Επιστρεφει με πετσέτες και ρούχα. "Δεν εχω κάτι άλλο για σένα". Μου δίνει δικά του ρούχα. "Μπορω να φορέσω αυτά που εχω ξανά"
"Η θα βάλεις αυτά ή θα μείνεις γυμνή". Αρπάζω απότομα τα πραγματα απο τα χέρια του, τον προσπερναω και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Πριν βγω απο το δωμάτιο με πιάνει με δυναμη απο τον καρπό με αποτέλεσμα να μην μπορω να φύγω. Δεν βγάζω λεξη ενω εκείνος ανοίγει το στόμα του δυο φορες σαν να θέλει να πει κάτι αλλά αποφασίζει να μην. Με αφήνει να φύγω και τα νεύρα του ειναι φανερά. Μπαίνω στο μπάνιο και πρατηρω οτι δεν υπάρχει κλειδί. Σκέφτομαι οτι ειναι για ευνοητους λόγους και το συναίσθημα του φόβου που μου είχε φύγει για λίγο επέστρεψε για κάποιο λογο. Τελείωσα γρήγορα το μπάνιο και ντυθηκα. Βγήκα κατευθείαν και πήγα ξανά στο δωμάτιο. Ξαπλωσα στο κρεβάτι και εκεί ειναι που μου βγήκε όλη η ενταση της ημερας. Ξέσπασα για πολλοστή φορά σε κλάματα μέχρι που με πήρε ο ύπνος.
Ετσι πέρασαν ξανά αρκετές ημερες. Να τον βλέπω τυπικά και να ξεσπαω σε κλαματα σκεφτομενη οτι δεν θα φύγω ποτε απο εδώ μέσα ή οτι θα πάθω κάτι πολύ κακό. Οι γιορτές είχαν πλεον περάσει και ουτε που το είχα καταλάβει. Βυθιζομουν στις σκέψεις μου για να μην νιώθω τίποτα μέχρι που έχασα μέχρι και την επαφη μου με το χρονο. Αραγε οι γονεις μου με έχουν ψάξει καθόλου; ξερω πως δεν νοιαστηκαν ποτε για την ψυχική μου υγεια αλλά μου ειναι αδύνατον να κατανοησω οτι δεν με έψαξαν. Απο την αλλη μου φαίνεται και λογικό.
Οι ώρες πέρασαν βασανιστικα αργά και παλι και εκείνος μπήκε ξανά στο δωμάτιο. "Θέλω να φύγω σε παρακαλώ". Είπα γεμάτη δάκρυα. "Δεν είπαμε να το ξεχάσεις αυτο;". Σκυβω απλα το κεφάλι και αφήνω τα δάκρυα μου να φύγουν απο τα ματια μου. Εχω συνηθίσει πλεον να με βλέπει σε αυτήν την κατασταση και δεν με ένοιαζε πια. Πονουσα όμως παρα πολύ μέσα μου. Ηθελα τόσο πολύ να φύγω. Να διαπιστωσω ποιοι νοιαστηκαν, να δω αν θα μπορω να σταθω στα πόδια μου. Η ίδια σκέψη ερχόταν κάθε μέρα στο μυαλό μου. Είμαι τόσες μέρες εδώ, γιατί απλα δεν έκανε οτι ήθελε και να με αφήσει; γιατί έστω δεν με σκοτωνε να τελειώνουμε; τη θέλει επιτέλους; Χιλιαδες αναπαντητα ερωτήματα και εγώ μέσα τους να νιώθω πως πνιγομαι και δεν μπορω να σωθω. Και έμεινα εκεί ακόμα μια μέρα να κοιταω τους τεσσερις τοίχους. Και μετα αλλη μια, και ξανά....
Οι μερες περνουσαν αργα και αλλα δεν μπορουσα να μην παρατηρήσω το ποσο ειχε αλλαξει απο εκεινη την μερα. Ναι τον ενιωθα ακομα απωθητικα μα δεν ηταν κακός. Ω οχι καθολου κακός. Απο την αρχη μου ειχε ξεκαθαρίσει οτι δεν θα εκανε κατι για να με βλάψει μα δεν καταλάβαινε οτι αυτο που μου εκανε ηταν η μεγαλυτερη καταστροφή που μπορουσε να μου προσφερει.
*End of Flashback*
_____________________________________________
Αυτο ειναι ενα σύντομο κεφαλαιο γεμάτο με τα συναισθήματα της πρωταγωνίστρια μας γιατι ένοιωσα πως πρεπει να ξερετε πως ειναι -περιπου- να βρισκεται ενα ατομο σε μια κατασταση οπου τα συναισθήματα ειναι μπερδεμένα και λαθος για τις καταστάσεις. Ελπιζω να κάλυψα ολα αυτα που νιώθει κανεις οταν πάσχει απο αυτο το σύνδρομο και ειναι κατω υπο τέτοιες συνθηκες οσο καλυτερα γινοταν μεσω της πληροφόρησης μου απο το φιλο μου το ιντερνετ.
Οπως παντα πατηστε το αστεράκι και σχολιάστε μου γιατί η γνωμη σας ειναι πολύτιμη. Προοωθηστε το οσο μπορειτε αν θέλετε και τα λεμε στο επομενο. Φιλια 😘
Υ. Γ. Για να βλέπετε τα update προσθέστε το στη συλλογή σας!
Social platforms:
Facebook:Ντενίζ Αρβανιτάκη
Instagram:arvanitakiii
Snapchat:arvden
Tumblr:denisearv24