Πέρασαν πολλές μέρες και αυτή χανόταν καθημερινά στο σκοτάδι των δαιμόνων της.
Ο Dylan περνούσε χρόνο με την πλέον συζυγό του και δεν έπαιρνε τηλέφωνα, δεν έστελνε τα χαρακτηριστικά μυνήματα του, που χάριζαν στην Amelia τεράστια χαμόγελα.
Η μητέρα της προσπάθησε να την πείσει να την επισκεφτεί για λίγο καιρό στο διαμερισμά της, με τη δικαιολογία ότι "θέλει να δει πως είναι η ζωή στην πόλη." Καταλάβαινε πως η μικρή της κόρη ήταν χειρότερα από ποτέ.
Η Amelia δεν ήθελε να δει κανένα.
Ένιωσε κάτι να αλλάζει μέσα της.
Αγανάκτηση.
Αυτή ήταν η μόνη λέξη που θα μπορούσε να χαρακτήρισει το χάος των συναισθημάτων της.
Μεγάλωσε πολύ γρήγορα.
Χωρίς πατέρα.
Χωρίς τη μητρική αγάπη που χρειαζόταν.
Πληγώθηκε από έναν άντρα που νόμιζε ότι αγάπησε.
Πλήγωσε με την απραξία της, τον ίδιο άντρα.
Ένιωσε φθηνή κάνοντας σεξ με κάποιον άγνωστο.
Ένιωθε σαν να υπήρχαν αόρατα σχοινιά επάνω της τα οποία διαχειριζόταν αυτός για τη δική του απόλαυση.
Ερωτεύτηκε για πρώτη φορά.
Ένιωσε τη ζεστασιά της φιλίας για πρώτη φορά.
Ένιωσε τις πεταλούδες στο στομάχι της να θέλουν να βγουν από μέσα της γιατί η ψυχή της δεν μπορούσε να αντέξει το γρήγορο και έντονο φτερουγισμά τους.
Και βγήκαν οι πεταλούδες.
Έβγαιναν μια-μια κάθε φορά που τον έβλεπε να κοιτά εκείνη με δέος.
Aυτός τις σκότωνε.
Κοίταξε καλύτερα την αντανάκλαση της.
Παρατήρισε με πρόσοχη το είδωλο της.
Αλλά για ακόμη μια φορά, δεν μπορούσε να καταλάβει ποιά ήταν η κοπέλα που αντέγραφε τις κινήσεις και τα λόγια της.
ΣΕ ΜΙΣΏ!
Το δάκρυ κύλισε ξανά.
Είσαι άσχημη.
Για αυτό ο Dylan διάλεξε τη Stefanie.
Μιλούσε μόνη της καθώς έβλεπε την ίδια μέσα από ένα γυαλί.
Δεν αξίζεις.
Έκεινη όμως αξίζει.
Έμοιζε με τρελή.
Κοίταξε τον εαυτό σου.
Δεν απέμεινε τίποτα από έσενα.
Χάθηκαν όλα.
Δεν υπάρχει τίποτα.
Τίποτα.
Τίποτα, κανένας λόγος.
Εσύ απέγεινες το τίποτα.
ΕΊΣΑΙ ΈΝΑ ΤΊΠΟΤΑ.
ΓΙΑΤΊ ΥΠΆΡΧΕΙΣ ΑΚΌΜΑ.
ΣΚΑΣΤΕ!
Γονάτισε.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΆΛΛΟ ΑΥΤΈΣ ΤΙΣ ΦΩΝΈΣ.
Ξάπλωσε στο κρύο πάτωμα αγκαλιάζοντας τα πόδια της.
Δεν μπορώ.
Η φωνής της άρχισε να σβήνει.
Δεν μπορώ.
Έγινε ακόμα πιο σιγανή.
Δεν μπορώ.
Πλέον ήταν ψύθιρος.
☆ ☆ ☆
Ένα κεφάλαιο έμεινε και ειλικρινά πιστεύω πως είναι το καλύτερο που έχω γράψει. Έλπιζω να σας συγκινήσει και να σας αρέσει όσο και μένα.
P.S ξέρω πως είχα πει ότι θα ανέβαζα στις 20 Ιουλίου αλλά δεν άντεξα😋
P.S2 Ελπίζω έστω κάποιοι να κατάλαβαν ότι έκανα ένα λίγο παραλαγμένο θα έλεγα in media res. Όσοι όχι, απλά ρίξτε μια ματιά στον πρόλογο ;)