I'm craving for watermelon. Naglilihi ata ako sa watermelon. Kaya lumabas ako ng kwarto, as usual with my jacket on. Araw-araw na kong nagjajacket ngayon, nahahalata na kasi ung tiyan ko. Pero keribels lang, puwede pa namang itago.
Before makapasok ng kitchen, madadaanan ko muna ung living room. And to my surprise, nandun si Ate and si Mama. Hindi ako nag dalawang isip na puntahan muna sila to see what's going on. Ngayon ko lang sila nakitang naguusap ng ganito kaseryoso.
"Ma. Ate. What's going on?"
Tumingin sila pareho sakin. Si mama with her worried and disappointed expression. And si Ate, I don't get it but I can see that she's smiling, di lang niya pinapahalata.
"Sayo ba to?" My mom asked me straightforwardly, without moving on her seat, and with the pregnancy test on her hands. "Buntis ka ba?"
I was shocked. I want to say something. I want to explain. But the only word that I can say is..
"Sorry." At napaiyak na ko sabay hawak sa mga kamay ni Mama. Napaluhod ako. And tumingala ako to look at my mom. And to my surprise, I caught my sister smiling. As in smiling. A half evil and half sorry smile. But my focus is at my mom's. Because I just commit a sin. I lied to her, I lied to my mom.
I'm expecting na sasampalin niya ko, papalayasin, o di kaya e pagagalitan. Pero hindi.
She hugged me.
"It's okay. Just don't lie to me again. Hindi kita pinalaking sinungaling. Okay?"
Kumalas siya and hinawakan ang magkabilang pisngi ko.
"I'm so sorry, Ma. Akala ko po kasi magagalit kayo. Akala ko papalayasin niyo. Aka—"
"Shhh. Of course magagalit ako. Pero mas galit ako sa mga taong nagtatago ng sikreto sakin. Lalo na't ikaw, na anak ko pa."
Tumango tango ako. At niyakap ko muli si Mama.
"Sorry po"
Ang sarap sa pakiramdam. Tanggap ako ni Mama. Totoo nga na talikuran ka na lahat ng mga tao sa mundo, pero hindi ang nanay mo, hindi ang pamilya mo.
Pamilya. By that, of course kasama si Ate. Tinignan ko siya, pero iba ang itsura niya. Di ko maexplain. Basta iba.
<Lauren's POV> (Paminsan minsan ay isasama ko rin ang POV niya, para fair. Lol)
This is UNFAIR.
Hindi ba sila magagalit man lang sakanya? I mean hello? Nabuntis siya. And eto lang? Yakap and acceptance? This is really unfair.
Sinabi ko lang kay Tita ang katotohanan na nakita ko ung pregnancy test sa drawer ni Julie. At first akala ko sasampalin niya si Julie. She should. Pero hindi, she actually accepted it. And ngayon naman si Dad, wala ng magawa kundi yakapin na lang din si Julie. What the f*ck!
Nasa living room kaming lahat. And ayun nga, nakauwi na rin si Dad and naabutan niya ung drama scene. And so nagkaaminan na sila.
Hindi ko naman gustong mangyari na saktan nila si Julie. It's just that.. Gusto kong makita na kahit man lang once, makita ko man lang na fair sila saamin. Napaisip tuloy ako, if ako kaya yung nabuntis, may acceptance pa rin kaya?
"Sinong ama niyan?" Tanong ni Dad kay Julie.
I'm not interested sa nangyari. And since wala saakin ung attention, I decided to go back to my room. Pero as soon as makatayo ako. Narinig ko ang pangalan ng mahal ko.
"Si Elmo po."
Nanlaki ang mga mata ko at tinignan ko si Julie. Nakayuko siya and I know na alam niyang nakatingin ako sakanya. But she doesn't have the guts to look at me.
"Are you serious?!" Napasigaw ako. Di ko napigilan.
Tumingin siya sakin. "Ate, sorry. Hin—"
"F*ck you! How dare you?"
"Lauren!! Bakit mo minura kapatid mo?"
Tumingin ako kay Dad, "O ano? Ako na naman? Ako na naman yung may mali? Dad! Elmo's my boyfriend! Tapos ngayon sasabihin ng babaeng yan na siya ang ama ng dinadala niya? How could she?!"
"Kahit na! We have to settle this." Tumingin ulit si Dad kay Julie, "Invite him for dinner."
Hindi ko na mapigilan. Tears are falling. And wala man lang silang magawa, anak din ako ni Dad! Why is he doing this to me?! Tumakbo ako paakyat ng room ko. I heard tita calling me, but I don't care. Nasasaktan ako. Nasasaktin din ako.