Δεν το πίστευα πως ήμουν ζωντανή. Δεν πίστευα πως όλα τέλειωσαν, πως η ασθένεια είχε περάσει και κάτι ακομα. Δεν πίστευα πως η Αντζελιν με έσωσε. Δεν ήξερα πως ήταν δυνατόν αυτό. Επανεφερε την τελευταία μου ανάσα στο σώμα μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο μεγάλη δύναμη είχε για να το κάνει αυτό.
Είχε πια ξημερώσει και οι πρώτες ακτίνες του ηλίου μπήκαν στο δωμάτιο. Ο Τζάκσον είχε αρχίσει να με φυλάει στο λαιμό και να κατεβαίνει πιο χαμηλά. Ένιωθα την ανάσα του να αγγίζει το δέρμα μου και ενα πλήθος συναισθηματων με κατέλαβε.
Κάποια στιγμή σταμάτησε και τα χέρια του ακούμπησαν το πρόσωπο μου.
- Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ!
- Ούτε εγώ.
- Δεν θα αφήσω να συμβεί ξανα κάτι τέτοιο.
- Τζάκσον...η Αντζελιν έχει ένα πολύ ισχυρό χάρισμα.
- Να μιλήσουμε για αυτό λίγο αργότερα;
Είχε ξανααρχισει να με φιλάει. Χωρις να χανω χρονο τον εσπρωξα και ανεβηκα πανω του. Τα χείλη μας ενώθηκαν, το κορμί μου είχε κολλήσει πάνω του, ο χτύπος της καρδιάς μας ακουγόταν σαν ένας.
~~~
Αφού ντυθηκαμε...
-Θέλεις να πάμε μια βόλτα;
-Και η μικρη;
-Θα την πάρουμε μαζί μας.
-Εντάξει τότε.
Πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο τοπίο σχετικά κοντά. Περπατήσαμε μέσα στο δάσος σαν μια κανονική οικογένεια, ξεγνοιαστοι. Καθισαμε σε ενα παρκο και η Αντζελιν ετρεχε και επαιζε σαν κανονικο παιδάκι με ολα τα υπόλοιπα.
Στο μυαλό μου άκουγα μια δυνατή φωνή. "Αλινα..."
-Τζακσον ακούς κάτι;
-Όχι...τι συμβαινει;
-Δεν το ακούς;;
Έπιασα το κεφάλι μου μιας και ένιωσα πόνο λες και μου βγάζει καποιος το μυαλό.
-Αλινα τι έγινε είσαι καλα;;
-Ναι..!
Γύρισα και είδα την μικρή να μιλάει με ενα παιδάκι.
-Η μαμά σου είναι πολύ περίεργη.
-Η μαμά μου δεν είναι περίεργη!
Την έπιασε από το χέρι και το κορίτσι άρχισε να φωνάζει και να κλαίει. Τρέξαμε αμέσως προς το μέρος της και απομακρυναμε την Αντζελιν.
-Τι στο καλό; μωρο μου τι έγινε;
-Σε είπε περίεργη.
-Και εσύ τι έκανες;
-Δεν ξέρω...!
Κοίταξα τον Τζάκσον με μεγάλη περιέργεια. Τι μπορεί να είχε κάνει για να πονέσει τόσο πολύ την άλλη κοπέλα;
-Εντάξει δεν πειράζει ο,τι και αν έκανες όμως δεν θα το ξανακάνεις εντάξει;
-Ναι μαμά.
Φύγαμε από αυτό το μέρος. Δεν ήταν και το πιο ασφαλή σημείο. Όχι για εμάς αλλά για τους άλλους ανθρώπους. Περπατήσαμε μέσα στο δάσος.
-Αλινα νομίζω ο εαυτός της αρχίζει και φαίνεται...!
-Ναι μάλλον έτσι είναι. Αλλά ποιου πλάσματος δύναμη ήταν αυτο;
-Βρικολακας και λυκαθρωπος οχι. Δεν είχε σημάδι το χέρι του άλλου παιδιού.
-Μάλλον μάγισσα....Αλλά παθητική...Σαν να απορρόφησε κάποιο είδος ενέργειας.
-Μπορεί. Όπως και να έχει πρέπει να την κρατήσουμε μακριά από την έξω κόσμο για αρκετό καιρό.
Συμφώνησα. Προφανώς και αυτό ήταν το σωστό.
-Τζάκσον...Θέλω να καλέσω την Βαλερια για να δει τη μικρή.
-Πώς στο καλό μπορεί να γίνει αυτο;
-Μπορεί να το κάνει η Βικτώρια αλλά μόνο για λίγο.
-Αν γίνεται εγω δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Έκλεισα τα μάτια μου και εκανα το ξορκι καλεσματος. Η Βικτώρια εμφανίστηκε μπροστά μας.
- Αυτό είναι το παιδί;
- Ναι.
- Μεγάλωσε σαν βρικολακας.
- Εμφανησε όμως στοιχεία μαγείας.
- Τότε έχουμε να κάνουμε με υβρίδιο. Αλλά δεν με καλεσες για αυτό εδώ.
- Η αλήθεια είναι πως δεν είναι αυτός ο λόγος. Μπορείς να "δανειστεις" για λίγο την Βαλερια;
- Αυτό που μου ζητάς τώρα είναι δύσκολο και επικίνδυνο. Μπορώ να σου δώσω μόνο εφτά λεπτά χρόνου και να θυμάσαι...Μπορεί να είναι η τελευταία φορά.
- Τι..;
Και πριν προλάβω να ρωτήσω άνεμος φύσηξε και εκείνη χάθηκε από τα μάτια μας. Και τότε ήρθε η Βαλερια..!
-Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ!
-Μου έλειψες τόσο πολυ! Ελα δεν εχουμε χρονο δειξε μου τη μικρή!
Έδωσα στην Βαλερια να κρατήσει την Αντζελιν. Μόλις την άγγιξε άλλαξε το πρόσωπο της.
-Μεγάλωσε παρά πολύ!
-Ναι! Όταν μεγαλώνει ένα χρόνο είναι σαν δύο.
-Απίστευτο...!
Της χαμογέλασα. Ξαφνικά άρχισε να κοιτάει τρομαγμένη γύρω της.
-Τι συμβαίνει Βαλερια;
-Πρέπει να φύγω αληθεύουν τα οσα λένε!
-Τι λένε;; ποιοι;;
-Δεν μπορώ να σου πω. Όλα άλλαξαν. Αυτό που κάνατε θα μας σκοτώσει όλους!
-Τι κάναμε;
-Ένα έχω να σου πω. Κάθε μέρα χάνονται άνθρωποι εδώ. Τους βρισκουμε νεκρούς. Ειναι αστειο έτσι; Είμαστε είδη νεκροί! Δεν ξέρω τι στο καλό συμβαίνει! Να προσέχετε. Κάτι κακο πλησιάζει.
Άνεμος φύσηξε και χάθηκε μέσα του.
Κουρνιασα στην αγκαλιά του Τζάκσον.
-Τι γίνεται τωρα;
-Έλα θα το αντιμετωπισουμε ο,τι και αν είναι.
-Να δεν βλέπεις; Όλοι είναι ενταντιον μας!
-Αυτό δεν μας πείραξε ποτέ! Στην ουσία όλοι εναντίον μας ήταν πάντα.
Ένα ελάφι πεταχτηκε από τα δέντρα πληγωμένο. Έπεσε κάτω ανήμπορο να σηκωθεί, να περπατήσει ακόμα και να ζήσει παραπάνω.
Η Αντζελιν το πλησίασε με δακρυα στα ματια της.
-Μαμά θα πεθάνει;
-Μην κλαίς αγάπη μου. Έτσι είναι στη ζωη. Ζούμε, κάνουμε όλα όσα πρέπει να γίνουν, περνάμε άσχημα, χαρούμενα, καλά και τελικά...πεθαίνουμε!
-Όχι είναι άδικο!
-Το ξέρω καρδιά μου αλλά έτσι είναι ο κανόνας.
-Όχι!
Ακούμπησε το πληγωμένο ελάφι. Και χάιδεψε την πληγή του. Ένα δάκρυ ετρεξε εκεί και....Αυτό έγινε καλά!
Έμεινα έκπληκτη! Ο Τζάκσον δίπλα μου κοιτούσε με θαυμασμό και πήρε αγκαλιά την Αντζελιν. Εκείνη πριν τον αγκαλιάσει αγκάλιασε το ελάφι και το φίλησε. Αυτό έτρεξε μακριά χαρούμενο.
-Έλα μωρό μου πάμε σπίτι.
Στο κάστρο επιστρέψαμε και εξηγήσαμε στο συμβούλιο τα όλα όσα είχαν γίνει. Οι μάγισσες ήταν εντυπωσιασμένος και πηραν τον λόγο.
Μαρισα: Μα αυτό είναι θαυμάσιο! Δεν καταλαβαίνω γιατί είστε στενοχωρημενοι. Όλες οι μάγισσες είναι γνωστό πως βρίσκονται κοντά στη φύση αλλά με ένα δάκρυ να γιατρευεται το ελάφι είναι απίστευτο!
Ελενορ: Συμφωνώ! Το παιδί σας έχει ένα υπέροχο χάρισμα!
Ο Τζάκσον άκουγε με προσοχή.
Τζακσον: Εδώ κάνετε το λάθος. Το ελάφι ήταν νεκρο σχεδόν από αυτό το τραύμα! Και η Αντζελιν επανεφερε την Αλινα στη ζωη! Ηταν νεκρή και εκείνη την ξύπνησε.
Μαρισα: Ίσως δεν ήταν νεκρή κάτω από το πέπλο του θανάτου.
Αλινα: Όχι! Δεν ήμουν απλα κάτω από το πέπλο του, απορροφούσε τη ζωή μου εκείνη τη στιγμή.
Ελενορ: Τι θέλεις να πεις;
Αλινα: Ήμουν στην άλλη πλευρά. Αντί να συναντησω τους υπόλοιπους νεκρούς ήρθε ο θάνατος μπροστά μου όπως τον περιγράφουν, με το μαύρο αόρατο μανδύα του και την απειλητική μορφή του. Μου είπε κάτι τρελό. Είπε πως έχω αγνή καρδιά και πως με χρειάζεται δίπλα του. Έπειτα απορρόφησε την ψυχή από μέσα μου. Μόλις είχε μείνει μόνο μια σταγόνα ακόμα η Αντζελιν με επανέφερε. Εκεινον τον τραβηξε ενας δυνατος ανεμος και πριν χαθει μου φώναξε "θα το μετανιώσετε" ή κάτι τέτοιο.
Ολοι δεν έβγαλαν άχνα για αρκετά λεπτά.
Μαρισα: Μας κάνεις πλάκα ετσι;
Αλινα: Σου φαίνομαι για κάποια που τα έχει χασει; Ξέρω τι είδα!
Ελενορ: Η Μαρισα εννοεί πως είναι απίστευτο αυτό. Κανένας δεν έχει δει το θάνατο και πόσο μάλλον να έχει μιλήσει μαζί του.
Αλινα: Εγώ όμως τον είδα, τον άκουσα, του μίλησα και ένιωσα το φριχτό φιλί του.
Αντριαν: Έδειξε να τρομάζει όταν δεν μπορούσε να σε απορροφήσει;
Αλινα: Ναι! Ήταν σαν να έχει φρικάρει.
Μαρισα: Το χέρι σου στάζει αιμα.
Κοίταξα το χέρι μου. Εμφανίστηκε και πάλι ο κλήρος του θανάτου.
-Είναι ο κλήρος του θανάτου το έχω από τη γέννα.
-Ναι αλλά δεν είναι δοσμενος απο εκεινον.
-Τι θες να πεις;
-Υπάρχει ένας θρύλος. Φέρουν τον κλήρο τρία άτομα. Ο γιος του, η γυναίκα του και το παιδί του γιου του.
-Κάτσε περίμενε έχει και γιο;
-Ναι. Είναι περίεργο αλλά έχει. Η πρώτη του γυναίκα ήταν θνητή αμαρτωλή που καηκε στις πυλες της κολάσεως. Λέγεται ότι το δεύτερο παιδί θα το κάνει μια άλλη γυναίκα, η εκλεκτή που έχει το φως.
-Και και το δικό μου το σημάδι ποιος το δημιούργησε;
-Η Αντζελιν. Τη γεννησες και σε κράτησε ξανά στη ζωη!
Ο Τζάκσον πετάχτηκε;
-Τι σχέση έχει η Αντζελιν με αυτό;
-Ειλικρινά δεν ξέρω.
-Πότε θα το μάθουμε τοτε;
-Όταν ολοκληρωθεί η ανάπτυξη και η δημιουργεια των δυνάμεων.
-Δηλαδη στα 8.
-Τυπικά στα 16 αλλά ναι!
Το συμβούλιο τελείωσε. Επιστρέψαμε στο σπίτι μας κουρασμένοι. Αφού κάναμε μπάνιο την Αντζελιν πήγαμε στο δωμάτιο της να την βάλουν για ύπνο.
Κάτω στο πάτωμα νεκρό πια υπήρχε το ελάφι. Τρόμαξα παρα πολύ και αγκάλιασα τον Τζάκσον σφικτά. Δίπλα υπήρχε ένα σημείωμα.
"Αυτός είναι ο θανατος και αυτή η ζωή. Τι θα συμβεί αν εκείνος την ερωτευτεί;"
Παγωμένη κοιτούσα τον Τζάκσον και εκείνος εμένα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι μπορουσε να σημαίνει και μάλλον το είχα βρει. Η Αντζελιν ήταν η ζωή. Ο θάνατος την θαύμασε για την ικανότητα της. Το θέμα ήταν, την ερωτεύτηκε αυτός ή ο γιος του; Η Αντζελιν είναι η εκλεκτή; Αυτό θα ήταν το μέλλον της, να την ερωτευτει εκεινος που ολοι τρεμουν και ολοι θέλουν να αποφύγουν. Όμως η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες. Το ίδιο και ο θάνατος. Κανένας δεν μπορεί να τους ξεγελάσει. Ολοι ειμαστε προσωρινοί στον κόσμο αυτό. Τι μπορεί να συμβεί όμως αν τα δύο πιο αντιθετικά στοιχεία στο σύμπαν αγαπηθουν. Και αν όλα δεν είναι όσο απλά φαίνονται;
~/♢♡♢\~
Και κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος αυτής της ιστορίας. Θα ηθελα να σας ευχαριστήσω όλους που δοαβασατε την ιστορία μου και που πατήσετε το ☆. Ελπίζω να σας άρεσε και να το απολαυσατε.
Εγω πραγματικα διασκεδασα πολύ γράφοντας αυτά τα κεφάλαια και πραγματικά αισθάνθηκα πως είμαι μέρος του κόσμου αυτού. Πιστεύω πως άρεσε και σε εσάς!
Θα ακολουθήσει δεύτερη ιστορία που θα έχει σχέση με την ζωή της Αντζελιν. Ποιο θα ειναι το μυστικό; Ο θάνατος την ερωτεύτηκε; Αν αυτή είναι η ζωή πως θα συνηπαρξουν οι δύο τους;
Θα τα μάθετε όλα αρκεί να διαβάσετε την επόμενη ιστορία 😉😚
Ο τίτλος θα είναι <<City of Secrets 2 Angeline>>
Δεν το εχω δημιουργήσει ακομα ομως πιστευω πως μεσα σε αυτη την εβδομαδα ή στις αρχες της επομενης θα ξεκινησω να ανεβαζω κεφάλαια. 😇😇😗
Το εξώφυλλο θα είναι αυτό...
Ελπίζω να σας αρέσει και αυτή η ιστορια και να την απολαύσετε..!
❤❤❤
Υ.Γ Όταν θα ανέβει το πρώτο κεφάλαιο της νέας ιστορίας θα σας ειδοποιήσω με ανακοίνωση εδώ😊😉