Το ξυπνητήρι μου χτύπησε και εγώ το έκλεισα κατευθείαν. Θυμήθηκα την χθεσινή νύχτα όμως ο Άλεξ δεν ήταν εδώ. Η μόνη απόδειξη πως όσα έγιναν δεν ήταν όνειρο, είναι η μυρωδιά του που έχει μεινει φρέσκια στο σεντόνι του κρεβατιού μου.
Έφυγε. Χωρίς αντίο.
Σηκώθηκα και σύρθηκα ως το μπάνιο. Πλύθηκα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Πάρα την αϋπνία μου, το πρόσωπό μου έλαμπε, έδειχνα φρέσκια...
Επέστρεψα στο δωμάτιο μου και ντύθηκα. Η βαλίτσα μου ήταν έτοιμη οπότε κατέβηκα στο σαλόνι. Έφαγα πρωινό και οι δικοί μου ξύπνησαν.
Ταξίδευα στις 11:00 οπότε ξεκινήσαμε από το σπίτι 10:00
Στο αεροδρόμιο η μαμά μου έκλαψε λίγο καθώς μου έλεγε πόσο θα της λείψω. Κι εμένα μου λείπουν όταν είμαι Θεσσαλονίκη.
Χαιρέτησα και τον μπαμπά και τη Χρύσα και πήγα στο αεροπλάνο. Σε λίγη ώρα ήμουν εκεί. Κατά τη διάρκεια της πτήσης σκεφτόμουν εκείνον. Το βράδυ μας. Τον τρόπο που έφυγε. Έτσι απλά,χωρίς αντίο.
Έπειτα σκεφτόμουν τι θα έπρεπε να κάνω με τον Σταύρο. Είναι υπέροχο παιδί και δεν θέλω να τον κοροϊδεύω όμως εκείνος είναι ο μόνος μου τρόπος να ξεχάσω τον Αλεξ. Εξάλλου μου φέρεται άψογα κι έχει αξίες. Έτσι κατέληξα στο να συνεχίσω να είμαι μαζί του κανονικά.
Πήρα το λεωφορείο και πήγα σπίτι. Η γιαγιά με υποδέχτηκε με μια θερμή αγκαλιά κι ένα πεντανόστιμο παστίτσιο.
Τηλεφώνησα στον Σταύρο και τον ενημέρωσα πως γύρισα και χρειάζομαι τις σημειώσεις της Παρασκευής.
"Μπορείς να έρθεις στο διαμέρισμα μου το βράδυ. Θα σου μαγειρέψω για καλωσόρισμα",λέει με ενθουσιασμό και συμφωνώ. Το κλείνουμε.
Έπειτα ξαπλώνω για να ξεκουραστώ. Ντύνομαι και βάφομαι ελαφρά αλλά όμορφα. Στις 8 βλέπω απ το παράθυρο το γυαλιστερό αμάξι του Σταύρου. Μπαίνω μέσα και μυρίζει κατευθείαν το άρωμά του. "Καλώς την",λέει και σκύβει για να με φιλήσει. "Τι κάνεις;",ρωτάω.
Στην διαδρομή συζητάμε διάφορα, εγώ αποφεύγω να μιλήσω για το Σαββατοκύριακο που πέρασα στην Αθήνα.
Φτάνουμε έξω από μια πολυκατοικία. Βγαίνει απ το αμάξι και έρχεται να μου ανοίξει την πόρτα. Περπατάμε ως εκεί. Ξεκλειδώνει και ανεβαίνουμε σε ένα ωραίο, καινούριο ανσανσέρ.
Μπαίνουμε στο διαμέρισμά του. Είναι πολύ ωραία διακοσμημένο, καθόλου ακατάστατο και μεγάλο. "Είναι πολύ ωραίο",σχολιάζω και χαμογελάει.
Έχει στρώσει ένα ωραίο τραπεζομάντηλο στο τραπέζι κι έχει τα πιάτα και τα πιρούνια στην εντέλεια. Κάθομαι και σερβίρει. "Αν δεν γινόμουν γιατρός θα γινόμουν σεφ. Χειρουργώ καταπληκτικά το κοτόπουλο",λέει και γελάω. Σφυρίζει ελαφρά καθώς βάζει κρασί στα ποτήρια. Δοκιμάζω από το κοτόπουλο. "Είναι πολύ καλό",σχολιάζω.
Την υπόλοιπη ώρα μιλάμε για την Σχολή, αστειευόμαστε για μερικούς καθηγητές. Νιώθω άνετα μαζί του, με κάνει να ξεχνιέμαι. Περνάω καλά.
Μόλις φάγαμε καθίσαμε στον καναπέ. Μου πρότεινε να δούμε μια ταινία όμως αρνήθηκα επειδή ήμουν κουρασμένη. Δεν επέμεινε περισσότερο, έτσι με πήγε με το αμάξι ως το σπίτι. "Πέρασα πολύ ωραία, αλήθεια",λέω χαμογελαστή. "Χαίρομαι, κι εγώ",λέει και με πλησιάζει. Ενώνει τα χείλη του με τα δικά μου. Αυτή τη φορά το φιλί του δεν ήταν πεταχτό. Είχε διάρκεια. Ήταν ωραίο. "Καληνύχτα",λέω βγαίνοντας και ανταποδίδει.
Περιμένει να μπω μέσα πριν φύγει. Είναι τόσο γλυκός...
Βγάζω τα παπούτσια και το τζάκετ μου. Πριν μπω στο δωμάτιο μου για να βάλω πιτζάμες χτύπησε η πόρτα. Παραξενεύτηκα, επειδή η ώρα ήταν 11 και η γιαγιά μου κοιμόταν ήδη.
Κοίταξα απ'το ματάκι. Φαινόταν μια αντρική μορφή θολά. Δίστασα λίγο να ανοίξω την πόρτα, επειδή φοβόμουν. Όμως ξεκλείδωσα και την τράβηξα λίγο, ίσα ίσα να δω ποιος ήταν. Ο Άλεξ; Πλάκα μου κάνει, τι στο διάολο;
Κλείνω ξανά την πόρτα και προσπαθώ να αναπνεύσω. Τρομάζω με ένα δυνατό μπαμ που ακούγεται, ο Άλεξ βάρεσε την πόρτα. "Άνοιξε τώρα",λέει με νεύρα. Πολλά νεύρα.
"Φύγε",λέω όσο πιο χαμηλόφωνα γίνεται αλλά να με ακούσει κιόλας.
"Άνοιξε ρε γαμώ",φωνάζει πιο δυνατά. Εισπνέω και τραβάω το πόμολο προς τα κάτω. Βγαίνω έξω. "Τι σκατά κάνεις εδώ;",αναρωτιέμαι. "Στο'πα ότι θα έρθω. Πήγες στο σπίτι του φλώρου;",ρωτάει κατευθείαν.
"Ε; Που ξέρεις τι έκανα;",απορώ. "Δεν έχει σημασία. Του έκτατσες γαμώ;",φωνάζει.
"Μην φωνάζεις αγόρι μου, κοιμάται η γιαγιά μου και όλη η γειτονιά",λέω εκνευρισμένη.
"Στ'αρχίδια μου Καμέλια",γελάει ειρωνικά.
"Είσαι μεθυσμένος;",ρώτησα αυθόρμητα. "Ό,τι θέλω είμαι. Του έκατσες;",ξαναρωτάει.
"Να μη σε νοιάζει",λέω αδιάφορα προσπαθώντας να τον ενοχλήσω. Σφίγγει την γροθιά του και χτυπάει την πόρτα δίπλα απ το κεφάλι μου, εγώ κλείνω τα μάτια. Φοβήθηκα για ένα δευτερόλεπτο, αν και ξέρω πως δε θα με έβλαπτε ποτέ. "Πες μου ότι νόμιζες πως θα σε χτυπήσω",λέει με δισπιστία. "Δεν το έκανες",αποφεύγω να απαντήσω.
"Είσαι χαζή; Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό",λέει με θυμό. "Καλά. Καληνύχτα",λέω τρέμοντας.
"Δεν θα πας πουθενά αν δεν μου πεις αν του έκατσες"
"Μην μιλάς έτσι. Δεν έχεις δικαίωμα να ρωτάς κάτι τέτοιο",λέω σοβαρά.
"Πώς γίνεται να του δόθηκες τόσο εύκολα; Τόσο γρήγορα;",λέει πιο ήρεμα, με απογοήτευση. "Άλεξ σκάσε! Δεν έκανα τίποτα μαζί του εντάξει; Όχι ακόμα",λέω με θυμό κι αυτός χαμογελάει μόνο που το χαμόγελο κόβεται στη λέξη ακόμα. "Ένα σου λέω. Ξέρω που μένει",μου κλείνει το μάτι. "Αν τον πειράξεις...",πάω να πω αλλά το κεφάλι μου βρίσκεται ανάμεσα στα χέρια του, που στηρίζονται στην πόρτα όπου ακόμα είμαι κολλημένη.
"Ναι; Τι θα κάνεις, για πες",με προκαλεί. "Δεν θα σου ξαναμιλήσω", λέω με σιγουριά.
"Αν σε αγγίξει πέθανε",λέει ψυθιριστά και απειλητικά μπροστά στο πρόσωπο μου, νιώθω τη ζεστή ανάσα του και ξεροκαταπίνω.
"Σ'έχω βαρεθεί. Αλήθεια. Δεν ξέρω γιατί νομίζεις πως μπορείς να με ελέγχεις. Έχουμε τελειώσει. Θα κάνω ό,τι θέλω",λέω με θάρρος και απεγκλωβίζομαι. Ανοίγω την πόρτα αλλά με τραβάει. Κοιταζόμαστε κι εκείνος περνάει ένα τσιγάρο στα χείλη του και το ανάβει. Με κρατάει ακόμα ώστε να μη φύγω. Αφού ρουφήξει σχεδόν το μισό με την μια, με κοιτάει έντονα.
"Εμείς οι δύο, δε θα τελειώσουμε ποτέ",χαμογελάει στραβά και φυσάει τον καπνό στο πρόσωπό μου. Βήχω καθώς μπαίνω στο σπίτι. Μου προκαλεί τόση ψυχική αναστάτωση, νιώθω κουρασμένη απ'όλο αυτό. Φοράω πιτζάμες και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Παρά την ένταση, κοιμάμαι γρήγορα.
Μου ήταν δύσκολο να σηκωθώ, ένιωθα πως δεν ευχαριστήθηκα ύπνο, και το ίδιο έδειχνε και το πρόσωπο μου. Προσπάθησα να το διορθώσω με consealer αλλά δεν είδα κάποια τρομερή διαφορά. Ξεφύσηξα και πήγα στο μπάνιο. Πλύθηκα κι έπειτα ντύθηκα και βούρτσισα τα μαλλιά μου. Ο Σταύρος θα ερχόταν να με πάρει οπότε δε χρειαζόταν να βιαστώ. Μόλις άκουσα κορνάρισμα βγήκα έξω, αλλά πάγωσα στην θέα δύο αυτοκινήτων, μια γυαλιστερή bmw από τη μια κι ένα παλιό corolla απέναντι. Περίμενα η γη να ανοίξει και να με καταπιεί αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ.
Κοίταξα τον Σταύρο που με περίμενε ανυποψίαστος για το ποιος βρίσκεται στο απέναντι αμάξι. Ο Άλεξ από την άλλη με κάρφωνε με τα μάτια μέσα απ΄το μαύρο αυτοκίνητο, περιμένοντας να δει πώς θα αντιδράσω.
Περπάτησα προς την bmw κοιτάζοντας χαμηλά, το βήμα μου ήταν γρήγορο. Βυθίστηκα στο δερμάτινο κάθισμα και έκλεισα την πόρτα. Κοίταξα τον Άλεξ, κι ένιωσα τα μάτια του να με καίνε, ο τρόπος που με κοιτούσε σίγουρα δεν ήταν φιλικός. Ο Σταύρος με καλημέρισε με να φιλί κι έκανε μια γρήγορη όπισθεν. Ενώ οδηγούσε μιλούσαμε για τα μαθήματα κυρίως. "Πάντως δεν έχω πρόβλημα να δεν έρχεσαι να με παίρνεις",λέω μετά από μια μικρή σιωπή.
Αυτός χαμογελάει γοητευτικά και ανακατεύει τα μαλλιά μου παιχνιδιάρικα. Φτάνουμε στη Σχολή. Οι ώρες πέρασαν αργά, κι εγώ κρατούσα σημειώσεις ως συνήθως.
Ο Σταύρος έπρεπε να μείνει παρά πάνω γιατί τον ήθελε ένας καθηγητής. Μου είπε να περιμένω αλλά δεν είχα πρόβλημα να πάω με το λεωφορείο, έτσι βγήκα έξω περπατώντας προς τη στάση.
Μια κόρνα με τρόμαξε και γύρισα να κοιτάξω. Corolla. Άλεξ.
"Μπες μέσα",λέει όταν κατεβάζει το παράθυρο. "Ρε Άλεξ, παράτα το. Αλήθεια",λέω αγανακτισμένη. "Θέλω να σου πω, μπες",ξαναλέει.
Ξεφυσάω αλλά κάνω ό,τι μου λέει. Μπορεί το αυτοκίνητο του να μην είναι τόσο 'πολυτελή' αλλά το νιώθω οικείο, γνώριμο. "Έχω έρθει από την πουστοΑθήνα μέχρι εδώ για σένα. Κι εσύ πας με τον φλώρο",λέει οδηγώντας.
"Καμέλια τι άλλο πρέπει να κάνω για να καταλάβεις πως δεν θα τα παρατήσω αν δεν γίνεις δική μου;",με κοιτάζει, τα πράσινα μάτια του γυαλίζουν. "Εσύ πρέπει να καταλάβεις. Φοβάμαι να σου δώσω ευκαιρία. Δεν ξέρω αν μπορώ να σε εμπιστευτώ. Και δεν θέλω να το ρισκάρω",εξηγώ.
"Όλο σκέφτεσαι μαλακίες, απλά άσε με να σου δείξω ότι πλέον είμαι κομπλέ. Ξέρω πόσα άξιζες και δεν σου τα έδωσα, άσε με να το κάνω τώρα",μου λέει. Τα λόγια του χτυπούν την ευαίσθητη ψυχή μου.
"Δεν..δεν ξέρω, είναι πολλά. Και η απόσταση",κοιτάζω απ'έξω. "Άμα γουστάρεις θα έρχομαι κάθε μέρα με το αεροπλάνο",λέει γρήγορα. "Με τι λεφτά ρε Άλεξ;"
"Δικό μου θέμα, το βολεύω",απάντησε. "Το βράδυ θα έρθω να μου πεις τι αποφάσισες",λέει ενώ φρενάρει μπροστά απ το σπίτι μου.
"Δεν είμαι ο τύπος που παρακαλάει και το ξέρεις",συμπληρώνει και γνέφω. "Γεια",λέω και βγαίνω έξω, περπατώντας γρήγορα προς το σπίτι. Το μυαλό μου είναι τόσο μπερδεμένο, σαν κουβάρι. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω αν αξίζει, δεν ξέρω.
Πλευρά Άλεξ
Η Θεσσαλονίκη δε με ξετρελαίνει, οπότε ευτυχώς έχω φίλους εδώ που κάνουν τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Μαζευτήκαμε το απόγευμα σε μια αποθήκη. Το μαύρο που είχαν ήταν δυναμίτης και μου πήρε αρκετό χρόνο για να συνέλθω αλλά ήταν καλή φάση.
Μες την μαστούρα ακόμα, βλέπω τρεις ψηλές γκόμενες να μπαίνουν στην αποθήκη. "Ποιες είναι αυτές;",ρωτάω τον Μήτσο.
"Ω καλά θα περάσουμε",λέει ζαβλακωμένα. Ε;
Ένα λεπτό μετά κατάλαβα τι εννοούσε. Οι γκόμενες άρχισαν να γδύνονται. Ούτε ήξερα πώς βρέθηκαν εδώ, ούτε γιατί το έκαναν αλλά γούσταρα το θέαμα. Λες και το έκανε επίτηδες η μια, ήρθε από πάνω μου γυμνή και χόρευε, κουνώντας τον κώλο και προκαλώντας μου στύση, όπως ήταν λογικό. Με τραβάει από την μπλούζα, εγώ την ακολουθάω ζαλισμένος.
Όλο το βράδυ την πηδούσα ασταμάτητα και μετά κοιμήθηκα ψόφιος. 9 φορές δεν είναι και λίγες, αλλά είχα καιρό.
Όταν άνοιξα τα μάτια ήταν 2:00 το μεσημέρι. Το αεροπλάνο φεύγει 3:00. Εγώ χθες υποτίθεται ότι θα πήγαινα στην Καμέλια. Σκατά γαμώτο μου, σκατά, το μαύρο με θόλωσε τελείως χθες. Δεν θα προλάβω καν να τη χαιρετήσω. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και ντύθηκα στα γρήγορα. Εκείνη τώρα είναι στη Σχολή. Με τον φλώρο. Γαμώ
Χαιρέτησα τα παιδιά και οδήγησα ως το αεροδρόμιο. Ίσα που πρόλαβα το αεροπλάνο. Τα είχα σκατώσει τόσο με την Καμέλια, που πλέον κατάλαβα πως δεν χρειαζόταν να προσπαθήσω καν, ούτε εγώ θα με συγχωρούσα.
Γενικά δε τα πάω πολύ καλά με το χρόνο όπως καταλάβατε ,😂οπότε μη με ρωτάτε πότε θα μπει το επόμενο, αλήθεια δεν ξέρω πότε θα μου έρχονται ιδέες και όρεξη.
Και οπως εχω ξαναπει δεν πρόκειται ποτε να δω το γραψιμο σαν 'αγγαρεία' και να το κάνω επειδή πρέπει. Θα το κανω επειδή θελω και οταν θέλω, οποτε ζηταω να κανετε υπομονη.
Great things are coming to those who wait ;)
See ya soon❤
Υ.Γ (Είχα παει σε μια εκδήλωση στην πολη μου. Και σε κάποια φαση ηρθαν δυο κοπελες και μου μιλησαν,μου ειπαν οτι διαβάζουν το βιβλιο μου και οτι ειναι 'θαυμαστριες'. Παιδια συγκινήθηκα τόσο πολυυ😭❤)
ΥΓ2 Μη μου λέτε οτι σας γράφω, νιώθω ετσι κι αλλιώς άσχημα που αργώ. Γενικα δεν ειμαι συνεπής σαν ανθρωπος, προσπαθω να ανεβαζω συχνα αλλα μετα περνούν οι μερες και ξεχνιέμαι.τουλαχιστον ειναι μεγαλο...
Ελπίζω να κανετε υπομονη μεχρι το επομενο:( ❤