BÖLÜM 5
Bugün oldukça hızlı geçmişti, Soo kendini derse veremiyordu, aklı tamamiyle ondaydı, Jongin’de.
Dersleri bittiğinde dolaplara doğru ilerlerken, Baek yeni izlemeye başladığı diziden bahsedip duruyordu.
Soo dolabını açtığında Baek’in sustuğunu fark etti, şaşırmış bir şekilde karşısına bakıyordu. Ne olduğunu anlamak istercesine arkasını döndü.
Jongin karşısındaydı ve onlara doğru geliyordu.
Kyungsoo kalp atışlarının hızlandığını hissediyordu, onu gördüğü için rahatlamıştı. Ama nereye gidiyordu ki? Jongin daha da yakınlaştıkça, kalbi bir değil iki kez atar olmuştu sanki aynı anda. Tam karşılarında durmuştu, okunamaz yüzü ve tüm ihtişamıyla.
‘Biraz konuşabilir miyiz, lütfen?’
Soo bir süre kendine gelemedi, Jongin onunla konuşmak mı istemişti? Zorlukla kendine gelip kafasını salladı. ‘Tabii ki.’
Jongin yan taraftaki Baek’e kısa bir bakış atıp ardından tekrar Soo’ya dönerek onu kafasıyla takip etmesini işaret etti.
Baek ise elindeki kitapları hızla alıp onu cesaretlendirici bir gülümseme sundu.
‘Git hadi bu sana bir şans!! Git hadi!’
Kyungsoo hızlı adımlarla zorlanarak Jongin’i takip ederken nefes nefese kalmıştı, bunu fark edene çocuk adımlarını yavaşlatarak ona ayak uydurdu.
Soo’nun tek düşünebildiği Jongin’di, belki de bu gerçek bir şanstı onun için, bu onu gülümsetti. Çocuğun arkasından okulun dışındaki sahanın oraya kadar yürümüşlerdi. Gözünü Jongin’in arkasından ayıramıyordu, geniş omuzlarından… Güneş ile birlikte parlarken çocuğun bir an arkasında kanatlar gördüğüne yemin edebilirdi Soo. Ellerini uzatıp onlara doğru kaldırdı, dokunmak ve hissetmek istemişti…
Jongin bir anda durunca elini yavaşça indirdi ve karşısındaki çocuğu izlemeye devam eti. Çocuk dönünce gözleri birleşmişti.
‘Neden bunu yaptın?’ sesi sakin dursa da ağzından güçlükle çıkmıştı.
Kyungsoo bir an kalbi durmalı mı ya da çok daha mı hızlı atmalı emin olamadı.
‘N.. ne?’
‘Neden… bunu yaptın?’ diyerek tekrarladı Jongin. ‘Benim yüzümden ceza bile aldın.’
‘Bu önemli değil.’ Soo bir süre sustu. ‘Bu senin suçun değildi.’
Jongin bu kelimelerle geri adım atmıştı, çocuğun gözlerindeki normalden daha hüzün dolu bakışları görebiliyordu. Göğsüne bir bıçak batıyordu sanki.
Jongin bakışlarını yere eğdi, anlaşılan doğru kelimeleri bulmaya çalışıyordu.
‘Bunu yapmana gerek yoktu.’
‘Ama o kıza vurmadın! Seni bu yüzden okuldan atabilirlerdi!’
‘Bu işe kendini bulaştırmamalıydın:’
‘Neden?’ Kyungsoo çocuğa doğru adım alınca, Jongin geri çekilme ihtiyacı hissetti. Soo kalbinin acıdığını hissedebiliyordu. ‘Seni kötü biri olmadığını biliyorum!’ ve sonra fısıldayarak söylemişti. ‘Aslında ne kadar aksi biri olduğunu da…’
Jongin bir şey söylemeden karşındaki çocuğa baktı, gözleri üzgün ve yalvarırcasına ona bakıyordu.
‘Sana teşekkür etmek istemiştim ama bir daha benimle konuşma lütfen.’ Geri dönüp Soo’dan uzaklaşmaya başladı.
‘Sana yaklaşmaya çalışan herkese söylediğin sözler mi bu?’
Jongin durup yavaşça bakışlarını ona çevirdi.
‘Benimle konuşma, yanıma yaklaşma.’ diye devam etti Soo, gözyaşlarının akmaması için çetin bir savaş veriyordu kendiyle. ‘Sanırım bunu neden yaptığını biliyorum ama anlamadığım şey ise neden korkuyorsun Jongin?’
Jongin tamamıyla önüne dönüp gözlerini Soo’nun kilere dikmişti.
‘Söyle o zaman, neden böyle yapıyorum?’
Kyungsoo ne kadar gergin hissetse de, cesaretini toplamalıydı, bunu yapmalıydı.
‘Ne sakladığını bilmiyorum ama yanına yaklaşmaya çalışan herkesi neden bir kenara ittiğini biliyorum.’
Jongin’in yüz ifadesinde en ufak bir ifade bile değişmemişti, sadece karşısındaki çocuğun söyleyeceklerini bekliyordu.
‘Bunun iki sebebi olabilir; birincisi, Onları kendinden uzaklaştırıyorsun çünkü sana değer verip bağlanmalarını istemiyorsun. İkincisi ise onları deniyorsun. Onların seninle ilgilenmesini, ısrarla etrafında olmayı denemelerini istiyorsun, böylece sen böyle davrandıkça onlar seninle konuşmayı denemeyi asla kesmeyecekler.’
Jongin’in ifadesi bir an da yumuşamıştı. Ağzını açtıysa da tek kelime etmedi.
‘Sehun’da öyle mi?’ Soo’nun sesi oldukça sakindi. ‘Sehun yeterince ısrarcı mıydı? Senin kurduğun soğuk bariyeri kırabilecek kadar yürekli miydi?’
Jongin’in gözlerinde bir çok ifade belirmişti. Şaşırma, duygulanma, belki biraz da umut?
‘Sadece… benimle bir daha konuşma. Lütfen.’
Jongin tekrar arkasını dönmüş giderken Soo’da arkasından koştu, bu sefer bu kadar çabuk pes etmeyecekti.
‘Edebiyat projesini beraber yapalım!’
Jongin tekrar ona döndü. ‘Ne?’
‘Edebiyat projesi, beraber yapalım. Senin de bir partnere ihtiyacın var değil mi? Geçtiğimiz iki sene partnerinin Sehun olduğunu biliyorum, bu sene onunla aynı sınıfta olmadığınıza göre…’
Jongin dudağını ısırdı, bir şeyler düşünüyordu sanki. Soo karşısındaki manzaradan etkilenmemeye çalıştıysa da pek başarılı olduğu söylenemezdi, çocuğun dudağını ısırmasını seviyordu.
‘Benimde eşim yok, o yüzden birbirimize yardım edebiliriz.’
Jongin hala kararsız duruyordu, ama kabul edecekti.
‘Bana borçlusun, senin yüzünden ceza bile aldım.’ Arsızca söylemişti. Emin olmasa da sanki bir an Jong’in yüzünde ufak bir gülümseme görmüştü.
‘Yani bu konuda ciddisin?’
‘Evet başka bir şey istemeyeceğim, sadece partner olalım.’
‘Başka bir şey istemeyeceğine emin misin?’
Hala Jongin’in neyden bu kadar çekindiğini bilmede se evet dercesine kafasını salladı.
‘*Holding on the Air* hakkında bir şeyler yapabiliriz belki?’
Jongin şaşırmışa benziyordu. ‘Sen nasıl….?’
Kyungsoo bir an panikledi. ‘Ihmm… Seni okurken görmüştüm, aslında elinde defalarca gördüğüm tek kitaptı , ben de çok sevdiğini düşündüm.’ Soo onu korkutmamaya çalışmıştı. Çok mu ayrıntıya girmişti? Onu korkutmuş muydu?
Yavaşça umutla karşısındaki çocuğa baktı.
‘Tamam o zaman.’
Bu Soo’nun içini rahatlattı ve derin bir iç çekti.
‘Ama… lütfen benden daha fazlasını isteme.’
‘Elbette, senden ne isteyebilirim ki?’
‘Okulda hallederiz, evime gelmeyi düşünme bile.’
Kyungsoo nedenini merak etse de kafasını salladı. ‘Tamam.’
Jongin iç çekerek ‘Bu konuşmanın böyle bir hal alacağını hiç düşünmemiştim.’ diye fısıldarken Soo dediklerini duyamamıştı. Ona sormak istediyse de Jongin çoktan arkasını dönmüş yürümeye başlamıştı bile. Ama çocuk son kez ona doğru dönüp ‘Tekrar teşekkürler.’ dedi ve yürümeye devam etti.
Soo, çocuğun onun arkasında durduğu için mi yoksa başka bir şey için mi teşekkür ettiğinden emin olamadı. Ama bu onu gülümsetti, Jongin ile konuşmuştu, hatta onunla proje partneri bile olmuşlardı. İçine sıcak ve bir o kadar da tatlı bir duygu yayılıyordu Soo’nun…
‘Görüşürüz o zaman!’ diyerek bağırdı ve el salladı. Jongin de tekrar ona dönüp kafasını salladı.
Güneş ışığı çocuğun arkasından vururken düşünmeden edemedi, o gerçekten de güzeldi.
--
Soo tekrar okula dönerken rahatlamış ve mutlu hissediyordu. Baek elinde ikisinin kitaplarını tutup girişte onu bekliyordu, Soo’yu görür görmez hızla yanına koşturdu.
‘Ne söyledi? Ne söyledi?’
‘Bana… teşekkür etti, hem de iki kez.’
‘Ohh wow!’ Baek heyecanlı görünüyordu.
‘Ve benimle edebiyat projesi için eş olmayı kabul etti, onu zorlamadım bile.’
Baek şaşırmış görünüyordu. ‘Cesaretin taktire şayan.’ diyerek güldü.
‘Teşekkürler.’
Soo kitaplarını elinden alınca Baek kolunu çoktan onun omzuna atmıştı.
‘Hadi gidelim de DO Kyungsoo’nun vurgunuyla sonunda konuşabilmesini kutlamak için dondurma yiyelim!’
Soo gülümsedi ve Baek’in onu yakınlarda ki dondurmacıya kadar sürüklemesine izin verdi.