Sorry for the long wait guys. May problema lang ako sa love life. Chos! Hahahaha! Hi herayoshi, thanks for supporting BMP! Enjoy this chap since it is for you! :)
x
CHAPTER 12
Kareeza’s POV
Ano pa bang di malinaw sa sinabi ni Nate sakin? He’s disappointed. Meaning, burden lang ako sa kanya. Kinakahiya niya na ba ako? Ganun ba ‘yun? Di ko maintindihan. Nanghihina na ako. Pakiramdam ko may kung anong tumusok sa dibdib ko. I can feel that pang inside my chest. Na para bang anytime pwede na akong bawian ng buhay.
I know this relationshit – I mean, relationship won’t be easy but still, I gave it a shot. Sa Mama palang ni Nate alam kong malaking problema na but then again, binigyan ko ito ng chance. I’ve been inside my cage for years kaya walang masama na sumubok ako ulit. Where is this going anyway? Napailing nalang ako.
Nangangawit na ako dito sa loob ng classroom at pakiramdam ko, magkaka-varicose na ako. I faked a smile. Bakit nga ba di pa ako lumalabas? Bakit di pa ako lumayas sa punyetang classroom na ito? I sighed.
It’s because I want Nate to come back. Hinihintay ko siya.
Kusang tumulo ang luha ko and I gladly wiped it off. Bigla akong nabuhayan ng loob nang bumukas ang pinto. I smiled widely. Sabi na eh! Hindi niya ako kayang tiisin because he loves me.
“K-kareeza?” my smile vanished when I saw Hanz’s presence near the door. Kitang kita ko ang gulat sa mga mata niya. Agad niya akong nilapitan at niyakap ng mahigpit.
“Jesus, Kars! Ano’ng nangyari?” he asked while giving me a quick squeeze.
Para akong sinukloban ng langit. Pakiramdam ko binuhusan ako ng isang baldeng tubig. Malamig na tubig. Next thing I knew, humagulhol na ako sa iyak. Damn! Kelan pa akong naging OA?
“Tangina. Pinaiyak ka na naman.” Medyo nagulat pa ako sa pagmumura niya pero mas nawindang ako sa sinabi niya. Oo nga. Pinaiyak na naman. Na naman. I sighed heavily.
Teka, ba’t niya nasabi ‘yun? Does he know? I mean, paano?
Bigla ko na namang naalala yung sinabi ni Nate sakin. He’s disappointed. Siguro sa sobrang pagka-dismaya niya, di na niya ako nagawang balikan. May kung anong tumusok na naman sa puso ko. Ganon ba talaga ‘yun ka-big deal sa kanya?
Minsan naisip ko na baka hindi niya ako mah—I immediately shook my head. No. I know he l-loves me. Ramdam ko yun.
Wait, sino ba ang kinukombinsi ko?
Bigla akong nakaramdam ng takot.
“Let’s get you out of here.” Kakalas na sana si Hanz sa yakap pero pinigilan ko ito.
Tumulo na naman ang luha ko. Natatakot ako. At gusto ko munang mawala ito.
Please. Just this once. Kahit sa yakap nalang, gusto ko munang mawala ito lahat. I want to erase all my doubts.
Napaiyak na naman ako.
Nate.
HINDI ko alam kung ilas oras kaming nakatayo doon. Nakayakap lang si Siobhan sakin. Sobrang tahimik niya. Maybe he understands what I feel kaya siguro mas pinili niyang manahimik muna. Di ko tuloy alam kung anong sasabihin ko. Ang awkward. Kakakilala ko lang sa kanya pero ang laki na ng utang na loob ko sa kanya.
After a few minutes, kumalas na ako sa yakapan namin. At first, medyo di pa ako makatingin sa kanya. Dang! Nakakahiya sobra!
“Ang drama mo, dik.” I glared at him. What? Ano’ng tawag niya sakin?
Mas lalo ko siyang binigyan ng matatalim na tingin dahil sa paghalakhak nito. DIK ANG TAWAG NIYA SAKIN! GRR. Pinandigan niya ang pagiging baboy ko!
“OW!” sinuntok ko siya sa braso. Bwesit. Nahihiya na nga ako eh tapos binara pa ako?
Natahimik naman kami kalaunan. Shit. Ba’t ba ako nahihiya? Grr. Ang awkward talaga.
“Tara na nga!” tumatawa pa siya habang hinihigit ako. G*go talaga.
Napangiti ako ng mapait nang makita ko siyang inaayos ang shoulder bag ko na nakasabit sa balikat niya. Ang cute niyang tingnan. Para siyang bading na di maihi. Hahaha. Dahil sa sobrang excited ko kaninang lapitan si Nate, naiwan ko pala yung mga gamit ko sa caf.
“What?” tanong ni Hanz sakin. Di ko namalayan na kanina pa pala ako nakatingin sa kanya. “Tss. Don’t give me that look.” Sinimangotan ko lang siya. Nakakatuwa kasi siyang tingnan habang pilit na sinasabit sa balikat niya ang bag ko. Natawa ako ng palihim. Hmm. Si Nate kaya, gagawin niya kaya sakin yan? I shook my head.
Pagkalabas namin sa classroom agad akong tinubuan ng kaba.
“N-Nate.” May naglalaro na naman sa loob ng tiyan ko.
His face was packed with sincerity and concern. Kahit naka-jacket na siya ngayon dahil sa lamig ng panahon, that doesn’t change the fact about him being so fcking handsome. His hands were tucked inside his faded jeans. Mas lalo akong nataranta ng mas lalo niya akong tinitigan. It’s like he’s speaking with my soul. I can’t read his face anymore pero nakita ko kung paano siya nag-aala ng maaninag niya ang mukha ko. Bigla kong naalala na basa pa pala ang mukha ko dahil sa sobrang pag-iyak. Wait, nag-aalala ba siya sakin? May kung anong kiliti akong naramdaman. Damn.
“Babe.” Lalapit sana siya sakin pero hinarangan siya ni Hanz. Nakita ko ang pag-igting ng bagang niya at matalim na tiningnan si Hanz.
Palingon-lingon ako sa buong hallway ng school. Napahinga ako ng maluwag. Mabuti nalang at wala ng masyadong tao. Kanina pa kasi tapos ang class hours at tantya ko, mga law students nalang ang nasa vicinity ngayon.
“H-hanz…” napalingon si Hanz sakin na para bang may gusto siyang iparating. I slowly shook my head and gave him an okay look. Ayokong mag-away sila dahil sakin. I know concerned si Hanz sakin pero okay na ako. I’m more than okay now since andito na ang taong tanging magpapasaya sakin.
Hanz drew a huge sigh before stepping aside. Kinuha ko sa kanya ang mga gamit ko at hinarap si Nate. Kitang kita ko parin sa mukha niya ang galit which gives me the chance to smile. Seloso.
“Let’s go.” May nagrarambol na naman sa loob ng tiyan ko nang hawakan ni Nate ang kamay ko. Shit. Kailan ba ako masasanay? I was so drawn with emotions at di ko na namalayan na nasa labas na pala kami ng school, beside Nate’s car.
Bigla kong naalala si Siobhan. Shit! Di man lang ako nakapagpasalamat ng maayos sa kanya. I didn’t even get the chance to say goodbye. Dang! Utak, Kareeza! UTAK!
Napatalon ako sa gulat ng pinatunog ni Nate ang kotse. Napangiti ako nang pinagbuksan niya ako ng pinto. Tumango lang siya kaya pumasok na agad ako. Agad naman siyang umikot papuntang driver’s seat at pinaandar ang sasakyan. Napapikit ako ng sumalubong agad sakin ang amoy ni Nate. Parang tanga lang. LOL.
It was a silent drive. Wala ding nangahas na magsalita. Nagulat nalang ako ng hawakan niya ang kamay ko. Napatingin ako sa kanya. His face is still on the road, ang kaliwang kamay niya ay nasa steering wheel at ang kanan naman ay nasa… shit. Fine, it’s on my hand. Grr. Kainis. Kinikilig ako. Hahaha.
“I’m sorry.” He said at ramdam ko ang sinseridad nun. I can’t feel pain anymore, Nate. Don’t worry. Sobrang saya ko. Alam kong nagmumukha na akong tanga dahil ang laki at lapad ng ngiti ko. He really does love me. Di ko mapigilang maluha. Ni hindi ko na nga maalala yung away namin. Ni hindi ko maalal ang dahilan kung bakit ko ba siya pinagdudahan. Napailing nalang ako.
“I’m sorry, too.” Mas hinigpitan ko ang pagkakahawak sa kamay niya. I saw him smiled kaya napangiti ako lalo. Damn. I love him so much.
Tinigil niya bigla ang sasakyan niya, I shot him a confused look.
“Di man tayo nakapaglunch ng sabay. Siguro naman sa dinner, pwede na?” I can feel his warm love now. I squeezed his hand and nod. Shit. Ba’t ang galing niya sa ganito? It was just a simple gesture pero pakiramdam ko nanalo ako sa lotto. Dun ko lang napagtanto na nasa tapat pala kami ng restaurant.
Lumabas siya ng kotse at pinagbuksan ako. Gusto kong gumulong gulong dahil sa tuwa. Shit. Pakiramdam ko mababaliw na ako pag araw-araw niya akong ginaganito.
“Let’s go?” I simply nod at him.
Magkahawak kamay kaming pumasok sa restaurant and I can’t help but feel proud. Damn. This man is mine. Kulang nalang sumipol ako dahil sa sobrang tuwa. Napapangisi nalang ako dahil sa dami ng tingin na nakukuha namin. Kahit iniirapan na ako ng iba dahil sa gwapong kasama ko, wala na akong pakialam. I just mentally laugh. Gusto ko silang ngisihan isa-isa. I want them to feel hopeless. Minsan nga, I want to stick my tongue out para mas lalo silang inisin. Okay, I’m being childish again. And Nate hates childish people.
Umupo kami sa pandalawahang mesa at umorder agad.
“What else do you want, babe?” napangisi ako sa tawag niya sakin. Pwedeng ikaw? Lol.
“W-wala na.” tumango lang siya at agad kaming iniwan ng waiter.
Agad kaming kumain pagkarating ng order namin. Kating kati na akong magsalita pero nahihiya ako. Tangina. Marunong pa pala akong mahiya noh?
“Is there anything else you want, ma’am?” napaangat ako ng tingin sa waiter. Akala ko umalis na ‘to? Okay. Nababangag na naman ako.
Narinig kong tumikhim si Nate. “Wala na. You’re free to leave.” Natawa ako dahil inirapan niya ang lalaking waiter. Ano na naman kaya ang problema nito?
“Tss. Kainis.” Napangisi ako sa sinabi niya. Napakaseloso talaga ng taong ‘to.
Agad kaming lumabas ng restaurant pagkatapos naming kumain. Wala akong bitbit kundi ang matayog kong ngiti at ang presensya niya dito sa aking tabi.
Pinagbuksan niya agad ako bago siya pumunta sa driver’s seat. Napangiti na naman ako nang hawakan niya ang kamay ko. Iyong mga insekto sa tiyan ko nagwe-welga na naman, yung iba pa nga parang pinapalo ang tiyan ko dahil sa sobrang pagwawala.
Nakarating kami agad sa tapat ng bahay dahil narin sa di masyadong traffic kanina. Kainis naman. Sana traffic nalang kanina para mas lalo ko siyang makasama. Ayokong humiwalay eh at pakiramdam ko, I’m being clingy na which is new to me. Kahit kailan hindi ako naging clingy sa past boyfriends ko. Like I said, pagdating kay Nate, bago lahat.
“I’ll fetch you tomorrow, okay lang ba?” tanong niya sakin. Nasa loob pa kami ng kotse niya at wala akong balak umalis. Kung pwede nga dito nalang ako tumira. Hahahaha.
Teka, anong tanong niya? Susunduin niya ako? OO NAMAN! KUNG GUSTO MO NGA DI NA TAYO PUMASOK EH! HAHAHAHA!
Pinilig ko ang ulo ko. Nagiging tanga na naman ako. Bahagya ko siyang hinarap at marahan na tumango.
“Good.” Ngumiti siya sakin pero laking gulat ko nalang ng halikan niya ako.
DAMNATION!