2 μήνες μετά
Κάθε πρωί ξυπνούσαμε αγκαλιά και κοιμόμασταν αγκαλιά επίσης. Μόνο που τον άγγιζα ξανά και ήμασταν "ευτυχισμένοι" ήμουν ευγνώμων. Δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στη σχέση μας. Είναι αστείο να λέω "σχέση" ενώ έχω να κάνω με τον Harry. Έναν άνθρωπο που ποτέ μέχρι τώρα δεν δεσμευόταν και εκμεταλλεύτηκε κάθε ηλικίας, κάθε τύπο γυναίκας, ότι θηλυκό περνούσε από μπροστά του μονο και μόνο για να πάρει εκδίκηση από μία. Δεν φέρθηκε ποτέ σε καμία διαφορετικά και υποστηριζε πως όλες ήταν ίδιες χωρίς να δώσει καμία ευκαιρία σε κάποια από αυτές εκτός από εμένα.
Αυτοί οι δύο μήνες πέρασαν γρήγορα και όμορφα. Με γέλια, με αγκαλιές, με τραγούδια, με χορό, με έρωτα. Αληθινό έρωτα σαν αυτούς στα παραμύθια όμως αυτό είναι που φοβάμαι. Κι αν δεν είναι αληθινό; Πώς μπορείς να δεις μέσα στην καρδιά και το μυαλο του ανθρώπου; Να διαπιστώσεις αν όντως αυτά που σου λέει είναι πράγματι αληθινά; Γίνονται όλα αυτά; Κι αν όχι γιατί; Ίσως να είναι αυτό η μαγεία του έρωτα. Μάλλον είναι το " Σ ' αγαπώ επειδή το θέλω, οχι επειδή περιμένω να μ ' αγαπήσεις και εσυ." Δεν περιμένεις ανταπόδωση από κάποιον που αγαπάς γιατί δεν σου το ζήτησε εκείνος. Στην περίπτωση την δική μου λοιπόν δεν ξέρω πως θα μπορούσα να εξηγήσω την αγάπη μεταξύ μας.
Το πιο αστείο είναι το ότι πάντα ήμουν φεμινίστρια και είμαι με κάποιον που έχει πληγώσει δεκάδες φορές άλλες γυναίκες. Έχει γίνει πιο ήρεμος τελευταία, πιο γλυκός και με εκπλήσσει ευχάριστα όμως βλέπω ότι κάτι τον βασανίζει. Κι αν είναι αυτό που φαντάζομαι; Δεν θα το αντέξω.
"Γύρισα!" Άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα. "Φώναζα αλλά δεν με άκουγες."
"Συγγνώμη, αφαιρέθηκα." Απολογήθηκα. "Πώς πήγε η μέρα σου;" ρώτησα τον φίλησα ενώ ξάπλωνε δίπλα μου στο κρεβάτι.
"Πολύ καλά. Η δική σου;" ρώτησε με την σειρά του.
"Καλά. Τελείωσα νωρίτερα σήμερα."
"Προφανώς." Με γαργάλησε.
"Σ ' αγαπώ." Με τράβηξε κοντά του απότομα και με φίλησε στο μέτωπο.
"Και εγώ." Απάντησα όμως ο τρόπος του είχε μια ανησυχία. Σαν να μην ήταν σίγουρος για κάτι μα δεν μου έλεγε τι είχε. Σωπασα και έμεινα στην αγκαλιά του για μια ακόμη φορά. Ένιωθα ασφάλεια εκεί μέσα. Ήταν το αγαπημένο μου μέρος. Τα μάτια του ήταν τα μόνα που μου έδιναν ελπίδα να συνεχίσω μετά τον χαμό του Louis και μετά εκείνος ήταν δίπλα μου. Στην αρχή και στο τέλος. Αν υπάρχει αρχή και τέλος, η μέση έλειπε στην ιστορία μας λόγω του φόβου να αισθανθεί. Λόγω του φόβου μου να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα με σθένος και να πάω να τον βρω και να του πω ότι είχα να του πω την στιγμή που έφευγα από το σπίτι του. Εκείνη την νύχτα που ίσως ήμουν έγκυος το παιδί του. Ένα παιδί με τον Harry λοιπόν, ίσως να το ήθελα πολύ τότε. Ίσως να το θέλω τώρα πολύ όμως ξέρω ότι εκείνος δεν θέλει. Ζω για την ελευθερία μου και αυτός για την δική του όμως αν μπορούμε να ζήσουμε δεσμευμένοι ίσως φτιάχναμε μια δική μας ελευθερία. Όμως ελευθερία με όρια δεν υπάρχει και ούτε υπήρξε ποτέ. Η ψυχή του ανθρώπου ήταν και θα είναι πάντα ελεύθερη. Κι αν νιώθω ότι στον Harry έχω βρει εκείνον που θα με στηρίξει όταν δεν είμαι καλά; Κι αν όταν με αγκαλιάζει και με φιλάει ξεχνάω ότι με προβληματίζει; Κι αν οταν κάνουμε έρωτα στέλνει ένα ρίγος σε όλο μου το σώμα και η καρδιά μου φτερουγίζει; Κι αν θέλω να κάνω τα παιδιά του και να ζήσουμε μαζί ευτυχισμένοι για πάντα; Κι αν θέλω να γεράσουμε μαζί και να είμαστε όπως είμαστε τώρα; Αγκαλιά στο κρεβάτι μας, ερωτευμένοι σαν παιδιά. Κι αν εκείνος δεν θέλει να δεσμευτεί θα πρέπει να προχωρήσω την ζωή μου και να βρω κάποιον άλλο. Να κάνω παιδιά και να γεράσω σε μια αγκαλιά μου η καρδιά μου δεν θα φτερουγίζει και τα μάτια του δεν θα μου δίνουν ελπίδα. Κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα να σκέφτομαι τα δικά του μάτια, τα δικά του χέρια να κρατάνε σφιχτά το κορμί μου. Το στομάχι μου να γεμίζει πεταλούδες κάθε φορά που βρισκόμουν δίπλα του.
"Είσαι καλά;" με ρώτησε χαιδεύοντας τα μαλλιά μου. Είχε ξαπλώσει με τα ρούχα και είχε βγάλει τα παπούτσια του μόνο ενώ το κεφάλι μου ακουμπούσε στο γυμνό του στέρνο που το πουκάμισο άφηνε ακάλυπτο.
"Ναι.. Εσύ τι έχεις;"
"Σκέφτομαι.... Αν τελειώσει αυτό που νιώθω για σένα;" ρώτησε και ξαφνικά μου ήρθε να κλάψω. Κι αν τελειώσει εγώ τι θα γίνω;
"Ότι είναι να γίνει θα γίνει." Απάντησα βιαστικά και σηκώθηκα από το κρεβάτι.
"Αύριο θα βγούμε το βράδυ με κάτι φίλους μου εντάξει;" άλλαξε θέμα.
"Εντάξει. Εγώ πάω για μπάνιο έχει φαγητό στον φούρνο αν πεινάς." Είπα και μπήκα γρήγορα μέσα ενώ κλείδωσα την πόρτα πίσω μου.
Άφησα το νερό να τρέξει πάνω μου μπας και ηρεμήσω απ' τις σκέψεις που βασάνιζαν το μυαλό μου αυτές τις τρεις μέρες. Τι θα γίνει αν περάσω την ζωή μου με κάποιο άλλο; Δεν θέλω. Η ζωή μου είναι ο Harry και τώρα μου λέει πως ίσως του περάσει αυτό που νιώθει για μένα; Και εγώ τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω;
Καινούργιο!! Ελπίζω να σας αρέσει! Καληνύχτα σας! 💗💘