[Edited Ver.]
The conversation
Belle's PoV :
It's my free time today. Nakahiga lang ako sa kama at walang ginagawa. Gusto kong ganito lang dahil talagang nakakatamad ngayon, mainit pa ang panahon. Kaka-text nga lang ni Selene, nag-aayang pumunta ng mall pero tumanggi akong sumama at sinabi kong si Kyoko nalang ang isama niya o 'di kaya si Ambia. Alam kong hindi na sila masyadong nagkakasama katulad ng dati and I'm blaming myself for that. Kung hindi siguro ako nagpakita ulit sa kanila baka masaya silang magkasama ngayon.
Dahil sa inalagaan kong galit kay Jerome, nag-s-suffer naman ang mga mahalagang tao sa akin. Now, they were in this dangerous situation because of me. I sighed at the thought.
I stood up and reach for the door. I went to the kitchen to get a cup of coffee. Umupo ako sa mahabang stool na nakaharap sa kitchen counter and drink my coffee in peace. Naiisip ko iyong mga iba't-ibang bagay, at dahil sa pag-iisip ko, naalala ko bigla iyong huling tagpo na kasama ko si Papa.
Johanne: "Clem, halika dito."
Lumapit ako kay Papa at umupo ako sa lap niya. Lagi ko iyong ginagawa sa kanya at kahit na thirteen na ako, I still do it even though sinasabihan niya akong young lady na ako.
Nginitian ako ni Papa at ganoon rin naman ang ginawa ko.
Belle: "Bakit mo 'ko tinawag, Pa?"
Johanne: "Wala lang naman. Gusto ko lang yakapin ang baby Clementine ko."
Niyakap niya ako ng mahigpit at dahil ipinapatong niya ang baba niya sa braso ko, nakikiliti ako.
Belle: "Pa, iyong beard mo nakakakiliti! Hihihihihihi!"
Johanne: "Oo nga pala, hindi pa ako nakapag-shave kanina. Si Mama mo kasi nagtagal sa loob ng banyo, alam mo na.."
Belle: "Hihi.. number two?"
Johanne: "Oo 'nak. Pagbukas niya nga ng pinto.. BOOM! Sumabog ang amoy."
Natawa ako sa sinabi niya at talagang napapangiwi pa siya na parang naaamoy niya pa. Ang cute lang ni Papa kapag nagbabago ang facial expressions niya.
Johanne: "Clementine, 'nak, hindi ka pa ba nagkaka-boyfriend?"
Belle: "Hindi pa, Bakit po?"
Johanne: "Wala lang. Gusto ko lang sabihin sa iyo na kung magkakaroon ka ng manliligaw, gusto kong ipakilala mo siya sa amin ah? Papayagan naman kita pero dapat kapag dadalaw siya, dito sa bahay natin. At kapag naman gusto ka niyang ilabas, ipagpaalam ka niya sa amin ng Mama mo."
Nagtataka akong tumitig kay Papa at noong magbaling siya ng tingin sa akin, nangingiti siyang nagtataka sa pagkakatitig ko sa kanya. He pinched my nose lightly and then he hugged me again.
Nakakataka ang mga kilos ni Papa ngayon, para bang mawawala siya ng matagal. May business trip siguro siya tapos matagal siyang mawawala? Baka nga ganoon iyon.
Johanne: "..naiintindihan mo ba ako, hija?"
Belle: "Opo, Pa. Pero bakit mo ba sinasabi iyan? Aalis ka ba? Matagal ka bang mawawala dahil sa business trip, Pa?"
Imbes na sumagot, nginitian ako nito ng makahulugan at hindi ko naintindihan iyon. Kaya inintindi ko nalang iyon bilang sagot sa tanong ko.
That was the last moment we had, hindi ko talaga inaasahan na iyong pagkawala niya, hindi lang pala simpleng mawawala siya ng isang buwan o dalawa. Mawawala na pala siya ng pang habang-buhay at sobrang sakit noon sa akin. Parang feeling ko kasi ang dami pa sana naming moments na magkasama pero agad naman siyang binawi sa amin.
Pagkatapos uminom ng kape, hinugasan ko na ang basong pinag-inuman ko at naglinis ng kaunti. After I'm done with cleaning, I just lay down my bed and watch some sports channel, noong mapalingon ako sa bed side table, nakita kong alas sais na pala ng gabi. Gusto kong magluto para sa hapunan ko pero ayaw naman makisama ng katawan ko. So I just ordered food.
Saglit lang akong naghintay at dumating na rin ang pizza at chicken na in-order ko. Itatabi ko nalang iyong matitira at baka pumunta dito si Selene at makitulog ulit. Alam ko kakatapos lang ng exams nila e.
Habang nakatingin ako sa digital clock ko sa side table, I saw the date and then, I remembered something important. One week from now, will be my Father's death anniversary. It's his fifth death anniversary. Tatlong taon akong umiwas sa puntod ni Papa dahil hindi ko pa rin matanggap ang sinapit niya.
Pero ngayong taon, gusto kong pumunta. Marami akong gustong sabihin kay Papa na noon ko pa dapat nasabi.
Pinatay ko nalang ang TV noong wala na akong interesanteng mapanood at saktong paghiga sa kama, tumunog ang phone ko na nasa tabi ko lang.
Therbie's calling....
I answered the call without hesitation.
Belle: "Yeah?"
Therbie: *Busy?*
Belle: "No."
Mahabang minutong hindi siya sumagot at nakikiramdam lang naman ako sa kanya.
Therbie: *Belle.. n-naalala ko lang kasi. Death anniversary pala ng Papa mo next week, 'di ba? Pupunta ka ba?*
Belle: "Yes. Although I need to be extra careful because of the current situation now. Alam mo na."
Therbie: *Hmm. Um, gusto mo bang samahan kita?*
Belle: "Wala ka bang gagawin ng araw na iyon?"
Therbie: *Wala naman. Tsaka maganda nang dalawa tayo, para kapag may sumugod na tauhan ni Jerome.. kayang-kaya nating dalawa.*
Kahit pinipigilan ko ay napapangiti ako sa mga sinabi niya.
Belle: "Kaya natin.. kaya pala natalo ka ni Tita Brenda. Ang galing, Therbie."
Therbie: *H-hindi no! M-may sinabi lang kasi si Tita na nakapagpa-distract sa akin.*
Belle: "Ano naman iyon?"
Therbie: *W-w-w-wala! Wala iyon!*
Nailayo ko ng di-oras ang phone sa tenga ko sa lakas ng boses niya.
Belle: "Ok, hindi na kasi. Naninigaw ka?"
Therbie: *So-sorry naman. Anyway, iyon lang naman gusto ko sabihin. Good night, Belle.*
Belle: "Night.."
I ended the call. What's wrong with him? Tinanong ko lang naman kung anong sinabi ni Tita Brenda para ma-distract siya ng ganoon. Nakasigaw agad? Tss.
Matulog na nga lang.
End of PoV
Therbie's PoV :
Belle: *Ano naman iyon?*
Naalala ko ang sinabi ni Tita Brenda at talagang lumakas ang kabog ng dibdib ko kaya napasigaw tuloy ako sa kanya. Sigurado ako magtataka iyon sa inakto ko. Napagalitan tuloy ako, nasigawan ko siya e.
Pero masaya ako. Nasabi ko iyong gusto kong sabihin ng hindi ako nauutal masyado. Kaunti lang naman, pero malinaw pa rin naman na nasabi kong gusto ko siyang samahan sa pagdalaw niya sa puntod ni Tito Johanne.
At naging mas masaya ako dahil pumayag siya. And this is the sign i've been looking for. I prayed for the sign kung kailan ang tamang panahon na ipagtapat ko ang nararamdaman ko sa kanya at sa araw ng pagkamatay ng Papa niya ang araw na iyon.
It sounds weird, pero kung iisipin kong mabuti, may mabuting idudulot naman iyon. Imbes na nagiging malungkot siya sa araw na iyon kasi nga death anniversary ni Tito Johanne iyon, kapag nagtapat na ako sa kanya next week, iyon na lagi ang maaalala niya at sigurado akong bibigyan ko siya ng panibagong alaala na masaya.
Therbie: "Sana nga mangyari iyon, Lord God. Amen."
Then I fell asleep with Belle in my mind.
Kinabukasan...
Saglit lang akong nakatulog kagabi, bigla kasi akong nagising dahil sa masamang panaginip. Nasa sementeryo kami ni Belle at magtatapat na ako sa kanya noon pero biglang may bumaril sa kanya at doon naputol ang panaginip ko.
Ang sama talaga noon. Huwag naman sana mangyari at baka imbes na maging masayang araw iyon, baka maging anibersaryo rin ng pagkamatay ko iyon.
Ipinilig ko ang ulo at nag-ayos muna ako bago pumunta sa dining area, kung saan naroon na ang mga kapatid ko.
Sophia: "Good morning kuya....?"
Renz: "Kuya, ang laki ng eye bags mo!"
Umupo na muna ako sa tabi ni Renz at kumuha na rin ng tinapay, hotdog, egg at bacon na pinalaman ko tsaka kumain. Binigyan rin ako ng maid namin ng kape kaya ininom ko iyon agad.
Renz: "Para kang naka-drugs kuya. Sigurado ka bang ayos ka lang?"
Therbie: "Maayos ako no. Gwapo pa nga e."
Sophia: "This is such a happy morning! Complete tayong magkakapatid, my kuya Therbie and my kuya Troy plus the beautiful Sophia Terry.. I'm so happy talaga!"
Renz: "Si Sofie yata ang naka-drugs kuya e."
Therbie: "Seems like it."
Dahil sa pang-aasar ay pareho kaming napalo sa braso ni Sophia at talagang masakit iyon. Parang si Mommy itong bunso namin, mabigat ang kamay at may pagka-amasona.
Nag-agahan kami ng may tawanan, asaran at minsan kamustahan, mga simpleng eksenang ganoon na sobrang nagpapasaya sa akin.
Renz: "Kuya, si Belle.."
Therbie: "I know what you're asking. And my answer is yes and no."
Renz: "Huh?"
Therbie: "Tinatanong mo kung kilala ko si Belle? My answer to that is 'yes'."
Renz: "E ano naman ang No?"
Therbie: "Kung kami ba talaga. the answer to that is.. No."
Tumango-tango lang naman ito at nagpatuloy na sa pagkain. Alam kong marami pang gustong itanong ang kapatid ko pero hindi ko pa masasagot lahat iyon. Unless the situation right now will be over, hindi pa ako pwedeng magsalita.
Hinihiling ko lang na sana hindi mapahamak si Belle sa mga nangyayari ngayon. Para hindi iyon mangyari, p-protektahan ko nalang siya.
That's the least thing I would do, for the one I love.
End of PoV
#EditedVersion #TherBelleConvo #EyebagsTherbie #Reminisce