Chapter Forty
Lianne's POV
It was a wrong move, because instead of taking in air, he covered my mouth with his.
He's kissing me open-mouthily!
I know, I should push him right away o kung maari nga ay ihulog ko na siya sa labas ng bintana para mas may impact! Pero hindi ko iyon magawa dahil parang tinakasan ako ng lahat ng lakas ko. Bukod pa roon, lalo akong naging aware sa lakas ng pagtibok ng puso ko na parang kakawala na sa dibdib ko.
And I just found myself kissing him back. I don't know how I managed to kiss him back when in fact, I don't know how to kiss. But it seems like kissing him is innate to me. I just quickly learned the movement of his lips.
He bit my lower lip before letting me go. I immediately gasped air while I am looking at him, still shock.
Sumilay ang isang ngiti sa mga labi niya. "Happy third weeksary," he said that with intense emotion written in his eyes.
I didn't stir. I can't still comprehend what just happened. Hindi ko rin napansin na muling bumaba ang mukha niya. I just felt his lips claimed mine again and pulled me closer to him. Parang awtomatiko namang naisalikop ko ang mga kamay ko sa batok niya.
(True lovers never take it slowly
When they've found the one and only)
This time, mas matagal at mas mainit ang halik niya. His kisses sent a warm and tickling feeling inside me. Pakiramdam na parang ayoko nang mawala. But something just struck me.
We're not real lovers, yet we're kissing like this... with that thought, may isang parte ng pagkatao ko na gusto nang totohanin ang lahat. And that part of me, makes me lose my head. Nakakabaliw isipin na may parte ng pagkatao ko na iyon ang gustong mangyari.
What happened to me? What is this I am feeling? Why am I feeling this way? What I am going to do with this? Should I not acknowledge it?
Marami pang tanong na pumasok sa isip ko but I cannot, and I don't want to entertain it all anymore.
He then, stop kissing me again.
(Nothing can replace this feeling
Knowing someone loves you)
"I love you."
Ibinulong lang niya ang iyon pero parang nag-echo sa apat na sulok ng kuwarto ko ang sinabi niya at habang nakatingin ako sa mga mata niya hindi ko mabasa kung anong emosyon ba ang naroon.
Halo-halong emosyon din ang ipinaparamdam niya sa akin ngayon at mababaliw na yata ako dahil doon.
(It's painted with the pain and glory
Taking from a known sad story)
Ngumiti siya. Ngiting masaya na parang may kahalong lungkot. Lungkot na hindi ko alam kung anong dahilan.
I'm beginning to be more confused not only with myself now, but also to him.
(Laying out my life before me
Fearing the unknown)
Sa halo-halong emosyon na nararamdaman ko ngayon, isa lang ang malinaw. I'm afraid... Natatakot ako ngayon sa nararamdaman kong hindi ko naman malaman kung ano.
Ganoon naman yata talaga, natatakot tayo sa mga bagay na hindi natin alam. Katulad na lang ng pagkatakot ko sa dilim. Hindi ko alam kung ano bang mayroon doon kaya natatakot ako. At ngayon natatakot ako dahil hindi ko alam kung ano ang kahahantungan nitong nararamdaman ko.
The fear of unknown.
(Sharing never showed me much appeal
And now I'm only praying it's for real)
He just told me, he loves me. But I don't think it's for real and I don't either want to believe it.
But a part of me is hoping it is real... this part of me that I am really afraid of.
(So how does it feel
When I hold you in my arms
And you're lying next to me
Never wanting you to leave
Until I'll tell you how it feels
To be cradled like my dreams
And to know that you love me
No more wasting time in asking other people
How does it feel)
"Let's sleep?" he then asked pero hindi niya na hinintay ang sagot ko. Hinatak niya na ako papunta sa kama ko at nauna na siyang humiga roon habang ako naman, nakatayo lang sa tabi. Hindi pa rin ako nakaka-recover sa paghalik niya sa akin.
Damn! How can I?! Sa unang halik niya pa lang ay sobrang shock na ako at hindi niya muna ako hinayaang maka-cope up bago niya ako hinalikan ulit! Double shock ang nangyari sa akin! At isa pa, kapag hinalikan ka ng lalaking... ng lalaking... ugh! How should I address him?
There's something that is trying to invade my mind and whole being, but I don't think, I am ready to confirm it now.
Not this time, not so fast.
"Babe, halika na dito," he commanded me then he tugged my arm.
I dropped on his side. Good thing, I didn't scream.
"Mark—"
I was cut off by his quick kiss.
Ay, peste! Nakakarami na siya, ha?!
"H'wag kang maingay, baka magising si Tita," saway niya sa akin, as if he's really afraid of my mom.
Then he hugged me using his one arm, while the other was at the back of my head. Halos hindi na ako makagalaw sa higpit ng yakap niya. Parang ayaw niya na akong pakawalan. But like what I felt for the first time at the pool in the resort at Boracay, I feel secured in his arms. Parang walang makakagawa ng kahit ano para masaktan ako o kung anuman. And aside from that, it feels like this is the place where I belong.
Pumikit siya and I just kept my eyes on him. Ang amu-amo ng mukha niya. When you look at it, hindi mo maiisip na marami na pala siyang babaeng napaiyak. It's more like, siya ang pinaiiyak ng mga babae.
But I know better...
(Forever taken you for granted
You give me everything I wanted)
I sighed silently. Pero paano nga kaya kung seryoso siya sa akin? Is it something good or not?
He does everything I want and if he means it, I might be taking him for granted. But that is if he really means everything... just if!
On the second thought, maybe he's just doing those things to make me fall for him. Of course, he wanted to prove himself.
(I'm so afraid that I might lose you
But time will let us see)
Hindi ko na alam kung ano ang dapat isipin. Maybe in time, I would know the answer. But hopefully, when that time comes, everything would happen as I want it to be. On my own terms.
Nakatingin pa rin ako sa kanya nang sumilip siya gamit ang isang mata. It seems like he's winking on me. And he's looking so cute!
"You have our lifetime to stare at me, Babe. So, you better sleep now," he teased then he grinned at me when he closed his eyes again.
Ang kapal lang! Pero pakiramdam ko ay nag-init at siguradong namula ang mukha ko. Mabuti na lang at lampshade lang ang nakabukas. Hindi ko na lang siya pinansin dahil lalo lang niya akong tutuksuhin kapag pinatulan ko pa siya.
Pumikit na lang din ako because I felt the call of my dreams. I don't know if I just really felt sleepy or I just feel very comfortable with the warmth of his body.
∞∞∞
Mark's POV
(If everything is real I'm feeling
Well maybe we've been only dreaming)
Nangingiti ako habang nakapikit. Pakiramdam ko nananaginip lang ako. But no, I have her in my arms right now, right here. Kung magising ako mamaya at panaginip nga lang ang lahat, parang bangungot na rin iyon dahil hindi pala totoo ang isa sa mga bagay na gustung-gusto kong gawin—ang mayakap siya ng ganito. Pero kung ganito nga ang bangungot, sana gabi-gabi akong bangungutin!
Akala ko kanina, heaven na iyong text niya, may mas heaven pa pala. Having her in my arms isn't just heaven, but feels like in the seventh heaven, as they say.
(And if it's gonna die to save it
'cause baby I believe)
And I'd do anything just to experience this seventh heaven, again and again.
Nang maramdaman kong hindi na siya nakatitig sa akin ay nagmulat ako ng mga mata at nakita kong nakapikit na siya. Ako naman ang tumitig sa kanya.
Yes, I told her that she has the lifetime to stare at me, but for me, that isn't enough.
Gusto ko siyang pakatitigan bawat minuto kahit ipagpalit ko pa ang gabi-gabing pagtulog. I wanted to see her beautiful face. I wanted to hear her silent breathing. I wanted to touch her smooth skin. I wanted to taste her sweet-tender lips.
All of her is just addiction to me and I wanted to get high with her all the time.
(Nothing in the world could make it right
'cause baby loving you brings me to life)
I sighed. When I told her that I love her and she said nothing but to look at me like I just said meaningless words, I felt downhearted. Pakiramdam ko ay parang na-reject ako dahil hindi niya sinabing mahal niya rin ako. Pero naisip ko na siguro, hindi pa siya sigurado sa ngayon. But I can feel it. She already has something for me. Dahil kung wala, siguradong wala na ako ngayon dito sa loob ng kuwarto niya at pauwi na ako nang may iniindang sakit sa katawan. At isa pa, masaya ako ngayon na naipararamdam ko sa kanya na mahal ko siya, hindi katulad noon.
Just by loving her brings life to me. It lights up my day, enlightens my soul and fills my heart with felicity.
(And how does it feel
When I hold you in my arms
And you're lying next to me)
I hugged her tighter. I want her to feel the warmth and security I want to give her. The warmth of my love and the security that she's my only. I won't get tired of doing that for her.
I brushed my lips on her forehead.
(Never wanting you to leave
Until I'll tell you how it feels)
I never thought that this would feel like this. Kung alam ko lang, edi sana noon ko pa ginawa ito. Edi sana kami na ngayon.
Wow, Mark! As if, sasagutin ka talaga niya!
Well... kung hindi man, at least I had given it a try earlier. Edi sana, moved on na ako ngayon sa kanya... iyon ay kung mapapakawalan ko nga siya.
(To be cradled like my dreams
And to know that you love me
No more wasting time in asking other people
How does it feel)
Because if there is something I won't give up until the end, that is what I feel for her. Never did I thought of letting it go. I let time past, ignoring what I feel. But now I realized na wala na akong kawala sa nararamdaman ko.
It's either I would still keep it then regret it in the future, or I tell it to her now.
(Nothing in the world could feel this right
'cause baby you're the best thing in my life)
Of course, the latter is the best thing to do and it would also be the best thing if she will love me, too, the soonest. But well, I can still wait for the later.
Yumuko ako para makita ang mukha niya. Mukhang malalim na agad ang tulog niya habang ako nangangarap pa rin na maging akin siya.
We'll get into something real... when I'll get into her heart.
∞∞∞
"Mark..."
Naramdaman kong may umalog sa balikat ko.
"Uhm?" ungot ko. Sobrang inaantok pa ako. Kakatulog ko lang yata tapos may nanggigising na agad sa akin?
"Mark, bumangon ka na," sabi ni Lianne kasabay ng pag-alog ulit sa balikat ko. "Baka magising na si Mommy, Mark..."
Oo nga pala, hindi ako sa kuwarto ko natulog. Dumilat na ako and I saw Lianne still lying beside me. Nakaharap siya sa akin wearing a frown in her beautiful face pero kahit ganoon ay nakumpleto agad ang araw ko.
I still have her in my arms so I hugged her tighter then I brushed my face to her hair.
Hmm... ang bango pa rin niya.
"Hoy, ano ka ba?!" saway niya sa akin and she tried pushing me away pero dahil mahigpit ang yakap ko sa kanya ay hindi niya ako maitulak palayo.
"Let's stay like this for a moment," hiling ko at pumikit ulit ako.
"Pero, Mark... baka magising na si Mommy."
Natawa ako sa sinabi niya. Para kasi kaming mga high school student na natatakot mahuli ng parents dahil hindi pa puwedeng makipag relasyon.
Nagdilat ako ng mga mata and I gave her an amused smile. At dahil maloko ako...
"Kiss ko muna," sabi ko kasabay ng pagnguso.
She glared at me then tinampal ang mukha ko palayo sa mukha niya. "Tigilan mo nga ako, Mark! Ang aga-aga!"
"Edi, mamayang gabi mo na lang pala ako iki-kiss?" maloko ko pa ring sabi.
But then, she just glared at me again and this time, kailangan ko nang sumunod kung ayaw kong samain. Takot ko lang sa kanya.
"Ito na nga po, tatayo na," sabi ko habang lumalayo sa kanya kahit labag talaga sa kalooban ko.
Ayaw ko pa kaya siyang pakawalan sa yakap ko.
Tumayo na ako at dumiretso sa pinto. Pero bago ko pa man mabuksan iyon ay napigil na ako ng pagsasalita niya.
"Where do you think you're going?!" she snapped.
Nang lingunin ko siya ay pinandidilatan niya ako ng mata. Tsk! Parang kagabi lang... hmm... tapos ngayon ganito na siya. Ang bilis niya namang makalimot?
"Lalabas," tipid kong sagot sa inaantok pang tono.
"Bakit d'yan ka lalabas?" tanong niya na parang mali talaga ang gagawin kong paglabas sa pintuan. "'Di ba, kagabi sa veranda ka pumasok?" Itinuro niya pa ang veranda ng kuwarto niya. "Kung saan ka pumasok, doon ka rin dapat lumabas!"
Nagising naman ulit ako dahil sa sinabi niya. Sa veranda ako lalabas? Bakit pa? Eh, puwede naman na sa pinto ng kuwarto niya. Alam niya bang madaling umakyat pero mahirap bumaba ng ganoon?
Naglakad siya palapit sa akin at hinila ang sando ko. "Bilis! Doon ka lumabas dahil baka makita ka ng mga katulong o kaya ni Mommy na nanggaling dito sa kuwarto ko kapag d'yan ka lumabas."
Wala naman akong nagawa kundi sumunod sa kanya habang napapakamot sa ulo. Eh, paano kung nasa labas na pala si Tita o ang isa sa katulong nila? Edi ganoon din, nahuli rin kami. Tsk.
At katulad ng sinabi ko, mahirap ngang bumaba. Mabuti na lang at may kaunting dugo ako ni Spiderman kaya nakababa ako ng maayos at walang baling buto sa katawa.
Tumingala ako pagkatapak ko sa lupa para sana magpaalam sa kanya pero wala na siya roon.
∞∞∞
Lianne's POV
Ugh! What was happened last night?!
Pabagsak na humiga ulit ako sa kama at niyakap ang unan ko. I cannot comprehend all of this!
Did we really sleep together? As in, magkatabi? Ako at siya? Kaming dalawa?! And the kiss... ah, no! The kisses! Totoo ba iyon?
Napapatiling tinakpan ko ng unan ang mukha ko.
Ayoko ng isipin! Nakakabaliw!
Mga ilang minuto ko ring kinalma ang sarili ko at paulit-ulit na sinabi sa sarili na panaginip lang iyon. Pero hindi. Nagsusumiksik pa rin sa isip ko na totoong nangyari ang mga iyon kahit itanggi ko pa.
And those three little words... it's echoing on my head as if it is the realer thing that I have to remember about last night.
Napatili ulit ako habang nakatakip ang unan sa mukha ko at nang maging okay—kung okay nga talagang matatawag ang mukhang bangag na katulad ko ngayon—na ako ay bumaba na ako para kumain.
Hindi ako papayag na pati ang pagkain ko ay maapektuhan ni Mark. Kagabi pa kaya ako gutom! Sabi niya kakain kami pero ano'ng ipinakain niya sa akin? Iyong nguso niya?!
Tss! Never mind. Ayoko nang maalala pa.
"Good morning, Manang Fe!" masiglang bati ko sa kasambahay namin. "What's for breakfast po?"
"May nakahain na roon sa lamesa, hija," sagot ni Manang at umalis na siya.
Kaya dumiretso na lang ako sa kusina at katulad ng sinabi niya ay nakahain na roon ang almusal ko. Kumain akong mag-isa dahil hindi pa bumababa si Mommy, or maybe tapos na siyang kumain.
Parang dumaan lang ang oras at hapon na. Nagbasa lang ako ng kung anu-anong nobela dito sa garden namin habang may nakasaksak na headphones sa tainga ko at nakahiga ako sa duyan.
Tahimik ang mundo ko. Wala kasing asungot na nanggugulo at sana naman ay wala na talagang manggulo hanggang sa matapos ang araw na ito. Sana lang din ay hindi maalala ni Mark na schedule ng date namin ngayon. For once, I need peace!
Itinigil ko na ang pagbabasa dahil medyo tinamaan na ako ng antok. Pumikit ako habang nakikinig na lang ng tugtog at marahang idinuduyan ang sarili. Makakatulog na sana ako nang maramdaman kong may pumigil sa marahang pag-ugoy ng duyan.
Napadilat ako at napabuntong-hininga na lang dahil gugulo na naman ang tahimik kong buhya. Mukhang bagong gising si Mark. Magulo ang buhok niya at iyong suot niya kanina ang suot niya pa rin ngayon.
Obviously, natulog lang siya maghapon kaya ganito ang hitsura niya at hindi pa siya naliligo!
Pero mukhang mabango pa rin siya, Lianne, hirit ng malanding pagkatao ko na pati yata panis na laway ni Mark ay pinagnanasahan.
"Good morning," inaantok pa niyang bati at bigla na lang tumabi sa akin.
Medyo napabangon ako at tinanggal ko na ang headphones sa tainga ko.
"Hoy, ano ba?! Umalis ka nga! Ang baho mo, hindi ka pa naliligo!" Itinulak ko siya kaso hindi ko kaya ang bigat niya.
Shit! Hindi kaya bumigay itong duyan dahil sa bigat naming dalawa?
Hindi siya umimik at nanatili lang na nakapikit na parang walang narinig.
"Hoy! Lumayas ka dito! Kapag bumigay itong du—" Natigilan ako dahil umingit iyong lubid ng duyan.
Damn! Bibigay nga yata talaga.
"H'wag ka kasing malikot para hindi bumigay 'to," kalmado niyang sabi habang nakapikit pa rin.
Dahil hindi ko siya mapaalis ay ako na lang ang tumayo. Feeling ko kasi bibigay na talaga iyon at ayokong mahulog. Kahit pa sabihing damo ang babagsakan namin, masakit pa rin iyon sa pang-upo dahil may mataas ang duyan.
Pero kapag nga naman makulit ang unggoy...
"Dito ka lang, Babe..." Hinila niya ako pabalik at napaupo ako sa kandungan niya.
Sa lakas ng pagbagsak ko sa kanya ay bumigay nga ang duyan!
"Ouch!" daing niya.
Hindi ako nasaktan dahil nga sa lap niya ako nakaupo at napahigpit rin ang hawak ko sa balikat niya kaya hindi ako natumba.
Nang tumingin ako sa kanya ay hindi ko napigilang bumunghalit ng tawa habang nasa ganoong posisyon pa rin kami.
Damn! I should have taken a picture of his face!
"Urgh..." ungot pa ni Mark dahil sa sakit.
"If you have seen your face, Mark!" sabi ko sa pagitan ng pagtawa. Nakahawak na ako sa tiyan ko sa kakatawa pero hindi ko pa rin talaga mapigilan.
"Tsk!"
Nagulat na lang ako nang umangat ako. Napakapit ulit ako sa balikat niya sa takot na mahulog. Bnuhat niya ako na parang hindi naman talaga siya nasaktan dahil sa pagbagsak namin!
"Hoy! Ibaba mo nga ako!" utos ko sa kanya na may kasama pang pagpalo sa balikat niya. Natigil na rin ako sa pagtawa.
"Ikaw talaga... gustung-gusto mo talagang nakikitang nasasaktan ako, 'no?" he accused. "Kung ihagis kaya kita?" pananakot niya pa sa akin na parang gusto rin talagang gawin iyon.
Kumapit naman ako lalo sa kanya. "Hindi na! Hindi na ako tatawa, promise!"
Tumingin lang siya sa akin, nananantiya. Nag-pout naman ako.
"Please... put me down," malambing ko pang pakiusap.
Ibinaba niya naman ako kaagad. Ngumisi ako sa kanya at hinawakan niya naman ang isang kamay ko.
"Kain tayo. Hindi pa ako kumakain simula kanina," he informed na para bang kailangan ko talaga siyang pakainin.
"Natulog ka lang yata simula kaninang umaga hanggang hapon, eh. Paano ka makakakain?" sabi ko naman habang papasok na kami sa loob ng bahay.
Pansin ko lang, nawiwili na yata siyang kumain dito sa amin. At nakakainis dahil ako ang naghahain ng pagkain niya palagi!
Habang kumakain siya ay umiinom lang ako ng favorite chocolate drink ko. Hindi nagsasalita ang loko. Busy masyado sa pagkain at mukhang gutom talaga na hindi man lang nagawang alukin ako.
Pinapanood ko lang siya nang pumasok si Mommy si dinning.
"Nandito pala kayong dalawa," nakangiting bati ni Mommy.
Huminto naman sa pagkain si Mark at ngumiti rin sa bagong dating. "Hi, Tita! Kain po," alok pa niya na parang sa kanilang bahay ito.
Ang galing talaga... tapos ako hindi talaga inalok, eh, kanina pa ako nakatanghod sa kanya. Fine, hindi ako gutom pero ano na lang ba iyong ayain niya ako kahit tumanggi ako, 'di ba?
"Tapos na ako, hijo," wika ni Mommy at bumaling sa akin. "Darating na pala ang Daddy mo, Lianne, sa susunod na araw. Nag-usap na ba kayong dalawa ng tungkol sa kasal niyo?"
Err... heto na naman po ang usapang kasal. Kung ako ang tatanungin, ayoko talagang i-open iyon kay Mark. Pero dahil narinig na niya, mukhang dapat ko na ring gamitin ang cooperation niya para lang hindi iyon matuloy.
"Mom, just leave it to us, please?" nakangisi kong sagot and I gave Mark a don't-talk-or-else-you're-dead look.
Nadaan naman siya sa tingin at nagpatuloy na lang sa pagkain. Very good.
"Alright," nakangiti ring sabi ni Mommy na parang surprise ang dating ng pagpaplano naming ni Mark sa kasal. Umalis na siya pagkatapos niyon.
Phew! Nakahinga naman ako ng maluwag. Kinakabahan talaga ako kapag naririnig ko ang 'kasal' na iyan!
>>> Next Chapter >>>