Γενικά να περιμένετε πριν βγάλετε συμπεράσματα για τον Αλεξακο και πριν προσπαθήσετε να με διορθώσετε😜❤
Επισης δεν είμαι άρρωστη για να βαλω τοσο συντομα αλλα αποφάσισα να μη καθυστερω τοσο😭💘
Πλευρά Άλεξ
Μόλις έφτασα Αθήνα, ήρθαν 10 μηνύματα στο κινητό μου. Όλα ήταν κλείσεις του Μήτσου. Τι θέλει τώρα κι αυτός;
"Ελα ρε Άλεξ γαμώ",μου λέει μολις το σηκώνει.
"Τι θες;",ρωτάω ξερά.
"Ξέχασες την βαλίτσα σου,άθλιε",μου λέει και κλείνω τα μάτια μου,μη μπορώντας να πιστέψω ποσο ηλίθιος είμαι. "Με την μαλακια που έκανα αφαιρέθηκα τελείως ρε φίλε",είπα λίγο πιο μετά.
"Ποια μαλακια;",με ρωτάει. "Που αντί να πάω στην Καμέλια πήδηξα εκείνη την πουτανα που έφερες.",εξηγώ και ο Μήτσος βάζει τα γέλια.
"Τι γελάς ρε ηλίθιε,",ρωτάω έτοιμος να του το κλείσω.
"Ποια πήδηξες βρε μαλάκα, που ηρθε μπροστά σου η γκόμενα και χόρευε γυμνή και σένα σε πήρε ο ύπνος. Σηκωτό σε πήγαμε στο κρεβάτι να κοιμηθεις. Αλλά εντάξει δεν σε παρεξηγώ. Εμείς στην Θεσσαλονίκη καπνίζουμε γερό πράγμα, δεν ξέρετε εσείς από αυτά. Παραισθήσεις φίλε γαμιά. Παραισθήσεις",συνεχίζει να γελάει σαν μαλακας και του το κλείνω.
Δηλαδή η φάση με την γκόμενα έγινε στο όνειρο μου; Αναστενάζω ανακουφισμένος. Τουλάχιστον δεν φέρθηκα και τόσο πουστικα στην Καμ, απλώς με πήρε ο ύπνος. Ίσως και να με συγχωρέσει έτσι.
Παίρνω τον Dragon να έρθει να με πάρει, άφησα το αμάξι στην Θεσσαλονίκη για χάρη του Μήτσου. Ήθελε να έρθει αύριο Αθήνα και δεν είχε λεφτά για εισιτήρια οπότε πήρα αεροπλάνο.
Καθώς περιμένω με πλησιάζει μια τουρίστρια με υπερβολικά κοντή φούστα. "Hey,do you know where can I have a taxi to drive me home? ",μιλάει σπαστά αγγλικά και δεν καταλαβαίνω λέξη αλλά μαλλον ψάχνει ταξί οπότε της δείχνω προς τα που ειναι η πιάτσα.
"You are hot",χαμογελάει πονηρά.
"Bye",λέω ξερά και απομακρύνομαι από την τύπισσα. Αφού δεν έγινε τίποτα στην Θεσσαλονίκη, δεν θα γίνει ούτε εδω.
Επιτέλους βλέπω το αμάξι του Dragon και μπαίνω στη θέση του συνοδηγού.
"Τι λέει σου έκατσε η Καμελια;",ρωτάει κατευθείαν.
"Σκάσε",ανοίγω το παράθυρο για να καπνίσω.
"Λέγε ρε",επιμένει.
"Όχι ρε φίλε, έχει τον φλώρο τον γιατρό",του λέω.
"Πάμε να τον πλακωσουμε;"
"Δεν ξαναανεβαινω Θεσσαλονίκη, ας κάνει ο,τι θέλει",το παίζω αδιάφορος αν και θα τηλεφωνήσω στην Καμέλια με την πρώτη ευκαιρία.
"Τα πράγματα σου που ειναι ρε;",ρωτάει.
"Τα ξεχασα", απαντάω αγνοώντας ποσο ηλίθιος ακούγομαι.
Ο Dragon γελάει και με δουλεύει.
"Θα έρθει ο Μήτσος αύριο και θα μου τα φέρει",εξηγώ.
"Θα έρθει ο Μητσαρας; Πες του να φέρει τιποτα καλο",λέει εννοώντας χόρτο.
"Εγω δεν ξανακαπνιζω τα δικά τους φίλε. Ειχα παραισθήσεις οτι πήδηξα μια γκομενα εννια φορές",λεω και βάζει τα γέλια.
"Με τόσο καιρό που έχεις να γαμησεις λογικό να έχεις τέτοιες παραισθησεις",συνεχίζει να γελάει.
"Βγαλε τον σκασμο",λεω και βγάζω ενα πακέτο τσιγάρα απο την τσέπη μου.
Περνάω ενα ανάμεσα στα χείλη μου και το αναβω,ρουφαω όσο περισσότερο μπορώ.
Πλευρά Καμέλιας
Όλη την χθεσινή μέρα σκεφτόμουν μήπως του δώσω δεύτερη ευκαιρία. Το βράδυ δεν είχα καταλήξει ακόμα,έτσι αποφάσισα να πω ο,τι μου βγει.
Περίμενα, και περίμενα. Γυρω στις 2 τα χαράματα κατάλαβα πως δεν θα έρθει. Αναρωτιέμαι αν του έτυχε κατι και ανησυχώ αλλά σκέφτομαι πως απλα με ξέχασε. Έτσι κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ, αποφασισμένη να προχωρήσω με τον Σταυρο αν μου το ζητήσει, επειδή νιώθω πως δεν θα μπορώ να έχω όσα μου αξίζουν με τον Άλεξ.
Την επόμενη μέρα πήγα στην Σχολή με τον Σταύρο ως συνήθως. Οταν γύρισα είχα 19 αναπάντητες απο εκείνον. Έκλεισα το κινητό μου και στρώθηκα στο διάβασμα.
Με έπαιρνε καθημερινά τηλέφωνο, μου έστελνε μηνύματα αλλά δεν τα διάβαζα, τα έσβηνα κατευθείαν.
Σήμερα είναι Σάββατο και θα πάω στο σπίτι του Σταυρού, ο οποίος συνεχίζει να μου φέρεται άψογα και συνεχιζουμε να περνάμε πολύ ωραία μαζί.
Ντύθηκα πολύ ωραία και ήρθε απέξω. Φτάσαμε σπίτι του και ήταν στην εντέλεια όπως συνήθως. Φάγαμε, συζητήσαμε, γελασαμε.
Είχα πιεί τρία ποτήρια κρασί και ένιωθα εξαιρετικά ζαλισμένη αλλα με ανεβασμένη διάθεση.
Ήπια και ένα τέταρτο, το οποίο δεν έπρεπε να πιω επειδή ένιωθα μεθυσμένη. "Σίγουρα είσαι καλά;",με ξαναρώτησε και τον επιβεβαίωσα "Ναι μια χαρά απλά με χτύπησε λίγο το κρασί",χαμογελάω.
Η ασταματητη θύμηση του Άλεξ με κάνει να αγανακτώ, θέλω να νιώσω με τον Σταύρο αυτά που ένιωθα και με εκείνον. Έτσι όταν πήγαμε στον καναπέ τον φίλησα απροειδοποίητα και πέσαμε στον καναπέ. Ξαφνιάστηκε αλλά με τράβηξε κοντα του,ημουν από πάνω του και φιλιομασταν. Ηταν ωραίο αλλά δεν μπορούσε να συγκριθεί, δεν ένιωθα να καίγεται το σώμα μου.
"Πάμε στο κρεβάτι;",πρότεινε επειδή ο καναπες ηταν στενός κι εγω έγνεψα γρηγορα. Με σήκωσε στην αγκαλια του και τυλιξα τα ποδια μου γυρω απ την μέση του,εκεινος με κρατούσε από τα οπίσθια.
Με άφησε απαλά στο κρεβάτι κι έβγαλε το πουκάμισο του. Είχε πολυ ωραίο σώμα. Ηρθε από πάνω μου και με φιλούσε αισθησιακά στον λαιμό.
Σε λίγο αφαίρεσε την μπλούζα μου, το τζιν μου,το δικο του και μείναμε με τα εσώρουχα. Ένιωθα λίγο να καίγομαι οπότε δεν τον σταμάτησα. Αν προχωρήσουμε ίσως με κάνει να νιώσω όπως ο Άλεξ.
"Είσαι ενταξει με αυτο;",ρώτησε στο αυτι μου και είπα ναι.
Βγάλαμε τα εσώρουχα. Ακολούθησαν τα προκαταρκτικά, που ήταν ωραία. Σταμάτησα για λίγο να σκέφτομαι τον Άλεξ κι έτσι αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να προχωρήσω. Ο Σταύρος με ρώτησε πάρα πολλές φορές αν είμαι σίγουρη κι αν η μέθη επηρεάζει την κρίση μου κι εγώ τον επιβεβαίωσα. Έπειτα μου είπε πως είναι ερωτευμένος μαζί μου.
Εισχωρούσε πολύ αργά μέσα μου, ένιωθα έντονο πόνο αλλά δεν ζήτησα να σταματήσει. Όμως εκείνη την στιγμή έκλεισα τα μάτια. Εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου ξεθολλωσε. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι στο διάολο έκανα, κατάλαβα ότι προδιδα την πίστη του Άλεξ, την αποχη ενος ολόκληρου χρόνου. Σε συνδυασμό εβαλα τα κλάματα. Ο Σταύρος πάγωσε όταν τον κατάλαβε και αμέσως απομακρύνθηκε και με κοίταξε.
"Είσαι καλα; Συγγνώμη προσπάθησα να μην...",λέει αγχωμένος, είχε ιδρώσει.
Εγώ έκλαιγα δυνατά, με λυγμούς, το ίδιο μου το σώμα ζητούσε τον Άλεξ, δεν ένιωθα ποτέ τόσο έντονα την ανάγκη του.
Συνειδητοποίησα πως δεν είχα ματώσει καθόλου οπότε πρακτικά η παρθενιά μου δεν είχε φύγει.
Ντυθηκαμε κι εκείνος ζητούσε συγγνώμη κάθε ενα λεπτό, αλλά που να ήξερε τον αληθινό λόγο για τον οποίο ξέσπασα.
"Αγκάλιασε με",ζήτησα κι εκείνος κατευθείαν τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Έκλαψα στον ώμο του και μισούσα τον εαυτό μου που φανταζόμουν τον Άλεξ στην θέση του.
Όμως όταν ο Σταύρος μου ψιθύριζε να ησυχάσω, θυμώνουν σε ποιανού την αγκαλιά είμαι στην πραγματικότητα.
Δεν άξιζε καθόλου σε αυτό το παιδί να του φερθώ τόσο σκάρτα και με σιχαινομουν για αυτό που έκανα. Φαινόταν πολύ θλιμμένος, απογοητευμένος, ξενερωμενος που έβαλα τα κλάματα ενώ είχαμε ξεκινήσει το 'μεγάλο βημα'.
"Συγγνώμη εγώ φταίω, ορκίζομαι πως εγώ φταίω",του λέω κι εκείνος με σφίγγει περισσοτερο κοντά του και μου χάιδευει τα μαλλιά.
"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου Καμελια,να το ξέρεις.",μου είπε και αυτό δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα ούτε στο ελάχιστο.
"Μπορείς να με πας σπίτι;",ζήτησα και αυτός δέχτηκε κατευθείαν. Στην διαδρομή δεν μιλουσαμε,κοιτούσα το παράθυρο και έκλαιγα σιωπηλά. Ενιωθα το μέσα μου να σπάει, χρειαζόμουν τον Άλεξ τόσο πολύ, όλο μου το είναι αναζητούσε την αγκαλιά του. Και μόλις ο Σταύρος με άφησε στο σπίτι, είπα συγγνώμη και έφυγε, μου ήρθε η πιο παρατολμη,ανόητη, επιπόλαια ιδέα, που όμως εκείνη τη στιγμή φάνηκε ο μόνος τρόπος να κλείσω το τεράστιο κενό που ένιωθα μες την ψυχή μου.
Έτρεξα μέσα στο σπίτι. Πήρα χρήματα, το διαβατήριο μου και έτρεξα σε έναν κεντρικό δρόμο για ταξί. Με πήγε στο αεροδρόμιο, ενω στην διαδρομή σκεφτόμουν ότι αυτό που κάνω είναι βλακώδης, δεν ειναι δυνατόν να φυγω μες την νύχτα για να ταξιδέψω στην Αθήνα μόνο και μόνο επειδή τον χρειάζομαι.
Κι όμως, ήμουν εγώ εκείνη που σαν την τρελή τριγυρνούσα στο αεροδρόμιο, ρωτώντας ποια είναι η επόμενη πτήση για Αθήνα και αν υπάρχουν θέσεις. Μια κοπέλα στα γραφεία μου είπε πως υπάρχει μια θέση στο αεροπλάνο των 4:00. Τα χαράματα.
Η ώρα ήταν 2:00 οπότε αποφάσισα πως θα περιμένω.
Τις επόμενες δύο ώρες προγραμματιζα τις κινήσεις μου. Είχα το πρόσωπο του Άλεξ στο μυαλό μου,την αίσθηση της αγκαλιάς του και ένιωθα σαν ναρκομανής που φτάνει στα άκρα για την δόση της.
Αλλα τον χρειάζομαι τόσο πολύ.
Ανακοινώθηκε πως το αεροπλάνο μου αναχωρεί σε 10 λεπτά, κι εγώ πήγα για να το βρώ.
Μπήκα μέσα και έκατσα στην θέση που έπρεπε.
Η μισή ώρα ταξιδιού μου φάνηκε ένας αιώνας, παρά την αϋπνία μου,η υπερένταση κι η ανυπομονησία δεν με αφησε να κλείσω μάτι.
"Σε πέντε λεπτά προσγειωνόμαστε στην Αθήνα",ανακοίνωσε ο πιλότος κι εγώ κάθε λεπτό που περνούσε αντιλαμβανομουν ότι έκανα ένα τέτοιο ταξίδι χωρίς να ειδοποιήσω κανεναν. Εντάξει, είμαι 18 χρονών. Μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.
Το αεροπλάνο σταμάτησε να κινείται, οι πόρτες άνοιξαν κι εγώ πετάχτηκα απο την θέση μου και βγήκα έξω με φόρα.
Έτρεξα στα ταξί και μπήκα σε ένα τυχαίο, ζητώντας του να με πάει στην οδό που βρισκόταν η αποθήκη.
Η ώρα ήταν 4:40 το χάραμα.
Ετοιμαζω μια υπέροχη καινουρια ιστορια που σίγουρα θα λατρέψετε. Δεν θα τη δημοσιεύσω μεχρι να σκεφτω ολη την πλοκη ωστε να μην κολλήσω και αναγκαστω να τη διαγραψω,επειδη αληθεια μαρεσει παρα πολυ
Δεν εχετε παραπονο εβαλα συντομαα.
Μ'άρεσε παρα πολυ αυτο το Κεφάλαιο, πείτε μου κι εσείς γνώμες στα σχόλια.
Τα ξαναλεμεε❤