"Hey! Wag ka ngang magbiro ng ganito!" naiiyak kong sabi sa kanya. I held his arm at hinila ko siya patungong pang-pang. Still no response from him.
"Daniel! Huwag ka namang mamatay!" inalog-alog ko siya. Pero wala paring nagyayari.
Niyakap ko ang katawan ni Daniel at hinaplos-haplos ang buhok niyang natuyo na dahil sa tindi ng sikat ng araw. Hindi naman siguro siya nalunog, pero nag apply parin ako ng CPR sa kanya.
1001
1002
1003
Wala talaga eh.
1004
1005
1006
Wala parin. Naiyak na ako out of frustration to revive him. Pero walang wala. Wala talaga.
"DANIEL! ANO BA!" Singawan ko na siya sa tainga niya.
"Kahit napasungit mo, at gustong gusto na kitang patayin minsan, ayaw kong mamatay ka. Atleast naman hindi kasama ko! Daniel!!! Fan na fan mo ako. Ayaw ko namang mamatayn ng idol sa harap!" Umiyak na ako. I fought my tears pero hindi eh. Iyakin din akong tao. Huhuhuhuhuhuhuhuhu.
I heard him laugh.
"Hahahah! You're so funny Janice!" tinulak niya ulit ako.
I really hate him! Hindi ko na talaga mapigilan ang pag-iyak ko. I can’t stop anymore.
Umupo siya sa buhanginan katabi ko. Hinaplos niya ako sa likod.
"Hey tama na. I don’t want to see a girl cry." Well, may tenderness din pala siya.
"Hey Janice. Tama na/! Baka isipin ng iba diyan na inaway kita! Minus pogi points yan!" tinulak tulak niya ako. Tinulak ko naman siya ng malakas. Pero hindi diya nagalit. Tumawa siya. Tumawa siya ng malakas.
TEKA!!! SI DANIEL??? Tumatawa??? Well, at least di nasayang luha ko.
"Grabe!! Haha-- Akala ko-- Hahaha-- Grabe talaga. Sana nakita mo mukha mo-- Hehehe. Laugh trip." tatawa tawa pa tong si Daniel.
Tahimik lang ako. Not my ordinary self. Siguro napansin din niya yun.
"Look. I'm sorry. And thanks. Thanks for making me laugh Janine!" sabi niya. Sa WAKAS! Nadali rin niya. JANINE?? That's mwahhh!
"Sorry, sorry ka diyan. Aroganteng butiki." sabi ko sa kanya mildly sobbing.
"Di bale nang aroganteng butiki. Guwapo naman. Idol mo nga ako diba??" magsasalita na sana ako pero naunahan niya pa ako.
"Don't deny! I heard everything! Hahaha. I can't believe this." sabi niya.
Tahimik lang ako. I can't believe this. THE DANIEL Padilla is laughing, here with me. And the reason for his laugh and smiles is ME. Grabe. It's just like in my dream.
"Tara na. Let's head back to the hotel. 4PM na, tataas na ang tubig." sabi ko sa kanya. Tatayo na sana ako, but he pulled me back, napaupo tuloy ako ng sobrang lapit sa kanya.
"Ouch!" hinaplos haplos ko ang masakit kong puwet.
"Let's just stay here and watch the sun set, OKAY?" sabi ni Daniel, now looking at me.
OKAY, sino ba naman ako para tumanggi, this is such a romantic scene. Parang movie lang.
10 minutes later. Tahimik lang kami. Ayaw na ayaw ko pa naman ng tahimik. I don't know what's going on in his mind.
"Hey, puwedeng magtanong?" sabi ko with my softest voice. Atleast naman diba? Kung hindi siya sumagot, may masasabi akong reason sa sarili ko - and that is because mahina nag boses ko. But he answered.
"Isa lang."
"Okay, Why are you here?" tanong ko.
"I'm on vacation." sagot niya.
"Ganun? Bakit ka naman magbabakasyon, dami mo kayang projects ngayon? Why would you run away? May problema ba kayo ni Kath?"
He spread is fingers, and showed it to me.
"That's 5 questions. Sabi ko 1 question lang." tumayo siya.
"Suplado! I get it! May problema kayo ni Kath! HAHA!" tumawa ako. I meant it as a joke. Tiningnan niya ako ng napakasama, like those looks from day 1.
"Walang kami. That's my problem. Tara. Nawala ako sa mood. Thanks." sabi niya. Sabay suot ng shades niya.
"Ahh ganun ba. Akala ko. Kayo na… Sweet niyo kasi sa TV." I told him almost in a whisper.
"Akala ko nga rin eh." sabi niya, with a very sad look on his face.
Ganito rin ang feeling ko three years ago, Enrique and I. Akala ko kami, hindi pala. Naintindihan ko siya. Tama na ang ako ang malungkot. I'll cheer him up.
"Daniel! Life is too short to be bitter. Be happy!" I gave him my sweetest smile. I patted his back lightly. Tumingin siya sa akin.
"Budoy? Ikaw ba yan?" He smiled.
Atleast I made him smile, kahit napa corny ng joke niya about sa sinabi ko. I didn’t stop smiling.
"Yan o, sunset na. Exactly what you asked for." sabi ko.
"Yeah, it's so beautiful." he said.
Lumapit na ako sa motor. I turned on the engine and motioned for him to ride.
"Tara na sir. Let's prepare you a very nice dinner." I took off my shirt. Oops naka one piece bikini ako no. I always wear something like that on emergencies like this. After I took off my shirt, nilagay ko sa U box ang shirt ko and rode the motorcycle. Sumakay na rin siya.
"Daniel nalang, Janine. Magkasing-edad lang naman tayo eh. And you're not an ordinary employee here." hindi ako kinilig, but I'm happy for what he said.
"Okay. Para kang babae. Dami mong drama. Sige, kapit ka sa akin. Baka mahulog ka mahal na prinsesa." he laughed at my joke. Humawak siya sa baywang ko. Tahimik lang kami hanggang nakarating sa harap ng hotel.
I can't see him face to face while we were riding, but sa side mirror, I can see him smile.
When we arrived…
"Thanks Janine." sabi niya nung nakababa na siya.
"OK Princess, no prob!" I winked at him.
Nakita kami nina Rhea at Jen, pati ng ibang employees at si Mang Carding. When Daniel disappeared through the stairs. Lahat sila kinilig.
"OMG!!! First base!" sigaw ni Jen. Sumama ang tingin ni Nathan.
I just smiled at them, and headed for the shower room.