Chapter 15
"Janine!" sigaw sa akin ni Nathalia habang itinuturo iyong Wedding booth kung saan siya nakatao. Kanina pa kasi ako nawawala dito sa college intramurals. Wala naman akong sports na sinalihan at mas lalong ayokong tumambay sa booth ng HRM Department.
Nalaman ko kagabi na maglalaro nga ngayon si Ivan dito sa Malaya kasama yung iba pang graduates. Nakaka-excite! Ngayon ko lang siya mapapanood na maglaro ng basketball suot ang Malayan Jersey! Iyon nga lang si Nathaniel ang makakalaban nila since College of Engineering ang nag champion sa basketball. Hindi ko alam kung sino ang i-ccheer ko. Ang bestfriend ko ba o ang boyfriend ko? Alam ko naman kasing nagtatampo sa akin si Nate at ilang araw na din kaming di nagkaka-usap matapos ang date namin sa Star City. Hay.
Ngayon ako napapaisip na sana hindi nalang ako minahal ni Nate. Ito na ata ang kinatatakutan ko, ang mawala ang friendship naming dalawa ni Nathaniel. Ang tagal na naming magkaibigan tapos marami ng nagbago. Pagkatapos ng halik na iyon alam kong hindi na magiging katulad ng dati ang relasyon namin.
"Mukhang malakas ang benta nitong booth ninyo." pansin ko sa booth nila na mukha talagang makatotohanan. Hinawakan ko pa yung marriage certificate pati yung laruang singsing. Haha. Parang highschool lang na ilang beses kong tinatakasan.
"Malakas talaga! Idodonate namin yung kalahati sa orphanage tapos yung kalahati naman pondo ng department namin. Ikaw wala ka bang gagawin?" umiling lang ako at nagkibit balikat. Kanina pa nga ako palakad lakad, kung hindi lang dahil sa attendance at sa laro ni Ivan malamang hindi ako papasok ngayong araw na ito.
Malapit ng mag start ang game nila Ivan kaya naman tatambay muna ako dito sa wedding booth. Bored na bored na ako! Nakita ko yung isang kaklase namin ni Nathalia sa Pol. Sci na lumapit sa wedding organizer at may ibinulong at nagbigay ito ng pera. Hindi ko na sana papansinin kasi pareho silang nakatingin sa akin. Uhm anong meron? Tinignan ko si Nathalia na nagtataka kaya naman tinignan niya yung papel na hawak nung kasama niya.
"Champagne Janine D. De Vera, arestado ka."
"What?!!" bago pa ako nakapalag ay may posas na ako sa kamay.
"Kanino naman ako ikakasal?!" wrong move! Kung kailan naman nandito ako sa Wedding Booth saka may nag set up sakin.
"Sino nama----" bago ko pa matapos ang tanong ko ay bumungad na sa akin si Nathaniel na pumapalag sa mga nakahawak sa braso niya upang hindi siya makawala.
"Sino ba kasi yan! Kitang may laro pa ko! Pag kami na-default." huminga muna ako ng malalim habang hinihintay siya dito sa may altar. Ako pa talaga ang naghihintay! Actually pwede ko naman bayaran ang booth para hindi ituloy 'tong fake wedding pero ayokong masaktan ulit si Nathaniel. I just can't.
Walang ginawa si Nathaniel dati kundi ang protektahan ako at palagi siyang nariyan sa akin. Kung sana mutual lang ang nararamdaman naming dalawa edi sana hindi komplikado sa pagitan naming dalawa. Pero naibigay ko na ang sarili ko kay Ivan. Sakanya na dedicated ang puso ko, hindi lang puso kundi ang buong pagkatao ko. Ganito ako magmahal, buong buo at minsan sobra sobra pa na hindi ko na magawang lumingon pa sa ibang lalaki.
"Nandito na pala ang bride and groom. Simulan na ang kasalang ito!" nilagayan kami ng magkabilang posas ni Nathaniel at humarap sa altar. Spell awkward?!! Walang nagsasalita sa aming dalawa at ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Ang bilis ng pintig ng puso ko! Pakiramdam ko lahat ng dugo ko napunta sa mukha ko.
"Baka akalain mo ako nagbayad nito." napangiti naman ako kahit na awkward ang sitwasyon namin. Defensive!
"Hindi ah." bulong ko din. Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko ng hinawakan niya ang kamay ko at inilapit niya pa ako sa kanya. Namiss ko siya! Namiss ko yung komportableng pakiramdam kapag kasama ko siya. Si Nathaniel ang comfort zone ko. Sa paglabas ko sa shell iniwan ko na din siya. Hay.
Naalala ko pa dati gustong gusto niyang naglalaro kami ng kasal-kasalan. Hindi ako pumapayag dahil para ko siyang kapatid, hindi ko alam na kung kailang matatanda na kami saka pa kami maglalaro nito. Napapangiti nalang ako kapag naaalala ko yung childhood memories naming dalawa. I don't want to lose him. Simula pagkabata siya na ang kasama ko, pagtulog lang ata ang nakakapaghiwalay sa amin noon. Well, alam kong maraming nagbago. Pati yung inosente naming pakikipagkaibigan ngayon may iba ng kulay.
Ngayon ko naisip na hindi nga constant ang lahat ng bagay. Hindi pwedeng masanay ka sa isang bagay dahil lahat ay nagbabago. Kailangan matuto kang mag-adjust.
"Ikaw Nathaniel E. Cueva, tinatanggap mo ba si Champagne Janine De Vera bilang iyong asawa sa hirap at ginhawa..." wala na akong maintindihan pa sa lahat ng mga sinasabi ng pekeng pari dahil mataman kaming nakatingin sa mata ng isa't-isa ni Nathaniel. Nahuhulog ako sa mga mata niya, nagsusumigaw sa mga ito kung gaano niya ako kagusto at wala akong magawa para suklian iyon.
"I do." napalunok ako ng hindi pa rin inaalis ni Nathaniel ang kanyang tingin sa akin ng sabihin niya ang salitang 'I do'. Sincere niyang pinakawalan ang dalawang salita na iyon. Dalawang beses pang inulit ng pekeng pari ang tanong niya sa akin bago ako makabalik sa sarili kong pag-iisip.
"I do." mahina at nahihiya kong sagot. Napansin ko kasing marami ng nakapalibot sa aming dalawa. Ikaw ba naman ikasal kay Nathaniel Cueva! Maraming nagpapalista sa kanya pero sakin lang siya nakasal. Ang ganda ko lang talaga diba?
"And now you may kiss the bride." napalingon ako sa pekeng pari dahil sa sinabi niya. Walang kaabog abog na hinawakan ni Nate ang batok ko at kinabig ako upang magtama ang mga labi naming dalawa. Halos hindi na ako makapalag ng mas lumalim pa ang mga halik niya at narinig ko ang pagtilian ng mga tao sa paligid namin.
Pulang pula at nag-iinit ang mukha ko ng pinakawalan niya ako. Mas lalo akong nawala sa katinuan ng ngumiti pa siya ng nakakaloko. Akala ko noong una ay ako ang nginingitian niya ngunit napansin ko na mayroon siyang tinitingnan sa likuran ko kaya naman napalingon na din ako. Kung kanina ay pulang pula ako ngayon naman ay namumutla ako sa sobrang kaba. Kanina pa ba nanonood sa amin si Ivan?!! Hindi ko alam kung saan hahagilapin ang sasabihin ko. Gusto kong magpaliwanag pero hindi ko alam talaga kung ano ang sasabihin.
"Just great!” kinakabahan ako sa calmness ni Ivan. Tumalikod lang siya sa amin at naglakad habang ako naman ay nanlalamig dahil sa reaksyon niya. Patay ako!
“Let’s go. Magsisimula na ang laro namin. Gustong gusto ko ng maglaro.” Napabuntong hininga na lamang ako ng tanggalin na ang posas namin at hinawakan niya ang kamay ko ng mahigpit at hinila papunta sa court.
Naupo lang ako sa pinaka malapit na bleachers at pigil hiningang hinihintay magsimula ang laro. Ramdam na ramdam ko ang tensyon sa pagitan ng dalawang grupo lalo na kay Nathaniel at Ivan na kanina pa nagsusukatan ng tingin. Naramdaman kong tumabi sa akin si Nathalia at hinawakan ang kamay ko.
“Gusto ko ng matapos ang larong ito ng makausap ko na si Ivan. Paniguradong galit iyon sa nakita niya.” Matapos ng lahat ng nangyari sa amin makikita niya akong may kasamang iba?!! Ang malala pa dun ay kahalikan ko pa ang bestfriend ko! Gusto kong magpaliwanag! Ayokong mawala ang tiwala sa akin ni Ivan.
“Patience Ja.” Napabuntong hininga na lamang ako at nag focus sa laro.
Sa simula ay ayos pa. Lamang ang team ni Ivan ngunit ng bandang third quarter ay nagiging mainit na ang labanan. Humahabol ang ECE at talagang gitgitan. Nakaka-ilang foul na din si Nathaniel at isang foul na lang ay gagraduate na siya.
“Pwede bang mag time out muna? Kausapin mo si Nate, mukhang wala siya sa wisyo.” Kanina pa nagkakasakitan sina Ivan at Nate at wala akong magawa kung hindi manood lang dito sa kinauupuan ko.
Hindi ko alam kung nagmintis ba ako sa panonood dahil bigla nalang pumito ang referee at nagkagulo na ang lahat lalo na ang mga babae. Napahawak ako sa bibig ko ng makita si Nathaniel na namimilipit sa sakit habang hawak nito ang binti nito. On instict ay agad akong napatakbo sa kinaroroonan niya. Wala akong pakialam sa dami ng tao basta ang mahalaga ay marating ko kung nasaan si Nathaniel.
“Nate! Nate!” sigaw ko habang hawak ko ang mukha niya. Bakas talaga sa kanyang mukha kung gaano siya nasasaktan ngayon.
“Tumawag kayo ng ambulansya dali!” sigaw ko pa sa mga taong nasa paligid ko.
“Ako ng tatawag ng ambulansya.” Napatigil ako sa pagpapanic at kinakabahang tumingala upang tignan kung sino ang nasa tabi ko.
“I’ll explain later babe but please not now. He’s my bestfriend. I need to help him.” Pagsusumamo ko upang intindihin ako ni Ivan pero ngumiti lamang siya.
“Janine, ang bestfriend hindi hinahalikan lalo na at may boyfriend ka.” Mariin at kalmado niyang sagot sa akin. Gusto kong maiyak sa coldness niya pero alam ko namang mali ako.
“Ivan please.” Hindi na niya ako hinayaan pang magsalita dahil tinalukaran na naman niya ako. Gosh! Hinawakan pa ni Nate ang kamay ko. Nakaka-pressure! Hindi ako makaalis para magpaliwanag sa mahal ko, hindi ako makaalis dahil masasaktan ako ang bestfriend ko.
Saan ba ko dapat lumugar?
to be continued...