Πλευρά Άλεξ
Φορούσε ένα κατάλευκο μακρύ νυφικό και περπατούσε αργά τον διάδρομο της εκκλησίας συνοδευόμενη απ τον πατέρα της. Ήταν τόσο όμορφη. Το γεγονός πως παρατηρούσα μόνο εκείνη με καθυστέρησε στο να συνειδητοποιήσω πως ο άντρας που την περίμενε με μια ανθοδέσμη, με εκείνο το καλό κοστούμι και τα γλοιώδη μαλλιά δεν ήμουν εγώ αλλά το παπάρι ο Σταύρος.
Ξαφνικά, λες και έγινε κάποιο πολύ άσχημο θαύμα, το νυφικό της γέμισε αίματα κι εκείνη κατέρευσε μπροστά σε όλον τον καλοντυμένο κόσμο.
Η καρδιά μου σταμάτησε και τότε, ηταν που κατάλαβα.
Πλευρά Καμέλιας
Μπαίνω στο αεροπλάνο και αφού βρω την θέση μου και καθίσω, απελευθερώνω μερικά δάκρυα, που τρέχουν σαν χείμαρρος στα μάγουλα μου.
Ευτυχώς έχω θέση στο παράθυρο οπότε κοιτάζω έξω ακούγοντας μουσική,προσπαθώντας να ξεφύγω απ τις ίδιες τις σκέψεις μου.
Αλλά μου είναι δύσκολο να μην σκέφτομαι όταν επικρατεί τέτοιο χάος στο μυαλό μου, οπότε χαμηλώνω τη μουσική και παίρνω μια βαθιά ανάσα, έτοιμη να το αντιμετωπίσω.
Ξέρω πως αυτό που χρειάζομαι είναι ηρεμία και χρόνος οπότε η απόφαση που παίρνω είναι να κρατήσω απόσταση και από τους δύο έως ότου να ξεκαθαρίσω τα πράγματα μέσα μου.
Αγαπώ υπερβολικά τον Άλεξ αλλά μισώ το αβέβαιο μέλλον που μου προσφέρει. Από την άλλη, ο Σταύρος μοιάζει με εμένα κι έχουμε ίδιους στόχους, μπορεί να μου δώσει κάτι σίγουρο,σταθερό και μου φέρεται υπέροχα.
Η γνώμη των γονιών μου θα ήταν σίγουρα να διαλέξω τον Σταύρο,χωρίς αμφιβολία. Αλλά ποτέ δε θα νιώθω ολοκληρωμένη κι αυτό είναι που περιπλέκει τα πράγματα. Το γεγονός ότι ο Άλεξ θα είναι πάντα στη καρδιά και το μυαλό μου. Οπότε το ερώτημα είναι αν θα καταφέρω να ζήσω με αυτή την μόνιμη αίσθηση ή αν θα με στοιχειώνει με άσχημο τρόπο.
Φτάνοντας στην Θεσσαλονίκη το πρώτο που έκανα ήταν να τηλεφωνήσα σε μια συμφοιτήτρια μου για να με ενημερώσει αναλυτικά για τα μαθήματα που έχασα ώστε να τα αναπληρώσω σπίτι. Και αυτό ήταν που έκανα όλο το απόγευμα, μέχρι τις 12 το βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ κουρασμένη.
....
"Και να θυμάστε. Ένας καλός γιατρός, έχει εκτός από ικατότητες, και διαίσθηση", είπε ο Δόκτορ Χαν κλείνοντας την ομιλία του. Παρακολουθούσα την κάθε το λέξη προσπαθώντας να αποστυθήσω τα λόγια του όσο καλύτερα γίνεται. Είναι απ'τους πιο γνωστούς γιατρούς στο Λονδίνο και ήταν τεράστια ευκαιρία να πάρουμε συμβουλές από εκείνον.
Πέρασα την τσάντα στον ώμο μου και περπάτησα έξω απ το Πανεπιστήμιο, όταν ο Σταύρος μπήκε μπροστά μου σταματώντας με.
Τον αποφεύγω με επιτυχία εδώ και μια εβδομάδα από όταν γύρισα αλλά δεν θα τη γλίτωνα τόσο εύκολα.
"Θέλω απλά να μου πεις ξεκάθαρα ότι αυτό που είχαμε τελείωσε. Είναι ο μαλάκας από την Αθήνα, σωστά; Καμέλια γαμώτο έχεις καταλάβει πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί σου;",τα γαλάζια του μάτια με κοιτούσαν έντονα. Προσπάθησα αρκετές φορές να μιλήσω και τελικά τα κατέφερα. "Συ..Συγγνώμη. Απλά χρειάζομαι...χρόνο.", ήταν το μόνο που είπα και τον απέφυγα περπατώντας πολύ γρήγορα προς τη στάση του λεωφορείο.
Δεν του αξίζει όλο αυτό. Σίγουρα όχι. Το μυαλό μου είναι ένα κουβάρι. Μερικά δάχρυα φεύγουν απ τα μάτια μου όταν ξαναθυμάμαι τα λόγια του. Δεν αξίζω σε αυτό το υπέροχο παιδί.
Κατεβαίνω απ το λεωφορείο και περπατάω μέχρι το σπίτι μου. Οι σημειώσεις που κρατούσα στο χέρι μου έπεσαν και συνοφρώθηκα έντονα, όταν είδα τον Άλεξ να κάθεται ακριβώς μπροστά στο σκαλί του σπιτιού της γιαγιάς.
"Σταμάτα να πεθαίνεις!",μου λέει και με πλησιάζει.
Τον κοιτάζω με την πιο μπερδεμένη έκφραση που έχω. "Τι λες; Τι κάνεις εδώ;",αναρωτιέμαι σκουπίζοντας τα δάκρυα μου όταν δεν με κοιτάζει.
"Εδώ και μια γαμωεβδομάδα πεθαίνεις κάθε μέρα στον ύπνο μου. Συνήθως στο γάμο σου με τον Σταύρο. Δεν το αντέχω άλλο", είπε και το βλέμμα του τα έδειχνε όλα. Ήταν διαλυμένο, χαμένο και απλανές.
Δεν ήξερα τι να πω ή τι να κάνω οπότε παρατηρούσα τις αλλαγές στο πρόσωπό του, λες και παλεύει με κάποιον εσωτερικό δαίμονα.
"Ξέρεις γιατί βλέπω αυτούς τους εφιάλτες;",με ρώτησε και επιτέλους συναντήθηκαν τα μάτια μας. "Γιατί;"
"Επειδή η ζωή, ο ανύπαρκτος Θεούλης, το κάρμα ή οποιαδήποτε άλλη μπούρδα θέλει να μου δείξει τι θα γίνει αν δεν αποδεχτώ τα θέλω σου. Κάποια μέρα θα σε δω να παντρεύεσαι άλλον ή να πεθαίνεις. Και δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο. Οπότε, ξέρω ότι ήθελες χρόνο και μαλακίες αλλά σου ζητάω εδώ και τώρα να κάνεις μια...ξέρεις. Σοβαρή σχέση μαζί μου. Να μείνουμε μαζί και τα σχετικά.", Τώρα κλαίω. Ξανά.
Μου παίρνει λίγη ώρα να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει αυτη τη στιγμή. Ο Άλεξ αποφάσισε πως θέλει μια σοβαρή σχέση μαζί μου; Και ταξίδεψε ως εδώ για να μου το πει;
Χριστέ μου.
Με αγκαλιάζει κι έτσι ξεσπάω μέσα στην αγκαλιά του, που έχει την πιο όμορφη μυρωδιά και μου παρέχει την μεγαλύτερη ασφάλεια και ηρεμία.
"Σ'αγαπάω",του είπα όταν ηρέμησα. "Κι εγώ σαγαπάω Καμέλια",είπε και φίλησε το κεφάλι μου στοργικά.Καθίσαμε στο σκαλί αμίλητοι για λίγο, βυθισμένοι στις νέες μας σκέψεις με τα νέα δεδομένα.
Πλέον μόνο ένα πράγμα μου είναι ξεκάθαρο. Πως είμαι απόλυτα και αμετάκλειτα παραδομένη σε εκείνον. Στη μαγεία που περιτρυγιρίζει την σχέση μας. Στην φωτιά που έχουμε ανάψει και δεν σβήνει με κανέναν αέρα. Είναι τόσο δύσκολο να ανάψεις μια τέτοια φωτιά. Γίνεται με αίμα και ιδρώτα. Αλλά όταν γίνει, το σίγουρο είναι πως θα μείνει αναμμένη. Θα μπορούσα να πω για πάντα , μα το για πάντα κάποιες φορές είναι μόνο μια στιγμή. Οπότε θα πω 'για όσο οι καρδιές είναι αναμένες'.
"Και τώρα τι κάνουμε;",ρωτάω σπάζοντας τη σιωπή. "Λοιπόν, οι λεπτομέρειες είναι ζόρικες. Στην Αθήνα θα μπορούσαμε άνετα να μένουμε σπίτι μου αλλά έχεις το Πανεπιστήμιο. Εδώ δύσκολο γιατί είναι η γιαγιά σου και έχω και τη συμμορία".
Σκέφτομαι για λίγο.
"Λοιπόν, υπάρχει κι εδώ συμμορία. Και το σπίτι δίπλα στη γιαγιά μου είναι ξενοίκιαστο για χρόνια.", τον παρατηρώ με αγωνία να δω την αντίδρασή του. Κοιτάει μια εμένα και μια χαμηλά. "Τώρα είμαι εγώ αυτός που θέλει χρόνο. Καταλαβαίνεις πως εγώ θα κάνω όλους τους συμβιβασμούς και αυτό είναι... Χρόνο. Θέλω χρόνο",σηκώνεται όρθιος και πηγαίνει πάνω κάτω. "Έχεις όσο θέλεις",του λέω όταν σηκώνομαι κι εγώ.
"Και αργά. Θέλω... Θέλω να το πάμε αργά",είναι φανερά αγχωμένος και αβέβαιος. Αλλά εγώ αυτή τη στιγμή, είμαι πιο χαρούμενη από ποτέ. Δεν μπορώ να πιστέψω πως πήρε αυτή την απόφαση. Μετά από τόσο καιρό, τόσους καυγάδες και στεναχώριες, ο Άλεξ αποφάσισε να πάμε ένα βήμα παρακάτω.
Κλείνω για λίγο τα μάτια, κι εύχομαι με όλη μου την καρδιά, τίποτα να μην πάει λάθος. Τίποτα να μη χαλάσει την ευτυχία μου. Να με αφήσει η ζωή, ο Θεός ή το κάρμα όπως λέει ο Άλεξ, να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη.
Μακάρι.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ♥
Εύχομαι το 2017 να σας δώσει όλα όσα σας έλειπαν το 2016. Με υγεία και πολλά χαμόγελα.♥
Η καθυστέρηση μου ήταν τεράστια οπότε δεν έχω την απαίτηση από κανέναν να μείνει εδώ μέχρι το τέλος. Απλά θα σας παρακαλούσα να σταματήσουν τα επικριτικά σχόλια και μηνύματα όπως πχ "Αφού δεν το έχεις, παράτα το" ή "Μας ξέχασες τελείως". Δεν σας ξεχνάω ποτέ.
Αυτά. Ευχαριστώ για την υπομονή σας και ελπίζω να ανταμειφθήκατε. Πάρα πολλά φιλάκια.♥