De pijn in zijn ogen ontging me niet, de pijn die hij had als hij terugdacht aan die herinneringen.
Zou het met zijn ouders te maken hebben?
Ik knikte en omhelsde hem, ik sloeg mijn armen om zijn middel en legde mijn hoofd in zijn nek. Ik moest op mijn tenen staan om zo hoog te komen.
'Ik zal wachten tot je er klaar voor bent.', fluisterde ik in zijn oor.
'Ik weet het.', zijn stem stokte, 'Dat is precies waar ik bang voor ben.'
***
Ik trok me terug van hem en keek hem fronsend aan. Zijn groene ogen keken terug in de mijne, zo veel emoties tegelijk en toch kon ik niet zien wat er in zijn hoofd omging.
Adem in.
Mijn borst rees toen de frisse lucht mijn neusgaten ingezogen werd.
Ik sloot mijn ogen en draaide me om, weg van Kaden.
MIjn handen en knieeen trilden van de zenuwen toen ik mijn ogen weer opende en wat voor me lag in me opnam.
De oude, stenen tafel die in het midden van het grasveld achter het huis was geplaatst was nog niet eens het ergste. De dikke touwen die aan de vier hoeken hingen waren duidelijk bedoeld om mijn spartelende lichaam stil te kunnen houden.
Met samengeklemde kaken keken mijn angstige ogen om me heen.
Iedereen keek terug.
LETTERLIJK iedereen, want ieder persoon van de pack moest aanwezig zijn voor deze ceremonie.
Blijkbaar was dat gebruikelijk.
Ik voelde mijn ogen opwellen bij de gedachte aan wat er zometeen gebeuren zou.
'Het spijt me.', twee warme handen pakten mijn heupen en draaiden me om zodat Kaden me aan kon kijken.
Ik draaide maar half naar hem toe, mijn ogen op zijn gespierde borst gericht.
'Hé.', hij legde zijn duim onder mijn kin om me naar hem op te laten kijken.
Zodra ik opkeek voelde ik een traan zachtjes over mijn wang rollen. De warmte voelde brandend in contrast met de ijzige lucht die zo vroeg in de ochtend door onze huiden sneed.
Een frons verscheen op mijn gezicht toen ik Kaden's stenen gezicht zag. Deed het hem dan helemaal niks dat ik zodadelijk feitelijk zou vergaan van de pijn?
Ik wist niet eens of ik het wel zou overleven, ik had altijd al een gevoelig lichaam gehad. Ik werd vaak ziek en de pakken slaag die ik van mijn vader had gekregen hadden het alleen maar erger gemaakt.
Ze hadden me ook sterker kunnen maken, maar nee, zo'n geluksvogel was ik nou ook weer niet.
Ik draaide me weer van hem weg en stapte op de tafel af waar Will en de andere hogergeplaatste wolven me op stonden te wachten.
De starende uitingen van respect en empathie die de honderden mensen om me heen me schonken gingen als een waas langs me heen terwijl mijn voeten het gras platstampten.
Het geluid van knisperend vuur en de afwachting van helse pijn was het enige wat door mijn fysieke lichaam suizde.
Ik wist nog net mijn knieeen ervan tegen het harde steen te stoten en hield stil.
Plechtige woorden werden gesproken waar ik er maar een paar van opving.
Onze nieuwe Luna
Het eeuwenoude symbool van onze roedel
Op zich dragen als een token
Wijsheid, leiderschap en liefde
Ha! Liefde, my ass.
Als ze echt liefde voor me hadden zouden ze me niet doorbranden met een oversized stempel, pff. Ik rolde mijn mijn ogen, mijn irritatie slechts een manier om mijn angst en behoefte om over te geven te verbergen.
'Je mag plaatsnemen, Luna.', ik voelde een hand die mijn pols vastpakte en werd zo uit mijn neerwaardse spiraal getrokken.
Met een ruk keek ik op en in de ogen van één van de leiders van ons leger.
Hij keek me aan zoals de rest van de hele pack deed, bezorgt. Ze wisten dat er een kans bestond dat ik het niet zou overleven.
Ik was mager en klein, niet sterk zoals iedereen hier. De enigen die ooit hetzelfde lot als ik hadden moeten doorstaan en ook deze ceremonie hadden moeten afmaken waren nu dood en niemand kon me vertellen hoe of waarom.
Kaden had het ook moeten doen, maar kijk naar hem! Hij was enorm en vol kracht, ik niet.
Terwijl dit allemaal in mijn hoofd doordraalde legde ik mijn handen op het ijskoude oppervlak van de tafel en hees mezelf erop.
Ik zag alleen ogen om me heen die me aanstaarden.
Mensen begonnen al een rij te vormen zodat het ritueel zo snel mogelijk voobij zou zijn.
Ik legde mijn lichaam neer en voelde gelijk hoe de ruwe touwen in mijn huid sneden toen ze strak om mijn armen en benen gebonden werden.
Een sissend geluid trok mijn aandacht en ik hief mijn hoofd om opzij te kunnen kijken.
Mijn ogen werden groot, 'Nee.', fluisterde ik met een brok in mijn keel, zo zacht dat waarschijnlijk niemand het hoorde.
Een pook gloeide rood en oranje op toen het in een vuur werd gehouden, het teken van toewijding een brandende waarschuwing voor wat er zou komen.
Snel legde ik mijn hoofd terug op het harde steen en liet mjin ogen de grijze wolken aanschouwen, niks anders.
'Één voor één achter elkaar gaan staan, we willen dit zo snel mogelijk gedaan hebben!', hoorde ik iemand roepen, 'We willen haar zo weinig mogelijk pijn aandoen als maar kan.', de stem klonk nu dichterbij.
Vingers streken door mijn haren en uit reflex leunde ik in de hand.
Kaden.
'Ben je klaar?', zijn adem blies wolkjes in de wind en ik voelde meself knikken toen de brok me van mijn spraakvermogen weerhield.
Nog meer plechtige woorden werden gesproken, maar het enige wat ik voelde was Kadens huid tegen de mijne en zijn stem die sussende woorden fluisterde.
'Je kunt het. Sluit gewoon je ogen en focus je op de kracht die ik je geef en...', ik keek naar hem op toen zijn stem stokte, 'als je het gevoel krijgt dat je wegvalt kijk me dan aan en kijk niet weg, oké?'
Ik begon zwaarder te ademen nu ik aanvoelde dat de pijn steeds dichterbij kwam.
De pook werd van het vuur gehaald en als in slowmotion naar de eerste persoon gebracht.
Kaden.
Hij moest het als eerste doen.
Van hoog naar laag.
'W-wegvalt?', mijn stem brak toen hij zijn arm over me heen uitstak om het wapen aan te nemen.
Tranen dropen nu uit mijn ooghoeken en ik probeerde mijn handen voor me te houden in een poging mezelf te beschermen, maar de bindingen hielden ze tegen.
'Kaden.', ik probeerde sterk te klinken, ik moest immers een sterke, stoere Luna worden, maar ik kon het niet helpen dat er enkel paniek en angst te horen was.
Hij stapte van me weg, zijn vingers verlieten mijn haar en gelijk was ik me weer bewust van de kille steen en ijzige wind de nu ook mijn heup bevroor toen die bloot werd gelegd.
'Kade-!', mijn woorden werden onderbroken door een ijzingwekkende gil die op kilometers afstand nog door merg en been zou gaan.
***
Hello Beautiful Bunnies!!!
Ik heb jullie zo gemist OMFG
maaaaar jullie hebben me niet verlaten. Gelukkig. Waar heb ik dit aan verdient?
Ik hoop dat ik geen fouten heb gemaakt in dit hoofdstuk, het is zo lang geleden :0
Als ze er wel in zitten P-L-E-A-S-E wijs me erop op de meest grappige manier die je kunt bedenken ; ) Ik denk dat we allemaal wel iets lolligs kunnen gebruiken in deze DUISTERE TIJDEN
Just kidding het zijn juist ZONNIGE tijden
Love u!!
Anaïs