'Αποκλείεται,δεν μπορεί.'αναφώνησα αγχωμένη καθώς ειχα βάλει τα χέρια μου στο ντουλαπάκι μου και έψαχνα'Δεν γίνεται,να το ξέχασα.'μονολόγησα ανακατεύοντας οτι ειχα εκεί μέσα.
'Φαίη ψάξε καλύτερα.'είπε άγρια ο Χρήστος και στήριξε την πλάτη του στο τοίχο,έτσι ώστε να να μην ακουμπάει το σπασμένο πόδι του,στο έδαφος.
'Προσπαθώ,αλλά δεν το βρίσκω.'είπα αγχωμένη και συνέχισα να ψάχνω.
'Κάπου εκεί θα είναι.'είπε ξεφυσώντας εκνευρισμένος απο την αναμονή μάλλον.
"Δεν μπορώ να τα βρώ.'ξεφώνησα και σταμάτησα για μιά στιγμή να ψάχνω.Το πρόσωπο του έγινε ακόμα πιο θυμωμένο και αμέσως άρχισα να πανικοβάλομαι.Ξεκίνησα πάλι να ψάχνω και τελικά πίσω απο το χοντρό βιβλίο της φυσικής αγνοφάνηκε το ασπρο κουτάκι με τις ασπιρίνες.
Ενα χαμηλόφωνο 'αλληλούια' βγήκε απο τα χείλη μου,και κατευθείαν άρπαξα το κουτάκι στα χέρια μου.Γύρισα προς το μέρος του και του έδωσα ένα.
Με κοίταξε με ένα αδιάφορο και θυμωμένο βλέμμα,που εκανε τις τρίχες τον χεριών μου να σηκωθούν.Τέρας!
'Επιτέλους.'είπε εξουθενωμένος και το έβαλε στο στόμα του.
Εδω και μια εβδομάδα έτσι είναι,ο Μιχάλης κατάφερε και του έσπασε ενα πόδι,ενα χέρι,και μερικά πλευρά.Εδω και μια εβδομάδα η ζωή μου εχει γινει ακόμα πιο δύσκολη απο όσο ήταν.
Νόμιζα οτι είχα δει την κόλαση με το να με πειράζει χυδαία,καμία φορά,ομως έκανα λάθος.Πολύ μεγαλο λάθος.
Η πραγματική κόλαση ήρθε αυτές τις μέρες.
Το να τον έχω δίπλα μου σχεδόν όλοι μέρα να μου φωνάζει,να με απειλεί,και να με διατάζει,με ξεπερνάει.Αυτό είναι πραγματική κόλαση.
Κάθε φορά που τελειώνει το μαρτύριο της ημέρας γυρίζω σπιτι και ξεσπάω σε κλάματα.
Δεν το αντέχω όλο αυτό.
Και φυσικά ο πατέρας μου,δεν ξέρει τίποτα.Το μονο που με ρώτησε είναι αν αυτός ηταν το καινούργιο μου αγόρι και φυσικά η απάντηση ήταν αρνητική.Δηλαδη έλεος.
Όμως δεν μετάνιωσα για την απόφαση μου.Καθόλου μπορώ να πώ.
Πιστεύω οτι κάνω το σωστό.Χρειάζεται την βοήθεια μου,και ας είναι αυτός που είναι.
Και φυσικά το ξέρω οτι είμαι ηλίθια που τον βοηθάω ενώ ξερω οτι θα συνεχίσει να με κανει οτι θέελει μετά απο όλο αυτό,αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι.Εγώ δεν είμαι κακία.Δεν έχω καν την δύναμη να γίνω.Και ούτε θα το αποσκοπίσω ξανά.Τουλάχιστον οχι για τώρα.
Εκεί ενα μάθημα μου έκανε ο Μιχάλης και τα παράτησα με την πρωτη δυσκολία.Ειμαί δειλή.Το ξέρω και το έχω αποδεχτεί πλέον.Για αυτό και τα σταμάτησα όλα.
Ο Μιχάλης απο την άλλη,δεν ξέρω που βρίσκεται.Τον είδα μόνο την επόμενη μέρα,μετά απο το συμβάν.Δεν μου μίλησε,μόνο με κοίταγε ολη την ώρα,κατι που με εκανε να αισθάνομαι άβολα,και για αυτό νομίζω οτι το έκανε κι ολας. Μετά με είδε να βοηθάω τον Χρήστο και απλά με άφησε στην ησυχία μου.
Άκουσα οτι πήρε αποβολές,επειδή έσπασε κάτι γυάλινα δοχεία στο εργαστήριο της χημείας.Και μετά έδειρε και τον δάσκαλο γιατί δεν άντεχε την φλυαρία του.Ουτε καν ξέρω το γιατί είχε τόσα νεύρα.
Ευτυχώς που δεν ήμουν μπροστά σε όλο αυτό,όμως.Αλλη μια απόδειξη οτι πρέπει να μείνω μακριά του.Και αν νευρίαζε καμία φορά με εμένα,τι θα έκανε;;Απαπα,ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω.
'Γή καλεί Φαίη.'άκουσα τον Χρήστο απο δίπλα μου.Κούνησα ελαφρά μία φορά το κεφάλι μου,και τον κοίταξα.'Χτύπησε το κουδούνι.'είπε ξερά χωρίς κανένα ίχνος ευγένειας.
Δεν προλάβα να απαντήσω γιατι μια φωνη με διέκοψε.
'Καλημέρα Φαίη!'είπε με χαμόγελο ο Νασος,ένα παιδί απο την τάξη μου.Του χαμογέλασα ελαφρά και κατευθείαν,άνοιξα την τσάντα μου.Ηξερα οτι ήθελε τις ασκήσεις της χημείας.Για αυτο και με χαιρέτησε,δεν υπήρχε αλλος λόγος.
'Καλημέρα Νάσο.'είπα και άρπαξα το τετράδιο απο την ροδοκόκκινη τσάντα μου.'Ορίστε,πρόσεξε μην το χάσεις.'συνέχισα ευγενικά και του το έδωσα.Μου έκλεισε το μάτι άλλα προτού προλάβει να το πάρει,ένα άλλο χέρι το τράβηξε βίαια απο το δικό μου.
Το αποτέλεσμα να σχιστεί το δαχτυλο μου στην άκρη.Αυτο είναι ότι χειρότερο.Τσουζει περισσότερο και απο κόψιμο με μαχαίρι.
'Αν θέλεις να κανείς της ασκήσεις.Λυσάρια υπάρχουν.'έτριξε ο Χρήστος και με μια κινήσει έβαλε το τετραδιο πάλι στην τσάντα μου.Τον κοίταξε άγρια και μετά στράφηκε προς εμένα.
Ο Νάσος σήκωσε τα χέρια του,ψηλά ως ένδειξη παράδοσης και εγώ του έδωσα ενα απολογητικό βλέμμα,για την ανάρμοστη συμπεριφορά του γλυκύτατου Χρήστου.
Μου έγνεψε με ενα χαμόγελο και έφυγε χωρις να δώσει σημασία στον Χρήστο.
'Θ-θα μπορούσες ν-να ε-είσαι λίγο πιο ε-γενικός.'τραύλισα και πιάσα το δάχτυλο μου,ώστε να σταματήσει το ελάχιστο αίμα που έβγαζε.
'Και εσύ θα μπορούσες να μην κάθεσαι σε κάθε αρσενικό που κινείται.'είπε χυδαία και αμέσως γούρλωσα τα μάτια μου.
'Εγώ;'ρώτησα στατισμένη απο αυτό που είπε.
'Ναι εσύ ταπεινό χαμομήλάκι.'είπε ειρωνικά,κοιτάζοντας με άγρια.
'Δεν σου επιτρέπω.'μουρμούρισα χαμηλόφωνα θυμωμένη.
'Τι δεν μου επιτρέπεις;'είπε αγριεμένος και με πλησίασε.'Να σε λέω τσουλα;Αφού είσαι.Πρωτα οκαινούργιος,μετά αυτος.'συνέχισε και ήρθε ακόμα πιο κοντά μου.'Μήπως θες και εμένα;'πρόσθεσε και χάιδεψε ανατριχιαστικά το μάγουλο μου.
Πλεον με είχε κολλήσει στο τοίχο και δεν μπορουσα να παρω ανάσα απο τον φόβο.
'Εισαι χυδαίος.ήθελε απλά τις ασκήσεις.'ψυθιρισα και γύρισα απο την αντίθετη κατεύθυνση το κεφάλι μου.
'Θα με κοιτάς όταν σου μιλάω.'έτριξε και ξανα γύρισε βίαια το κεφαλι μου,στην αρχική του θέση.Τον κοίταξα για ένα δευτερόλεπτο και χαμήλωσα ηττημένη το βλέμμα μου.Συνέχισα να πατάω το δαχτυλό μου,αγνοώντας το βλέμμα του.
'Τι έπαθες εκεί;'μουρμούρισε,λες και δεν ηθελε να το ακούσω ούτε εγώ,άρπαξε το δαχτυλό μου.Το επεξεργάστηκε και επανέλαβε την ερώτηση ξανά.
'Με έκοψες,όταν πήρες το τετράδιο.'είπα απλά,χωρις να δώσω ιδιαίτερη σημασία.Δεν ήταν τίποτα ετσι κιάλιως.
Τότε έκανε κάτι που σίγουρα δεν το περίμενα,απο εκείνον.
Έφερε κοντά στα λεπτά χείλη του το ματωμένο δαχτυλο μου και το φίλησε γλυκά.Τα ματιά του έκλεισαν για λίγο και τα δικά μου καρφώθηκαν στην γλυκιά αυτή κίνηση.
'Συγνώμη.'ψυθίρισε και απομακρύνθηκε απο δίπλα μου'Και να θυμάσαι δεν θα το ξαναπώ.'πρόσθεσε και πήρε τις πατερίτσες απο δίπλα.Ξεκίνησε να περπατάει το διάδρομο προς την τάξη του,αφήνωντας με άφωνη απο αυτό που έγινε πρίν λίγο.
Ειναι διπολικός.Τέλος.
^^^
Η τέταρτη ώρα τελείωσε και ολοι η μαθητές βγήκαν έξω για να πάρουν αέρα.Σηκώθηκα απο το θρανίο,έβαλα την τσάντα στον ώμο μου,και πηρα στα χέρια μου,μερικά βιβλία,που βρίσκονταν στο θρανίο και επρεπε να μπούν στο ντουλαπάκι μου.
Βγήκα απο την τάξη,και χωρίς να χάσω χρόνο κατευθύνθηκα προς το ντουλάπι μου.
Κράτησα στο ένα χέρι τα βιβλία και με το άλλο έβαλα τον κωδικό,ομως δυστυχώς δεν άνοιξε.Ξανά Προσπάθησα αλλά τίποτα.
'Ελα τώρα άνοιξε.'μονολόγησα σιγανά και έβαλα το κωδικό για τρίτη φορά.Τίποτα πάλι.Ξεφύσιξα και προσπάθησα να ηρεμίσω.Απλα εχει κολλήσει,το κάνει συχνά αυτό.
Καθώς είχα κλείσει τα μάτια μου, κάτι σκληρό να συγκρούσθηκε με το χέρι μου και ολα τα βιβλία να έπεσαν στο πάτωμα.
Τινάχτηκα και άνοιξα απότομα τα μάτια μου.Γύρισα το κεφαλι μου πρός την αντίθετη πλευρά,για να δω το άτομο που έφυγε,χωρίς ενα συγνώμη και αμέσως η καρδιά μου άρχισε να χτυπά σαν τρελή.
Ήρθε.
Το αρωμά του,μπορούσα να το αναγνωρίσω απο χιλιόμετρα μακριά.Περπατούσε με βαριεστημένα βήματα,δεν γύρισε καν να κοιτάξει αν με χτύπησε.
Ξεφύσιξα απογοητευμένη,χαμήλωσα και άρχισα να μαζεύω τα βιβλια που ειχαν πέσει.
'Ένα συγνώμη δεν έβλαπτε.'μουρμούρισα και σηκώθηκα πάνω.Το ντουλάπι μου τελικά άνοιξε και επιτελους κατάφερα να τα χώσω σε μια γωνία.
Το κουδουνι χτύπησε για πεμπτη φορά σήμερα,και περπάτησα προς την τάξη μου.
Πέρασα το διάδρομο αλλα πριν προλάβω να μπώ στην αίθουσα,ενα γυμνασμένο χέρι γράπωσε την κοιλιά μου.
Μιχάλης.
Η κοιλιά μου ακούμπησε το σκληρό στέρνο του και το κεφαλι του μπήκε ανάμεσα στον ώμο μου.
'Σε πόνεσα τιγράκι;'ψιθύρισε καθώς η ανάσα του,δρόσιζε το αυτί μου.
Ανατρίχιασα στο άκουσμα της φωνής του.
^^^