De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

42 • zaterdag 11 mei 2013

Opgepast: onderstaand stukje bevat grensoverschrijdend gedrag! Ga er dus niet van uit dat alles wat ik hieronder beschrijf oké is in welke omstandigheid dan ook!

-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-•-

De muziek vulde de rokerige bar waar Gael net was binnengestapt.

Het was jaren geleden dat ze hier nog was geweest. De laatste keer was ze een verwarde en opstandige zeventienjarige tiener geweest die hier enkel kwam om, ja, om wat te doen eigenlijk?

Gael trok haar jasje recht en plofte neer op de barkruk. De barman gooide de theedoek over zijn schouder en draaide zich naar haar om.

"Wat mag het zijn, schoonheid?"

"Wodka-tonic, als ik jouw kleffe opmerkingen de hele avond moet verdragen," antwoordde Gael, die haar ogen opsloeg en de barman koeltjes aanstaarde.

De man, die een paar jaar ouder een paar jaar ouder dan Gael moest zijn, lachte en zijn grijze ogen flikkerden terwijl hij haar drankje mixte. "Deze is van het huis." Hij schoof haar het glas toe en Gael hief het, voordat ze het aan het lippen zette.

Verschillende glazen verder stond Gael eindelijk recht van de barkruk. De muziek was naarmate de avond vorderde harder gezet en veranderd naar snelle R&B en liet haar lichaam bewegen terwijl ze zich doorheen de dansende massa naar voren liep.

Doordat iedereen op de dansvloer stond, had Gael nauwelijks een kans om te wiebelen op haar hoge hakken. Het zwarte minirokje zat strak rond haar benen die ze in doorzichtige zwarte panty's had gestoken. De lichten gaven het donkere gebloemde zijden hemd dat ze droeg een intrigerende glans.

De bas van de muziek galmde in haar oren en gaf Gael, gecombineerd met de wodka die ze achterover had geslagen, de perfecte beneveling waar ze de hele dag naar had verlangd.

Sinds ze gisterenavond Caleb had gezien, waren al haar zenuwen strakgespannen.

De hele ochtend was haar concentratie om te studeren verdwenen. Ze had achter haar boeken gezeten en kon geen enkel woord dat ze had gelezen herinneren. Ze had geprobeerd om Bobby te bellen, maar ze had enkel zijn secretaresse Lillian aan de lijn gehad, die haar bars had meegedeeld dat meneer McGee in een vergadering zat en absoluut niet gestoord wilde worden.

Lillian had een hekel gehad aan Gabrielle zodra ze haar had gezien in het kantoor van haar baas, op wie ze stiekem een gigantische crush had ontwikkeld zodra ze hem had ontmoet. Lillian, die zeven jaar ouder was en alleen in een klein appartementje met haar vier katten woonde, wist dat Robert McGee haar nooit op die manier had gezien. Maar ze kon het niet laten om zijn knappe verloofde, die Lillian een arrogante, leeghoofdige trut vond die enkel uit was op het fortuin van de McGees, elke keer af te snauwen en te beletten om Robert McGee te spreken.

Het was niet omdat die verloofde een knap, jong en mager scharminkel was, dat Lillian elke keer moest springen voor haar.

Zodra Lillian de hoorn op de haak had gegooid, was Gael achterover op het grote bed in de hotelkamer gevallen en had ze haar hoofd begraven onder de kussens. De boeken waren in een slordige stapel langs het bed gevallen en Gael had niet de moeite gedaan ze op te rapen.

De namiddag had ze gespendeerd aan het voeteinde van Lorelei's ziekenhuisbed, met baby William in haar armen. William werd nu al door iedereen Wills genoemd. De naam William had Lorelei gekozen, als eerbetoon aan haar overleden opa en Chris was meteen akkoord gegaan.

Lorelei had honderduit gepraat over de bruiloft die in de herfst op het programma stond. Ze hoopte maar dat haar ouders voor Wills wilde zorgen, omdat een bruiloft niet de ideale plaats was voor een pasgeboren baby.