Sorry sa mga taong nabitin. Ngayon pwede niyo ng basahin yung part 1. Haha.
Thank you sa mga naghintay! :)
Sana naman this time hindi na kayo mabitin. :)
-Hazelnot
"You can never choose what you get in life, but you can choose how it affects you." -emptysweethanger
Chapter 40
Andrea’s POV
Hanggang ngayon hindi pa din siya tumitigil sa pagtitig sa kin!
“May dumi ba ko sa mukha?” Medyo mataray kong tanong sa kanya. Kasi naman kumakaena ko tapos siya pinapanuod ako, paano ako makakakain ng maayos neto? Gutom na gutom pa man din ako! Tsk.
“Wala, sorry kasi natutuwa lang talaga ako, hindi ko lang to ineexpect.” Napangiti ako somehow sa sinabi niya, ang weird niya talagang tao!
Dahil natuwa ako sa kanya, tinitigan ko siya sa mata. That eye to eye contact lasted for 3 secs. Hanggang dun lang ang kaya ko! Ang hirap talaga! Sobrang nakakailang! Ayoko ng i-eloborate pa yung titigan na yun.
“Hindi ko talaga kaya makipagtitigan! Tsk.” At mas lalong lumapad yung ngiti niya sa sinabi ko! Anong nakakatawa dun.
“Ang ganda ng mata mo. At nakakatakot kang tumingin! Hahaha.” See, ang weird talaga niya. At ang gulo niya pa!
“Hindi ko alam if compliment ba yan o ano.”
“Compliment yan! :)” Nakakaloko yung ngiti niya! -__- Parang nangaasar lang kasi.
“Alam mo bang ikaw lang ang taong nagsabing nakakatakot yung mga mata ko. Marami kasing pumupuri sa mata ko, tapos ikaw sasabihin mo lang nakakatakot? Weird mo talaga!”
“Baka naman kasi ako lang ang tinitignan mo ng ganyan. Tinatakot mo ba ako?” Nakakatuwa kasi parang natatakot talaga siya! Haha. Ang saya naman neto, kasi first time na may mga natakot sa mata ko!
“Hindi, bakit natatakot ka na ba?” Sinubukan ko ulit siyang titigan sa mata, literal na eye to eye.
“Oo na nakakatakot ka!”
“Hahahahaha.” This time hindi napigilang tumawa ng malakas, kasi natakot siya talaga! I can see it in her eyes. Ano ba to ang mean ko naman sa kanya. First meeting pa lang eh, at mukang last meeting na din.
“Tara, lipat tayo ng mall, para naman mabawasan yang pagtitig mo sa kin.” I said, then I smiled. Kahit naman muka akong mataray, mabait din naman ako. Hindi lang talaga ako showy, sweet, o kung ano man. Ang korni kasi ng ganun! Hindi bagay sa kin, kasi hindi naman talaga ako ganun.
Naglakad lang kami, kasi malapit lang naman yung mall kung saang Jollibee kami nagkita.
Ako ang nagsuggest na maglakad na lang kami, kasi mahangin naman, buti na lang tumigil yung ulan, at mukang wala naman ng bagyo. Ang lakas din naman kasi ng trip netong si Clarice, saka makikipagmeet kung kelang bumabagyo pa! -___- Ang hassel tuloy maglakad, kasi basa yung daan.
“Maglalakad lang tayo?” Hindi ba nya alam na malapit na lang yung mall dito? Kung iligaw ko kaya siya? Haha. Ang sama ng naiisip ko. Pero wala naman akong balak gawin yun. :)
“Oo, bakit hindi ka ba sanay maglakad? Kung gusto mo mag taxi ka, tapos kita na lang tayo dun sa mall?” Saka ko siya nginitian. Haha. Ang sarap niyang asarin.
“Sama mo talaga eh, gusto mo atang umuwi na eh.” Tsk bakit ba ang drama niyang tao? -__-
“Oo kasi gusto ko ng humiga, ang lamig ngayon, namimiss ko na yung kama ko.” Umacting pa talaga akong parang antok na antok, para convincing na namimiss ko na yung kama ko! Haha.
“Grabe ang mean mo! Sige na umuwi ka na.”
“Talaga? :)” Halatang naiinis na siya, at natutuwa akong asarin siya. Talagang ngumiti ako at pinakitang ang saya ko at makakauwi na ko, kulang na lang ay magtatalo ako sa kinatatayuan ko para tuluyan siyang maasar sa kin at umuwi na siya.
Ang sama ko ba? Haha. Hindi ko lang maintindihan bakit bigla na lang akong natuwa sa pangaasar sa kanya. Sana naman hindi siya mainis sa kin ng tuluyan.
“Tara na nga!” Biglang sabi ni Clarice. Hindi ko alam bakit hindi siya napipikon sa kin eh. Pero good thing kasi ayoko namang ang end up neto ay mag walk out siya.
Naglakad na kaming dalawa papuntang mall, walking distance lang naman, mga dalawang kembot at isang tumbling lang nandun na yun mall.
“Dun na lang tayo tumawid, sa banda dun?” Sabi ko sa kanya. Ang totoo nyan, takot akong tumawid, lalo na pag madaming sasakyan. Ewan ko ba, para akong bata. Ang tagal tagal ko na dito sa Manila pero hindi pa din ako marunong tumawid mag-isa.
Lagi nga akong tinatawanan ng mga kaibigan ko, kasi nga parang hindi daw ako mabubuhay ng mag-isa. Well sa pagtawid lang naman yun, pero sa bahay naman, kaya ko kasi wala namang sasakyan dun! Haha.
“Bakit?” Tanong niya.
“Basta lang.”
“Halika na tawid na tayo.”
“Ayoko, mamaya na.”
“Parehas din naman yung doon sa dito, ikaw ata ang weird!” Oo masasabi kong weird ako sa bagay na yun. Dahil hindi ko magawa yung simpleng bagay na yun, takot kasi talaga ako.
“Basta ayoko!” -___- Sumimangot na lang ako na parang batang inagawan ng kendi.
O___O
Nagulat ako ng bigla niyang hinawakan yung kamay ko at inalalayan niya akong tumawid.
All of a sudden biglang naging abnormal yung tibok ng puso ko, parang bumilis. Nagulat kasi ako sa ginawa niya. Hindi kasi ako sanay na hinahawakan ako. Madalas naiinis ako, o di kaya naman ay naiirita ako. Pero this time, hindi ako nakaramdam ng ganun.
Pinilit kong tanggalin sa isipan ko ang kakaibang naramdaman ko dahil ayokong mas lalo akong mailang sa kanya.
“Takot kang tumawid nu?” Tanong niya sa kin, saka niya binitawan ang kamay ko at nginitian niya ako. Parang nangaasar na hindi ko maintindihan. -___-
“Oo na! Tara na.” Tumalikod na lang ako at naglakad ako at nagsimulang maglakad. Kasi nahiya ako bigla. At pakiramdam ko uminit yung mukha ko.
Lingon ako ng lingon sa likod dahil mas nauuna akong maglakad sa kanya. Hindi ko alam kung mabilis lang ba akong maglakad o sadyang mabagal lang siya.
Naiilang tuloy ako lalo. Alam ko naman awkward, pero syempre gusto ko din siyang makausap habang naglalakad. Kaso paano ko naman siya kakausapin kung nasa likod at feeling ko tatakbuhan niya ako anytime?
“Ayaw mo ba kong sabayan maglakad?” Pinipilit kong maging comfortable sa kanya, kahit na mahirap.
“Gusto ko nakikita lang kita, baka kasi bigla lang tumakbo at iwan ako dito.” Nakakatawa naman, parehas kami ng iniisip tungkol sa isa’t-isa. Sino ba naman kasi ang taong gugustuhing maiwan? Wala naman diba?
“Okay okay.” Dineretcho ko na lang ang paglalakad ko. Muka namang hindi niya ako tatakbuhan eh.
Nung makarating kami sa mall, cr agad ang hinanap ko kasi naiihi na ako.
“Okay lang bang magcr muna tayo? Kasi naiihi na ako?” Akalain mong naiihi din siya. Haha.
“Sige sakto naiihi na din kasi ako.” Sagot ko sa kanya.
Pagdating sa cr, nauna akong pumasok sa isang bakanteng cubicle. Medyo matagal akong umihi kasi, ganun talaga ako eh! :) At pagtapos ako nagulat ako nandun na siya sa labas, na para bang kanina pa ako hinihintay.
“Umihi ka ba talaga?” Tanong ko sa kanya.
“Oo, binilisan ko kasi kinabahan ako, baka kasi pag labas ko wala ka na.”
“Okay, tara na? :) Ano palang gusto mong gawin? Kasi ako, masaya na kong maglakad at magmasid ng tao pag nandito ako sa mall. Ikaw ba?”
“Hindi ko gawain ang magpunta ng mall ng mag-isa, at kapag magisa ako, madalas bibilin ko lang yung gusto ko tapos aalis na din ako.”
“Bakit ba iniisip mo na mag-isa ka, kasama mo kaya ako.” Nagiging mabait na ako sa kanya kahit paano para naman mawala yung takot niya sa akin. Haha.
Hindi ko alam kung namula ba siya, o baka naman guni-guni ko lang yun. Para kasing bigla siya kinabahan at parang hindi mapakali. :)
Naglakad lang kami ng naglakad sa mall. Lahat na ata ng floors ay napuntahan namin. Bawat sulok ng mall at nadaan na namin.
Surprisingly kahit na first meeting namin to, meron at meron naman kaming napagkukwentuhan. Madalas kung ano anong random facts ang naikukwento ko sa kanya, and gaya ng sabi ko, natutuwa ako sa kanya kasi, she was nice enough to listen.
“Alam mo bang natakot talaga akong pumunta ngayon dito sa meet up natin?” I suddenly open up the topic ng about dito sa meet up namin. I just feel like sharing these to her.
“Alam mo bang natakot ako na baka hindi ka pumunta ngayon?” Medyo nagulat ako sa sagot niya. Parang hindi naman kasi ganun ang ineexpect kong magiging sagot niya sa kin.
“Why?”
“Ang hirap kayang mahintay sa isang tao, lalo na kung hindi ka sigurado kung dadating ba siya at magpapakita sayo.” Nakunsensya naman ako na nagisip akong wag pumunta. Pero kasi she was nice, and hindi naman talaga ako papayag na makipagkita sa kanya kung sa tingin ko masama siyang tao.
“Sabagay. May point ka. Pero hindi ka naman dapat kabahan, kasi gaya nga ng sabi ko, may isang salita naman ako.” At nginitian ko siya.
Sa mga simple usapan namin, hindi ko ineexpect na kahit paano mababawasan yung awkward phase. Kasi akala ko, hindi kami magkakaroon ng mayos na conversation, but then I guess I was wrong.
Nung mapadaan kami sa Mcdo, bigla kong naalala na mahilig sa ice cream tong si Clarice. Parang gusto ko din tuloy ng fries, kaya inaya ko siya.
“Gusto mo Mcdo? Kasi kanina pa tayo naglalakad, wala naman tayong mapuntahan, upo na lang tayo para makapahinga naman tayo.”
“Sige sige. Gusto ko lang naman magfloat. Ewan ko ba parang na-uhaw ako bigla. :)”
Para din pala siyang bata na tulad ko. Makulit din at mababaw yung kaligayahan. Mcdo lang pala magpapangiti sa kanya. Haha.
“Anong gusto mo? Ako na magorder? :)” Yung totoo, masipag ba siya? Bakit okay lang sa kanya lagi na siya na lang magorder, kung ako di ako papayag, unless napilitan ako. Haha. Minsan kasi tamad talaga ako eh.
“Gusto ko ng fries, hati na lang tayo sa isa, tapos sundae.”
“Huh? Diba hindi ka pwede mag ice cream?” Bawal nga sa akin ang ice cream, sumasakit kasi yung tyan kapag kumakaen ako nun, pero kung minsan lang naman, okay lang siguro.
“Okay lang yan minsan lang naman, pero kapag sumakit yung tyan ko, bahala ka na.”
Hindi naman na siya nagtanong at nagorder na lang. Pagbalik niya sa table naming, bigla akong nauhaw.
“Kuha mo naman ako ng tubig, please?” Sabi ko sa kanya at nagpaawa talaga ako, kasi ayoko ng tumayo pa.
Tumayo naman siya agad at kumuha ng tubig. Ni kahit anong reklamo wala akong narinig sa kanya. Bakit kaya sinusunod niya lahat ng sinasabi ko? Wala naman siyang mapapala sa kin.
Habang kumakaen kami ganun pa rin siya, tingin pa din ng tingin. Ay hindi, literal na tinititigan talaga niya ko. Kaya naman imbes na mailang ako at hindi makakain, hinayaan ko na lang siya.
“Nakakaboring ba akong kasama? :)” Biglang tanong ni Clarice habang kumakaen kami.
“Hindi naman, siguro kakaiba lang yung feeling, kasi first meeting natin to, kaya hindi maiiwasan yung awkward stage.” Kahit na alam kong at some point naghehesitate siya, nakikita ko na pinipilit niya wag maging awkward, pero hindi talaga maiiwasan yun eh.
“Hmmmm, kung sabagay. Alam mo ba, kanina habang hinihintay kita kanina, naisip kong magback-out sa sobrang kaba ko.” Nalungkot naman akong malaman na naisip niya yun. Pero gets ko naman siya kasi naramdaman ko din yun. Normal ata to, lalo na sa kin na first time na gawin to.
“Talaga? So bakit tumuloy ka pa din?” Nacurious ako bigla sa dahilan niya, bakit mas pinili niyang hindi magback-out.
“Minsan lang kasi to, ayokong palagpasin yung chance na makita ka, at makasama ka kahit isang araw lang. Atleast masasabi ko na atleast once, nakasama ko yung taong dahilan bakit nakabuo ako ng story sa Wattpad. Ayoko din magkaron ako ng what ifs in the future.” May point siya. Sana lang hindi siya nagsisi na tumuloy siya kahit alam kong boring ako kasama. Haha.
“Ikaw ba hindi ka naboboring sa kin? Kasi madalas tahimik lang ako kapag hindi ko pa talaga kaclose yung isang tao.”
“Hindi, masaya ka naman kasama, kahit na may pag ka-weird ka! Hahaha”
“Ang sama mo!” -__-
“Joke lang! Nakakatuwa ka actually kasi ang dami mong alam. And the fact na nandito ka sa harap ko ngayon, mas nakakatuwa.” Ang gaan naman sa pakiramdam na may isang taong natuwa sa pagiging boring ko! Haha.
“Ah okay. :)” Hindi ko alam irereact ko eh, kaya nga nginitian ko na lang siya. Baka kasi isipin na naman niyang tinatakot ko siya. Ayoko namang may taong matakot sa magaganda kong mata.
“Ang cute ng pisngi mo! Ang sarap pisilin!”
“Galawin mo na lahat pero akin lang yung pisngi ko, at bawal siyang hawakan.” Kung maka-asta ako, para bang may kalaro akong balak agawin yung laruan ko. -__- May times talagang nagiging isip bata ako, tulad ngayon.
Naglakad ulit kami. Nagulat na lang ako nung nasa escalator kami bigla na lang niyang ginulo yung buhok ko. Kaya tinitigan ko lang siya na may blank expression.
“Sorry na! Nakakatakot kang tumingin, gusto ko lang guluhin buhok mo, gusto ko malaman kung maiinis ka. :)” Totoong ayaw kong hinahawakan yung buhok ko, pero this time, hindi naman ako nainis, dahil nakisama yung buhok ko, bagsak siya, kaya medaling ayusin.
“Pasalamat ka, hindi ako bad hair day ngayon, kasi kung hindi, bad mood na ko. :)”
Kung iisipin ko, wala naman talaga kaming ginawa kundi kumaen at maglakad, pero hindi ko namalayan yung oras, ang bilis, kelangan ko ng umuwi.
“Huy, sorry pero kelangan ko ng umuwi. Kasi nagsinungaling lang ako sa ate ko na pupuntahan ko yung blockmate ko, and baka hanapin na niya ako. So I have to go.” Ayoko pa sanang magpaalam kaso kelangan.
“Okay lang, thank you ha! :)”
“Thank you din!” Ginulo niya ulit yung buhok so for the last time. Natuwa ako sa kanya, kasi alam kong gusto niyang pisilin yung pisngi ko, kaya yung buhok ko na lang ang pinaginteresan niya.
Naglakad na siya palayo sa akin, at sumakay ng taxi. Ako naman naglakad na din. Hinintay ko pa talagang makasakay siya, kasi baka sundan niya ko sa bahay namin. :)
Hindi ko ineexpect na matutuwa ako ngayong araw na to. Expect the unexpected.