Joax Taeyang's POV
"Tara, puntahan natin si Jiyong sa dressing room niya. Doon lang siya pupunta." mahinang sabi ko kela Tristan.
"Tara, sige." sagot nila.
Wala pa man kami sa doon, putangina tanaw na namin yung dagsang reporters na nakaabang kay Jiyong sa labas ng dressing room.
"Pakshet! Ang dami nila doon." sabi ni Kenneth.
Dali-dali akong pumunta doon. Pinagsasagi ko yung mga kupal na reporters hanggang sa makaabot ako sa pinto at hinarap sila.
"Kayo po si Taeyang Mendez diba?"
"Kasali po kayo sa The Gang diba?"
"Maaari po ba namin kayong mainterview----"
"Yes, ako si Joax Taeyang Mendez. Kung ayaw niyong makulong, please lang lumayas kayo dito. Kakasuhan ko kayo ng invasion of privacy at harassment kapag nagpumilit pa kayong manggulo sakin o kahit sino man dito." sabi ko sa kanila.
"Isa pang pagpupumilit niyo, uupakan ko kayo. Loko." sambit ni Alexander.
Bigla nang umalis ang mga reporters at pumasok na kami sa dressing room ni Jiyong.
Ang dilim.
"Jiyong?"
"Pare?"
"Asan ka?"
Shit. Wala kaming maaninag na Jiyong dito.
"Jiyong, asan ka!"
"Puta! Kung binubuksan niyo kaya yung ilaw?"
Oo nga noh.
Hinahanap ko ang switch at binuksan 'yon.
Pagkabukas ko ng ilaw....
"Jiyong!!!"
Nakita namin siya na nakayuko sa may dressing table. May mga alak din sa tabi niya.
Uminom kagad ang gago.
Lumapit kami sa kanya at tinapik-tapik namin siya.
"Jiyong..."
"Jiyong, tara na. Ihahatid ka na namin. Magpahinga ka na muna sa inyo." sabi ko.
As his friend, syempre naaawa ako sa kanya. Hindi niya na talaga alam ang gagawin niya. Kahit ako, hindi ko na din alam ang gagawin ko. Ngayon pa't dawit na kami sa gulo. Hindi na malabong makulong kaming apat.
No worries sa akin ang pagkakulong dahil alam kong inosente ako at mapi-piyansahan kami. Pero si Jiyong--- hindi. Siya nalang ang nag-aangat sa apelyido nila tas ganito pa. Iiwan pa siya ni Faith.
Nakasama ko si Faith ng 5 years. Pero after nung nangyari kanina, parang hindi ko na siya kilala.
Punong-puno na ng galit yung katawan niya.
But I will do anything I can para malinis ang pangalan naming apat. Especially kay Jiyong. I'll promise to put an end to this shit.
Napabangon na si Jiyong.
"Hala ang gago umiiyak." Kenneth muttered.
Holy fuck. Umiiyak nga.
If a man cries, he's goddamn serious.
"P-pare, aalis na si Faith. I-iiwan niya na ulit ako." sambit niya habang umiiyak.
"Hayaan na natin siya, Jiyong." pampakalma ni Tristan.
"Ipapakulong niya pa ako..." mahinang sabi niya.
"Hindi. Hindi kami papayag." sagot ni Alexander.
"Just let her do it. After all, para na rin naman akong nakakulong sa nakaraan diba? Dahil paulit-ulit niya rin naman pinapamukha sakin na ako ang laging may kasalanan dahil sa nangyari dati."
"Pare..."
"Tangina! Sa tingin mo ba, papayag kami?!" galit na sambit ni Tristan.
"Gago naman pare eh. Magnga-ngarag ba kami dito kung hahayaan ka namin na makulong?!" sabi ko.
"Ngayon ka pa susuko kung kelan ang dami mo ng napagdaanan?" sabi ni Kenneth.
"Just let her do it. Ayoko na rin lumaban."
"Tangina ka talaga eh 'no? Nilalayo ka na nga namin sa mga bagay na pwedeng makasakit sayo eh! Alin ba ang hindi mo maintindihan do'n?" sigaw ko sakanya.
"The thing is, I don't understand how to unlove her so easily. I just want her to do the things she wants to even if it hurts me. Maybe.. Just maybe, after all these things, she'll love me again.." sabi niya habang patuloy ang pag-iyak niya.
Ang lakas talaga ng tama niya kay Faith. Tangina mo, Jiyong. Inlove na inlove ka talaga.
Kung pwede lang sapakin ko siya ngayon ng magising siya sa nga sinasabi niya.
Napatahimik kaming lahat.
"Just because she hurt you that doesn't mean she didn't love you. She did it because she loved you but you hurt her. Accept this punishment and take it as her revenge. You have to be strong, Jiyong."
Hindi siya pwedeng sumuko ngayo't alam naming wala talaga siyang kasalanan.
Hindi ko man na-witness ang lahat ng nangyari sa kanya from the last 5 years pero nakwento sakin nila Tristan. Actually, this year nalang 'yan naging masaya nung bumalik kami ni Faith. Pero tangina malulugmok din pala ulit siya.
"Ewan ko.. G-gulong-gulo ako. Pabayaan niyo muna ako." mahinang sambit niya.
"Sige, iiwan ka muna namin." Alex said then sinignalan niya kami na um-agree nalang.
Tinap ko ang shoulder niya.
"I promise you, I will end this."
After no'n, sabay-sabay na kaming lumabas.
Catherine Faith's POV
A day later...
Napahiga ako sa couch at napatitig ako sa ceiling.
"In 3 days, aalis ka na. What do you want to do before you leave?"
"Wala na. Wala na akong dapat gawin." I answered her.
"May balak ka bang magpa-despedida party with the team?" tanong niya.
"Hindi na siguro. After Harin's birthday, aalis ako ng tahimik." sagot ko.
"Uhm. Wala ka na bang balak makipag-usap kay Jiyong?"
Napatingin ako kay Princess.
"Para saan pa?"
"You just need to clear things up with Jiyong. Hindi pwedeng ganon-ganon lang 'yon."
"Hindi pa ba sapat yung pinakita ko na libro?" I raised my eyebrow.
"I still believe na inosente si Jiyong, Chae." sambit niya.
"Ngayong nakita na ng buong mundo, ngayon pa ba siya magiging inosente." I smirked.
"I don't know what happened sa inyong dalawa pero I can see in your eyes na galit na galit ka at parang nasasaktan ka pa rin."
"Shut up. You don't know anything."
"Hanggang nasasaktan ka pa, mahirap pang magpatawad. Time will heal everything. Tama na rin siguro yung umalis ka----"
I cut her off.
"Stop talking nonsense!"
She stopped talking.
"Can you please leave me alone?" mahinahon kong sabi.
Tumango na siya as a response. At ayun, lumabas na siya ng unit ko.
I wonder kung ano na ang nangyayari sa kanila ngayon. If they are ayos lang, nagkakagulo, still in shock, or whatsoever.
I have no regrets sa ginawa ko. Bahala na kung sino ang magalit. Ginagawa ko lang naman ang tama.
Mas lalo lang dumumi sa paningin ko si Jiyong.
Ngayon ko lang din narealize na he doesn't deserve my love. Nagsayang lang ako ng luha at panahon sa kanya.
Pakshit siya.
Nagawa pa niya/nilang bugbugin sila Kiefer. Eh, kabait-bait na tao nila Kiefer? Psh.
Mabulok siya sa kulungan.
Tamang-tama lang talaga itong decision ko eh. After Harin's birthday, aalis na ako and I have no plans na bumalik pa dito. Aayusin ko nalang yung papeles ni Harin para makasunod siya sakin sa Korea.
Phone rings...
Uh.
Napabangon ako kay kinuha ang cellphone ko.
0935******* calling...
Oh? Unknown number?
I tapped the answer button.
Hindi muna ako nagsalita.
[Hello?]
[Faith Lee?]
Huh? Kilala niya ako? By my birth name?
"Who you?"
[Haha. Hindi mo ba nare-recognize ang boses ko?]
Her voice sounds really familiar.
"Batchmate ba kita sa NSC dati?"
[Nah.]
"Then who the hell are you?"
Gigil ako ah. Ayaw pa sabihin. Guessing game ba?
I heard her chuckling.
[I am Zoey Mizuhara. Did you miss me?]
Napabangon ako.
Shit. Shit. Shit.
Nakaramdam ako ng sobrang kaba.
"Anong kailangan mo?"
[Calm down, honey! Haha.]
"Anong kailangan mo, Zoey? Hindi ako nakikipagbiruan sayo."
[Easy haha! So eto nga, gusto kong makipag-meet sayo.]
"Bakit?"
[I just want to meet you. Masama ba? Gusto ko lang sabihin ng personal kung gano kita na-miss.]
Hindi siya tatawag ng walang dahilan. Hindi din siya makikipagkita sa akin ng walang dahilan.
I let out a heavy sigh.
"Sige, let's meet. Saan at kailan?"
[Good! Sa nearest restaurant sa lugar mo. Para hindi ka na mahirapan. Mamayang dinner.]
"Sige."
[Save my number. Text nalang.]
"Okay."
[See you!]
I tapped the end button.
Hindi ko kayang makipag-plastikan sa kanya.
Napakuha ako ng tubig at uminom.
Shit. Kinakabahan pa rin ako.
What if may gawin na naman siyang masama? What if kasabwat niya na naman si Jiyong?
No. Hindi. Hindi siya pwede magkamaling saktan ako ngayon, malapit lang ang lugar ng kitaan namin sa lugar ko. One call away lang ako kela Princess.
This will be our final talk, after nun, bahala na sila sa buhay nila.
Napatingin ako sa oras.
4 hours before ng dinner namin.
Bahala na mamaya.
________________
"A true friend sees the first tear... catches the second... and stops the third."
A/N: Yihie! Tapos na ang pahirap ng school. Expect more updates! Thank you so much for your patience!
Last 4 chapters nalang, babes!
✿ Don't vorget to vote and comment. ✿