"Echt waar?"
Gael knikte en liet trots de ring zien. In haar rechterhand had ze een halfleeg glas koppige rode wijn. "Echt waar," stemde ze in.
Amy trok haar hand dichter naar haar toe om de ring te kunnen bestuderen. "Gael, dit is minstens een jaarloon waard," fluisterde ze bewonderend. De smaragden en diamanten glinsterden in het kaarslicht van de kandelaars die Amy voor de gezelligheid had aangestoken.
"Ik heb nooit gezegd dat de man die mij als vrouw wilde hebben, niet gek moest zijn," grijnsde Gael.
Amy glimlachte instemmend. "Dat is waar," antwoordde ze, terwijl ze Gaels hand een beetje draaide om het juweel beter te ontleden. "Gael, is dit antiek?"
Gael knikte. "Arabella, Bobby's nichtje, heeft de ring gekocht bij een antiquair in Londen. Ik wil eerlijk gezegd niet weten hoeveel geld deze ring heeft gekost. Maar Bobby had de ring gezien tijdens een zakenreis en moest het per se hebben."
De glimlach van Amy werd breder. "Ik snap hem volledig. Gael, die ring is speciaal voor jou gemaakt."
Gael maakte een vaag wegwerpgebaar met haar hand, maar stemde niet in.
Het was eigenlijk in een opwelling dat Gael had besloten om met haar ouders terug naar Californië vanuit Italië te vliegen. Zo kon ze persoonlijk zelf Amy op de hoogte brengen. Ze had Amy niet meer gezien sinds de bruiloft van Christopher.
Gael had Amy gebeld voordat ze het vliegtuig in Milaan zouden nemen en Rhys was zijn peettante tegemoet gelopen op de luchthaven die middag. Gael had hem schaterlachend opgevangen in haar armen.
"Hebben jullie al een datum geprikt?" vroeg Amy, die Gaels hand losliet, nu ze het kleinood voldoende had geïnspecteerd.
"September dit jaar, waarschijnlijk," antwoordde Gael. "Bobby wilde juni, maar ik denk niet dat we dat kunnen halen. En de late nazomer, vroege herfst heeft net dat ietsjes meer dan een stralende zomerzon."
"Het is jouw huwelijk," grijnsde Amy. Gael glimlachte liefjes. "Inderdaad. Waarschijnlijk gaat mijn moeder alles overnemen, maar gelukkig houdt Noelle haar verrassend goed in toom."
In de afgelopen dagen had Noelle McGee, Gaels aanstaande schoonmoeder, constant aan de telefoon gehangen met Madeline. Bobby had Gael verzekerd dat het enkel was om kennis te maken, maar Gael had een donkerbruin vermoeden dat de twee oudere dames al volledig bezig waren om het huwelijk te kapen.
Amy keek over Gaels schouder naar de woonkamer. Zij en Gael zaten aan het ruime keukeneiland in haar zachtgele keuken. In de woonkamer zat Ethan in de sofa, met Rhys tegen zijn schouder geleund en Lilah op zijn schoot terwijl ze samen naar TV keken. Amy's nichtje, Daisy, die uit Nevada was overgekomen om een paar dagen aan de kust te spenderen, zat in de fauteuil opgekruld te bellen met een vriendin.
Eigenlijk waren ze aan het wachten totdat het avondeten klaar zou zijn, maar omdat het een ovenschotel was, had Amy besloten om met Gael bij te praten terwijl de vis langzaam gaar werd. Op het vuur stond op een laag pitje kruidige rijst te koken, waar Amy af en toe in roerde vanaf haar plaats.
"Een septemberbruiloft dus," plaagde Amy haar beste vriendin, terwijl ze opstond om naar de katvis te gaan kijken. "En welk strand in Mexico zal het worden?"
Gael fronste haar wenkbrauwen en nam een grote slok witte wijn. "Strand in Mexico?" herhaalde ze zwakjes.
"Ja." Amy draaide zich om en boog zich over de rijst. "Ik heb altijd gedacht dat mocht het onwaarschijnlijke gebeuren en zou jij effectief ooit trouwen, het zou plaatsvinden op een afgelegen strand in Mexico, met je slachtoffer en een louche priester." Amy trok één wenkbrauw op en krulde haar mondhoeken.
"Oh," zei Gael, die haar glas wijn opdronk. "Dat."
"Ja, dat," herhaalde Amy. "Nou, welk strand wordt het? Dan weet ik waar ik mijn felicitaties naar toe moet sturen in september."
Gaels ogen verloren iets van hun glans toen ze die woorden op haar liet inwerken en ten volle hun betekenis besefte.
Er was geen sprake van een haastig huwelijk in het buitenland. Dat zou haar moeder nooit toestaan, laat staan dat Noelle en Ralph het zouden accepteren, hoe aardig haar toekomstige schoonouders ook leken. Geen enkel detail zou aan het toeval worden overgelaten.
Vanaf nu zouden al haar keuzes, al haar toekomstbeelden en al haar dromen aan diggelen worden geslagen met haar eigen instemming.
Dit was een leven dat ze nooit voor zichzelf had gewenst. Het besef dat de McGee-clan stevige banden in de politieke, juridische en economische wereld van het land had, was pas de afgelopen maand goed tot Gael doorgedrongen. Door haar jawoord te geven zou ze lid worden van een exclusieve club die enkel toegankelijk was voor de invloedrijksten. Geen Gael de la Roche meer, een simpele stagiaire bij een grote firma en wiens hoogste ambitie het was om eventueel haar master te halen en leidinggevende rol op te nemen.
Vanaf nu zou ze Gabrielle McGee worden, echtgenote van één van de machtigste en rijkste mannen van het land.
Heel haar leven had Gael haar best gedaan om weg te komen uit haar geprivilegieerde wereld. Ze had op het punt gestaan die wereld vaarwel te kussen, om bijna onmiddellijk in een wereld te lopen die mogelijk nog meer luchtkastelen bevatte.
Gael schrok op uit haar overpeinzingen door de bel. Rhys sprong op uit de sofa en rende al naar de gang. "Ome Caleb!"
Zo snel als ze kon draaide Gael zich naar Amy, die net de rijst afgoot. "Moreno komt eten?" siste ze. Haar hart beukte in een stevig rocktempo tegen haar ribbenkast.
"Ja?" Amy draaide zich naar haar om, een frons op haar gezicht. "Ik dacht niet dat dat een probleem zou zijn? Op Chris' bruiloft heb je ook aardig tegen hem gedaan. Ik heb jullie zelfs zien dansen."
Voor Gael kon antwoorden, troonde Rhys zijn lievelingsoom de woonkamer binnen. Daisy, die even oud was als Gael en Amy, ging onmiddellijk rechter zitten en haalde een hand door haar roodblonde haren. Haar ogen flikkerden geïnteresseerd toen ze Caleb opnam.
"Daisy, dit is Caleb Moreno, mijn beste vriend," stelde Ethan hen elkaar voor, terwijl Gael het tafereel met samengeknepen oogjes gadesloeg. De blik in Calebs ogen zei genoeg terwijl hij Daisy, die zelf niet lelijk was, keurend bestudeerde. Met moeite kon Gael haar vingers rond haar wijnglas losmaken.
"Gedraag je," fluisterde Amy haar toe, voordat ze de katvis uit de oven haalde.
"We kunnen zo aan tafel!" riep Amy, terwijl Caleb Daisy naar de eettafel in de eetkamer leidde. Daisy moest lachen om iets wat Caleb haar in haar fluisterde. Rhys volgde in hun voetstappen, terwijl Ethan Lilah meenam.
Tijdens het etentje keek Gael lijdzaam toe hoe Caleb zonder schroom Daisy versierde. Haar knokkels werden wit terwijl ze haar eten in stukken sneed. Ze kon bijna voelen hoe graag hij haar wilde kwetsen door haar te laten zien dat ze hem niets kon schelen en dat hij er geen problemen mee had om een goede vervangster te vinden.
En daarbij, het was Caleb Moreno, klootzak eersteklas. Wie was ze eigenlijk voor de gek aan het houden?
"Caleb, heb je het goede nieuws al gehoord?" vroeg Ethan, toen Amy iets aan Daisy vroeg.
Caleb keek op. "Welk goed nieuws?"
Amy hief glunderend haar glas. "Bobby heeft Gael eindelijk ten huwelijk gevraagd."
De blik die Caleb Gael toewierp, was doordrongen van kilte. "Oh, ja, dat nieuws," antwoordde hij achteloos en hij nam een slokje van zijn glas water "Christopher had me vanochtend al gebeld om die blijde boodschap over te brengen." Gael vroeg zich af of ze de enige was die de ironie in zijn stem kon horen. Haastig dronk ze haar glas wijn uit. "Proficiat met je dikke vangst, Gabrielle." Caleb hief zijn glas naar haar, keek veelbetekenend naar de ring om haar vinger en gaf Daisy terug zijn onverdeelde aandacht.
Rhys, die naast Gael zat, keek intens naar zijn tante, die haar glas wijn bijschonk en driftig met haar ogen knipperde. Haar voortanden beten op haar gestifte onderlip.
Gael wist goed genoeg dat ze niet jaloers mocht zijn. Zij was degene die in fout was, godverdomme, maar het deed pijn om het bewijs te zien van iets wat ze al jaren wist. Caleb Moreno was niets meer dan een hufter die haar zelfs niet verdiende.
Het etentje leek eindeloos te duren, maar na het dessert kon Gael eindelijk opstaan. Het enige dat ze nu wilde, was de uitgebreide drankvoorraad van haar ouders plunderen en in haar eigen bed slapen vannacht.
"Ga je al door naar je ouders?" vroeg Amy verbaasd. Ze had het vreemd gevonden dat Gael tijdens het eten zo stil was geweest, maar Amy had aangenomen dat Gael nog sukkelde met de jetlag.
"Ja," glimlachte Gael, die haar laatste glas wijn leegdronk. Haar brein voelde heerlijk beneveld aan.
"Blijf je bij je ouders?" vroeg Caleb verbaasd. Daisy scrolde ongeïnteresseerd op haar smartphone, terwijl Lilah aan haar mouw trok.
"Ja," antwoordde Gael, die haar leren jasje aantrok. "Een uitnodigend bed is alles wat ik nu nog wil zien, Moreno," zei ze, terwijl ze haar autosleutels vond.
"Gael," zei Amy bestraffend. "Je kruipt niet achter het stuur. Je hebt zeker vijf glazen wijn op."
Gael haalde achteloos haar schouders op. "Maak je geen zorgen, Amy. Ik ben nog prima in staat op zelf te rijden." Gael probeerde zichzelf zo recht mogelijk te houden. Tot haar grote opluchting wankelde ze niet op haar hoge hakken.
"Ik rijd je anders wel naar je ouders," bood Caleb galant aan. "Als Chris erachter komt dat ik zijn zusje in die toestand achter het stuur heb laten kruipen, dan kan ik mijn leven ook vaarwel kussen." Langzaam kwam Caleb overeind en zocht in zijn zak naar de sleutels van zijn Mustang.
Amy was dolgelukkig met het voorstel. "Laat je auto maar hier. Ethan brengt die morgenvroeg naar je ouders en dan kan jij ongestoord uitslapen voor je je vliegtuig moet halen. Anders blijf ik de hele nacht wakker van bezorgdheid"
Ethan schudde Calebs hand en Caleb ging even door Rhys' haren. "Tot morgen, kleine koning. Wees lief voor je zusje," zei hij, voordat hij Lilah een avondkus gaf.
"Dag Rhys, lieverd." Gael ging op haar hurken zitten om Rhys een kus te geven. "Ik zie je snel, oké?" Lilah gooide zichzelf in haar armen en Gael knuffelde haar. "Geen nood, prinses. Je ziet me snel terug."
Amy dirigeerde haar kinderen naar de woonkamer, waar Daisy zich al op haar vertrouwde plekje had genesteld. "Goed, Gael, een veilige reis teruggewenst naar de Oostkust en doe de toekomstige meneer de la Roche de groetjes van me!"
Gael glimlachte voordat ze de arm van Caleb rond haar middel voelde toen hij naar buiten leidde.
Buiten was het killer dan verwacht en Gael sloeg haar armen rond zich heen. Caleb maakte haar portier open en zonder oogcontact te maken stapte Gael in. Haar lichaam tintelde van zijn aanraking.
Het was pas halverwege dat iemand van hen sprak.
"Dus je vond het niet nodig om me persoonlijk op de hoogte te brengen van je heugelijk nieuws?" vroeg Caleb, die snel optrok met de Mustang. Gael klemde haar handen tot vuisten, terwijl haar ademhaling scherper werd. Ze was woedend, maar ze moest tegelijkertijd ook de aandrang bevechten om hem de mond te snoeren met haar eigen lippen.
"Waar denk jij dat je in hemelsnaam mee bezig bent?" snauwde hij naar haar toe. Zijn stem was donker van ingehouden razernij. Gael voelde hoe de wijn haar tong controleerde.
"Ja, dat is echt een heerlijk telefoontje om te maken, Moreno," beet ze hem toe. "Hey, Moreno. De seks van vorige maand was heerlijk en oh, voor ik het vergeet, ik ga trouwen over –" Gael viel stil toen Caleb eisend zijn hand hoog op haar dij legde en er hardhandig in kneep.
"Hou je mond, liefje. Ik moet niets horen over je oh zo perfecte man." In het duister van de nacht en de schemerige straatverlichting zag Caleb Moreno er bedreigend uit.
Gael trok zich niets aan van zijn waarschuwing en negeerde het onderhuids verlangen om haar handen rond zijn gezicht te leggen en hem te kussen. "Hij is inderdaad de betere man, Moreno," kaatste ze terug. "Goed dat je het toch zelf inziet."
Bruusk kwam de auto tot stilstand. Voor Gael het goed en wel beseft, had Caleb haar naar zich toegetrokken.
"Ik zal jou eens godverdomme laten zien wie de betere man is." Ruw plantte hij zijn lippen op de hare. Zijn hand gleed naar haar hals, nam haar stevig vast. Gael voelde hoe zijn vingers in haar huid priemden en snakte naar adem.
Haar vingers streken door zijn haren. Haar lichaam vormde zich naar het zijne en ze vergat alles om zich heen, net zoals haar eerdere woede.
Caleb stapte uit de auto en tilde Gael op. Gael had nauwelijks het besef om op te nemen dat Caleb hen naar zijn appartement had gereden voordat hij haar meesleurde.
Hongerig onderzocht hij haar lippen, eenmaal binnen in het trappenhuis. Gael voelde hoe haar schouders en billen hard tegen de betonnen muur aankwamen, maar het enige dat eraan toe deed, was zijn lichaam tegen het hare. Calebs handen streelden de bovenkant van haar dijen en hij tilde haar op, wikkelde haar benen rond zijn middel terwijl hij haar de trappen opdroeg.
Terwijl hij haar bleef kussen, maakte Caleb de deur van het appartement open. Gael zocht met haar voeten, gestoken in hoge zwarte pumps, naar steun op de vloertegels. Haar vingers duwden zijn jas uit, terwijl Caleb haar leren jasje op de grond liet vallen. Zijn tong onderzocht de zijkant van haar hals, terwijl hij verder haar zijden hemd open knoopte en van haar schouders duwde. Een kreun ontsnapte aan haar lippen toen zijn handen verder haar huid onderzochten.
Caleb was niet zoals Bobby, voorzichtig en teder. Rauw en wild eisten zijn handen en lippen haar op. Hij trok haar met haar haren dichter naar hem toe, alsof elke centimeter huid die hij niet aanraakte, verloren was. Gael voelde hoe haar schouders pijn begonnen te doen van haar eerdere brute kennismaking met de betonnen muur, maar het kon haar niets schelen. De pijn maakte dat ze juist meer wilde. Ze kon geen nee zeggen tegen Caleb, niet tegen wat hij met haar deed.
Haar handen gingen via zijn schouders naar zijn borst, richting de zoom van zijn T-shirt, terwijl haar vingers de stof omhoogtrokken.
"Uit," eiste ze, terwijl ze haar lippen van de zijne losmaakte. Haar ademhaling was gejaagd. Grijnzend trok Caleb het kledingstuk uit, voordat Gael zijn gezicht vastnam en hem passioneel kuste. Haar nagels drukte in zijn huid, maar het kon hem niets schelen. Hij kon haar zachte huid tegen de zijne voelen. Met één hand wist hij de sluiting van de fluweelzachte beha los te makken en trok het ding van haar af.
Gael reageerde door haar armen rond zijn hals te slaan. Zijn handen trokken verder een spoor naar beneden, over haar strakke jeansbroek en tilde haar op bij haar billen. Instinctief sloeg Gael haar benen terug rond hem, terwijl ze zich gewillig door hem naar de slaapkamer liet dragen. Op het lichtgrijze deken van het grote tweepersoonsbed liet hij haar neerzakken. Gael bleef haar armen rond zijn hals houden, hem met haar meetrekkend. Ze wilde niet dat hij haar los zou laten, niet nu. Ze voelde hoe Caleb met de band van haar jeans flirtte en ging met één hand naar zijn broeksknoop. Haar lippen vonden de zijne. Met haar andere hand ging ze over zijn borstkas naar zijn schouders, terwijl zijn armen haar bovenlichaam omknelden.
Gael wilde dat hij haar nooit meer los zou laten.
Uren later lagen ze onder de lakens. Caleb had zijn armen nog altijd stevig rond haar. Gael voelde slaperig de hitte van zijn lichaam tegen haar naakte rug. Haar hoofd lag op zijn bovenarm, terwijl haar linkerhand zijn onderarm vasthield. In haar hals voelde ze zijn zachte en rustgevende ademhaling.
Het enige dat Gael nog droeg, vlak voor ze in slaap sukkelde, was de verlovingsring, die schitterde in de zachte straatverlichting die door de halfgesloten gordijnen naar binnenviel.
Nee, hij zou haar nooit meer loslaten, lief.