Άνοιξα τα μάτια αργά, χαμένη ακόμα από τον βαθύ μου ύπνο. Συνειδητοποίησα σε λίγο πως βρισκόμουν ξαπλωμένη πανω στο γυμνό στέρνο του Άλεξ,κι άκουγα τον ασταθή χτύπο της καρδιάς του.
Η χθεσινή νύχτα άρχισε να εμφανίζεται στο μυαλό μου. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω την πιο όμορφη νύχτα της ζωής μου.
Ο τρόπος που τα σώματα μας ενώνονταν μοναδικά, ο τρόπος που τα χέρια του χαϊδευαν απαλά το κορμί μου προκαλώντας απανωτές ανατριχίλες, ο τρόπος που φιλούσε συνέχεια τα χείλη μου ώστε να μην ακουστούν οι κραυγές μου και να απαλύνει τον πόνο με επιτυχία, καθώς και το πόσο αργά και προσεκτικά κινούνταν ώστε να νιώσω όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο, είναι πράγματα που δεν θα βγουν εύκολα ή σύντομα από το μυαλό μου.
Ήξερα πως έλειπα εδώ και δύο μέρες από την Θεσσαλονίκη, από την Σχολή μου,από το αγόρι μου το οποίο είχα προδώσει, χωρίς να έχουν ιδέα οι δικοί μου πως ήμουν Αθήνα αλλά δεν είχε σημασία. Γιατί βρισκόμουν ξαπλωμένη πάνω στον Άλεξ,που ακόμα κοιμόταν ήρεμα,γλυκά, και δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο όσο ήμουν εδώ.
Σήκωσα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω. Τα μαλλια του ήταν ανακατεμένα, το πρόσωπο του ήρεμο,τα χείλη του ελαφρώς πρησμένα απο χθες όπως και τα δικά μου.
Αποφάσισα να μείνω στην αγκαλιά του έως ότου να ξυπνήσει.
Αλεξ's pov
Χθες παιζει να πόνεσα περισσότερο από εκείνη. Ειχα να το κάνω ένα χρόνο κι έπρεπε να πηγαίνω τόσο αργά που ήταν βασανιστικό,αλλά κατά τα άλλα ήταν ωραίο.
Ο,τιδηποτε είναι ωραίο όταν συμπεριλαμβάνει την Καμελια.
Ξυπνώντας συνειδητοποίησα πως τα μαλλιά της γαργαλούσαν το πρόσωπο μου αλλά δεν ήθελα να την ξυπνήσω, έτσι έμεινα ακινητος αναπνέοντας λίγο πιο βαθιά απο οτι συνήθως ώστε να απορροφισω το άρωμα της όσο ηταν αυτό δυνατόν.
Σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε.
"Καλημέρα",είπε χαμογελώντας κι εγώ με μια κίνηση την ξάπλωσα στο κρεβάτι,ανέβηκα απο πάνω της και την φίλησα. Έπειτα ξάπλωσα το κεφαλι μου στην κοιλια της κοιτάζοντας την.
"Χθες κοιμήθηκες ακριβώς μολις τελειώσαμε. Δεν θέλω να αρχίσω κρεβατομουρμούρα ή κάτι τέτοιο...αλλά ρε Καμέλια. Κοιμήθηκες.",είπα με παράπονο κι εκείνη άρχισε να γελάει δυνατά.
"Με εξαντλησες,λογικό να κοιμηθώ όταν τελείωσε",εξηγεί χαμογελώντας.
"Οκ,έτσι το δέχομαι. Σε πόνεσα;",ρώτησα.
"Αρκετά. Αλλα δεν έχει σημασία. Ήταν η πιο όμορφη νύχτα της ζωης μου",τκ πρόσωπο της που έλαμπε μου το αποδείκνυε.
Την φίλησα στο λαιμό ως απάντηση.
"Πες κι εσύ κάτι ρε Άλεξ",γκρινιάζει λίγο μετά την σιωπή μου και γελαω.
"Χμμ.. Τον εχω μεγαλύτερο από τον γιατρό;",ρώτησα γελώντας κι εκείνη με χτύπησε στα μούτρα .
"Καλα κατάλαβα. Εννοείται πως ναι",είπα σίγουρος.
"Δεν καταλαβαίνω γιατί ενδιαφερεσαι τοσο για το μέγεθος",λέει κοιτώντας το ταβάνι σαν να σκέφτεται.
"Καλά ξέρω ότι θα πηδούσα εξίσου καλά και με μικρό πουλί αλλά εφόσον τον εχω μεγαλο ακόμα καλύτερα",λέω γελώντας με την έκφραση της.
"Αλεξ!",με μαλώνει.
"Άκου με λίγο",σοβαρευω κοιτώντας την εντονα.
"Τι;",απορεί.
"Υποσχέσου μου ότι δεν θα σε ξανααγγιξει",λέω.
"Άλεξ..",λέει σηκώνοντας τον κορμό της.
"Δεν έχει Άλεξ και μαλακίες. Ξέρεις πόσο εύκολα ανεβαίνω Θεσσαλονίκη και τον γαμάω στο ξύλο"
"Σου έχω ξαναπεί. Μαζί του μπορώ να έχω μέλλον. Έχουμε πολλά κοινά,περνάμε ωραία, ειμαστε στην ίδια Σχολή. Κι ειναι καλό παιδί, σοβαρός, έξυπνος...",όσο μιλάει τόσο περισσότερο εκνευρίζομαι.
"Τότε τι στο διάολο κάνεις εδώ μαζί μου;",λέω με πιο δυνατή φωνή.
"Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Σε αγαπάω αναμφισβήτητα περισσότερο. Αλλα όταν πρόκειται για το μέλλον μου τα πράγματα αλλάζουν",κοιτάζει χαμηλά.
"Αν σκεφτεσαι την τέλεια ζωή με ένα μεγάλο σπίτι, έναν πλούσιο φλωρο άντρα και τέσσερα κωλόμωρα μη με υπολογίζεις μέσα σ'αυτο",λέω ειρωνικά και σηκώνομαι βγαίνοντας με γρήγορα βήματα απ το δωμάτιο.
Καμελια's pov
Έμεινα να κοιτάζω προβληματισμένη την μισάνοιχτη πόρτα. Πάντα ήξερα ότι αν συζητήσω μαζί του για κάποιο μέλλον κοινό, θα πληγωθώ κι επιβεβαιώθηκα. Γνώριζα πως θα χρειάζονταν πολλές θυσίες αλλά ήλπιζα πως στο τέλοςθα υπήρχε συμβιβασμός από κάποια πλευρά. Όμως ο Άλεξ είναι ο Άλεξ κι εγω ειμαι εγω,γεγονός που περιπλέκει τα πράγματα.
Βγαίνω έξω, εκεινος κάθεται στον καναπέ ενώ εγώ στέκομαι μακρυά του.
"Επομένως λες ότι προτιμάς να ζήσεις χωρίς εμένα απ το να κάνεις μερικές υποχωρήσεις ",λέω κι αυτός γελάει ειρωνικά νευριαζοντας με.
"Γιατί να κάνω εγώ υποχωρήσεις; Κι εσύ μπορείς."
"Δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση",συνειδητοποιώ.
"Ναι δεν έχει. Δεν γουστάρω να μιλάω ή να σκεφτομαι το μέλλον και το ξερεις.",λέει απότομα.
"Εγώ από την άλλη θέλω να μιλάω για το μέλλον επειδή ξέρω τι θέλω στην ζωή μου. Να ειμαι μια πετυχημένη γιατρός με μια ωραία ζωή κι εσένα δίπλα μου. Έχω δει πώς είναι χωρίς εσένα και δεν είναι καλά. "Λέω με ειλικρίνεια.
"Δυστυχώς δεν μπορούμε να τα εχουμε όλα σε αυτή τη ζωη Καμελια"
"Θα μου κάνεις εσύ μάθημα ζωής;"
"Τσακωνόμαστε ανούσια",λέει αδιάφορα. Και τότε νευριαζω.
"Ανουσια! Εγώ θέλω ένα ωραίο μέλλον με κάποιον όπως ο Σταυρός, που θα ειναι διατεθειμένος να αφιερωθεί σε εμένα. Εσύ που δεν ξέρεις ούτε τι θα κάνεις αύριο, μου λες πως δεν γουστάρεις να έχω παρε δωσε με τον Σταύρο. Θα μπορούσα να το δεχτώ,γιατί θέλω να είμαι μαζί σου,αλλά εσύ τι θα θυσιασεις για εμένα; Τι αξίζω;",προσπαθώ να μην κλάψω εισπνεοντας βαθιά.
Ο Άλεξ σηκώνεται και με πλησιάζει.
"Αξίζεις την αγάπη μου και την έχεις. Θα έπρεπε να σου αρκεί τουλάχιστον για τώρα.", με τραβάει και βγαίνουμε απ το σπίτι, πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο του.
"Μου αρκεί για τώρα αλλά όχι για αργότερα",επιμένω.
"Γάμησε το αργότερα ρε πούστη μου και σταμάτα να μου τα ζαλίζεις για το μέλλον. Δεν γουστάρω ούτε να τι σκέφτομαι ούτε να το συζητάω, έληξε",λέει απότομα.
Βυθίζομαι δίπλα του στη θέση του συνοδηγού, με προορισμό το αεροδρόμιο. Τα λόγια του με ενόχλησαν οπότε σκέφτομαι κάτι καλό που θα τον ενόχλησει εξίσου.
"Ο Σταύρος θα έχει ανησυχήσει",λέω και βγαζω το κινητό μου,προσποιούμενη οτι τον καλώ.
"Αν τον πάρεις θα σε γαμησω",λέει και τον αγριοκοιτάζω.
"Το έκανες ήδη χθες",λέω προκλητικά.
"Μπορώ να το ξανακάνω",λέει στο αυτί μου αισθησιακά και το στομάχι μου στριφογυρναει.
"Τι θέλεις;",ρωτάω.
"Εσένα".
"Τότε τι σε εμποδίζει;",αναρωτιέμαι
"Θα σκάσεις επιτέλους με τις μελλοντικές παπαριές;",αναστενάζει ακουμπώντας την πλάτη του στο κάθισμα.
"Στον Σταύρο αρέσουν αυτές οι συζητήσεις"
"Ωραία, στα αρχιδια μου καντες μαζί του!",φωνάζει.
"Θα φύγω και θα είμαστε μαλωμένοι πάλι;"
"Εσύ με προκαλεις γαμώ! Εγώ σου είπα. Αν μάθω ότι ο φλώρος σε άγγιξε την έχεις γαμησει κι εσυ κι αυτός".
"Τι θα μου κάνεις;",ρωτάω προκαλώντας τον.
"Θα έρθω Θεσσαλονίκη και θα μάθεις. ",μου κλείνει το μάτι κι εγώ κοιτάζω έξω απ το παράθυρο μέχρι να φτάσουμε.
Κατεβαίνω απ το αυτοκίνητο, το ιδιο κι εκείνος. Παίρνω το εισιτήριο μου και η πτήση είναι σε δύο λεπτά.
"Φεύγω",ανακοινώνω.
"Γεια",λέει εκείνος κοιτάζοντας χαμηλά σε εμενα.
"Δεν θα με φιλήσεις;",ρωτάω με παράπονο.
Σκύβει κι εγώ χαμογελάω ικανοποιημένη αλλα μου δίνει ενα απλο φιλι στο μάγουλο και κστσουφιάζω.
"Καλααα...",λέω παριστάνοντας την θυμωμένη και γυρίζω την πλάτη μου περπατώντας μακρυά του.
Είμαι αρκετά εγωίστρια αλλά όχι τόσο ώστε να μη του δώσω ένα αποχαιρετιστήριο φιλί, έτσι γυρνάω και τρέχω πέφτοντας με δύναμη στην αγκαλιά του, και τυλιγω τα χερια μου γύρω από τον κορμό του.
"Θα μου λείψεις",λέω κι αυτός με απομακρύνει απαλά ακόμα κρατώντας με απ την μεση.
Με φιλάει στα μαλλιά, έπειτα στο μέτωπο και μετά στην μύτη,αλλά απομακρύνεται για να με νευριασει.
Φέρνω το κεφάλι του κοντα στο δικό μου τραβώντας τον και πιέζω τα χείλη μου στα δικά του σε μια μάταιη προσπάθεια να τον χορτασω.
"Να προσέχεις",λέει με νόημα και με αφήνει, γυρίζει κι εγώ τον παρατηρώ να απομακρύνεται ανρωτωμενη πως είναι δυνατόν να είναι όμορφος ακόμα κι από πίσω. Έπειτα συνερχομαι και πηγαίνω στον διάδρομο μου περιμενοντας να μπω στο αεροπλάνο και προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.
Εδω και μιάμιση εβδομαδα δεν ειχα ίντερνετ οπότε δεν μπορούσα να ανεβάσω. Αλλα επανήλθα δριμύτερη 😂 Ευχαριστώ για την κατανόηση των περισσότερων απο σας και ελπίζω αυτο το όμορφο κεφαλαιο με πολυ Καμεξ να σας αποζημίωσε. Τα λεμε συντομα❤
Για μπείτε λίγο στην θέση της Καμελιας. Εσεις ποιονθα διαλεγατε;😏