Mensen deinsden achteruit toen ze me zagen lopen. Oja, ik was natuurlijk nog in mijn wolfvorm even vergeten.
Ik grinnikte duister.
Ze zeggen dat als een normaal persoon zijn gezond verstand verliest het de gevaarlijkste wezens worden.
Voor de zwarte poort van het paleis hield ik halt.
Ik lachte als een bezetene, een vuur in mijn ogen die door niemand te doven viel.
***
'Verander!', bevielen de wachters.
Mijn lach stierf weg op de achtergrond en ik keek de man recht in zijn ogen aan. Tot mijn genoegen deed hij angstig een stap achteruit.
De andere wachter leek zich niet geïntimideerd te voelen. Een grom waar geen greintje menselijkheid in te vinden was ontsnapte mijn borst en ik deed een stap in zijn richting.
Mijn haren stonden recht overeind en ik voelde puntige tanden in mijn lippen prikken.
Mijn ogen veranderden van zwart naar rood naar oranje naar geel. Als een vuur dat binnenin me laaide, wanhopig om naar buiten te komen.
Als deze mensen wisten hoedanig ze ervoor hadden gezorgd dat ik zo was geworden, dat ik een monster was geworden.
Zouden ze er beter vanaf zijn door zich in de schaduwen te verstoppen en nooit meer tevoorschijn te komen.
Ik had geen tijd om te bevatten wat er gebeurde toen er keihard iets op mijn kop geslagen werd. Ik huilde van de impact, de pijn en de schrik en probeerde het weg te schudden toen er nog een volgde, en nog een, en nog een.
Ik kon niet meer, het voelde alsof mijn schedel tot moes geslagen werd met een bowlingbal!
Ik zakte in elkaar, mijn kop rolde om en alles werd zwart.
*
Proestend werd ik wakker. Ik hoestte het water uit mijn longen. Ik probeerde mijn handen voor mijn borst te slaan, maar merkte dat ik ze niet kon bewegen. Ik kon ze niet voelen.
Ik keek paniekerig op en zag tot mijn schrik dat ze boven mijn hoofd met kettingen aan de muur zaten. Ik trok er met alle macht aan, maar ze leken alleen maar strakker te gaan zitten. Het gevoel was compleet weg. Hoe lang had ik hier al gezeten?
Er stroomde bloed langs mijn onderarmen naar beneden.
Ik holde mijn rug tegen de muur in een poging het schurende gevoel in mijn brandende longen te minderen. Zwaar ademend keek ik de kamer rond.
Een kleine kamer die zo donker was dat ik de muren aan de overkant haast niet kon zien. Ik knipperde verwoed met mijn ogen om ze sneller aan het donker te laten wennen.
Ik keek dichterbij me, naar mijn voeten, benen en de rest van mijn lichaam. Ik schrok toen ik zag dat ik onder het bloed en de viezigheid zat. Mijn huid was bleek en doorschijnend.
De vloer was vochtig en bedekt met een donkere, kleverige substantie. Mijn gezicht trok walgend samen bij de gedachte van wat het zou kunnen zijn.
'Zo, ons prinsesje is eindelijk wakker.', ik keek op, mijn ogen tot spleetjes getrokken.
Tegen de deurpost aan de overkant van de kamer stond een man geleund.
'W-wie ben jij?', mijn stem klonk schor en rauw en mijn gezicht vertrok.
Ik probeerde me aan mijn vastgebonden armen op te trekken, maar faalde hopeloos.
Hijgend leunde ik met mijn hoofd tegen de muur en keek hoe de man op me af kwam.
Ik voelde me zwak. Ik had het gevoel dat ik moest weten wie de man was, maar het was te donker om goed te kunnen zien.
Hij hurkte voor me neer en ik snakte naar adem toen een lichtstraal dat van een minuscuul raampje ergens in de hoek afkomstig kwam zijn gezicht belichtte.
Wanhopig krabbelde ik meer achteruit, drukte mezelf zo ver als mogelijk was tegen de muur. Biddend dat ik opgeslokt zou worden door het donker, tevergeefs.
'N-nee nee nee.', mompelde ik, 'Dit kan niet waar zijn.'
Ik sloot mijn ogen stijf dicht in een poging te ontsnappen aan de werkelijkheid. Het is maar een droom Lily. Het is maar een droom, gewoon een nachtmerrie.
'Nou nou, ik zou maar 's je vader wat meer waarderen, meisje.', zijn stem galmde tegen de kille muren. Hij was zo dichtbij dat ik de energie van zijn lichaam kon voelen.
'Als je wil dat ik je los maak tenminste.'
Ik slikte, het was geen droom, het zou nooit een droom zijn. Het zou zijn wat het was. De waarheid, de realiteit. Ik opende mijn ogen en keek op naar de man die me zo lang angst had aangejaagd.
'G-ga je me losmaken?', de rauwheid had mijn stem nog niet verlaten. Mijn stembanden stonden in brand van het koude water en de vieze lucht in de kamer.
Mijn vader grinnikte en haalde een sleutel tevoorschijn. Ik fronste toen hij vooroverboog.
Mijn armen vielen slap langs mijn zij en ik kreunde van de pijn toen ik het bloed weer langzaam voelde stromen. Ik pakte mijn polsen en wreef op de rode en paarse vlekken die de kettingen hadden achtergelaten.
'Waarom heb je me losgemaakt?', vroeg ik terwijl ik op mijn arm leunde in mijn zwakke poging om op te staan.
'Dat maakt het allemaal wat makkelijker.', antwoorde hij simpelweg.
Ik keek verward naar hem op, zijn ogen stonden boosaardig en een duivelse grijns die geen enkel spoortje vreugde bevatte verscheen op zijn gezicht. Ik deinsde geschrokken achteruit. Ik kende die blik maar al te goed.
Voor ik iets kon doen werd ik in mijn gezicht geslagen, zijn vlakke hand liet een brandende plek achter. Er volgde er meer. Op de andere wang, nu met zijn vuist. Bloed vloeide over mijn gezicht. Ik voelde mijn huid barsten en mijn lip splijten.
Ik kreunde en probeerde mijn armen voor mijn gezicht te slaan om mezelf te beschermen. Ik probeerde mijn benen onder me te plaatsen om op te kunnen staan, maar ze werden gelijk weggeslagen.
'Geef op, trut!', spuugde hij in mijn richting voordat een volgende klap mijn hoofd tegen de muur liet slaan.
Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en voelde bloed tussen mijn vingers door sijpelen.
'N-nooit.', fluisterde ik.
Nog meer klappen, nu op andere plekken van mijn lichaam. Ik zweerde dat ik mijn botten voelde kraken, maar ze braken niet. Ik kon niet dieper breken dan dit. Mijn hart was er niet meer, ik had niks te verliezen.
'Denk je echt dat je iets waard bent?'
'Ja.', ik keek naar hem op.
De minachtende stem van mijn vader klonk in mijn oren terwijl hij op me afstapte. Zijn voet maakte contact met mijn zij.
De kracht liet me op de grond vallen. Levenloos lag ik op mijn zij en staarde voor me uit terwijl zijn harde laarzen zich in mijn ribben boordden. Ik voelde bulten zich vormen, blauwe plekken ontstaan en bloed sijpelen.
Ik sloot mijn ogen, een eenzame traan rolde uit mijn ooghoek en bleef in het holletje van mijn neusbrug liggen, als een poeltje van verdriet.
Kaden stak zijn hand uit en veegde met zijn duim de traan weg.
'Waag het niet om te zeggen dat je er net zo goed niet had kunnen zijn.', ik keek hem nu recht aan, een vastbesloten blik in mijn ogen.
'Want zonder jou kan ik er net zo goed ook niet zijn. Als jij weg rent ren ik weg. Als jij pijn hebt heb ik pijn. Als jij sterft, sterf ik ook.', hij streek met zijn hand over met wang en zijn groene poelen staarden in de mijne.
'Ik ga je beter beschermen.', fluisterde hij verslagen.
Ik snikte en sloeg een hand voor mijn gezicht.
***
Een heel DONKER hoofdstuk
Zo donker als mijn ziel I KNNOW
Just kidding...
Ik voel me dan wel lichtelijk depressief (no worry's wrs gwn ongesteld), jullie lieve berichtjes maken me telkens weer een stukje blijer :). Ik kan niet eens beschrijven hoe blij.
We staan ook gewoon op #1 in Weerwolf. I CAN'T EVEN!!