Στη διαδρομή συζητούσαμε για τις δουλειές μας και άλλα διάφορα θέματα. Προσπαθούσα να είμαι ή τουλάχιστον να γινω ,όλο αυτό το καιρό, ότι πραγματικά του αξίζει. Δεν μπορεί η καρδιά και το μυαλό να τον ξεχάσει όμως. Φτάσαμε και μπήκαμε μέσα. Χαιρετήσαμε και πήραμε δύο ποτά καθώς περιμέναμε.
Τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν. Κάποια στιγμή ένας άνδρας με κουτούλησε κατά λάθος αφού είχε πάει να πάρει ένα ποτό. Θεέ μου ήταν αυτός. Όπως γύρισε για να μου πει συγγνώμη έμεινε αμίλητος και απλά με κοιτούσε. Γύρισα την πλάτη μου βιαστικά και βγήκα έξω.
"Liam δεν νιώθω καλά." Γρήγορα ανακοίνωσα.
"Εντάξει, πάμε."
"Όχι εσύ μείνε. Θα πάρω ταξί. Άλλωστε δεν είναι πολύ μακριά από εδώ το σπίτι." Είπα. Του έδωσα ένα φιλί και έφυγα.
Χιονίζει και τα τακούνια μου δεν ειναι βολικά στο περπάτημα. Τα μάτια μου "έσταζαν" ανά 15 δευτερόλεπτα και τα πόδια μου επιτάχυναν. Δεν είπα στον Liam πως θα πάω ή τουλάχιστον την αλήθεια αλλά νομίζω είδε τι συνέβη. Μαζί του ήταν μια κοπέλα. Ήταν καστανόξανθη και είχε καλλίγραμμο σώμα.
Σκούπιζα τα μάτια μου σχεδόν σε κάθε βήμα που έκανα. Φορούσα ένα φόρεμα κολλητό μέχρι το γόνατο, μαύρο και μια ζακετα που προστάτευε τα μπράτσα μου από το κρύο. Το πραγματικό κρύο όμως δεν ήταν αυτό του καιρού. Ήταν αυτό που ένιωσα όταν τον άγγιξα και τον κοίταξα ξανά. Μου έδειξαν τα μάτια του ότι δεν ένιωθε τίποτα για μένα.
Ένα χέρι τράβηξε βίαια το χέρι μου και με γύρισε. Ήταν εκείνος.
"Γιατί έφυγες και τι δουλειά έχεις με τον Liam;"
Στο άκουσμα της ερώτησης του είχα γίνει κατακόκκινη από θυμό και πλέον δεν ένιωθα το κρύο αφού ξαφνικά η θερμοκρασία μου ανέβηκε.
"Τι;" είπα θυμωμένη.
"Αυτό που άκουσες. Δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας πια. Γιατί έφυγες λοιπόν;" είπε πιάνοντας σιγανά το πηγούνι μου και ανασηκώνοντας το πρόσωπο μου λίγο πιο πάνω από ότι ήταν. Έπιασα το χέρι του δυνατά και το αφαίρεσα από το σαγόνι μου. Γύρισα και έφυγα όμως σε μερικά βήματα ήμουν πάλι υπό την κυριαρχία του καθώς με κρατούσε πάλι από τα χέρια δυνατά.
"Ακόμη το έχεις αυτό έτσι;" ένα γέλιο ειρωνικό ξέφυγε από το στόμα του.
"Όταν σου μιλάω θα απαντάς και θα με κοιτάς στα μάτια άκουσες;"
"Πότε δεν σταμάτησα να σε κοιτάω στα μάτια. Δεν σε φοβαμαι ότι και να μου κάνεις."
"Απάντησε μου γαμώ." Έσφιξε λίγο παραπάνω τα χέρια μου.
"Ήρθες μετά από ένα χρόνο να με ρωτήσεις γιατί είμαι με τον Liam; Γιατί έφυγα πριν από λίγο; Θα σου απαντήσω.
Δεν έχω δει στην ζωή μου πιο ξεφτιλισμένο άντρα από εσένα. Έφυγες και με παράτησες ενώ μπορεί να ήμουν έγκυος το παιδί σου. Ακόμη κι αν ήμουν έγκυος ,ρε, θα το έβγαζα. Δεν θα ήθελα ποτέ παιδί από ένα τέτοιο άντρα. Όταν είσαι άντρας τιμάς τα παντελόνια που φοράς ακούς;"
"Πρόσεχε τα λόγια σου γιατί αρχίζω να χάνω την ψυχραιμία μου. Δεν θα αμφισβητήσεις εσύ τον ανδρισμό μου, άλλωστε τον είχες δοκιμάσει και σου άρεσε."
Κατάφερα να ελευθερώσω το χέρι μου και τον χαστούκισα ξανά. Οι κόρες των ματιών του μεγάλωσαν και το χρώμα τους σκούρινε. Μου γύρισε το χέρι δυνατά με αποτέλεσμα να μου ξεφύγει μια μικρή τσιρίδα.
"Μπορώ να σε πονέσω πολύ περισσότερο από όσο έχω ήδη κάνει."
"Εσύ ξεφτιλίζεσαι με το να κάνεις μια γυναίκα να πονάει." Τον κοιτούσα στα μάτια καθόλη την διάρκεια της συζήτησης μας και το χέρι του κρατούσε σταθερά γυρισμένο το δικό μου.
"Αν η γυναίκα δεν προσέχει πως μιλάει θα πονέσει ακόμη περισσότερο."
"Πλέον δεν νιώθω κανένα πόνο, ηλίθιε." Τον χτυπούσα στο στέρνο οπότε ελευθέρωνε την λαβή του από το ένα μου χέρι.
"Σταμάτα να με χτυπάς και να βρίζεις θα το μετανιώσεις."
"Δεν μετανιωνω για τίποτα."
"Εγώ όμως μετάνιωσα που ήμουν κάποτε με σένα."
"Εμπρός λοιπόν, πήγαινε να βασανίζεις την ηλίθια που τραβάς μαζί σου. Δεν λυπάμαι για τίποτα όσο λυπάμαι για την υπόσχεση που είχες δώσει στον Lou."
"Αυτή είναι η αρραβωνιαστηκιά μου. Και πια ο Louis είναι πεθαμένος."
Όταν άκουσα αυτές τις δύο φράσεις δάκρυα ξεκίνησαν να τρέχουν από τα μάτια μου ξανά.
"Γιατί κλαις;" ειρωνεύτηκε.
"Άσε τα χέρια μου."
"Γιατί;" έσφιξε λιγάκι παραπάνω όμως δεν πονούσα πια. Ήταν σαν την τελευταία φορά που τον είδα. Ο εξωτερικός πόνος ήταν ένα τίποτα μπροστά στον εσωτερικό.
"Άσε με να φύγω."
"Μην τολμήσεις και με ενοχλήσεις ξανά."
"Δεν το είχα σκοπό. Δεν θα μου λες εσύ πια τι να κάνω. Δεν έχεις καμία εξουσία πάνω μου."
"Έχεις τον Liam τώρα. Ελπίζω να κάνεις καλύτερο σεξ με αυτόν αν και δεν νομίζω."
"Δεν σου ανήκω πια και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου λες τι θα κάνω. Όσο για το τι κάνω στο κρεβάτι μου εφόσον δεν είσαι εκεί δεν έχεις κανένα λόγο να ρωτάς."
"Κοριτσάκι μου, εγώ είμαι αυτός που σου έμαθε αυτά που ξέρεις οπότε έχω κάθε δικαίωμα να ρωτάω. Έτσι, για πλάκα, είμαι πολύ περίεργος."
"Με την περιέργεια θα μείνεις ηλίθιε. Αρκετά πια. Άφησε με να φύγω. Δεν είναι δική σου δουλειά τι κάνω στο κρεβάτι μου ή με ποιον βγαίνω. Δεν θυμάμαι να σε ρώτησα κάτι γι αυτή την χαζή που τραβολογιέσαι."
"Εντελώς πληροφοριακά είναι πολύ καλύτερη από εσένα."
"Κρίμα που βρήκε κάποιον σαν εσένα. Κάποιον που δεν μπορεί να δώσει αγάπη ή μια ζεστή αγκαλιά όταν την χρειάζεται."
"Αυτός είμαι γλυκιά μου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σε κοροΐδεψα λέγοντας σου πως σε αγαπώ και άλλα τέτοια ψέματα που με εκείνη τα εννοώ."
Όσο και να με πλήγωναν τα λόγια του δεν θα του έδινα την ευχαρίστηση να κλάψω ξανά γι αυτόν.
"Αν δεν με αφήσεις να φύγω αυτή τη στιγμή θα αρχίσω να φωνάζω και θα τους ξυπνήσω όλους μ ' ακούς;"
"Εμπρός φύγε! Μην με ξανά ενοχλήσεις ποτέ. "
"Ούτε εσύ εμένα."
Την στιγμή που άφηνε τα χέρια μου ένα φορτηγάκι σταμάτησε και με γρήγορες κινήσεις μας έβαλε μέσα και τους δύο. Ούρλιαζα ενώ με τραβούσαν για να με βάλουν μέσα αλλά μάταια. Ο Harry προσπαθούσε να τους χτυπήσει όμως ένας από εκείνους τον χτύπησε δυνατά στην κοιλιά. Δίπλωσε και δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Μας έβαλαν δίπλα δίπλα ενώ έσφιξαν δυνατά τα σχοινιά. Δεν κοιταχτήκαμε καθόλου σε όλη την διαδρομή. Τα χέρια μου πονούσαν από τα σχοινιά αλλά και από το κράτημα του και τα μάτια μου αυτόματα δάκρυζαν αφού δεν ήξερα τι επρόκειτο να μας κάνουν.
Όπα. 😨💘✌