"Dylan!!" Έτρεξε στην αγκαλιά του ενθουσιασμένη.
"Amelia, τι κάνεις;" Της χαμόγελασε και ένιωσε τις πεταλούδες να φτερουγίζουν μέσα της.
"Κα-" Ο ενθουσιασμός εξαφανίστηκε απότομα μόλις την είδε.
Εκείνη τον φίλησε απαλά στο στόμα και κοίταξε την Amelia με απορεία.
Τον φίλησε.
Δεν σε θέλει.
"Stefanie, η Amelia. Amelia, η Stefanie. Η αρραβωνιαστικιά μου."
Χαμόγελασαν ψυχρά και έκαναν χειραψία.
Αρραβωνιαστικιά.
Αρραβωνιαστικιά.
ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΙΆ.
Οι δαίμονες της ούρλιαζαν.
Και την κορόιδευαν.
Μα καλά, πως υπέθεσαι ότι θα ερωτευόταν κάποιος αυτήν;
Μια κατεστραμένη κοπέλα.
Η υπόλοιπη μέρα πέρασε ευχάριστα για το ζευγάρι και βασανιστηκά για την Amelia.
Ένιωθε μοναξιά παρόλο που περυτριγυριζόταν από ανθρώπους που της έδειχναν ενδιαφέρον.
Ήταν διαφορετική μοναξιά από αυτή που βίωνε στο σπίτι της ή από αυτή που ένιωθε παλαιότερα με τις υποτιθέμενες φίλες της.
Αυτή, ήταν πολύ πιο επώδυνη.
Έφτασε στο διαμερισμά της.
Ανέκφραστο πρόσωπο.
Μηχανικές κινήσεις.
Έβγαλε τα παπούτσια της.
Χάλασε την αλογοουρά της.
Ξάπλωσε στον καναπέ.
Γυρισμένη στο πλάι με τα πόδια της λυγισμένα και τα χέρια της να ακουμπούν το στήθος της, έπεσε το πρώτο δάκρυ.
Το άφησε να κυλίσει στα μαγουλά της και έκλεισε τα βλεφαρά της καθώς τα χείλη της είχαν σχηματίσει μια καμπύλη και έτρεμαν διαρκώς.
Ακολούθησαν πολλά ακόμα δάκρυα.
Ακουγόταν για ώρες το σιγανό της κλάμα.
Σηκώθηκε.
Προσπάθησε να αναπνεύσει.
Έπλινε το πρόσωπό της και κοίταξε την αντανάκλαση της στον καθρεύτη.
Μα ποιά στο διάλο είναι η κοπέλα απέναντι;
Πως καντάντησες έτσι;
Ποιός σε κατέστρεψε άραγε;
Συνέχεια κατηγορείς τους άλλους όταν η πραγματική αιτία, είσαι εσύ.
☆ ☆ ☆
2 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΚΟΜΑ. :(
Κάντε ένα vote αν σας άρεσε το κεφάλαιο, δεν φαντάζεστε πόσο με βοηθάνε και με εμπνέουν τα σχόλια σας. Ευχαριστώ❤