε άλλο ένα τέλειο σεξ, απ το οποίο ήμουν πλέον εξαρτημένη κι ευτυχώς και εκείνος.
"Έχεις βελτιωθεί πολύ",σχολιάζει περνόντας ένα τσιγάρο ανάμεσα απ τα χείλη του. "Τόσο χάλια ήμουν;".
"Ποτέ",είπε και έσκυψε να με φιλήσει. "Πάω για ένα ντουζάκι",είπα και σηκώθηκα απ το κρεβάτι, στο οποίο δεν θυμάμαι καν πότε με έφερε.
Άνοιξα το νερό να τρέχει και έβγαλα την μπλούζα του, την οποία φοράω συνήθως το βράδυ. Εξάλλου κι εγώ αγαπάω να την φοράω κι εκείνος για κάποιον λόγο λατρεύει τις μπλούζες του πάνω μου.
Μπήκα στην μπανιέρα κι άφησα το νερό να τρέχει στο σώμα μου, σκεπτόμενη πόσο χαρούμενη είμαι. Προσπαθώ συνέχεια να μη το σκέφτομαι πολύ γιατί πάντα κάτι χαλάει αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω την ευτυχία που με κάνει να νιώθω η φυσιολογική σχέση με τον Άλεξ.
Και μιλώντας για εκείνον, όπως ήξερα ότι θα κάνει, μπήκε μετά από λίγο στο μπάνιο μαζί μου.
Κόλλησε το γυμνό σώμα μου στο δικό του. "Πρέπει να φύγω",κατάφερα να πω μέσα στο φιλί κι εκείνος απλά με έσφιξε περισσότερο πάνω του. "Άλεξ",είπα γελώντας. Κι ενώ φιλιόμασταν κι όλα ήταν τέλεια, η πόρτα ακούστηκε να χτυπάει. "Ποιος είναι;",απόρησα.
"Κάποιος μαλάκας που μας το χαλάει, πάω να τον διώξω",βγήκε απ το μπάνιο κι αφού ντύθηκε κατευθύνθηκε στην πόρτα.
Ολοκλήρωσα κι εγώ και τύλιξα μια πετσέτα γύρω μου. Βγήκα και τον πλησίασα. "Ποιος;",ρώτησε αλλά δεν πήρε απάντηση.
"Μην ανοίξεις",είπα ελαφρώς φοβισμένη. Εκείνος με κοίταξε με ένα ειρωνικό γελάκι κι άνοιξε την πόρτα. Μπροστά μας είδαμε τον Μάικ. "Αλόχα φιλαράκια, γύρισα σήμερα για να σας κάνω έκπληξη,ωπ τι βλέπω εκεί Καμέλια με πετσετούλα γουστάρω",άρχισε τις βλακείες κι εγώ στριφογύρισα τα μάτια. Ο Άλεξ απλά τον αγνόησε. Έκατσε στον καναπέ κι όταν εμείς ήμασταν έτοιμοι να επιστρέψουμε στο δωμάτιο, εκείνος είπε:"Ωπα πολύ γρήγορα δε φεύγετε;"
"Δεν γαμιέσαι ρε Μιχαλάκη",του είπε κι όταν άγγιξε το πόμολο της πόρτας, έγινε το απίστευτο.
Ο Μάικ σηκώθηκε από τον καναπέ, μας πλησίασε κι έβγαλε απ την τσέπη του ένα....όπλο.
Χριστέ μου.
Όταν έλεγα στον Άλεξ πως είναι τρελός το εννοούσα με την κυριολεκτική σημασία και κάτι τέτοιο αποδεικνύεται αυτή τη στιγμή, με άσχημο τρόπο.
Η ταχύτητα των παλμών μου αυξήθηκε ραγδαία κι έσφυξα το μπράτσο του Άλεξ ο οποίος παρέμενε ακίνητος και φαινομενικά ψύχραιμος. "Μαλάκα τι κάνεις; Άστο κάτω αυτό κι άσε τις πίπες",του είπε χαλαρά.
"Είπα ένα ψεματάκι. Δεν γύρισα σήμερα για έκπληξη",είπε κι εγώ με τον Άλεξ κοιταχτήκαμε παραξενεμένοι. "Θα περάσουμε ωραία, αν ακολουθήσετε τις οδηγίες μου. Θα ξεκινήσω χαλαρά, Καμέλια βγάλε την πετσέτα",το αίμα μου πάγωσε στις φλέβες μου σκεπτόμενη τι θα ακολουθήσει. Ο τύπος είναι άρρωστος.
"Ξέρεις πως κάτι τέτοιο δεν παίζει, σωστά;",ο Άλεξ πλέον σοβαρός και λιγότερο άνετος τον κοίταζε απειλητικά και με έσπρωξε πίσω του.
"Κάνε στην άκρη!",φώναξε ο Μάικ και δεν πίστευα πως το ζούσα αυτό.
Εκείνος δεν κουνήθηκε από μπροστά μου. Με το χέρι του με έσπρωχνε απαλά και κρυφά προς τα πίσω. Στην αρχή αναρωτιώμουν γιατί, έπειτα κατάλαβα πως ήθελε να μπω στο δωμάτιο και να κλειδωθώ.
Όσο πιο γρήγορα μπορούσα γύρισα, άνοιξα την πόρτα, μπήκα και την κλείδωσα πίσω μου. Έβαλα γρήγορα ρούχα και ξαναπήγα στην πόρτα ώστε να ακούω τι γίνεται.
"Ρε φίλε τι σε έπιασε; Άστο κάτω αυτό",είπε ήρεμα ο Άλεξ.
"Όχι! Γιατί εσύ να έχεις αυτή τη μουνάρα κι εγώ τίποτα; Μοιραζόμαστε το σπίτι, θα μοιραστούμε και την γκόμενα!",είπε και ήταν πλέον ξεκάθαρη η αναγκη ψυχολογικής υποστήριξης από ειδικούς.
"Πάμε έξω και σου βρίσκω όσες θες"
"ΟΧΙ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΑΜΗΣΩ ΤΗΝ ΚΑΜΕΛΙΑ!",φώναξε. Άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως είναι λάθος να αφήνω τον Άλεξ μόνο μαζί του οπότε αν η κατάσταση συνεχιζόταν θα έβγαινα απ το δωμάτιο.
"Καμέλιααα. Ακούύς; Αν δεν βγεις σε πέντε δευτερόλεπτα, ο Αλεξάκης θα αποκτήσει νέα σφαίρα στο ωραίο του κορμί",όλο μου το σώμα έτρεμε καθώς ο Μάικ άρχιζε να μετράει αντίστροφα. Θα ήταν πολύ καλή ιδέα να καλέσω την αστυνομία αλλά για κακή μου τύχη τα κινητά μας ήταν στο σαλόνι. Γαμώτο, δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει.
"Μην βγεις",άκουσα τον Άλεξ να λέει. Το μυαλό μου έπαιρνε φωτιά. "Τρία...δύο...ένα", ζυγιζα στο μυαλό μου τις πιθανότητες μα όταν άκουσα την σκανδάλη, ξεκλείδωσα την πόρτα και την άνοιξα. Το όπλο ήταν στο κεφάλι του παραδόξως ψύχραιμου ακόμα Άλεξ. "Μπράβο το κορίτσι",είπε και σιγά σιγά κατεβασε το χερι με το όπλο. Με πλησίασε και άρχισε να μυρίζει το σώμα μου κάνοντας με να θέλω να ξεράσω.
Τότε ο Άλεξ με δεξιοτεχνία τον ακινητιποιησε και εύκολα πήρε το όπλο από τα χέρια του.
"Έχεις εξαφανιστεί από μπροστά μου σε κλάσματα δευτερολέπτου", είπε ο Άλεξ με τις γροθιές του άσπρες απ την πίεση. Ο Μάικ μας κοίταξε και μετά βγήκε απ το σπίτι και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
"Αυτό ακριβώς εννοούσα", είπα στον Άλεξ κι εκείνος μου χαμογέλασε, με πλησίασε και με αγκάλιασε. Ένιωθα την απόλυτη ασφάλεια στην αγκαλιά του.
"Δεν φοβήθηκες;",τον ρώτησα καθώς η καρδιά μου ακομα δεν είχε ηρεμήσει.
"Ήταν τόσο μαστουρωμενος που απλά δεν ήξερε τι έκανε, στην κατάλληλη ευκαιρία θα του έπαιρνα το όπλο. Δεν θα πυροβολούσε", μου εξήγησε άνετα.
"Νομίζω πως πρέπει να αρχίσεις να ψάχνεις σπίτι",ειπα.
"Ούτε καν, θα διώξω αυτόν απλά."
"Πώς;"
"Θα σκεφτώ κάτι",απάντησε και με φίλησε απαλά στα μαλλιά...
Δεν αργησα πολυυυ♥