Keisha's POV
"Ate gisingin na kaya natin si mommy?"
"Oo nga ate! I'm sure mommy will be happy if she'll see us."
"No. Let mommy rest. At kapag hindi kayo tumigil sa pangungulit na dalawa, papalabasin ko na kayo."
Unti-unting nawala ang mga pamilyar na boses na naguusap-usap kanina.
"Ate tingin mo ba kapag kiniss ko si mommy, gigising na siya?" Waaah! That's my baby Sachel!
"Let's see." And that's my Amour..
Kasabay ng dahan-dahang pagdilat ko sa aking mga mata ay ang paglapat ng maliit na labi ng bunsoy ko.
Nanlaki ang mga mata niya at masayang pumalakpak. "I told you ate! Ako ang makakapagpagising kay mommy!"
Tumalon-talon pa siya sa kinatatayuan niya kaya lalo akong napangiti. This is what I missed for the past few days. And I'm very thankful that I still have a chance to be with the love of my life. My family.
"Baby, daddy will always be mommy's king okay?" Napatingin ako kay Liclic. "I missed you mom." Dahan-dahan siyang lumapit sa akin at yumakap.
"Akala namin hindi na namin kayo makikita." Si Amour naman ang umupo sa tabi ko.
"Mommy alam mo ba na puro iyak lang si Sachel habang wala kayo ni daddy? Hindi rin nakakatulog si Sachel.." Sumampa naman sa lap ko ang baby namin.
"Talaga ba baby? Eh bakit parang hindi ka naman nalungkot. Bumigat ka pa nga so ibig sabihin kumain ka ng kumain habang wala kami." Nakangising sabi ko sa kanya.
Tumayo siya sa kama at pinamaywangan kaming tatlo. "Sachel is not mabigat mommy. She's sexy."
Nagtawanan kaming lahat dahil sa ginawa niya. Maya-maya ay natahimik kaming lahat at unti-unting tumulo ang mga luha ko.
"Mom.." Umiling ako at pinilit kong ngumiti.
"Shhhh.. I'm fine babies. Namiss ko lang talaga kayo."
"Namiss ka din namin mommy. Sobrang nag-alala kamo sayo. Tapos pati si daddy nawala din. Akala namin mawawalan na kami ng mga magulang." Malungkot na sabi ng panganay kong babae.
"Angelique nandito si Josh-"
"Oh bakit parang nakakita ka ng multo anak?" Bungad ko kay Premier ng bigla siyang natigilan ng makita ako.
"Mom.."
Itinaas ko ang mga kamay ko at tinakbo niya itong nilapitan. "I missed you son." Hindi siya umiyak pero ramdam ko ang lungkot at sayang nararamdaman niya ng niyakap niya ko.
"I'm glad you're awake now mom."
"Yes. Where are they?" I asked ng makitang sila Ces at Josh lang ang pumasok sa kwarto ko.
"Downstairs mom. I'm sure they will be happy to see you awake but you need to get some rest first-"
"No. I'm perfectly fine Homme. Let's go down." I'm excited too see them again.
"But mom-"
"Let's go." Pinal na sinabi ko. Bakas ang paga-alinlangan sa mga mata nilang lahat pero hindi ko na lang sila pinansin. Maybe they are just too worried for me.
Naabutan kong nagkakagulo ang mga tao sa baba. Para silang may kanya-kanyang mundo at abala sa hindi ko maintindihang bagay.
"Ehem." Napatingin sila sa aking lahat. Matagal bago sila nakakilos.
"Keisha!" Gulat at kaba ang naramdaman ko kay Jessy kaya napataas ang kilay ko.
"What's with the panickining guys?" I asked but no one dared to answer me hanggang sa nakabawi na si Pia.
"Wala naman Keisha. W-we just missed you that's why we're ano.. planning a get together today. Y-you know.. celebration!" She said na nauutal.
"Oh. Okay. Mukhang maganda yan. Saan ba?" Natutok ang paningin ko sa tiyan ni Pia. "Are you.. are you pregnant?" Gulat at masayang tanong ko.
Ngumiti siya ng pagkalawak-lawak. I know that feeling! Dahan-dahan siyang tumango.
"Wow! I'm so happy for you. Finally magiging tatay na si Blake!" Masaya ko siyang niyakap.
"Pero siyempre hindi lang kami ni Blake.." Kumindat pa siya sakin.
"What do you mean?"
"May isa pang buntis diyan no!"
"Who?" Tanong ko kasabay ng pag-ikot ko sa aking mga mata. Isa-isa kong tinitigan ang mga tiyan nila at napadako ang titig ko sa babaeng nakasuot ng medyo fitted dress. "You're pregnant too Karen?"
Masaya siyang tumango sakin. "I'm going to be a mom Keisha!" Maluha-luhang sabi niya sakin.
Agad ko din siyang niyakap. "Akalain mo nga naman. Magiging tatay na din pala ang lokong si Kane." Umiiling pa na sabi ko. "By the way where are the boys?" I asked.
"Nandiyan lang yang mga yan. May inaasikaso lang sila."
"I miss my Zachary.. Matatagalan daw ba sila?"
"Ay mommy. Bilin nga pala ni daddy na hindi ka daw niya ida-date unless isuot mo yung white dress na nasa closet mo."
Ngumuso ako. "So ganun? May condition na bago ako i-date mg daddy niyo?"
"Asus. Si ate naman tampururot pa. Buti ka nga ida-date ng asawa mo e. Eh ako? Nakidnap na pero parang wala namang nagbago."
"Ay ang drama po niya. Halika na nga sa taas. Lagyan mo na lang ako ng make-up para naman mabighani sa ganda ko si Zach." Iniisip ko pa lang na magda-date at magkikita kami ay kinikilig na ako. I miss him so damn much!
***
"Ano bang nangyare Jl?" Nakatingin ako sa salamin para makita siya dahil nasa likuran ko siya at kinukulot ang buhok ko.
"Ewan ko nga ate. Basta ng magising ako ay nandito na tayo sa beach house niyo. Wala namang alam ang girls sa nangyari kaya hindi ko din talaga alam."
Ang huling naalala ko lang ay isinakay kami ng nakabili sa amin sa isang yatch. Pinilit kong manlaban at mang-agaw ng baril pero mabilis nila akong nasaksakan ng pampatulog at dito na nga ako nagising. Si Zach kaya ang nagligtas sa amin?
"Basta ate. Ang alam ko lang niligtas tayo ni kuya Zach. Aba! Ikaw pa ba ang papabayaan ng asawa mo? Ang swerte-swerte mo talaga ate. Imagine, kahit ang tagal niyo ng nagsasama, wala pa ding nagbabago sa samahan niyo. Kahit anong pagsubok ang dumating sa inyong dalawa, magkasama pa din kayong tumutuloy sa laban." Bahagya siyang nagpunas ng luha kaya napakunot ang noo ko.
"May problema ba Jl?"
Umiling siya. "Wala ate." Ngumiti na siya. "Masaya lang ako. Nakakatuwa lang na may ganyan pa palang pagmamahal. Sa panahon kase ngayon, puro na lang galit at away ang nangyayari. Pero sa isang parte ng mundo, nandiyan kayo ni kuya Zach. Nananatiling buo ang pagmamahal sa isa't-isa. Sana lahat ng pagsubok na dumating sa buhay niyo ay malampasan niyong dalawa." Niyakap niya pa ko mula sa likod kaya hindi ka na napigilan ang pag-iyak.
"What's will the speech and tears? Magpapakasal ka na ba at dinadramahan mo ang ate mo?"
Namula ang pisngi niya at pilit tinatago sa pagpupunas ng luha. "Hindi a!"
"If you say so. O tama na amg drama natin. Ayokong magpakita sa asawa ko n mugto ang mata no. Baka humanap ng iba yun." Biro ko.
"Hindi na hahanap ng iba yun." Napangiti ako ng todo dahil sa sinabi niya.
"Takot lang nun na mawala ka." Sumilay na naman ang ngiti ko ng makita kong sumilip si Pia sa pinto.
"Tsaka ngayon ka pa ba magdududa? Duh. Dugo at pawis na ang naging puhunan niyong dalawa no!" Si Karen naman ang nagsalita.
"Ano kayo lang dalawa ang may heart to heart talk na ganap? Pasali naman kami!" Si Jessy na ang nagtulak ng pintuan para makapasok sila.
Nanatili naman si Veron sa gilid ng pinto. "Tatayo ka lang diyan Veron?"
"Ay sorry. Sa baba na lang-"
"Shhh.. Pasok ka. May dapat ka pang i-kwento sakin e." Namula ang pisngi niya hudyat na alam na niya ang tinutukoy ko. "Kayo na ba?"
"Po? H-hindi po!"
"Hindi pa pero malapit na." Kumindat naman ako sa kanya. Nag-iwas siya ng tingin sa akin. "Welcome to the family Veron. Huwag mo masyadong pahirapan ang bunso sa limang itlog ha." Nagtawanan kaming lahat. "Teka lang, ikaw ba ay walang speech para sakin?" I joked.
Natahimik siya sandali bago nagsalita. "Hindi ko po kayo matagal na kakilala ate kaya hindi ko alam ang mga pinagdaanan niyo ni kuya Zach. Pero alam mo ba nung nawala ka, nakita ko kung paano nahirapan ang pamilya mo. I always look at kuya Zach and in his eyes, you can see fear, longing, and worried. He's so worried about you. Doon ko lang naisip na pwede pa lang maranasan ng isang tao ang lahat ng emosyon na yun. And then I realize that his love for you is incomaparable. Malalim na pagmamahal. Yung tipong pagmamahal na may matibay na pundasyon."
Napanganga ako sa sinabi niya. I don't know what to say. I was not expecting those words coming from a person who I just knew.
"Ay pak na pak sa speech si ate o!" Banat ni Karen.
"Hindi mo pa sila kilala niyan ha? Paano na lang pala kung naging saksi ka sa love story nila? Nobela na ang magagawa mo." Gulantang din na sabi ni Jessy.
"Loka!" Sabi ko sa kanya at tsaka ko sila isa-isang niyakap. "I don't know what's all this drama for but thank you. Thank you for being with my family. Thank you for taking care of them. And thank you for being my family." Nagpunas na naman ako ng luha. Why am I being too emotional? "And I just want you guys to be happy. You deserve all the hapiness in the world. Lalo na sa mga magiging mommy na diyan. Ikaw Jessy kelan ka hahabol?" Irap lang ang natanggap ko sa kanya. "Tanggap ko pa tong si Jl at Veron e. Pero ikas? Kelan kaya?"
"Ewan ko sa inyo!"
"Asus. Hindi ata sharp-shooter si Val e!"
"Whatever! Tara na nga sa baba!" Aya na lang niya.
Nauna na silang naglakad palabas sa kwarto ko. Mabuti na lang at tapos na akong ayusan ni Jl.
"Sinong katext mo?" Tanong ko kay Jessy na nagmamadali sa kakatipa sa phone niya.
"Ha? Ah.. eh.. ano.. yung mga tauhan ko lang. Sige una na ko sa baba." Hindi siya makatingin ng diretso sakin. Weird.
***
Naghahanda kami sa labas ng beach house ng mga pagkain ng may namataan akong yatch na papalapit.
Nakaramdam ako ng saya ng makita ko ng paparating sila Kane dito.
"Kane!" Tumakbo ako palapit sa kanila. "Grabe namiss ko kayo! Kamusta na? Ikaw ha! Magkakaanak ka na pala" Masayang bati ko. "Pati si Blake. Nawala lang ako saglit, nakabuo na kayo. Nakakatuwa naman-" Napatigil ako sa pagsasalita ng mapansin kong hindi silang makatingin sa akin. Parang gusto nilang maiyak na hindi ko maintindihan. "May problema ba?" Nakaramdam ako bigla ng kaba.
"Keisha.."
"Ano? May problema ba!" Medyo tumaas na ang boses ko ng walang sumasagot ni isa sa kanila. "Bakit kulang kayo? Nasaan ang asawa ko? Where's Zach?!"
"S-sorry.." Umiiling na tumingin sakin si Kane.
"Anong sorry? Niloloko mo ba ko? I'm asking where's Zachary tapos sorry? Fvck! Where is he?" Sunod-sunod na lumabas ang mga anak ko mula sa loob ng bahay.
"Mom. What happened?" Tanong nila.
"Ayaw nilang sabihin kung nasaan ang daddy niyo!" Galit na sabi ko.
"Calm down mommy." Sabi ni Liclic pero wala akong makitang emosyon sa mga mukha nila.
"We tried our best Miss. Sorry.." Napatingin ako kay Blake.
"Just tell me where is he!"
"Nasa morgue na si bossing." Nakayukong nagsalita si Val.
"M-mour... gue" Ni hindi ko mabanggit ng maayos ang salita na yun. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. "Nagpapatawa ka ba? Ano namang gagawin ng asawa ko dun?"
"May mga nakalaban kami kanina-"
"Ah! Dinala niya sa morgue yung mga napatay niyo? Tara puntahan na natin siya." Putol ko sa sinasabi ni Chris.
"Nasa isang abandoned building kami ng bigla na lang may sumugod sa lugar." Sabi ni Kane.
"Akala namin kaya namin sila pero napakadami pala nila kaya napagdesisyonan muna namin na umalis sa lugar dahil kulang ang mga ar as na dala namin."
"Pero nakaya niyo naman sila Blake diba? Kaya nga nasa morgue si Zach! Dinala niya dun yung mga nakalaban niyo. DIBA?!"
Yumuko lang si Blake sa akin. Ganun din ang ginawa ng iba.
"Akala namin nakalabas na kaming lahat pero naiwan pala si bossing.."
Umiling lang ako. Ayaw tanggapin ng utak ko lahat ng sinasabi ni Chris.
"Tinangka namin siyang balikan pero huli na ang lahat. Nakarinig na lang kami ng malakas na pagsabog."
"Tang*na mo Val! Fvcking shut up! Lalo na kung walang magandang sasabihin yang bibig mo! So anong gusto mong palabasin? Si Zach nasabugan sa loob nh building?!" Gigil na gigil ako. Ayaw ma-process ng mga kaganap sa utak ko.
"Sorry Miss. Pero yun ang totoo. Kaya nasa morgue si bossing ay dahil wala na siya."
"Hindi." Pinunasan ko lahat ng luha ko. "Hindi ko matatanggap yan. Stop the frank! It's not April 1 today. Hindi April Fool's Day ngayon so stop fooling around! I just want to see my husband. Better stop this sh*t now. Bring me to him." Sabi ko at nauna ng naglakad papuntang yatch.
Naramdaman kong sumunod silang lahat sa akin pero wala akong kinibo ni isa sa kanila.
***
Huminga ako ng malalim bago pumasok sa morgue ng hospital na pinuntahan namin dito sa bayan.
"Sino pong hinahanap nila Maam?" Sabi ng isang lalaking nurse.
"Wala." Wala dahil hindi naman patay ang asawa ko diba? Wala siya dito.
"Ay ganun po ba? Pasensiya na po pero private place po ito. Bawal po dito ang mga tao na walang bibisitahing patay."
Tatalikod na sana ako ng biglang nagsalita si Val. "Zachary Dawson." Pinaningkitan ko siya ng mata.
"Will you stop this crap Val!" I hissed.
"Nasa pinakadulo po ang labi ng Mr. Dawson." Napalingon ulit ako doon sa nurse.
"Pati ba naman ikaw? Better stop this now or else.."
"Dumiretso na lang po kayo doon Maam."
Umiling ako at parang napako ang aking mga paa sa sahig. Pero sila ay nauna na sa aking maglakad papunta sa direksiyon na itinuro nung nurse.
Nagkumpulan sila doon pero wala akong naririnig na hikbi. Lahat sila ay tahimik na nakatitig doon sa labi na nakabalot ng green na parang bag.
"Sabi ko naman sa inyo hindi yan si Zach-" Para kong mauupos na kandila ng makita ko ang pangalan ng nasa kama.
ZACHARY DAWSON
Sa gilid ng kanyang kama ay ang kanyang wallet at singsing.
Nanginginig ang kamay na kinuha ko ang mga gamit niya and there I saw our picture inside his wallet. And our wedding ring..
"Z-zach.." Nanginginig ang buong katawan ko ng tawagin ko siya.
"I want to see him!" Niyakap ko na siya.
"Pasensiya na po. Hindi po pwede dahil sunog po ang katawan ng bangkay."
"No! Paano ko malalaman na asawa ko talaga yan?! I need to see him! I. NEED. TO. SEE. HIM."
"Sapat na po ang mga gamit na nakuha namin sa kanya maam."
"NO!" Nagwawala na sabi ko. "HINDI YAN ANG ASAWA KO! HINDI KO ASAWA YAN! HINDI YAN SI ZACH! BUHAY PA ANG ASAWA KO. BUHAY NA BUHAY PA SI ZACH!" Nanghihina akong napaupo sa sahig. "Buhay pa ang asawa ko. Bakit niyo ba pinapalabas na patay na siya? He's alive.. he's alive.."
"Ang mabuti pa dalin niyo na muna si Keisha sa sasakyan. Mauna na kayo sa simbahan. Isusunod na lang namin ang mga labi ni bossing." Napatingin ako ng matalim kay Kane.
"Hindi nga sabi patay ang asawa ko!"
"I'm sorry Keisha but you need to accept the fact that he's dead."
"Hell no." Matapang na sabi ko.
"Mom let's go." Itinayo ako ni Premier. "Sila tito na ang bahalang mag-asikaso ng lahat."
****
Nagpatianod na lang ako. Nasa loob kami ng sasakyan at tanaw na tanaw ko na ang simbahan na pagdadalan daw kay Zachary. Hanggang ngayon, hindi pa din ako makapaniwala. Si Zach wala na? Bakit? Paano?
Ang tagal naming hindi nagkita tapos ito lang ang maabutan ko?
"Mom. Mauuna na kami sa loob ng simbahan." Hindi ako kumibo ng lumabas na sila Premier. Naiwan na lang akong mag-isa dito sa loob ng sasakyan.
Dito ko ibinuhos lahat ng luhang gustong kumawala sa mga mata ko.
Napagdaanan ko na to dati. Noon, alam kong nasa hospital lang siya at bahay pero ngayon iba na. Wala na talaga siya. Paano ko matatanggap yun?
Hindi ko kaya na wala na ang asawa ko.
Nakatitig lang ako sa kawalan ng may biglang kumatok sa kotse.
Ibinababa ko ang bintana pero hindi ko tinignan ang kumatok.
"Nandito na siya." Pinigilan ko ang nagbabadyang pagtulo na naman ng aking luha.
Napatingin ako sa mga taong naglalakad papasok sa loob ng simabahan. May bitbit silng kabaong.
Fvck. Totoo na ba talaga to?
Sinarado ang buong simbahan ng makapasok sila. Nanlalamig ang buong katawan ko habang pinipilit kong ihakbang ang mga paa ko.
Nanatili lang akong nakatayo sa labas ng simabahan. Hindi ko ata kayang pumasok knowing that I will never see my Zachary alive.
****
FREQUENTLY ASKED QUESTIONS:
1. Ms. A, bakit po ang bagal na po ng update ngayon?
A: Nagwowork na po si Ms. A ngayon. I stopped studying and naga-adjust pa talaga ako ngayon.
2. Tuwing kelan ka po magu-update?
A: I'm trying my best loves. Alam niyo naman kung paano ako mag-udpdate before. Minsan twice a week. Pero kapag busy, once a week. So sama maintindihan niyo po ako.
3. Magkakaroon po ba ng book 4?
A: I'm still thinking about this one. Iniisip ko kase na baka wala naman ng magbasa.
4. Pupunta po ba kayo sa MIBF?
A: Still not sure. Pero kapag tumugma sa schedule ko sa work, I'll see you loves! Of not, marami pang panahon.
5. Ise-self publishing po ba ang MTAMB?
A: Gusto niyo ba? Medyo pricey siya e. Pero kung want niyo, gora tayo.
6. Yung MTAMB shirt po?
A: I'm just waiting for you loves! :)
7. Pwede pong humingi ng soft copy?
A: Sorry po. Hindi po ako nagbibigay ng SC.
Sorry din sa mga hindi ko narereplyan sa text, fb, at watty. Basta love ko kayong lahat. :)