Με πήρε ο ύπνος και είδα ένα φρικτό όνειρο.
Περπατούσα προς το σπίτι μου. Με τον Harry ήμασταν μαζί και ήμασταν καλά μέχρι εκείνη την στιγμή. Άνοιξα την πόρτα και ήταν με μια άλλη γυναίκα στο κρεβάτι μας. Πόνεσα τόσο πολύ λες και συνέβη στην πραγματικότητα. Με δάκρυα στα μάτια τον ρωτούσα γιατί μου το έκανε αυτό για τρίτη φορά όμως εκείνος γελούσε με την άλλη και μου έλεγε ότι ποτέ δεν μ ' αγάπησε αληθινά.
Ένα χτύπημα στην πόρτα με διέκοψε από το όνειρο μου και ευτυχώς. Ήταν εκείνος με ένα χυμό στο χέρι.
"Πρέπει να πιεις κάτι. Να γίνεις πιο δυνατή!"
"Εσύ με κάνεις δυνατή."
Μου κράτησε το χέρι και με κοίταξε στα μάτια. Ξέχασα το όνειρο και επικεντρώθηκα σε εκείνον.
"Δεν θέλω να με αφήσεις ξανά Harry. Είμαι αδύναμη μακρυά σου και σε χρειάζομαι τόσο πολύ."
Χωρις να το καταλάβω δάκρυσα.
Ένωσε τα χείλη μας απαλά και ακούμπησε το χέρι του στο μάγουλο μου.
"Θα είμαι εδώ."
"Έλα εδώ." Του έδειξα το κρεβάτι μου.
"Δεν χοραμε. Πάχυνα τελευταία."
"Σταμάτα και έλα." Ξάπλωσε δίπλα μου και ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του παρόλο που με εμπόδιζαν μερικά "καλώδια" στα χέρια μου τα κατάφερα και αποκοιμήθηκα πάνω του. Όλα έμοιαζαν διαφορετικά την στιγμή που τον άγγιξα. Ήμουν σαν παιδάκι που του πήραν το παιχνίδι που ήθελε. Χαμογέλασα και αποκοιμήθηκα ασφαλής λοιπόν.
Harry's P.O.V
Αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Δεν θέλω να την πληγώσω ξανά. Μπήκε η μητέρα της μέσα και μας είδε. Εκανε αναστροφή και έφυγε χαρούμενη. Έκλεισα τα μάτια μου και της πείραζα τα μαλλιά. Χωρίς να το καταλάβω αποκοιμήθηκα και εγώ. Μετά από κάποια ώρα ξύπνησα. Εκείνη ήταν ήδη ξύπνια και με κοιτούσε.
"Πόση ώρα κοιμάμαι;"
"Δύο ώρες μου είπαν. Εγώ κοιμήθηκα μόνο μια."
"Καλά και τι κάνεις μια ώρα τώρα;"
"Σε χαζεύω."
"Και δεν πιάστηκες;"
"Οοο σκασε." Γέλασα.
"Για πες μου λοιπόν Amelia, πως με άκουγες αφού ήσουν σε κώμα;"
"Ήμουν ανάμεσα σε αυτόν και τον άλλο κόσμο Harry. Ήταν σαν ψέματα. Έβλεπα και άκουγα ότι μου λέγατε και επίσης μίλησα με τον παππού μου. Δεν είμαι τρελή. Αλήθεια σου λέω."
"Απόδειξε το." Μου είπε γελώντας.
"Είπες ότι την πρώτη φορά που ήρθα σπίτι σου ήσουν λιώμα και όμως με αναγνώρισες. Είπες επίσης ότι δεν θα άλλαζες συμπεριφορά για καμία γυναίκα."
"Εντάξει σταμάτα." Είπε τρομοκρατημένος. "Σε πιστέυω."
Χαμογέλασα και έμεινα στην αγκαλιά του για λίγο ακόμη. Ήρθε ο Bryan και μας διέκοψε. Συζητήσαμε για βλακείες ως συνήθως και μετά έφυγε. Μπήκε μέσα ο Louis.
"Πώς είσαι μικρό μου;"
"Καλύτερα." Κάθισε στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι μου.
"Σε ευχαριστώ που γύρισες."
"Είπα πως δεν θα σε άφηνα ποτέ."
"Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα." Δάκρυσε.
"Ξέρω ότι μ ' αγαπάς πολύ Louis και σ' αγαπαω και εγώ παρα πολύ. Από μικρός είσαι δίπλα μου και δεν ξέρω τι θα έκανα εγώ αν θα σε έχανα."
"Αν πάθω κάτι θέλω να προχωρήσεις τη ζωή σου κανονικά. Σαν να μην υπήρξα ποτέ. "
"Τι λες μωρέ; Κουνήσου από την θέση σου. Δεν θα παθεις τίποτα. Εδώ εγώ δεν έπαθα."
Για κάποιο λόγο χαμήλωσε το κεφάλι του.
"Louis αλήθεια είμαι καλά."
Χαμογέλασε και με αγκάλιασε. Βγήκε έξω και επικράτησε πάλι ησυχία στο δωμάτιο. Μπήκε μέσα μια νοσοκόμα μετά από 30 λεπτά και μου είπε ότι αύριο μπορώ να βγω. Ήμουν χαρούμενη που είχα όλους όσους αγαπώ κοντά μου αυτή τη στιγμή. Στα δύσκολα φαίνεται ποιος πραγματικά σε αγαπάει και είναι δίπλα σου.
Μικρούλι αλλά πιστεύω να σας αρέσει 💕💟