perspectief Nouhaila
ik ben er echt helemaal kapot van...
Anouar hij is een deel van mij nu hij weg is lijkt het net als of er een deel van mij weg is..
ik heb besloten om niet naar school te gaan ik pakte mijn telefoon en heb iedereen geblokkeerd ook Ramzi.. ik denk.. nee ik weet zeker dat het beter is als ik afstand van hem neem. Ik mis Anouar ik wil gewoon dat hij bij me is. nooit gedacht dat het zo zou kunnen lopen we hebben samen zo veel meegemaakt... hoe kon dit gebeuren langzaam rollen er allemaal tranen langs mijn wang.
ik ging in mijn bed liggen met mijn dekens over mijn hoofd je hoort toch altijd van die meids die zeggen dat chocola helpt tegen verdriet nou ik krijg echt geen hap door me keel. ik sloot mijn ogen en dacht terug aan alle momenten samen met Anouar hoe leuk we het hadden als hij er niet voor me was geweest dan was ik waarschijnlijk allang dood dat meen ik serieus. hij heeft mij gewoon te vaak geholpen misschien is het ook beter zo want ik verdien hem niet..
ik verdien hem niet.
IK VERDIEN HEM NIET!!!!
hij verdient veel beter wat moet hij met zo'n iemand als ik?
ik breng alleen maar verdriet en ongeluk ik verdien helemaal niemand, niemand verdient iemand zoal ik!
het was 11u in de ochtend ik besloot om toch maar mij lessen te gaan volgen op school dan doe ik tenminste iets goed met mijn leven..
ik pakte snel een spijkerbroek en een trui en verliet mij kamer. ik bleef even stil staan naast de deur van Anouar maar realiseerde me dat het echt voorbij is... steeds als ik daar aan denk scheurt mij hart steeds verder kapot.
op school aangekomen volgde ik mijn eerste twee lessen daarna had ik pauze.
ik de pauze ging ik alleen zitten met mijn laptop ging ik verder werken. tot dat ik werdt verstoort door Ramzi.
" ey Nouhaila wat is dit"?
hij liet zijn telefoon zien je zag dat ik hem had geblokkeerd.
"zie je toch?"
ik klapte mijn laptop dicht en deed die terug in mijn tas ik wilde opstaan tot dat hij me bij mijn arm pakte.
"waar ga je heen?"
ik rukte me los en keek hem emotieloos aan.
"ergens waar ik alleen kan zitten"
hij lachte "kifesh ben je emo geworden ofzo"
"hou je bek man" boos stond ik op en wilde weg lopen maar weer pakte hij me vast. ik rukte mijn arm opnieuw los.
"kowed laat mij met rust"!
"Nouhaila wat is er met jou aan de hand opeens doe je zo tegen mij kifesh"?
"klaar Ramzi ik zei toch ga weg het is beter als wij geen contact meer met elkaar hebben"
"weetje het zeker Nouhaila ben je serieus?"
"Ja ik ben serieus doei Ramzi"
" Saff Nouhaila deze onthoud ik"
boos liep hij weg ik zag dat het hem raakte..
en zo liep ik weg die andere les uren boeien mij niet meer niks boeit mij ik heb officieel NIEMAND!
IEDEREEN LAAT MIJ VALLEN IEDEREEN!
ik kan zelfs een lijst gaan maken met wie mij een voor een verlaat.
eerst Soufian
vervolgens mijn ouders...
naarna Souhaila
en tot slot... Anour
TFOEE IK HAAT MIJN LEVEN.
in het ziekenhuis aan gekomen sloeg ik de deur keihard dicht en gooide ik mijn tas op de grond ik ging meteen in mijn bed liggen en barste in tranen uit.
waarom wordt altijd mijn geluk afgepakt?
waarom verlaat iedereen mij?
waarom heb ik deze kanker ziekte?
zoveel vragen maar geen antwoord ik bleef maar huilen ik schreeuwde diep van binnen zodat niemand het kon horen. zodat niemand mijn pijn kon horen, zodat ik niemand tot last kon zijn met mijn verdriet en mijn pijn.
ik besef me nu pas dat ik al de heledag niet heb gegeten ook mijn medicijnen liggen er nog. ik pakte dat potje en smeet het tegen de muur KANKER ZOOI!!
en zo barste ik alleen maar meer uit ik was kwaad, woedend, boos alles verdrietig maar het meest gekwetst ik ben gebroken...
en Anouar gaf me niet eens een kans...
ik had het uit kunnen leggen vertellen dat het een misverstand was. maar nee hij maakte een beslissing een keuze die mij persoon heeft verandert. ik zal nooit meer iemand in mijn leven toelaten. ik zal nooit meer liefde kennen het enige wat ik ken is PIJN, verdriet en verraad.
Anouar ik mis hem maar tegelijkertijd haat ik hem nu ook mijn liefde is verandert in haat door het feit dat ik mijn verhaal niet eens kwijt kon en hij mij niet eens een kans gaf. hoevaak heb ik naar hem geluisterd?
hoevaak gaf ik hem kansen?
maar nu? nu haat ik hem!
IK HAAT HEM IK HAAT HEM!!!
en weer barst ik uit in tranen al mijn woede en agressie richt ik af op de muur ik blijf maar stoten en stoten. de muur heeft nog meer pijn dan ik.
ik voel niks meer, het is officieel ik ben gevoelloos...
like&comment