Telefonumu masaya bırakıp yatağımdan kalktığımda kapının sesini duyup aşağı indim.
Kapıyı açtığımda karşımda annem vardı.
Ve oldukça sinirli gözüküyordu.
Çantasını yere fırlatıp kolumdan tutup içeri ittirerek kapıyı kapattığında kalbim ağzımda atmaya başlamıştı.
Elindeki telefonu açıp ekrandaki Atlas ile benim fotoğrafımı gözümün içine sokarcasına tuttuğunda ağlamaya başlamıştım.
"Orospu mu olacaksın sen bizim başımıza?"
Bağırdığında ellerimle kulaklarımı kapadım.
Ellerimi tutarak kulaklarımdan çekti.
Ben çoktan titremeye başlamıştım.
"Ben seni okula diye gönderiyorum sen elalemin oğluyla sokaklarda fingirdeşiyor musun?"
"Ann-"
"Kes sesini!"
Haykırırcasına bağırdığında dizlerimin üzerine düştüm.
"Taşınacaktık zaten. Bunu daha erken bir vakte alıyorum. Git ve eşyalarını toparlamaya başla. Haftasonu yola çıkıyoruz."
Titremekten ona itiraz edemediğim dakikalarda çalan kapı ile başımı kapıya doğru çevirdim.
Gidip açtığında kapıda Atlas ve Çağın vardı.
Onların karşısında bu halde olduğum için utanmıştım.
Annem sinirle bana baktı.
"Bir de bu oğlanı evine mi davet ett-"
Atlas annemin konuşmasına bile izin vermeyerek gelip kolumdan kaldırdığında ağlamam şiddetlenmişti.
O sırada Çağın da annemi salona götürmüştü.
Atlas ile beraber kapıdan çıktığımızda beni arabasına oturtarak üzerime bir battaniye örttü.
"Her şey düzelecek, Manolya'm."