"Hey, sen!"
Uzun boylu, zayıf çocuğun arkasından seslenmeme rağmen beni duymadı ya da duymazdan geldi. Adımları bir yere yetişmeye çalışırmış gibi sık ve hızlıydı.
Ya da bir şeyden kaçarmış gibi.
"Hey, sırık!" Kişisel özelliklerini belirterek çağırmak işe yarayabilirdi. "Gözlüklü!"
Çocuğun sık adımlarını sonlandırıp siyah bir arabaya binmesi ve insanların bana garip garip bakmaya başlaması işe yaramadığının göstergesiydi.
Sıkıntıyla iç çekip elimdeki siyah, deri kaplı deftere baktım. Yan tarafındaki bölmeye takılmış kalemle birlikte resmen kalite kokuyordu. Sanat Tarihi derslerinin notları için fazla pahalı bir defter değil miydi?
İçimdeki 'merak' adındaki şeytanın dürtüklemelerine kayıtsız kalmayıp defteri açtım ve ilk sayfasına baktım.
Kanım donmuştu.
Sevgili Günlük;
Sanırım dün gece birini öldürdüm.