Genietend hing Robyn tegen een boom. Ze was allang wakker en had in tijden niet zo goed geslapen. Met haar knieën opgetrokken en een stuk fruit in haar hand, keek ze tevreden naar het schouwspel voor haar. Enkele minuten daarvoor hadden haar vrienden Luke ontdekt. Eerst hadden ze niet willen geloven dat hij het was, maar daarna vielen ze hem allemaal uitgelaten om de hals. "Niet te geloven!" hadden ze vrolijk geroepen. "Luke, je leeft nog!"
En voor de tweede keer in zo'n korte tijd was Luke het middelpunt van de aandacht. Robyn wist dat hij daar niet tegen kon, maar hij moest nu wel. Hij moest zijn verhaal wel vertellen aan de rest. En dat deed hij nu. Robyn merkte wel dat hij het minder gedetailleerd vertelde dan de avond ervoor toen hij bij haar en Hallet was.
De grond veerde ietsjes en Robyn keek opzij. Het was de boer, die grijnzend naast haar neerzakte. Hij knikte naar het opgewonden groepje. "Mooi hè."
Robyn lachte en knikte. "Ja! Maar wat wilt u? We dachten dat hij dood was!"
De man knikte. "Ik weet het." Hoofdschuddend keek hij voor zich uit. "Het is werkelijk een wonder dat die jongen nog leeft."
Op dat moment kon Robyn haar nieuwsgierigheid niet meer inhouden. "Zeg, u vervoert dus die stenen? Hoe zit dat dan met het kamp, kwam u daar vaak? Wist u wat zich daar afspeelde?"
"Nou," antwoordde de boer, "laat ik beginnen met te zeggen dat ik Bart heet. En alsjeblieft, noem me geen u. Daar voel ik me zo oud door! Zeg maar gewoon Bart."
"Oké," knikte Robyn hevig. "Is goed... Bart."
"Misschien wil de rest het ook wel horen?" stelde hij toen voor.
"Dat is misschien wel een goed idee ja," bedacht Robyn. "Ik weet zeker dat de anderen ook graag willen weten hoe de buitenwereld nou over dat kamp denkt." En zo kwam het dat ze even later aan het ontbijt zaten en Bart ondertussen vertelde.
"Ik was lange tijd werkloos. Ik was eerst boer, maar door enkele mislukte oogsten moest ik mijn handel verkopen. Het enige wat ik nog had, waren mijn ossen en mijn wagen. Daarmee trok ik vanuit het noorden van het land naar het zuiden, want ik wist dat het zuiden rijk was. Ik dacht dat ik daar wel geld zou kunnen verdienen. Onderweg kwam ik bij het kamp. Ik had eerst helemaal niet door dat het zo'n afschuwelijk slaven kamp was. Ik dacht eerst aan een burcht of een klooster. Daarom klopte ik aan bij de deur, vragend om onderdak. Onderdak konden ze me niet verschaffen, wel werk."
Bart nam enkele slokken water en ging toen verder. "Mij werd voorgehouden dat het een stenen fabriek was - en ze konden angstaanjagend goed die schijn ophouden. Jaren heb ik in onwetendheid geleefd. Ik had wel zo mijn vragen ja, maar daar bleef het ook bij. Pas jaren later kwam ik erachter wat de werkelijke aard van het kamp was. De Meester leek het door te hebben en ik moest zweren dat ik hier geen woord over zou los laten. Ik wist niet alle details - mij was verteld dat er kinderen werkten ja, maar daar bleef het bij. Ik merkte iets van het mishandelen, maar niet veel. Daarom bleef ik er werken. Ik wist niet dat het zo erg was en ik had het geld nodig.
Op een dag sprak een collega mij aan. Hij was benaderd door jullie vriend Hallet met de vraag of hij jullie mee wilde nemen. Die collega weigerde - hij wilde zijn gezin niet op het spel zetten voor zoiets gevaarlijks. Ik ben maar een arme vrijgezel, ik zou niets verliezen. Ik kon niet anders dan het aanbod accepteren."
"Wow," mompelde Sam onder de indruk. "De Meester heeft echt een duivels brein. Hoe heeft hij dat ooit zo allemaal onder controle kunnen houden? Hoe kon hij alles geheimhouden?"
"Ik weet het ook niet," zei Bart.
"Dat zal allemaal best," zei Lander plotseling, "maar wat heeft Hallet allemaal wel niet gedaan voor ons! Dat hij eerst die collega van u had aangesproken, dat hij jullie helemaal heeft opgezocht..."
"Ja," knikte Chloë. "Eigenlijk is dat best cool van hem."
"Maar-" schrok Robyn opeens, "waar is Hallet eigenlijk?"
Britt zoog een diepe teug adem naar binnen. "Is hij weg?"
Robyn keek om haar heen. "Zien jullie hem?"
"Hij is weg," concludeerde Sam.
"Maar waar is hij dan heen?" zei Lander met een klein stemmetje. "Waar is Hallet gebleven?"
Bart haalde een hand door zijn vaalbruine lokken. "Ik heb hem geloof ik weg zien gaan. Ik dacht dat hij naar de rivier ging of zo. Misschien moest hij... je weet wel."
"Zo lang?" vroeg Robyn ongelovig. "Dan had hij toch allang terug kunnen zijn? Ik heb hem al vanaf dat we opstonden niet meer gezien."
De stilte die volgde was killing. "Ugh," zuchtte Robyn. "Ik haat dit. Waar is hij?" Bezorgd keek ze om zich heen. Toen stond ze op en klopte haar kleding af. "Ik ga hem zoeken. Hij kan nooit ver weg zijn."
Het groepje voor haar staarde haar stilzwijgend aan.
"Kijk alsjeblieft uit," mompelde Chloë. Lander keek haar smekend aan. "Straks is er iets ergs gebeurd..."
"Ach wat," reageerde Sam nonchalant. "Ik snap best dat hij even weg gaat. Ik bedoel, hij zit al de hele tijd tussen ons. Hij wil vast even alleen zijn. Logisch toch?"
"Dan had hij het toch kunnen zeggen?" twijfelde Britt.
"Moet Hallet zich dan altijd verantwoorden?"
Nee, dacht Robyn in haar hoofd. Hallet hoefde zich niet te verantwoorden. "Maar alsnog had hij het gewoon kunnen zeggen, toch? Maar goed, met dit praten schieten we niks op. Ik ga kijken waar hij uithangt." Ze voegde direct daad bij woord en liep zoekend bij de groep vandaan. Ze had nog maar enkele struiken en bomen gepasseerd toen ze plotseling twee handen om haar schouders voelde klemmen. De handen rukten haar de bosjes in. "Wat-" begon Robyn te schreeuwen.
Hallet hield zijn hand voor haar mond. "We moeten weg, nu!" zijn borst ging hijgend op en neer, zijn ademhaling was gejaagd. "Wat is er aan de hand?" vroeg Robyn met een klein stemmetje.
"Straks," beloofde Hallet. "We moeten nu weg. Meteen."
Hij sleurde Robyn mee naar haar vrienden en Bart, die nog steeds besluiteloos onder de boom zaten. "Allemaal op de wagen!" schreeuwde Hallet. "We gaan nu weg!"
De kinderen keken hem verschrikt aan. "Maar... waarom?"
Robyn slikte toen ze de angst zag in de ogen van Lander. Ze liep naar hem toe, legde een arm om zijn schouders en trok hem half mee naar de kar. Zij wist ook niet wat er aan de hand was, maar ze wist wel dat dit serieus was. Ze zag in het Hallets ernstige ogen.
Enkele seconden later waren ze allemaal op de kar geklommen en Hallet beval dat ze plat op de bodem moesten gaan liggen. Zelf ging hij naast Bart op de bok zitten en deed één van Barts grote strohoeden op. Ondertussen waren de ossen ingespannen en Bart klakte met zijn tong. De beesten zetten zich in beweging en snel verlieten ze de plek des onheils.
De altijd nieuwsgierige Robyn kon het natuurlijk weer niet laten om zich nog één keer om te draaien. Ze omklemde de houten rand van de wagen en bracht haar hoofd ietsje omhoog. Ze kon precies over de rand heen kijken en wat ze daar zag, deed haar gruwen.
"Robyn! Draai je om!" zei de strakke stem van Hallet. Robyn hapte naar adem. Ze had hem nog nooit zo horen praten! Hij klonk zo... beangstigend.
Ze kromp ineen onder zijn stem en dook in een hoekje van de wagen. Ze rolde zich op tot een bal en stopte haar hoofd tussen haar knieën. Hallet klonk als... een vader.
Een rilling gleed over haar rug. Haar vader. Wat had ze gedaan?
"Haal dat kind weg! Uit mijn ogen! Dat is mijn kind niet! Zij is een moordenaar..."
Robyn zoog een teug adem naar binnen. "N-nee... p-papa, laat me niet los!"
Ze drukte haar vingers tegen haar slapen en sloot haar ogen. Die man daar, op de grond... Overal bloed, zijn letterlijk gesloopte lichaam. Kapot. Waarom... waarom moest ze net omkijken? Die man... zijn lichaam was opengereten. Bloed stroomde uit zijn wonden.
En het enige wat ze nog hoorde was het donderen van de wagen over de ongelijkmatige weg.
***
"Wow," zei Sam ademloos. "WOW!"
Ze zaten zich allemaal te vergapen aan de stad, afgezien van Bart (die het al vaker had gezien natuurlijk), Hallet en Robyn. "Dat is nou Lane-Io!" zei Bart trots. "Mooi hè?"
"Lane-Io?" Chloë gooide haar armen in de lucht van vreugde. "Dat is mijn stad!" gilde ze. Midden op de wagen maakte ze opeens een vreugdedansje. "Daar moet ik heen! Daar woont meneer Stuart."
Britt keek verlangend naar de stad. "Wauw Chloë, ik ben zo jaloers," zei ze langzaam. "Ik wil ook zo'n mooie stad wonen!"
Bart moest lachen. "Alle steden zien er zo uit hoor! Sommige steden zijn nog veel mooier. Jij wou toch naar Redovia of Stariovia? Die zijn ook prachtig hoor, die liggen tegen over elkaar en worden gescheiden door de rivier."
"Yes," zei Britt onder de indruk.
Robyn had echter nog steeds niets gezegd en lag nog ineen gedoken in haar hoekje. Ze was kapot. Ze wilde niet meer.
Juist op dat moment voelde ze grote hand van Hallet op haar schouder. Ze voelde zijn warmte steeds dichterbij komen en wist dat hij naast haar kwam zitten. "Sorry," fluisterde hij in haar oor. "Sorry dat ik zo boos deed."
Robyn schudde woest haar hoofd, alsof ze al die herinneringen eruit wilde schudden. "N-nee."
"Robyn!" zei Hallet gefrustreerd. Hij tilde haar kin op zodat ze wel in zijn ogen moest kijken. "Luister. Ik wilde niet dat je achterom keek! Ik wilde niet dat je die gast zou zien, oké? En ik was nog helemaal gestrest van daarvoor... Kom op, Robyn. Je bent gewoon zo friggin' nieuwsgierig! Het is nu gewoon je eigen schuld als die man je gaat achtervolgen in je dromen!"
"Oh, dus nu is het mijn schuld?" snauwde Robyn. "JIJ maakte die man koelbloedig af! Daarna sleep je ons mee en als ik dan achterom kijk, zie ik die man daar liggen. Is het dan mijn schuld dat ik daarvan moet gruwen?"
Hallet wreef over zijn voorhoofd. "Ja, dat is je eigen schuld. Ik had gezegd dat je moest gaan liggen! Ze zaten achter ons aan, oké? Ze kwamen achter ons aan! Stel nou dat ze je gezien hadden, dan hadden we een fking groot probleem gehad!"
Diep in haar hart wist Robyn dat Hallet gelijk had, maar ze wilde niet toegeven. "Daarom had je me nog niet zo hoeven af te snauwen," zei ze kattig.
"Sjee," zuchtte Hallet, terwijl hij met zijn ogen draaide. "Periode van de maand of zo?"
Robyns ogen werden groot en haar wangen kleurden felrood. Ze wendde haar ogen af en durfde hem niet aan te kijken. Hoe hij dat zei!
Heel langzaam keek ze op en ze zag dat hij ook licht bloosde. "Laten we het vergeten," zei hij kort. Robyn keek maar weer naar de bodem van de wagen. Het hout kraakte onder hun gewicht. Met haar vinger duwde ze een paar splinters uit elkaar. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Het boeide haar niets dat Hallet boos was geworden. Het was... het was de manier waarop hij haar had toegesproken. Dat maakte zo veel los in haar! Herinneringen kwamen terug, maar ze kon ze niet plaatsen. Ze haatte het.
De flashbacks van haar vorige leven... ze kon hen maar niet begrijpen.
Plotseling omvatte Hallet haar gezicht. Met zijn duimen duwde hij haar rode haar achter haar oren. "Sorry Edelsteentje," fluisterde hij.
Ze glimlachte zwakjes. "Maakt niet uit, Tristan."
***
Britt omhelsde Chloë. "Ik vind het jammer dat je weggaat."
Chloë knikte. "Ik wilde dat ik langer bij jullie had kunnen blijven..."
"Tja, daarvoor moet je bij Hallet zijn," knikte Sam. "Hij wou zo overhaast weg." Daarop richtte iedereen zijn aandacht op Hallet. "Inderdaad," zei Lander langzaam. "Wat was er eigenlijk?"
Hallet wierp een korte blik op Robyn. "Ik was een eindje aan het lopen en plotseling zag ik een grote stofwolk. Het was een ruiter die stil hield bij mij. Hij vroeg me of ik misschien een donkerharige man had gezien met een stel kinderen."
Robyns ogen werden groot. Ze had al wel verwacht dat die man (die niet eens meer op een man had geleken) van het kamp was, maar dit?
Hallet vervolgde zijn verhaal. "Ik deed eerst wat onnozel. Ik dacht dat die man mijn verhaal wel voor zoete koek zou slikken, maar op een gegeven moment keek hij me aan... en ik wist dat hij me door had. "Jij bent het, hè," had hij gezegd. Hij had juist verteld dat hij uit moest kijken voor ons en dat een stukje achter hem aan een hele ploeg bewakers kwam. Ze waren vastbesloten om ons te vangen. Op dat moment wist ik dat ik wat moest doen. Als deze man aan de rest van de groep zou vertellen dat wij hier waren... dan was alles voor niets geweest. Die man mocht niet weg komen!
Ik was eerst van plan om hem alleen gevangen te nemen, maar die man kon goed vechten. We raakten in een zwaar handgemeen. Uiteindelijk komt het erop neer dat... die man dood is." Hallet ging in één adem door, alsof hij hoopte dat ze zijn laatste zin niet hadden gehoord. "Daarna ben ik als een malle naar jullie toe gegaan. Die groep van bewakers zou er aan komen en wij moesten daarom weg."
Robyn fronste haar wenkbrauwen na Hallets verhaal. Een zwaar handgemeen? Die man was totaal verscheurd! Hij was bijna onherkenbaar als mens! Hallet had het verhaal flink afgezwakt, wist ze. Zijn gepraat was niet in goede aarde gevallen bij haar. Waarom vertelde hij niet gewoon de waarheid?!
Niemand wist wat ze moesten zeggen. Uiteindelijk was het Bart die de stilte verbrak. "Laten we de stad ingaan en Chloë afzetten," zei hij eenvoudig.
Iedereen stemde in met het plan en Hallets wrede actie werd aan de kant geschoven. Voordat Hallet weer plaats nam op de bok, fluisterde Robyn iets in zijn oor. "Je kan wel goed liegen."
Toen hij zich omdraaide, zag ze enkel de pijn in zijn ogen.
***
Nadat Chloë was afgezet bij haar nieuwe thuis, verlieten ze Lane-Io weer. Ze moesten nog steeds uitkijken voor de bewakers die achter hen aan kwamen. De kans was best groot dat ze hen zouden blijven volgen, want waarschijnlijk hadden ze de vermoorde man al gevonden en begrepen hoe de vork in de steel zat. Wéér werden ze opgejaagd. Wéér moesten ze door.
De stemming was op dit moment onder het vriespunt gezakt. Britt was verdrietig omdat Chloë weg was en ook Sam zat met zijn hoofd in zijn handen. Lander zat schuw in een hoekje en Loek hing achteloos met zijn benen over de rand van de wagen. Robyn kon Hallet op dit moment echt niet uitstaan. Ze ontweken elkaar verschrikkelijk en Robyn haatte de hele situatie.
Ze zuchtte weer eens en staarde naar het opwaaiende stof achter de wielen van de wagen. Onbewust begon ze te tellen hoe vaak het wiel ronddraaide. Hoe vaak zou hij nog draaien voor ze thuis was?
Ze wilde nu echt weg bij Hallet, terwijl hij eigenlijk niets fout had gedaan. Maar ze kon nu gewoon niet bij hem zijn, ze wist niet waarom. Ze wilde nu gewoon keihard naar huis gaan en dan hard gaan huilen in de armen van haar moeder.
Ze miste die armen om haar heen. De enige die haar ook een gevoel van geborgenheid had kunnen geven, was Hallet. Maar nee, Hallet zag haar nu als een klein kind die niet luisterde. En hij had nog gelijk ook. Sowieso, wat moest een man nu met een meisje als zij? Nee, ze moest niet meer aan Hallet denken. Hij was van de baan. Hij zou haar nooit willen.
De dagen daarna gingen in een waas voorbij. De steden Redovia en Stariovia waren voorbij gevlogen, Sam en Britt waren afgezet in Redovia. Robyn had moeten huilen van het afscheid met Sam. Sam was toch altijd die lieve jongen geweest. Sam was altijd haar vriend geweest van het begin af. Ze had hem wanhopig graag willen redden uit het kamp en nu was dat gelukt, maar scheidden hun wegen alsnog. Nee, ze vond dit afscheid echt niet leuk.
Ook had ze die steek van pijn in haar hart gevoeld toen ze Sam in de armen van zijn grootouders zag springen. Zo'n grote jongen... en dan zo weerloos in de armen van een verkreukelde oude man... De tranen waren haar in de ogen gesprongen en opeens voelde ze zich heel erg alleen.
Zeker toen enkele dagen daarna ook nog eens Luke en Lander hen verlieten, leek haar hart op een koude steen. Het leek wel alsof de liefde haar had verlaten. Ze voelde zich een klein grijs muisje. Vroeger had ze altijd zo veel aandacht gekregen en nu was ze alleen.
Opstandig wilde ze schreeuwen: "Weten jullie wel wat ik meegemaakt heb! Ik heb zware trauma's aan dat kamp overgehouden! En wat doen jullie? Jullie verlaten me allemaal!"
Ze wilde naar Hallet toe rennen en ruzie zoeken, ze wilde hem slaan, ze wilde haar woede kwijt. Ze móest zich uiten. Maar niets hielp. En zo bleef ze als een schuw meisje in een hoekje zitten op de hobbelende wagen. Was het een voorgevoel van wat haar zou wachten?
Wist ze ergens wat voor fout ze had gemaakt door verder te reizen naar Dumousio? Wist ze wat er van haar toekomst terecht zou komen in Dumousio, haar moederstad? Wist ze dat ze Hallet moest gaan verlaten? Wist ze dat ze alleen zou zijn en blijven?
De voorgevoelens van haat en angst die haar nu overspoelden, bewezen het. Er ging iets komen. Er stond haar iets te wachten... maar ze wist het niet en de onwetendheid kilde haar.