SAVAŞ VE BADE'nin bu bölümdeki istek üzerine yazdığım hikayesi "Aşk Sarhoşu" nu profilimden bulabilirsiniz. Sevgiler ❤️
(Bölüm 5 Mart 2017/ 18.33 tarihinde yayımlanmıştır.)
5yıl önce
Bade 20 yaşında
Bade Özer'den
Annemin adımı seslenmesiyle beraber kapıdan kafamı ona doğru uzattım. Annemler beni birkaç günlük ziyarete gelmişti.
Bu evde yalnız kalıyordum.
Oturduğum apartman sessiz ve tenha bir yerdeydi. Onlar bundan endişe etse de ben endişe etmiyordum. Korkak bir insan olmamıştım hiç.
İstanbul benim en büyük hayalimdi. Sonunda istediğim üniversiteyi kazanıp buraya gelebilmiştim.
Annemin her yanıma geldiğinde özlediğim için yaptığı sıcak poğaçalarden 3 tane aldım.
Otobüse binip poğaçalarımı yememin yaklaşık 2 buçuk saat kadar ardından şu sosyete kesiminin, sık geldiği kafedeydim. Buraya gelme nedenimse 2 yıldır belliydi.
Savaş Devran.
Kendisine hayranlığımı 18 yaşımdan beri yerini koruyordu. Zengin olduğu ya da başka bir şeyden sevmemiştim onu. Sadece 2 kere görmüştüm ve 2sinde de ona çarpmıştım.
Çarpılmıştım da.
Birincisi İstanbul'a geldiğimde kayıt yaptırmaya giderken üniversitenin önünde olmuştu.
İkincisiyse derse yetişmeye çalışırken tam taksiye elimi kaldırdığımda, onun da gelmesiyle çarpışmamızdı.
Tabi ben onu görünce tutulduğum için ağzım açık kalmış ve bana "Ben binsem sorun olur mu? Arabam bozuldu." Dediğinde kafamı onaylayacak şekilde sallamıştım.
Derse geç kaldığımı anlamam 10 dakika sonra gerçekleşmişti. Çünkü gülümsediğinde birkaç dakika kalbim teklemişti.
Bu 2 tesadüfün ardından hiç izlemesem de kanaldan kanala atlarken gördüğüm bir magazin programında öğrenmiştim adını:
"Savaş Devran kardeşi Acar Devranla objektiflerimize yakalandı!"
İnternet üzerinden yaptığım sıkı bir araştırma sonunda onu tanımaya başladım.
3. Tesadüf ortak bir balıkçıda karşılaşmamızdı.
Onun sıradan bir balıkçıya geleceğini tahmin etmemiştim. O da bir insandı tabiki ama... Sadece oraya geleceğini düşünmemiştim.
Ama gelmişti. Balıkçı Hüsnü amcanın beni tanıştırmasıyla elimi sıkarak, pek üstünde durmadan balık ekmeğini yemeğe, Hüsnü amcayla muhabbet etmeye başlamıştı.
Nasıl da normal duruyordu. Ama olması imkansızdı. Ben izlemeye devam ederken gözgöze gelmemle kıpkırmızı kesilmiş, hızla durağa koşup evime gelmiştim.
Bu kafeye de gelme nedenim o'ydu. Annemle babam bana para gönderse de hem kendi paramı kazanıyor hem Savaş'ı görüyordum.
Tabii buraya gelene kadar çektiğim onca otobüs yolu da işin acı yanıydı. Ama bunu gözüm görmüyordu.
Diğer iş arkadaşlarıma selam vererek üstümü çıkardım ve kafenin tişörtünü giydim. Sarı saçlarımı tepemde topladıktan sonra garsonluğa başladım.
Sonunda saat 15.00'e doğru geldiğinde öğle yemeği için geleceğini biliyordum. Bu yüzden hızla lavaboya girip çok az da olsa makyaj yaptım.
Onun farkıma varıp varmaması önemli değildi.
Sevgilisi olmaması tek umutlu olduğum şeydi. Eğer olsaydı onu sevmekten utanırdım. Ve büyük ihtimalle yüzüne bile bakamazdım. Sevgilisi olan bir adama göz dikmezdim.
Ama olmadığı için kısık ela gözlerini, o gözleri çevreleyen uzun ve gür kirpiklerini izleyebilirdim. Gömleğinin daralmasına neden olduran kaslarına bakabilir, boyunun kapıdan geçmek için eğmesi gerektiği kadar uzun olduğunu görebilirdim.
Gülümsediğinde ve içimi birbirine katan kahkahasını duyduğumda ortaya çıkan dudaklarının kenarlarındaki gamzeleri inceleyebilirdim.
Büyük ve kemikli elleriyle masada ritim tutmasını, dakik olmasını destekler nitelikte sürekli saatini incelemesini, sinirlendiği bir konuda kalın, biçimli kaşlarını çatışını...Bunların hepsini izleyebilirdim.
Bana yasak ya da haram değildi ki bunlar.
Çok farklıydık ve uzaktık.
Zengin oğlan fakir kız olmazdı. Bunu biliyordum. Aptal değildim. Bir kere yetiştirilişimiz bile farklıydı.
Ama onu sevmek suç ya da yasak değildi. Farklı olmamız onu sevmeme engel değildi.
Kapıdaki zil çaldığında kafamı hızla oraya çevirdim. İşte lacivert takım elbisesiyle girmişti içeri.
Aysel'e döndüğümde bana gülümsediğini gördüm. Buradaki en iyi arkadaşımdı ve Savaş'ı sevdiğimi biliyordu.
Beni üzmemek adına kötü bir şey söylememişti ama düşüncelerini yüzüne baktığımda görebiliyordum. Annemin dediği gibi diyecekti:
"Bade, boş hayaller kurma."
Dil çıkarıp gülümseyerek hızla lavaboya gittim. Yanaklarıma ıslattığım ellerimle kızarıklığını alsın diye dokunup, saçlarımı açarak lavabodan çıktım.
Tam çıktığımda masadaki kadını gördüm. Daha önce de öğle yemeğine birkaç kadınla gelmişti ama erkekler de oluyordu. Oysa şimdi sadece yalnız kadınla gelmişti.
O'na çok güzel bakıyordu. Ya da belki sadece bakıyordu. O güzelliği ben görüyordum.
Kulaklarımda kırıldığında varlığından haberim olmuş umutlarımın sesi yankılanırken, sesimi kaybetmiştim.
Biri kolumu tuttuğunda Aysel'e döndüm.
-Üzülme lütfen, git sen eve. Ben bakarım." Tam gidecekken kolundan tuttum.
-Hayır, ben burada çalışıyorum Aysel. Benim işim bu. Para kazanıyorum, bir şey yok sen öğle yemeğini yemedin. Hadi git de ye." Derin bir nefes alıp kalem ve defterle beraber masaya ilerledim.
-Buyrun, hoşgeldiniz. Siparişinizi alabilir miyim?"
Bugün perşembe yani:
-Mantar soslu bonfile."
-Mantar soslu bonfile." Aynı anda istemeden ağzımdan kaçan şeyle garip bir bakış attılar.
Yalandan gülümseyerek, çünkü bu eylemi gerçekleştirmek benim için şuan en acı verici şeydi, konuştum:
-Sürekli müşterimiz olduğunuz için arkadaşım bilgilendirdi."
-Yeni misin?" Diye sorduğunda gözlerimin dolmaması için kısa bir an yukarı baktım.
-Hayır. Siz?" Dedim acı veren bu konuşmayı kesip, sorumu yanındaki kadına sorarak.
-Bademli tavuk salata ve nar suyu lütfen." Kafamı sallayarak hızla siparişleri alıp gittim.
Yaklaşık 1 saat boyunca yemek yiyip konuştular.
Ve ben de öylece onları izleyip, içeceklerini tazeledim. Tabi Savaş yemek yerken sadece su içiyordu.
Gözlerim dalmış bir şekilde dururken elini kaldıran kadınla beraber tekrar, ve zorla, adımlarımı masalarına yönlendirdim.
-Buyrun?" Sesim bitkin çıkmıştı. İlk kez zorlanıyordum işe başladığımdan beri.
Sözcükleri bulmak zorlaşıyordu. Savaş'ın gülümsemesine neden olan bu kadınla daha da yıpranıyordum.
-Cappuccino, çekilebilirsin." O an dediğini algılayamadım. Telefonunda bir şeylerle uğraşan Savaş'a bakıyordum. Bu yüzden irkilerek kadına döndüm:
-Anlayamadım?" Savaş da kafasını kaldırıp telefonunu bıraktı.
Gözlerini üstümde hissediyordum ve bu bende topuklarımı popoma vura vura gitme isteği oluşturuyordu. Kızardığıma da emindim.
-Yeni olmadığına emin misin? Bak şundan istiyorum." Dedi menüyü abartılı bir şekilde kaldırıp özürlüymüşüm gibi cappuccino yazısını göstererek.
-Okuma yazman var değil mi?" Savaş söze girdi:
-Yeşim, tamam. Bir cappuccino alabilir miyiz?" Kafamı Yeşim denen kadından yavaşça Savaş'a çevirdim. Ama bu kısa bir bakış olmuştu. Kalbim kaldırmamıştı ona bakmayı. Yüzü çizilmiş gibiydi.
Yüzüme en büyüğünden bir gülümseme yerleştirdiktekten sonra Yeşim'e doğru eğilip, yüzümü çevirmeden elimle kafe girişindeki kara tahtayı gösterdim.
-Orada makinenin yarına kadar bozuk olduğu yazıyor Yeşimciğim. Senin okuma yazman var mı?" Yeşil gözlerini onu bir yılan gibi gösterecek şekilde kısıp, ona uygun tıslayarak konuştu:
-Bana.Türk.Kahvesi.Getir.Hemen!" Sesini yükseltince Aysel yanımızda bitti. Kolumu tuttu sakinleştirmek ister gibi.
-Şey ben yardımcı olayım.." derken defteri ve kalemi Yeşim'in yüzüne fırlatarak cevapladım:
-Zıkkımın kökünü iç!" Ağzı açık bir şekilde arkamdan bakakalırken, bir çırpıda tişörtü çıkartıp kendi kıyafetimi giydim ve odadan çıktım.
Hızla kapıya ilerlerken askıdaki çantamı ve ceketimi aldım hızla.
-Kovulduğunu biliyorsundur Bade!" Patronuma dönüp derin derin soluklanırken Savaş söze girdi:
-Gerek yok böyle bir şeye. Kimse işten çıkarılmıyor Faruk." Gözlerimi hızla ona çevirdiğimde o da bana bakıyordu.
-Aynen Faruk, yazık...Boşver aşkım sen de hadi." Dedi Yeşim Savaş'ın elini tutarak. Artık nefes almayacak kadar daraldığımda ve gözlerim dolduğunda patronuma döndüm:
-Alın işinizi götünüze sokun." Yeşim ayıplar gibi ses çıkarırken kafenin kapısını kırar gibi çarptım.
Otobüste eve gidene kadar ağlarken mırıldandım kendi kendime:
"Çok saçmaladın Bade. İstedin, kabul et. Çok istedin. Ama olmaz, olamaz. Öğrendin. Hırpalama kendini. O dengini buldu."
Derin bir nefes alıp erken inerek evime yürümeye başladım. Ağlarken önümü zor gördüğümden birkaç kere duraksamıştım.
Evime vardığımda annem bir şeyler olduğunu anlasa da üstüme gitmedi. Babam evde değildi. Buradaki bir arkadaşını ziyarete gitmişti.
Benim ise ilk işim bütün hesaplarımdan onu takipten çıkarıp, onun için yazdığım ve resimlediğim dosyaları kilitleyip flash belleğe atarak kaldırmak olmuştu.
Koskocaman bir hayal kırıklığı içinde ağlayarak uyurken, saçlarımı okşayıp "Sana söylemiştim." Diyen bir annem olmuştu.
Bana söylemişti. Ben dinlememiştim.
Savaş Devran ben hariç herkese helaldi artık.
***
Bölüm Sonu 😘😘😘
Pes etmiyorum. Hikayemi kimse yönlendiremez.
Tecavüzü yaşamayan veya çevresinde yaşayan bulunmayan insan zaten bunu kolay kolay anlayamaz.
Kendi başınıza, arkadaşınızın, ablanızın,annenizin, karınızın başına geldiğinde o acıyı anlayabilirsiniz.
O zaman da "Hastaymış adam yazık." Diyemeyeceğinizi bilerek yaptığınız onca tatavaya gülüyorum sadece.
Ama inşallah bu konuda hiçbir tecrübe edinmezsiniz. İnşallah hayatınızda bunu yaşayan hiçbir insan olmaz. Toz pembe yaşamaya devam edebilirsiniz.
Sadece biraz düşünceli olmanızı ve empati kurmanızı bekliyorum ben.
Ben hikayemi devam ettiriyorum.
Size Bade kadar kırgınım.
Gerçek hayatta bu kadar çok elde ettiğim mutluluğu burada harcamayacağım artık.
Çünkü bazılarınız sadece internetimi kapatana kadar varsınız. Ne bölüm yazmamda etkinsiniz, ne de mutlu olmamda.
Beni mutlu eden biri var zaten ve devam etmemi söyleyen gücü ondan alıyorum. Tabi okuyup seven, destek olanlardan da..
Bazılarınızın tek yaptığı bir şeyi baltalamak. Ama ben hikayemi yazmaya bu hikayeyi okuyup mutlu olanlar adına devam edeceğim.
!! Finale kadar pes etmeden buradayım. Sonrasında ne olur bilemem.
Oy ve "anlayışlı" yorum bekliyorum.
İyi günler. Çok Seviyorum, Çok Seviliyorum. Siz deeee o kişi için:
Sevin, sevilin. ❤️❤️❤️