Ik was weggelopen van Isaac en zijn vreselijke waarheden, want dat was wat ik wilde: wegrennen van de waarheden. Ik wilde me verstoppen in mijn eigen veilige plek vol verzinsels. Het was echter zinloos, en het was rond 3 uur 's nachts geweest toen ik me eindelijk had overgegeven aan die waarheden. Ze hielden me in hun macht, ondanks mijn tegenstribbelende pogingen vol hoop. Die hoop ging echter verloren toen de zon die ochtend op kwam. Het enige wat ik toen nog had, waren mijn herinneringen aan hetgeen wat ik en James hadden, maar die troostende herinneringen veranderden in kwellende herinneringen naarmate ik de Grote Zaal in liep voor het ontbijt. Toen had ik niks anders dan een grijze toekomst om naar te kijken... ik had niks anders dan het vooruitzicht op een tijd waarin ik nooit meer geluk zou voelen. Ik was bang voor die naderende toekomst. En soms, heel soms, wenste ik serieus dat ik die toekomst ook niet mee zou hoeven maken.
De ochtendprofeet van die ochtend meldde iets dat mijn hart in een gletsjerspleet leek te gooien. Ergens in de verte kon ik mijn hart nog voelen kloppen, maar de fijne warmte was weg. Ik voelde me leeg.
MYSTERIE OVER SISSELTONG NOG STEEDS NIET VERKLAARD, LEES BLADZIJDE 5 VOOR HET HELE ARTIKEL.
En dus bladerde ik naar bladzijde 5, ondanks het kleine deel van mijn brein dat wanhopig riep dat ik dat niet moest doen.
Mia Parker, het meisje dat de Toverwereld in kwam als een doodnormale dochter van twee Dreuzels, en inmiddels bekend staat omdat haar identiteit in twijfel wordt getrokken. Een aantal maanden geleden gebeurde er iets opvallends met de jonge dame - zo hebben bronnen gemeld dat deze "Dreuzeltelg" met een echte, levende slang heeft gepraat. Inmiddels is dit gerucht door veel ooggetuigen bevestigd. Ditzelfde meisje is rond de 18e van December aanwezig geweest op de bruiloft van een pasgetrouwde stel uit de familie Wemel. Volgens sommige bezoekers van het feest, was ze hier samen met de zoon van de held Harry Potter. Ook dit is geen schok - het verleden heeft aangetoond dat de studente nogal een zwak heeft voor afstammelingen van de grote namen uit de Toverwereld. Deze bruiloft heeft ons echter een heel nieuw inzicht op haar gegeven. Zo blijkt het dat de bruiloft slecht is verlopen door een aantal verdachte personen. Sommigen menen dat dit Dooddoeners waren, maar deze stelling is nog niet bevestigd door Minister Wolkenveldt. Deze personen hebben volgens de heer Harry Potter voor heel wat oproer gezorgd, maar dat was niet het enige: deze personen hebben niemand minder dan Mia Parker ontvoerd. Waarheen en waarom is niet bekend - de studente is inmiddels al weer terecht, maar zij, evenals veel ooggetuigen, willen hier niks over loslaten. Er wordt gedacht dat Mia Parker is bedreigd wegens haar relatie met de jonge heer James Potter, maar dit wordt erg in twijfel getrokken. Het verband tussen het eerdere incident met een slang en de confrontatie met de Dooddoeners is verontrustend. Toen de studente werd gevraagd of hier iets aan op te merken viel, werd er passief en zelfs agressief gereageerd. De echte reden blijft echter een mysterie, maar is deze studente wel zo onschuldig als ze beweert te zijn?
Artikel: Dennis Krauwel.
Het meest deprimerende aan het artikel was nog dat niks gelogen was, afgezien van het feit dat ik een zwak had voor de grote namen uit de Toverwereld. De rest was allemaal waarheid, soms waren er een aantal loze aannames uit die waarheden getrokken, maar Dennis Krauwel bleek mij beter door te hebben dan mijn beste vrienden... of nou ja, de beste vrienden die ik ooit mijn beste vrienden had kunnen noemen.
Ik sloot de krant, smeet hem op de Zwadderich tafel en beende de Grote Zaal al weer uit zonder gegeten te hebben. Voordat ik dat deed, flitste de voorpagina van de krant nog eenmaal voorbij. De letters schoten zo vluchtig door mijn hoofd heen dat ik ze al weer vergeten was voor ik er ook maar over na kon denken, maar de titel was enigszins verontrustend voor degenen die wisten waar het over ging.
MINISTERIE PLANT HOORZITTING VOOR STRAFVERMINDERING VAN DOROTHEA J. OMBER.
De dagen daarna waren donker en vaag - en dat kwam niet door de sneeuw die buiten met bakken uit de hemel viel. Lessen sleepten voorbij, gesprekken gleden weg en naarmate iedereen meer en meer over mij wist, leken mijn emoties te vervagen. Leerlingen hielden me aan in de gang - meestal gewoon nieuwsgierig, maar soms kwaad over de geruchten die zij gehoord hadden. Sommigen scholden me uit, sommigen stelden me felle vragen en anderen wierpen me vuile blikken toe. Het kon mij weinig schelen. De tijd streek voorbij, en zo leefde ik mijn dagen voort. Elke seconde ging voorbij, ook al leken die seconden soms uren te duren.
Basil, Isaac en hun vrienden - die blijkbaar ook het één en ander over mij wisten - hielden me scherp in de gaten, maar zwegen tot nu toe over de plannen die de Dooddoeners met me hadden.
James, Roos en Albus leken wel personen te zijn uit een andere dementie. Ze waren zo dichtbij en toch zo ver weg. Ik sprak niet met hen. De enige met wie ik nog een normaal gesprek kon voeren, was Scorpius, al gingen die gesprekken alsnog moeizaam. Iets leek hem dwars te zitten, en ongeveer een week na mijn aankomst op Zweinstein, leek hij het niet meer in te kunnen houden.
Na de Zwerkbaltraining had ik nog met hem op het veld gestaan, slechts omdat ik niet met personen zoals Christian Coven terug wilde lopen naar Zweinstein. Christian bleek namelijk ook te weten wat Basil en Isaac wisten, daarom bleef ik angstvallig bij hem uit de buurt. Scorpius was bezig met het opsluiten van de Beukers toen hij de woorden zei die hem al zo lang leken dwars te zitten.
'Het is niet wat het lijkt, weet je.'
De woorden verbaasden mij, want zojuist hadden we nog staan praten over professor Park en haar onredelijke manier van straf geven.
'Wat?'
Scorpius zuchtte, hief zijn hoofd nog steeds niet naar mij op en ging verder met het vast maken van de Beukers. 'Het Duistere Teken, op mijn vaders arm. Het is niet wat het lijkt.'
Er trok een lichte schok door mij heen toen hij de woorden uit sprak, slechts omdat ik weer herinnerd werd aan Het Duistere Teken en dus aan alles wat daar mee te maken had. 'Wat bedoel je?'
Scorpius had de Beukers inmiddels opgesloten en sloot de kist, om vervolgens op te staan en mij nerveus aan te kijken. 'Nou - ik bedoel... hij- hij heeft het niet vrijwillig op zijn arm staan.' Hij zuchtte. 'Hij was een Dooddoener, in zijn tijd op Zweinstein, maar niet vrijwillig. Hij deed het omdat zijn ouders het deden, snap je? Hij wist dat het niet goed was en staat nu aan de goede kant.'
Ik begreep niet helemaal waar dit vandaan kwam, maar ik begreep wel dat Scorpius me op deze manier wilde laten weten dat het Duistere Teken op zijn vaders arm niks slechts aan gaf. Het liet slechts een tijd zien waarin zijn vader fouten had gemaakt, een tijd waaraan hij waarschijnlijk niet terug wilde denken.
Ik ging op dit moment door een gelijke periode in mijn leven, al was ik er vrij zeker van dat ik heel wat meer zou over houden dan slechts een teken op mijn arm dat mij aan die tijd hielp herinneren.
'Ik had al zoiets verwacht.' Zei ik, terwijl ik op mijn bezem leunde. 'Je vader is een goed mens. Hij heeft het beste met de Potters voor, dat is me wel duidelijk geworden.'
Scorpius toverde een aarzelende glimlach op zijn gezicht. 'Ik dacht - ik dacht gewoon dat je misschien... nou, ja - dacht dat-'
'Scorpius, het is goed. Echt waar.' Onderbrak ik zijn gehakkel. 'Als er iemand is waarvan ik weet dat hij aan de goede kant staat, ben jij het wel.'
Scorpius' wangen kleurden een beetje rood, maar dat zou ook kunnen komen door de koude wind die langs ons heen sneed. Hij glimlachte, leek niet te weten wat hij moest doen en aarzelde.
Ik had willen beginnen over het Toverdrank huiswerk dat we vandaag af moesten krijgen, maar toen ik mijn mond opende, opende hij de zijne ook.
Dat zorgde er voor dat we hem beide weer sloten, ongemakkelijk lachten en elkaar afwachtend aankeken.
'Jij eerst.' Zei hij.
'Nee, jij.'
Voor een moment leek hij dat te overwegen, maar hij maakte een wegwerpend gebaar. 'Het was niet belangrijk, laat maar.'
'Dat van mij ook niet.'
Hij klakte met zijn tong, schudde zijn hoofd en sloeg zijn ogen neer. Hij peuterde zenuwachtig aan zijn Zwerkbalgewaad. 'Ik vroeg me gewoon af...' begon hij, met een trilling in zijn stem die liet horen hoe nerveus hij wel niet opeens was geworden. Met opgetrokken schouders wierp hij een vlugge blik op mij. Zijn wangen kleurden weer langzaam rood. 'Nee, laat maar.'
Ik was verbaasd over zijn plotselinge nerveusheid. Fronsend probeerde ik zijn blik te vangen, maar hij bleef zijn ogen op de sneeuw gericht houden. 'Scorpius - kom op.' Ik lachte. 'Zeg nou.'
Zijn verlegenheid leek daardoor even weg te smelten, maar het kwam even snel terug als het verdwenen was. Hij sloeg zijn ogen weer neer, deed duidelijk moeite om zijn gloeiende wangen onder controle te krijgen en nam een diepe teug lucht. 'Het Valentijnsfeest is binnenkort,' begon hij vlug, alsof hij bang was dat hij halverwege zijn zin van gedachten zou veranderen en zijn woorden zou tegen houden, 'en nu we vijfdejaars zijn mogen we daar heen... en ik vroeg me af...'
Hij stokte zijn woorden, zuchtte vanuit irritatie om zijn eigen nerveusheid en keek naar mij op.
Ik had mijn gezicht ongemerkt vertrokken in een stijve grimas, en daar kwam ik pas achter toen de opgewonden fonkeling in zijn ogen doofde. Zijn wangen kleurden nog roder, al was dat deze keer vanuit schaamte.
'Scorpius...' zei ik aarzelend, wetend wat hij had willen vragen en wetend dat mijn antwoord hem niet zou bevallen. Ik wilde hem dit niet zeggen, ik zou namelijk de enige ware vriendschap verpesten die ik nog had, maar dat zou ik ook als ik zijn aanbod zou goedkeuren. 'Ik - ik denk niet dat ik naar dat feest ga.'
Zijn gezicht was nu pure teleurstelling. Hij keek mij aan alsof hij wist dat die woorden niet de reden waren waarom ik zijn aanbod afsloeg - hij dacht dat ik zijn aanbod afsloeg omdat ik niet met hem wilde gaan... iets dat ergens wel waar was, maar niet de echte reden was waarom ik niet wilde gaan. Ik wilde gewoon niet gaan omdat James wel zou gaan - en natuurlijk wilde ik niet weten met wie hij zou gaan, want dat zou mijn hart in duizend stukken breken.
'Kom op. Het wordt vast leuk.' Probeerde hij. 'We gaan tenslotte gewoon als vrienden, niet waar?' Voegde hij er vlug aan toe, al leek dat niet zijn eerste intentie te zijn. 'Het is maar één keer in het jaar.'
'Ja, maar...' ik zuchtte, want er waren niet veel smoesjes die ik kon verzinnen om niet te gaan. 'Ik - ik... weet niet.' Ik sloeg mijn ogen neer, beet op mijn lip en schopte onwillekeurig in de sneeuw. 'Niemand zit er op te wachten dat ik de boel weer ga ruïneren omdat er een slang uit het niets verschijnt of zo.'
Scorpius' gespannen houding vervaagde een beetje door die woorden, waarschijnlijk omdat hij nu wist dat ik zijn aanbod niet per se had afgeslagen omdat hij degene was geweest die het me had aangeboden
'Zo moet je niet denken. Ik wed dat veel mensen blij zullen zijn als je op dat feest zien.' Loog hij - al leek hij dat zelf niet door te hebben. 'Ik iniedergeval wel.'
Ik hief mijn ogen naar hem op, maar werd niet gerustgesteld door zijn hoopvolle blik. 'Maar ik heb geen jurk... en ik weet niet of - of-'
'Zelfs al zou je een vuilniszak naar dat feest aantrekken - het kan me niet schelen, zo lang je er maar bent.' Zei hij. Hij zuchtte toen hij me opnieuw zag aarzelen. 'Je gaat al met iemand, of niet soms?'
'Wat? Nee.'
'Nee?' Vroeg hij - verbaasder dan nodig was. 'En - en... Potter dan? Ik dacht... ik dacht dat-'
'Nee.' Onderbrak ik hem vlug, met wangen die niet wilden toegeven dat ze begonnen te gloeien. Ik schraapte mijn keel, sloeg mijn ogen weer neer en peuterde nerveus aan de mouw van mijn trui. 'Nee... Potter en ik... zijn niet echt...' ik zuchtte.
'O.' Mompelde Scorpius.
'Maar ik - ik zorg toch alleen maar voor problemen.' Zei ik. 'Scorpius, ik meen het, er zijn zat meisjes die waarschijnlijk een moord plegen om met jou naar dat feest te gaan. Verdoe je tijd niet aan mij.'
'Maar ik wil niet met die meisjes naar dat feest.'
Zijn blik priemde zich zo eerlijk in mijn gezicht dat ik serieus begon te overwegen om met hem naar dat feest te gaan. Het was maar voor één avond... slechts een paar uur - wat kon er in die paar uur nou allemaal mis gaan?
Ik twijfelde echter. Ik had de laatste tijd al wel geleerd dat er in een paar uur een hoop mis kon gaan. Dit zou een feest worden vol jaloezie, haat en verlangen naar iets dat ik met opzet verloren was. Ik wist dat het onmogelijk was om mezelf te beheersen als die gevoelens eenmaal in me op speelden. En toch... ik wilde Scorpius niet kwetsen. Als ik bij hem in de buurt zou blijven zou er weinig mis kunnen gaan. En daarbij - Anderling had zelf gezegd dat Zweinstein één van de veiligste plaatsen in de Toverwereld was.
Ergens wist ik dat deze argumenten slechts zwakke pogingen waren om mezelf te overtuigen om naar dat feest te gaan, maar ik besloot het te negeren.
Scorpius bewoog zich aarzelend dichter naar me toe, proberend om het oogcontact dat ik wanhopig vermeed te krijgen. 'Mia.' Zei hij. 'Als er iemand is waar ik mijn tijd aan wil verdoen... ben jij het.'
Heel even - nog niet eens een seconde lang - voelde ik mezelf warm worden bij die woorden. Ik verdreef dat gevoel echter meteen weer, want om de één of andere reden voelde het niet eerlijk tegenover James. We hadden nu al meer dan een aantal weken niet tegen elkaar gesproken, en toch waren die gevoelens voor hem nooit verdwenen. Ik had altijd nog hoop dat het ooit goed zou komen tussen ons, ook al sprak een deel van mijn brein dat sterk tegen.
Ik zuchtte, probeerde Scorpius' smekende gezicht te negeren en forceerde een zwakke glimlach op mijn gezicht. 'Best. Oké, ik ga wel mee.'
'Echt?'
'Ja - echt.' Antwoordde ik grijnzend om zijn verontwaardiging.
Hij glimlachte breed. Opnieuw zag ik dat zijn wangen begonnen te gloeien - en deze keer niet van de kou. 'Zeker weten?'
Het eerlijke antwoord zou zijn geweest "nee", en daarom antwoordde ik met 'ja.'
Scorpius leek niet te weten wat hij vervolgens moest doen. Al glimlachend sloeg hij zijn blik naar de grond, waar hij probeerde om die glimlach van zijn gezicht te krijgen. Vervolgens hief hij zijn hoofd naar mij op, maakte een vaag gebaar richting het kasteel en grijnsde onverschillig. 'We moeten denk ik maar eens terug gaan.'
En dus liepen we terug naar het kasteel. Toen we de warme hallen in liepen, leek er iets aan de sfeer in het kasteel veranderd te zijn - of nee, iets in de sfeer binnenin mij was veranderd. Scorpius had me het gevoel gegeven dat er toch nog iemand op de aarde was die om mij gaf. Ik had inmiddels wel door dat James, Roos en Albus dat niet meer deden. Ze negeerden me nu al weken. Scorpius was de enige echte vriend hier op Zweinstein. Basil, Isaac, Wendy en een aantal Zwadderaars waarvan ik niet eens zeker wist of zij iets met de Dooddoeners te maken hadden of niet, gingen enkel met mij om om mij of onder druk te zetten, of in de gaten te houden. En mijn familie... mijn familie was dood.
Ik draaide mijn hoofd naar Scorpius, met het idee hem iets te zeggen, al vergat ik dat idee toen ik naar zijn gezicht staarde. Hij leek mijn priemende blik niet door te hebben, want hij bleef gewoon voor zich uit kijken. Ik wist niet goed wat ik eigenlijk van hem moest denken. Ik vond hem erg aardig... maar ik vroeg me af waarom hij zoveel haat droeg richting de Wemels en de Potters. Zijn vader leek af en toe snauwerig naar Harry Potter, maar gezien hetgeen wat hij deze vakantie allemaal had gedaan, haatte Draco Malfidus de Potters niet. Scorpius daarentegen...
Net toen ik mijn mond had willen open trekken om hem hetgeen te vragen wat door mijn hoofd spookte, werd mijn onderarm door iemand beet gepakt - en misschien was dat maar goed ook. Ik schrok, draaide me om en verwachtte James te zien, maar keek in een gezicht dat bijna gelijk was aan de zijne.
'Lily?'
Ik was verbaasd om haar te zien. Ik mocht Lily graag, maar ik had verwacht dat als iemand van de Potters met mij zou willen praten, het James zou zijn. Misschien Roos - heel misschien Albus, maar Lily? Lily was zo'n twee jaar jonger dan ik en nooit had ik veel met haar gepraat. Ik schrok ook toen ik de donkere kringen onder haar ogen zag. Haar ogen fonkelden vol onrust - het was dezelfde blik die James wel eens in zijn ogen had gehad, al verborg hij het meestal meteen weer.
'Lily, gaat het wel?' Vroeg ik bezorgd.
'Wat denk je?' Siste ze. Haar ogen waren dof en rood - ze had gehuild. Ze wierp een schuwe blik op Scorpius toen hij zich ook omdraaide. 'Ik moet met je praten, Mia.' Ze klemde haar kaken op elkaar, terwijl ze haar ogen staalhard in Scorpius' gezicht bleef priemen. 'Alleen.'
Scorpius trok zijn wenkbrauwen op bij het horen van die felle toon, aarzelde maar maakte toen aanstalten om te vertrekken. 'Dag Mia.'
Lily keek hem na tot hij de hal uit was gelopen. Vervolgens flitsten haar ogen naar mij toe. 'Je moet het vertellen!' Zei ze, terwijl ze haar hand strakker om mijn arm heen sloot. Haar ogen priemden zich wanhopig in mijn gezicht en haar onderlip begon te trillen. 'Alsjeblieft.'
Haar nagels boorden zich in mijn arm, waarna ik kermde van de pijn en mijn hand geschrokken terug trok. 'Wat moet ik vertellen?'
'Alles!' Zei ze. Haar gezicht brak, en vervolgens stroomden er tranen over haar wangen. 'Alles wat je weet over de Dooddoeners! Ik weer niet wat je weet, maar je weet meer dan je ons verteld hebt! Dit is belangrijk! We hebben alle informatie nodig die we kunnen krijgen!'
Ik kon het bloed voelen wegzakken uit mijn wangen. Overrompeld en half struikelend zette ik een stap naar achter. Ik schudde met mijn hoofd. 'Ik weet niet waar je het over-'
'O Bij Merlijns Baard, Mia!' Riep Lily geïrriteerd.
'Heb je dit van James?'
'Van wie moet ik het anders hebben?' Ze snikte luid, veegde met haar mouw langs haar neus en klemde haar kaken op elkaar. 'Je moet het vertellen nu het nog kan.'
'Lily,' zei ik langzaam, proberend om mezelf te beheersen en kalm te blijven, 'ik - ik moet echt- ik heb geen tijd om-'
'Denk je dat ik wel tijd heb?' Snauwde Lily. 'Je weet niet wat er gebeurd als het eenmaal te laat is! Je weet niet wat ze van plan zijn om te doen op dit moment, of niet soms? Wanneer was de laatste keer dat je in de kranten hebt gekeken?'
'Vorige week.' Zei ik vlug.
Ze knikte ongeduldig. 'Nou Mia, laat ik je dan maar van het nieuws op de hoogte stellen - ze staan op het punt om een levensgevaarlijke crimineel vrij te laten, ja?!' Ze pakte mijn arm opnieuw vast en priemde haar ogen staalhard in de mijne. 'En als jij niet opbiecht wat je op te biechten hebt, zullen ze haar vrij laten. En weet je wat er dan gebeurd? Nee - dat weet je niet, want je hebt al dagen niet tegen James gepraat, of wel soms?'
Ik schudde met mijn hoofd, terwijl de schrik door mijn aderen raasde. Het was vreemd om een meisje, van nauwelijks 13 jaar oud, zo wanhopig te zien. Het hoorde niet. Op deze leeftijd zou Lily zich druk moeten maken om huiswerk of de klasgenoot die ze niet aardig vond - ze hoorde niet zo wanhopig en ongerust te zijn. Ze was een kind.
Net als ik.
'Nou,' begon Lily, terwijl ze haar grip om mijn arm iets verslapte, 'dan zullen ze hele erge dingen doen. Misschien niet bij jou, maar wel bij ons - ook bij James.'
'Lily, ik-' maar ik wist niet wat ik wilde zeggen. Ik wierp een blik naar de kant waar Scorpius uit was gelopen. Ik had geen idee hoe ik op Lily moest reageren, het enige wat mijn geweten me vertelde te doen was rennen. 'Ik moet echt gaan.'
'Nee!' Riep Lily schel, waarna ze opnieuw in tranen uitbarstte. Haar hand sloot zich zo strak om mijn arm dat het pijn deed, maar ik gaf geen kik meer na haar bevel. Lily hief haar betraande ogen naar mij op. Haar onderlip trilde en haar gezicht was een wervelwind van wanhoop. Het brak mijn hart om haar zo te zien, maar de woorden die vervolgens over haar lippen rolden leken mij al helemaal in de knel te leggen. 'Waarom begrijp je nou niet dat dit niet alleen om jou gaat?'
'Dat doe ik wel.' Piepte ik zacht.
'Doe je niet!' Riep Lily. 'Dit gaat om ons! Ons allemaal!'
'Dat is het probleem nou juist.' Zei ik, terwijl ik mijn arm los wrong uit Lily's strakke greep - ze had een rode plek op mijn huid achter gelaten.
Lily klemde haar kaken woedend op elkaar. Haar ogen fonkelden van zowel tranen als razernij. 'Mia.' Zei ze zacht en schor. 'Jij weet niet hoe het voelt om elke dag wakker te worden en bang te zijn voor mensen die jouw familie zo erg haten dat ze ze wel kunnen vermoorden.' Ze slikte. 'Jouw ouders zijn dood.'
Maar het bittere aan deze woorden waren dat ik wel wist hoe dat voelde. Lily had het over mijn Dreuzelouders, maar ik dacht terug aan mijn echte ouders - de ouders die van me gehouden hadden, samen met de broer die zijn leven had gegeven om dat van mij te kunnen beschermen. Met hen had ik elke dag in angst moeten leven, en ook al was ik een peuter geweest - ik had die angst gevoeld.
'Ja.' Zei ik, zonder enige emotie. 'Mijn ouders zijn dood, maar er is veel dat je niet over mij weet, Lily - je wil het ook niet weten.'
'Vertel op.'
Ik glimlachte triest. 'Ik wou dat ik het kon. Zeg je broer dat hij voorzichtig moet doen. Ik moet gaan, het spijt me.'
'Weet je,' begon Lily, terwijl ze woest in ademde, 'mensen staan op het punt om hele slechte dingen te doen.' Ze liet haar adem gaan, priemde haar waterige ogen nog eenmaal in mijn gezicht en sprak zacht en sissend voor ze zich omdraaide en weg liep. 'En ik denk dat jij één van die mensen bent.'
[A/N]
Sorry voor de vreselijk late update, maar ik was deze week niet in staat om te schrijven door een aantal onverwachte gebeurtenissen. Het is een beetje kort, maar het is beter dan niks!
Bedankt voor het lezen!! ♡♡♡
Ps. Voor degenen die geïnteresseerd waren in mijn tweede boek: het staat op Wattpad!