Als er één dag in het jaar was waar ik de meeste hekel aan had, dan was het wel deze dag: Valentijns dag. Iedereen leek op een roze wolk te leven. Stelletjes liepen giechelend door de gangen, de hele dag door gingen er briefjes rond in de klas en in elke hoek van de school stonden de kleffe stelletjes tegen elkaar aan geplakt. Het was vreselijk kwellend om alles te moeten aanzien, en vooral omdat ik ergens in mijn geweten wist dat James en ik ook zo hadden kunnen zijn. Ik had me niet hoeven ergeren aan iedereen die het geluk bezat dat ik had gebroken - ik had dat geluk kunnen beleven, maar ik en James waren zo hopeloos als mijn toekomst. In de Grote Zaal was Valentijnsdag het ergst. Alles was versierd met roze versieringen en hartvormige knipsels. Zelfs het plafond was zo behekst dat de wolken een rozige tint hadden gekregen. Bij het middageten kon ik het niet laten om mijn ogen te laten afglijden naar James: wat ik toen had gezien verpeste mijn humeur al helemaal. Hij had een roze briefje in zijn hand gehad, had zijn ogen er vluchtig overheen laten gaan en had het ding toen ongeïnteresseerd - en misschien wel geërgerd - achter zich neer gegooid. Het was bijna alsof hij de hele dag door van die briefjes kreeg... iets dat waarschijnlijk het geval was. Zijn ogen waren daarna afgegleden naar de andere kant van de Grote Zaal, langs de Zwadderich tafel en waren vervolgens blijven steken bij mij. Ik had hem met een verbeten blik aangestaard, en dus had hij zijn ogen afgewend, alsof het hem niks kon schelen.
De hele dag door werd ik aan James herinnerd, en aan het eind van de dag was ik daar zo geïrriteerd door geraakt dat ik bijna ging kotsen bij het idee van een Valentijns feest. Ik hoopte met heel mijn hart dat James niet zou gaan, maar te zien aan de plotselinge groepen meisjes die giechelden als hij langs ze heen kwam lopen in de hallen, wist ik wel zeker dat dat niet het geval was.
Ik had rond de middag overwogen om Scorpius te zeggen dat ik niet zou gaan, maar toen ik hem tijdens de les was tegengekomen, leek hij zo enthousiast te zijn dat ik het niet over mijn hart kon krijgen om zijn enthousiasme te breken.
En dus liep ik 's avonds laat door de hallen, op weg naar de Grote Zaal - daar waar het Valentijnsfeest zou worden gehouden. Ik zag er lang niet zo mooi en elegant uit als de meeste meisjes die ook naar het Valentijnsfeest gingen, maar ik had een nette jurk kunnen vinden en had besloten dat die jurk goed genoeg was. Ik zou er toch niet lang blijven, en daarbij - het hele feest kon mij gestolen worden. Niemand - afgezien van Scorpius - had er behoefte aan dat ik zou komen, en die gedachte werd alleen maar meer bevestigd toen de mensen uit de groepjes die voor de ingang van de Grote Zaal stonden mij met vuile blikken aankeken.
Ik negeerde hen, liep met een snelle pas langs de mensen heen en stapte de Grote Zaal in.
Ik kon mijn maag voelen omdraaien bij de aanblik van de roze ruimte die ik toen aantrof. Er waren zo te zien meer versieringen opgehangen en de tafels van de huizen waren opzij geschoven zodat er ruimte was voor de groepen die met elkaar stonden te dansen of praten. Een aantal professoren stonden ook ergens in de ruimte, maar niet voor het Valentijnsfeest zelf: ze stonden er om de leerlingen in de gaten te houden. Anderling was er ook, maar ze leek mij niet op te merken - daarom besloot ik met mijn ogen naar Scorpius te zoeken.
Maar natuurlijk schoten mijn ogen bij het eerste beste teken van James meteen naar hem toe.
Mijn hart leek bedolven te worden onder meters sneeuw toen ik hem aantrof tussen de mensen. Katherine Kwak had haar arm strak om de zijne geklemd en leek mij eerder te zien dan dat James mij zag. Haar snavelvormige neus richtte zich met een soort triomfantelijke blik mijn kant uit toen ze mijn geschokte gezicht zag.
James had vanuit zijn ooghoeken blijkbaar gezien dat ze haar hoofd had gedraaid, want hij keek nieuwsgierig in de richting waar zij uit keek.
Zijn blik verstarde toen hij mij zag.
Ik wist niet goed wat ik voelde. Er welde ontzettend veel frustratie in mij op bij de aanblik van James en Katherine, maar de blik van James zelf was geruststellend en vertrouwd, al keek hij nog zo geschokt. Hij klemde zijn kaken op elkaar, leek voor een kort moment te overwegen om Katherines arm van zijn arm te halen, en bleef uiteindelijk gewoon staan waar hij stond.
En toen zag ik een witblond gestalte mij naderen en wendde ik mijn hoofd van hen af. Scorpius kwam op mij aflopen - zijn gezicht stond vertrokken in een brede glimlach.
'Je ziet er-'
Inplaatsvan zijn zin afmaken keek hij naar iets dat zich achter mij afspeelde. Zijn gezicht - dat eerst enthousiast had gestaan - veranderde zo snel naar verbazing dat het leek alsof iemand hem in zijn gezicht had geslagen. Zijn wangen kleurden vuurrood en zijn houding werd opeens nerveus.
Ik draaide me om.
Een moment lang zocht ik naar hetgeen wat zijn reactie had veroorzaakt, want het leek me sterk dat de oorzaak hetgeen was wat ik als eerst zag, maar naarmate ik mijn ogen langs de ingang van de Grote Zaal liet gaan, kwam ik er achter dat mijn eerste ingeving wel juist was geweest.
Roos was binnen gekomen.
Ik wist niet goed wat er precies aan haar veranderd was, maar er was iets aan haar veranderd... in een goede manier: ze zag er prachtig uit. Haar rode haar leek minder wild en borstelig door de fonkelende haarschuifjes waarmee ze het opgestoken had, haar normaal strenge blik stond nu vertrokken in een onzekere glimlach en haar ogen fonkelden. Ze had dezelfde rode jurk aan als op de bruiloft van Teddy en Victoire. Ik begreep Scorpius' reactie opeens volledig...
Scorpius' reactie.
Scorpius.
Dat zorgde er voor dat mijn gezicht in een frons viel. Hij had een hekel aan Roos, maar zijn haat was niet te zien geweest toen zij binnen was komen wandelen. Zijn wangen waren zelfs rood geworden door haar aanwezigheid - precies zoals ik altijd op James reageerde.
Ik keek hem met een schuin oog aan, maar hij leek het niet te merken en bleef naar Roos staren. Zijn mond hing lichtelijk open van verbazing en ik zag hopeloosheid in zijn ogen voorbij flakkeren toen Roos zich richting Theo Filister begon te bewegen.
De geamuseerde giechel die achter mij klonk liet de frustratie zo snel in mij naar boven schieten dat ik abrupt mijn vuisten balde. Ik keek woest om - tussen de mensen in de menigte had Katherine haar ogen op mij en Scorpius gericht. Ze keek grijnzend toe hoe hij zijn aandacht volledig op Roos richtte... en mij vergat.
James vermeed mijn blik. Hij had door dat Katherine naar ons zat te kijken, maar hij hield zijn ogen strak op de grond gericht en tikte ongeduldig met zijn voet op de vloer, terwijl haar arm nog steeds om de zijne heen geklemd zat.
Scorpius schraapte zijn keel. 'Wil je... wil je wat drinken?' Begon hij, veel minder enthousiast dan daar net. Zijn ogen schoten nog eenmaal richting Roos, maar hij wendde ze vrijwel meteen weer af.
'Ja... oké.'
Een uur later zaten we beide op de verhoging waar normaal de leraren tafel stond. De drie glazen die om ons heen verzameld stonden waren niet de enige dingen die leeg waren: onze energie was dat ook. We keken zwijgend en verveeld toe hoe de koppels over de dansvloer bewogen of met elkaar stonden te praten.
'Wil je nog wat drinken?' Vroeg Scorpius uiteindelijk.
'Nee.'
'Wil je dansen?'
'Nee.'
En toen viel het gesprek weer stil. Het enige wat ik wilde was naar mijn slaapzaal gaan en me daar in opsluiten tot de volgende ochtend. Het was misschien gemeen om alles wat hij aanbood af te slaan, maar hij leek zelf ook geen zin te hebben in de dingen die hij voorstelde. Hij vulde de stilte gewoon op.
Mijn ogen gleden - net zoals de hele avond door al gebeurd was - af naar Katherine en James. Ze stonden te praten met Griffoendors, waarschijnlijk vrienden van Katherine. James wiegde zijn glas verveeld heen en weer in zijn hand, maar Katherine leek het naar haar zin te hebben. Ik klemde mijn kaken op elkaar, slechts omdat ik zo hopeloos stond te staren en niks kon doen om de situatie te veranderen. Het liefst stapte ik op James af en maakte ik alles weer goed, maar zo makkelijk ging dat niet... zo makkelijk kon dat niet.
Mijn hart leek een slag over te slaan toen er beweging in James verveelde gezicht kwam. Hij hief zijn ogen op, zocht door de zaal en stopte toen mijn ogen de zijne ontmoetten. Hij leek lichtelijk te schrikken, maar de rest van zijn reactie zag ik niet, want ik had mijn ogen al naar de grond geslagen.
Scorpius had het oogcontact tussen James en mij blijkbaar gezien, want hij zuchtte, sloeg zijn ogen ook neer en maalde geïrriteerd met zijn kaken.
Ik wist niet goed of ik iets moest zeggen, daarom zweeg ik. Zijn ogen hadden immers ook de hele avond op Roos gericht gestaan, dus hij kon niet boos op mij zijn voor iets dat hij zelf ook deed. Ik begon echter ongeduldig te worden. Ik wilde hier niet meer zijn. Dit hele stomme feest wilde ik achter me laten. Ik had wel andere dingen om me zorgen over te maken.
Maar dat was altijd hetgeen wat het leven een pestkop maakte: zorgen konden zichzelf mengen. Als je je zorgen om het één maakte, kwamen de andere zorgen er bij op en werd het alleen maar erger.
Nu was het precies zo.
'Kan ik met je dansen?'
Ik hief mijn ogen op en keek recht in het gezicht van Basil Zabini. Ik had hem niet zien binnen komen in het feest, en had geen idee met wie hij hier eigenlijk was, maar ik had een vermoeden dat het hem net zo min kon schelen als dat het mij kon schelen.
'Nee.' Antwoordde ik bot.
Basil had dit antwoord blijkbaar al verwacht, want zijn mondhoek trok zich in een geamuseerde grijns. 'Laat ik het anders zeggen: als ik jou was zou ik maar mee komen.'
Ik had geen andere woorden van Basil verwacht, maar zijn blik was hetgeen wat mij zorgen baarde. Zijn grijns was voor een moment verdwenen en zijn ogen hadden zich dwingend in mijn gezicht gepriemd, alsof hij had willen zeggen dat dit om heel andere dingen dan dansen ging.
'Hoorde je haar niet?' Spuugde Scorpius brutaal. 'Ze zei nee.'
'Ik kan me niet herinneren dat ik jou iets gevraagd heb, Malfidus.' Snauwde Basil fel terug. Hij wendde zijn hoofd ongeïnteresseerd van hem af toen hij zag dat Scorpius zijn mond opnieuw wilde open trekken. 'Dus?'
Ik kreunde uit ellende. Ik wilde niet met Basil op dit feest gezien worden, maar ik wilde mezelf ook niet in de nesten werken. Ik keek Basil aarzelend aan. 'Kan het... kan het niet zo?'
'Zo?' Vroeg Basil, alsof het belachelijk was. 'Wat wil je dan gaan doen? Hier nog langer zitten?'
'Ze heeft geen zin, dat zie-'
'Malfidus, hou je kop.' Onderbrak Basil hem. 'En trouwens - het ziet er hier niet echt gezellig uit.'
'O, bij Merlijns-'
'Scorpius.' Zuchtte ik bij het horen van zijn gefrustreerde toon. Ik keek hem moedeloos aan. 'Het spijt me - ik ben zo terug, ik beloof het. Blijf- blijf gewoon hier, ja?'
Scorpius' ogen fonkelden vol ongeloof en razernij, maar hij zweeg. Hij vouwde zijn armen opstandig over elkaar, snoof en staarde voor zich uit.
Ik besloot zijn woede te negeren, stond op en liep achter Basil aan de dansende menigte in, expres niet lettend op de priemende ogen van James die zich in mij leken te steken.
Basil zorgde er voor dat Scorpius zijn zicht op ons verloor, want hij liep recht door de dansende menigte heen, kwam uit bij de andere kant van de zaal en gebruikte de mensen als het ware om een blokkade voor Scorpius ogen te gooien. Hij bleef staan en draaide zich naar mij.
'Misschien...' hij keek sluw om zich heen, 'misschien is het beter als we even ergens anders heen gaan.'
Na een luide zucht uit mijn mond, volgde ik Basil dus verder: een minuut later liepen we buiten over het terrein van Zweinstein. Ook hier hadden koppels zich verzameld - sommigen liepen over de paden te praten of te lachen. Basil en ik lachten echter niet.
'Wat moet je?' Vroeg ik, terwijl ik mijn ogen op de grond gericht hield en toekeek hoe de aarde onder mijn voeten weg schoot.
Basil priemde zijn ogen in het stel dat ons pad passeerde, keek hen na tot ze een aantal meter van ons weg waren en sprak vervolgens fluisterend: 'je weet over de hoorzitting van Omber die deze week gaat plaatsvinden, niet?'
'Nee.' De naam Omber kwam me bekend voor, maar ik had geen idee waar ik het gezien of gehoord had, en over een hoorzitting wist ik al helemaal niks...
Nee, dat was niet waar - over een hoorzitting wist ik wel. Draco Malfidus had het over een hoorzitting gehad bij het Nest. Hij leek zich er aardig druk om te maken, en vooral omdat de hoorzitting in het nadeel bij de Potters werkte... en als iets een nadeel voor de Potters was dan was het een voordeel voor de Dooddoeners.
Mijn ongeïnteresseerde houding verdween opeens. Spanning leek vanuit de grond naar boven te komen, omhoog te kruipen en mijn lichaam te omsluiten. Ik verstijfde, hield mijn pas in en staarde Basil met grote ogen aan toen hij ook stopte.
'Jullie hebben daar mee te maken, of niet soms?' Vroeg ik hem.
'Wij.' Verbeterde hij mij. Er ontstond een flauwe grijns op zijn lippen. 'Leuk geprobeerd.'
Ik klemde mijn kaken op elkaar.
'En dat is nou juist waarom ik je moest spreken.' Zei hij. 'Het wordt nu jouw beurt om te bewijzen dat je één van ons bent.'
Mijn hart leek in een ijsklomp te veranderen. Het klopte moeizaam, maar hard, alsof iemand de ijsklomp telkens tegen mijn borstkas aansloeg. De Dooddoeners hadden gedreigd met het feit dat ik dingen voor hen zou moeten doen, maar nu die dingen zo dichtbij leken te zijn, kon ik het niet geloven en wilde ik alleen nog maar rennen.
'Ik zal nooit één van jullie worden.' Zei ik zacht, waarna ik een haastige struikelpas achteruit zette. 'Ik zal jullie nooit-'
Basil lachte verbeten, schudde zijn hoofd en pakte mijn arm vast. Vervolgens keek hij om zich heen, haakte hij zijn arm in de mijne en trok hij me verder mee het pad op, om het te laten lijken alsof we gewoon aan het wandelen waren.
'Je hebt geen keus.' Zei hij, terwijl hij gewoon voor zich uit bleef kijken. 'Je weet dat je geen keus hebt, tenzij je wil dat je nieuwe blonde vriendje over je miezerige geheimpjes weet.'
'Scorpius is niet-'
'Het kan me niet schelen.' Kapte hij me af. 'Je hoort aan onze kant te staan, en niet alleen omdat wij dat willen.' Hij draaide zijn hoofd naar mij en liet zijn stemvolume zakken. 'Mia Merope Mergel? Denk je echt dat iemand met zo'n naam aan de kant van de bloedverraders en Dreuzels staat?' Hij lachte schamper. 'Jouw familielijn is gelinkt aan die van heer Voldemort zelf! Je brengt je familienaam ter schande als je je omringt met die vuile Potters en Wemels.'
Ik sloeg mijn ogen neer. De woorden die hij zei, zetten mij aan het denken. Misschien had hij gelijk - misschien hoorde ik wel aan de kant van de Dooddoeners te staan. Ik was een gevaar, ik was iemand die vreselijke dingen kon doen met de magie die ze bezat, ik was de laatste afstammeling van Zwadderich, en mensen dachten niet goed over mij... omdat ik misschien wel niet goed was.
Ik slikte. 'Je hebt gelijk.' Zei ik schor en zacht. 'Wat moet ik doen?'
Die woorden leken hem te verbazen, maar zijn verbazing maakte al snel plaats voor een gemene grijns. Hij wendde zijn blik van mij af, keek naar het koppel dat ons passeerde en bleef zwijgen tot zij uit ons zicht waren.
'Anderling moet weg.'
Ik keek hem geschokt aan. 'Wat?'
Hij rolde met zijn ogen. 'Omber hoort deze school te besturen, en Anderling zit in de weg. Wij - en jij dus ook - moeten er voor zorgen dat zij Zweinstein vertrekt voor het eind van het jaar...' er flakkerde iets van zorgen in zijn ogen voorbij. Het liet me schrikken - Basil was meestal degene die zeker van zijn zaak was. Nu leek hij onzeker, nerveus en bang. Hij slikte, liet zijn ogen onrustig over het terrein van Zweinstein glijden en sprak zacht: '-levend of dood.'
Terwijl het bloed wegzakte uit mijn wangen, zonk het besef over wat ik zou moeten doen in mij neer. Ik kreeg een hol gevoel in mijn maag - Anderling was de enige op deze hele school bij wie ik mijn nog niet uitgesproken geheimen veilig kon stellen. Als zij zou vertrekken, zou ik niks meer hebben. Ik zou er alleen voor staan, want de Dooddoeners zouden me niet helpen, ook al hoorde ik bij hen. Het feit dat ik misschien een moord zou moeten plegen als er geen andere opties zouden zijn, leek op dat moment niet bij me aan te komen. Ik wilde niet dat Anderling ging.
Ik knikte slechts. 'Hoe moeten we dat doen?'
Basil wierp mij een vlugge blik toe en wendde hem vrijwel meteen weer af. Hij klemde zijn kaken peinzend op elkaar. 'Geen idee.'
'Je kwam hier om me te zeggen dat ik iets moet doen, maar je weet niet wat ik moet doen?' Snauwde ik geïrriteerd.
Zijn ogen flitsten kwaad naar mij toe. 'Ik zou maar niet te veel over mij zeggen als ik jou was.' Siste hij. 'Anders zeg ik te veel over jou.'
Ik zweeg.
'Misschien moet je maar terug gaan naar je vriendje.' Spuugde hij. Hij liet mijn arm niet erg vriendelijk los. 'Hij zit al aardig lang op je te wachten.'
En met die woorden verdween Basil het kasteel weer in. Ik bleef voor een hele tijd aarzelend bij de ingang rondhangen, niet wetend wat ik met mijn eigen gepieker aan moest. Anderling werkte niet altijd met me mee, maar ik wilde haar niks aan doen. Zij was degene die me uitgenodigd had naar de Toverwereld, zij was degene die mij al die tijd wanhopig had beschermd voor personen zoals Basil. Ik was alleen te blind geweest om het te zien, en nu was het al te laat.
Uiteindelijk besloot ik terug naar het feest te gaan om te kijken of Scorpius er nog zat. Als hij er niet zou zijn - wat me niks zou verbazen - zou ik naar de slaapzalen gaan, maar natuurlijk stond het lot niet aan mijn kant en zat hij nog steeds op dezelfde plek als ik hem had achtergelaten.
Ik kreeg opeens medelijden met hem bij het zien van die aanblik. Hij zat verwijderd van de mensen, helemaal alleen in zijn glas te staren, zich waarschijnlijk afvragend waarom ik hem niet goed genoeg vond om de avond mee door te brengen. Ik was een slechte vriend voor hem geweest - ik was een slechte vriend voor iedereen geweest, want misschien waren personen zoals ik ook wel niet bedoeld om vriendschappen te hebben.
Met een dof schuldgevoel dat door mijn botten heen trok glipte ik de Grote Zaal weer in. Scorpius merkte mij op toen ik halverwege was. Zijn gezicht klaarde lichtelijk op, maar naarmate ik mijn pas afmaakte zag ik dat zijn wangen rood werden en hij zijn blik neer sloeg.
Voordat ik kon fronsen had Roos mij al in gehaald en ging ze voor mij staan, om te voorkomen dat ik verder naar Scorpius toe zou lopen. Ik slaakte een verbaasde kreet, zette een stap achteruit en knipperde.
'Roos?' Zei ik blij, misschien zelfs wel opgelucht.
'Wat-' ze balde haar vuisten, keek mij met woedend fonkelende ogen aan en zette een stap dichter naar mij toe, '-denk je dat je aan het doen bent?'
Ik staarde verbaasd in haar rood aangelopen gezicht. Overrompeld en niet wetend wat ik wilde zeggen begon ik te stamelen, waarna er uiteindelijk slechts maar één woord uit mijn mond kwam: 'wat?'
'Je komt hier met Scorpius,' begon ze sissend, 'dan staar je de hele avond naar James, en dan loop je weg met niemand minder dan Basil Zabini?!' Ze snoof. 'Je gaat de laatste tijd wel erg vaak met die kwal om. Het is opvallend, weet je - Zabini is het persoon dat misschien wel het minst te vertrouwen is als het om de laatste gebeurtenissen gaat, en juist jij gaat met hem om.'
'Ik-' hopeloos keek ik om me heen, proberend woorden te vinden die maar niet in mij naar boven wilden komen. 'Ik- Basil en ik zijn nauwelijks vrienden. Hij - hij-' ik zuchtte gefrustreerd, 'ik ken hem nauwelijks.'
'Laat me raden,' zei Roos, 'Isaac Knoop ken je ook nauwelijks? En Wendy Faulk - ik weet nog dat je haar niet aardig vond toen je hier kwam, en nu lijken jullie beste vriendinnen te zijn!'
Wendy en ik hadden de laatste tijd best veel tijd met elkaar doorgebracht, maar niet in de zin van vriendschap: ze zat gewoon vaak naast me in de les of liep bij me in de gangen, en dat deed ze vooral om mij in de gaten te kunnen houden. Het feit dat Roos daar kwaad om was klopte gewoon niet - ze zou niks horen te weten over Wendy's vader. Het enige wat ze wist was hetgeen dat ze wist van Draco Malfidus, en hij had het alleen maar over Zabini.
'Waarom doe je zo?' Vroeg ik.
Roos perste haar lippen op elkaar. 'Wat denk je?'
'Ik heb een idee.'
'Het is gewoon-' maar ze leek zich opeens te realiseren dat ze zelf ook niet wist waarom ze zo kwaad was. Onderbewust wist ze het duidelijk wel, want heel even draaide haar hoofd zich vliegensvlug naar Scorpius. Ze opende haar mond, kon geen woorden vinden en sloot hem weer, maar trok hem het volgende moment al weer open. 'Het is gewoon niet eerlijk wat je doet.'
Mijn gezicht zakte in een frons. 'Ik weet niet waar je-'
'Weet je, Mia.' Onderbrak ze me. 'Toen je hier op school kwam, wist ik dat er iets met je was - ik wist alleen niet wat. Het voelde gewoon alsof alle woorden die uit je mond kwamen gelogen waren. Er was iets aan je dat anders was dan de anderen... iets diep in je, maar ik kon het maar niet begrijpen. Ik liet het gaan, want James was zo enthousiast over je dat ik dacht dat het allemaal wel goed zou zijn, maar nu...' haar ogen hielden mijn blik strak in hun greep. 'James zegt telkens dat je veranderd bent sinds het gebeuren met de Dooddoeners, maar volgensmij ben je geen haar veranderd.' In haar blik fonkelde woede, afschuw. 'Weet je wat ik denk? Ik denk dat je niet bent wie je al die tijd beweert hebt te zijn. Het persoon dat voor mij staat ken ik namelijk niet, maar ik zal uitvinden wie ze is - koste wat het kost.'
Ik stond als verloren onder het betoverende plafond, te midden van een zaal vol mensen die liefde leken te ademen inplaatsvan zuurstof. Het probleem was echter dat mijn longen in dat geval niet bleken te werken, want het enige wat ik in leek te kunnen ademen was haat. Haat kruiste mijn pad vroeg of laat altijd weer, en nu deed het het weer. Het stortte zich op mij als een roofdier, leek elk klein stukje geluk uit mij te eten en liet niks anders dan een koud, rottend kadaver achter.
Ik nam een diepe teug lucht, in de hoop mijn hatelijk kloppende hart te kunnen kalmeren. 'Dat zal je niet.' Zei ik, zo ijzig dat Roos er van leek te schrikken. 'Want ik ben Mia Parker, dochter van twee Dreuzels die vermoord zijn door mensen uit jouw wereld!'
Roos hapte naar adem, zette een stap achteruit en perste haar lippen op elkaar.
'Ik dacht dat ik echte vrienden had toen ik jullie voor het eerst ontmoette, maar jullie zijn net zoals iedereen.' Zei ik zacht, terwijl ik mijn tanden op elkaar klemde.
Roos balde haar vuisten opnieuw en wilde iets zeggen, maar het leek alsof die woorden zo erg waren dat ze bang was om ze uit haar mond te laten rollen. Ze beet op haar tong, spande haar spieren krampachtig aan en liet haar woorden toen gaan, alsof ze zuchtte.
'Personen zoals jij verdienen het ook niet om vrienden te hebben.'
Er trok een akelige steek door mijn hart, en die steek leek emoties los te scheuren die ik de laatste paar weken opgekropt en weggestopt had. Het was alsof er een vloedgolf aan verdriet door mij heen raasde - bij elk stuk dat de razende stroming wist af te leggen, voelde ik me telkens leger en leger worden. Levenslust zakte in mij weg, want er was toch niemand op deze wereld meer die echt om mij gaf. Mijn vrienden lieten me in de steek, mijn familie was dood en zelf wist ik dat ik een toekomst had die duister en slecht zou zijn. Ik klampte me wanhopig vast aan de herinneringen van de familie die ooit zo veilig en warm hadden geleken: mijn ouders, mijn broer... ze hadden om me gegeven, ze hadden me lief gehad, en ze waren van mij afgepakt. Ik had niets meer.
'Dat weet ik.' Zei ik zacht. Er was iets aan de sfeer op het feest veranderd. Alles dat eerst zo walgelijk had geleken, leek nu slechts triest: doelloos. De wolken waren voor mij niet roze meer, ze waren grijs, net zoals alle emoties die ik plotseling niet meer goed leek te voelen.
Haat: dat was de enige energie die zich in mij leek te bevinden, en het rommelde als een dreigende donder storm.
Roos ogen werden groot van schrik. Ze hapte naar adem, liet haar ogen naar het betoverende plafond flitsen en keek ongelovig toe hoe de rozige kleur uit de wolken weg sijpelde. Het geluid van de aankomende donder rees op in de verte, en voor ik door had dat mijn vingers gevoelloos werden van het getintel, klonk de eerste donderslag al.
Mensen gilden, maar ondanks de vreselijke afschuw die ik voor mezelf begon te krijgen, kneep ik mijn ogen stijf dicht en balde ik mijn vuisten - de tweede donderslag liet de vloer trillen.
'Mia, stop!' Riep Roos, maar ik deinsde van haar weg en hief mijn hoofd op naar het plafond, dat zo zwart als inkt begon te kleuren.
Leerlingen stoven in paniek naar de uitgang van de Grote Zaal. Gillen, kreten en schreeuwen klonken en niemand leek meer op te letten waar hij heen liep, want ik werd geduwd en aangestoten door vanallerlei mensen. De elleboog die mij in mijn ribben porde zorgde er voor dat ik naar voren klapte en mijn blik dus liet afzakken van het betoverde plafond - vervolgens keek ik recht in James gezicht, dat opeens vanuit de menigte voor mij opdoemde.
'Stop.' Zijn stem beefde en zijn hand bewoog zich aarzelend mijn richting uit. 'Alsjeblieft, stop.'
De paniek om mij heen leek te vervagen, alsof het er nooit geweest was. Voor een moment lang leek hij de enige persoon te zijn de bestond, zelfs de tijd bestond niet meer - alles was slechts een vage mist met hem er in, zijn naderende hand elk moment minder verwijderd van mij. Zijn vingertoppen raakten mijn gezicht, en heel even leek de tijd, samen met mijn hart, stil te staan. Vervolgens versnelde mijn hartslag zich in een razend tempo, en toen gebeurde het: de tinteling in mijn vingers bereikte zijn hoogtepunt, een windstoot trok plotseling door de hele Grote Zaal, en de honderden kaarsen die eerst allemaal hadden geschenen, doofden abrupt.
Het werd stikdonker.
Ik zag mijn kans om te vluchten en nam hem. Ik deinsde weg van James, voelde zijn hand van mijn gezicht glijden en glipte de menigte in, weg van hem - weg van alles.
[A/N]
Ik weet dat dit niet het beste hoofdstuk is, maar ik heb het in vijf dagen moeten schrijven, want volgende week zal ik helaas niet kunnen updaten! Ik zit dan in Parijs en heb waarschijnlijk geen tijd om te schrijven. Sorry, maar hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk leuk!
Bedankt voor het lezen! ♡♡♡